Diğer filmlerine nazaran bu filmini o kadar başarılı bulmadım. Farhadi'nin o dinamik anlatım tarzı yer yer kayboluyordu. Süresi de fazla uzun tutulunca biraz sıkan bir film olmuş.
Fuad karakterini oynayan çocuk filmin en iyi oyuncusuydu fakat kendisine biçilen replikler karakterin yaşına göre fazla olgun kaçmış. 'Küçük bir çocuğun sözlerinden aforizmalar çıkarılması' durumu abartılmış. Ben olsam o ufaklık kadar akıllı sorular soramazdım bundan eminim en azından. Gerçekçiliği en baltalayan nokta benim gözümde buydu. Ki normalde Farhadi'nin filmlerinde karakterler çok gerçekçi olur.
Her filminde gördüğümüz 'doğrunun gerçekle çatışması' durumu bu filmde de var.Ancak daha öncekileri kadar etkileyici değil. Üstelik benzer durumlar olması sebebiyle biraz kabak tadı vermeye başladı.
Umarım sonraki filmlerinde yönetmen, daha yeni konuları ve hayatın başka soru işaretelerini incelemeye çalışır...
Tam bir "farhadi" filmi olmuş...Saklanan gerçekler ve sorgulanan değerler üzerine o kadar güzel bir aile teması çıkarıyor ki hayran kalınmaması elde değil...
Film de karakterler o kadar güzel oturmuş ki filmin sonuna dek hangi karakterin yerine kendinizi oturtursanız oturtun göreceksiniz ki hepsi için üzüleceksiniz...Ayrıca Farhadi film de öyle bir sona imza atmış ki tüm insanlığa ders niteliğin de selam çakmış resmen.Bu yönetmenin bütün filmleri itinayla izlenmeli diyorum...
o kadar güzel işlenmiş bir hikaye var ki ortada. hatta hikayeler demek doğru olur. ana karakterleri geçtim yan karakterlerin bile bir hikayesi, geçmişi var. detaylar ve süprizlerle başından sonuna kadar kendini zevkle izlettiren ve tavsiye edilesi bir film...
"Bir ayrilik ve Eli hakkindaya nazaran biraz daha soguk olsa da gerek uzak diyarlardaki hayat gerekse derinlemesine islenen insani incelemesiyle yine filmi begendirdi ferhadi abi. It wasnt perfect like a separation or about elly however it was enough for examination about people and marriage life."
Her karakterin başrol olduğu filmde, sahneler arası geçişlerde yaşanan sürprizler, alışageldiğimiz uygulamaların dışında izleyiciyi aptal yerine koymadan gerçekleştiriliyorken akıcılığı da olumlu yönde destekliyor.
Oyuncuların tamamının üst düzeyde oyna(tıl)mış olmasıyla yakalanan gerçekçilik, sıradan görünen öykünün oya gibi işlenmesi, tarifsiz bir gerilim ve dinamizmi beraberinde getirmiş.
Yönetmenin diğer filmlerinde olduğu gibi bu filmin senaryosunda da parmağı olduğu açıkça hissediliyor. Senaryoya bulaşmamış olsa bu başarının yakalanması zor.
Belgesel gerçekçiliği taşıyan ama kesinlikle belgesel olmayan anlatımıyla kendine özgü bir dili olan yönetmen, son sahnede ellerin önceki halini göstermeyerek yarattığı belirsizlikle alışageldik tarzına uygun bir şekilde sorular ve yorumlara açık şekilde bitiriyor filmi...
Film gerçekten adına yakışır bir sonla bitti. Geçmişi işleyen değil de, geçmişin nasıl hayatımızda yer aldığını görüyoruz sanki. Buna da en güzel örnek, her şeyin ardından Ahmad'in hiç üstünde durulmadan elinde bavuluyla gittiği sahne olabilir. Film boyunca yeni bir sayfa açmak isteyip de geçmişinden kurtulamayan bir kadın görüyoruz. Aynı tip adamlar ve belki de evinin rengini değiştirirse hayatını da değiştirebileceğine inanan bir kadın. Bu yüzden boyanın döküldüğü sahneyi de çok etkileyici bulduğumu söyleyebilirim. Ama yönetmenin de söylemek istediği buydu sanırım; Ahmad bir bavulla geldi ve gitti. Siz her ne kadar etkisinden kurtulamasanız da, geçmiş artık 'geçmiştir'.
Son dönemde izlediğim en başarılı dram filmlerinden birisidir. Asghar Fahradi yine yapmış yapacağını. Size hikayeyi anlatmıyor, resmen yaşatıyor, doğal sesler, belirsizlikler ve basitmiş gibi duran ama pis kokuların da yükseldiği ilişkiler... Gerim gerim gerildiğim birçok sahnede şaşkınlıkla ağzımın açık kalmasının yanı sıra dramın da dibine vurdum resmen. Anne-kız ilişkiler, eski eşler, yeni eşler, arada kalmış çocuklar, hatta çalışanlar... Alakasız bir oyuncunun bile bulunmadığı her karenin, her cümlenin hatta hatta her mimiğin bir anlamının olduğu film yavaş gibi gelse de çok yoğun ve çok da yorucu aslında. Bu biraz izleyicinin ne aradığıyla da alakalı evet ama öyle bir noktada yakalıyor ki izleyiciyi, kayıtsız kalmamak imkansız.
Bu filmle birlikte Asghar Fahradi "soundtracklar film için çok önemli, olmazsa olmazı" tabumu yerle bir etti. Müziksiz film izleyemeyen ben, Fahradi'nin sadece filmlerinin sonunda giren müziklerler "aa filmde hiç müzik yoktu lan" dedirtip "müziksiz de film... Devamı
Son dönemde izlediğim en başarılı dram filmlerinden birisidir. Asghar Fahradi yine yapmış yapacağını. Size hikayeyi anlatmıyor, resmen yaşatıyor, doğal sesler, belirsizlikler ve basitmiş gibi duran ama pis kokuların da yükseldiği ilişkiler... Gerim gerim gerildiğim birçok sahnede şaşkınlıkla ağzımın açık kalmasının yanı sıra dramın da dibine vurdum resmen. Anne-kız ilişkiler, eski eşler, yeni eşler, arada kalmış çocuklar, hatta çalışanlar... Alakasız bir oyuncunun bile bulunmadığı her karenin, her cümlenin hatta hatta her mimiğin bir anlamının olduğu film yavaş gibi gelse de çok yoğun ve çok da yorucu aslında. Bu biraz izleyicinin ne aradığıyla da alakalı evet ama öyle bir noktada yakalıyor ki izleyiciyi, kayıtsız kalmamak imkansız.
Bu filmle birlikte Asghar Fahradi "soundtracklar film için çok önemli, olmazsa olmazı" tabumu yerle bir etti. Müziksiz film izleyemeyen ben, Fahradi'nin sadece filmlerinin sonunda giren müziklerler "aa filmde hiç müzik yoktu lan" dedirtip "müziksiz de film izleniyormuş, hem de hiç fark etmeden" dedirmeyi başardı. Kendi açımdan çağ açıp-kapattığım bu yönetmeni koruyup saklamalı, birkaç yıl arayla mutlaka film yaptırmalı.
Diğer yandan film "bir ayrılık" ile benzer noktalara parmak basıp paralel ilerlese de sanki onun devamı gibi. "Bir ayrılık" filminin sonunda bir cam bölmenin ayırdığı iki eş sanki ayrılmış aradan 4 yıl geçmiş ve yine bir cam bölmenin ayırdığı sahneyle başlıyorlar tekrar görüşmeye... Boşanmak için Fransa'ya gelen Ahmet beraberinde getirdiklerinden ziyade tam da filmin adı gibi "geçmiş"iyle yüzleşme yaşıyor aslında. Üstüne üstelik bir de garip bir ilişkiler yumağının ortasında buluyor kendisini...
Öhm, velhasıl film "türünü sevene" muazzam bir gerilim yaşatacak, dramı iliklerine kadar hissetirecek ve oyunculuk seyri sunacaktır. Ama türünü sevene, tekrar ediyorum; TÜRÜNÜ SEVENE.
aile ilişkileri benden sorulur demiş Asghar Farhadi,filmi izlerken sanki bizim yan komşu bunları yaşıyormuş gibi hissettim ki bu havayı her yönetmen veremez.oyunculuklarda gerçekten çok iyiydi ve finaliylede film bize güzel bir veda etti.
@tubbiks
2 yıl önce
@alosmanabi
9 yıl önce
@asdf_13
10 yıl önce
7 / 10
Fuad karakterini oynayan çocuk filmin en iyi oyuncusuydu fakat kendisine biçilen replikler karakterin yaşına göre fazla olgun kaçmış. 'Küçük bir çocuğun sözlerinden aforizmalar çıkarılması' durumu abartılmış. Ben olsam o ufaklık kadar akıllı sorular soramazdım bundan eminim en azından. Gerçekçiliği en baltalayan nokta benim gözümde buydu. Ki normalde Farhadi'nin filmlerinde karakterler çok gerçekçi olur.
Her filminde gördüğümüz 'doğrunun gerçekle çatışması' durumu bu filmde de var.Ancak daha öncekileri kadar etkileyici değil. Üstelik benzer durumlar olması sebebiyle biraz kabak tadı vermeye başladı.
Umarım sonraki filmlerinde yönetmen, daha yeni konuları ve hayatın başka soru işaretelerini incelemeye çalışır...
@delahoya
10 yıl önce
9 / 10
Film de karakterler o kadar güzel oturmuş ki filmin sonuna dek hangi karakterin yerine kendinizi oturtursanız oturtun göreceksiniz ki hepsi için üzüleceksiniz...Ayrıca Farhadi film de öyle bir sona imza atmış ki tüm insanlığa ders niteliğin de selam çakmış resmen.Bu yönetmenin bütün filmleri itinayla izlenmeli diyorum...
@miss_pace
11 yıl önce
8 / 10
@gokseltuzun
11 yıl önce
8.3 / 10
@poormf
11 yıl önce
9 / 10
Oyuncuların tamamının üst düzeyde oyna(tıl)mış olmasıyla yakalanan gerçekçilik, sıradan görünen öykünün oya gibi işlenmesi, tarifsiz bir gerilim ve dinamizmi beraberinde getirmiş.
Yönetmenin diğer filmlerinde olduğu gibi bu filmin senaryosunda da parmağı olduğu açıkça hissediliyor. Senaryoya bulaşmamış olsa bu başarının yakalanması zor.
Belgesel gerçekçiliği taşıyan ama kesinlikle belgesel olmayan anlatımıyla kendine özgü bir dili olan yönetmen, son sahnede ellerin önceki halini göstermeyerek yarattığı belirsizlikle alışageldik tarzına uygun bir şekilde sorular ve yorumlara açık şekilde bitiriyor filmi...
Hiçbir şey göründüğü gibi değildir...90/100
@madhatter
11 yıl önce
@tamara
11 yıl önce
8.5 / 10
Bu filmle birlikte Asghar Fahradi "soundtracklar film için çok önemli, olmazsa olmazı" tabumu yerle bir etti. Müziksiz film izleyemeyen ben, Fahradi'nin sadece filmlerinin sonunda giren müziklerler "aa filmde hiç müzik yoktu lan" dedirtip "müziksiz de film ... Devamı
Bu filmle birlikte Asghar Fahradi "soundtracklar film için çok önemli, olmazsa olmazı" tabumu yerle bir etti. Müziksiz film izleyemeyen ben, Fahradi'nin sadece filmlerinin sonunda giren müziklerler "aa filmde hiç müzik yoktu lan" dedirtip "müziksiz de film izleniyormuş, hem de hiç fark etmeden" dedirmeyi başardı. Kendi açımdan çağ açıp-kapattığım bu yönetmeni koruyup saklamalı, birkaç yıl arayla mutlaka film yaptırmalı.
Diğer yandan film "bir ayrılık" ile benzer noktalara parmak basıp paralel ilerlese de sanki onun devamı gibi. "Bir ayrılık" filminin sonunda bir cam bölmenin ayırdığı iki eş sanki ayrılmış aradan 4 yıl geçmiş ve yine bir cam bölmenin ayırdığı sahneyle başlıyorlar tekrar görüşmeye... Boşanmak için Fransa'ya gelen Ahmet beraberinde getirdiklerinden ziyade tam da filmin adı gibi "geçmiş"iyle yüzleşme yaşıyor aslında. Üstüne üstelik bir de garip bir ilişkiler yumağının ortasında buluyor kendisini...
Öhm, velhasıl film "türünü sevene" muazzam bir gerilim yaşatacak, dramı iliklerine kadar hissetirecek ve oyunculuk seyri sunacaktır. Ama türünü sevene, tekrar ediyorum; TÜRÜNÜ SEVENE.
@wonder_woman
11 yıl önce