şeytan çıkarma konulu filmler genelde hepimize klişe yada abartılı gelmiştir. konuyu beyaz perdeye taşımak için abartmalarıda gerekiyor zaten.işin film boyutu bir yanada gerçek hayata bakarsak 1950lerden itibaren vatikanda papazlara özel cin çıkarma kursları ve yetkileri verildiğini biliyoruz.hristiyan ve yahudi ülkelerin cinleri kullanarak ajanlık faaliyetlerinde kullanailmeleri için çalışmalar yaptığınıda.ve belkide kullanıyorlar.son olarak çeçenistanda bir cin çıkarma hastenesi kurulduğunuda biliyoruz.velhasıl filmbiraz abartıgörünsede olaylar hemen hemen gerçek. inanmayanlar için youtubede cin çıkarma videolarını izleyin derim.
Hristiyan din klişeleri sahneye geldikçe tebessüm ettim. Vatikan'ın onayı gerekirken neden Kudüs'ünki gerekmiyor ki ne? :) Vasatın biraz üstü, o kadar. Çerezlik.
klasikleşmiş korku klişeleriyle beraber pek de yabancı olmadığımız konusu, filmi sıkıcı yapmamış aksine ne olacağını tahmin etmeyi seven bünyelere izlenebilir bişey ortaya çıkarmış...
Bir, american horror story izlemek daha heycanlı...
Çarpan kapılar, pencereler, gıcırdayan tahtalar, masum kız çocukları, akla gelen gelmeyen tüm klişeler var. Ani gelen şaşırtıcı efektleri çıkarın geriye bir şey kalmıyor. Yeni bir şey söylemediği gibi aslında konu da yok. Komik duran din propagandası var ama... 40/100
yalnız yaşayan insan bu filmi izlemesin. izlicekse de yalnız izlemesin 3-5 arkadaş çağırsın korktunuz mu diye dalga geçip dikkati başkalarının üstüne çeksin rahat rahat korksun. Kapılar mı gıcırdıyor diye diktim kulaklarımı 10dkdır.. saçma, evet klişe dolu falan ama korkutuyor Allah için..
Son zamanlarda izlediğim en iyi korku filmi oldu. Hatta film bittikten sonra arkama baktım, seslere karşı daha duyarlı oldum, bir şeyler yakalayabilir miyim diye...
Filmi izledikten sonra yorumları okudum. Açıkcası gerçek bir hikayeye dayanması korku faktörünü etkileyen bir etken olmamalı. Çok korkunç bir hikaye olması; atmosferin, müziklerin, kamera açılarının iyi kullanılması korkutmak için yeterlidir diye düşünüyorum. Cinnet ya da Rosemary'nin bebeği filmleri gerçek olaylara dayanmasa bile sağlam bir kurguya ve korku filmi için gereken çoğu materyale sahip filmlerdir.
Korku filmleri izleyeni germek için genel olarak belli klişeleri kullanmak durumundadır. Çocukluğumuza inerek, yakalanma korkusunun verdiği telaşı anımsatan saklambaç türü oyunlar, çoğu çocuğun kayıp nesnesi olan oyuncaklar geçmişe dönük gerilimi sağlamaya yetecek malzemeyi sağlar. Ergenlikle birlikte unutulan bu oyuncaklarda nedense her zaman bir ürperti sezmişimdir. İlginç olan çocukken konuştuğun, beraber uyuduğun... Devamı
Son zamanlarda izlediğim en iyi korku filmi oldu. Hatta film bittikten sonra arkama baktım, seslere karşı daha duyarlı oldum, bir şeyler yakalayabilir miyim diye...
Filmi izledikten sonra yorumları okudum. Açıkcası gerçek bir hikayeye dayanması korku faktörünü etkileyen bir etken olmamalı. Çok korkunç bir hikaye olması; atmosferin, müziklerin, kamera açılarının iyi kullanılması korkutmak için yeterlidir diye düşünüyorum. Cinnet ya da Rosemary'nin bebeği filmleri gerçek olaylara dayanmasa bile sağlam bir kurguya ve korku filmi için gereken çoğu materyale sahip filmlerdir.
Korku filmleri izleyeni germek için genel olarak belli klişeleri kullanmak durumundadır. Çocukluğumuza inerek, yakalanma korkusunun verdiği telaşı anımsatan saklambaç türü oyunlar, çoğu çocuğun kayıp nesnesi olan oyuncaklar geçmişe dönük gerilimi sağlamaya yetecek malzemeyi sağlar. Ergenlikle birlikte unutulan bu oyuncaklarda nedense her zaman bir ürperti sezmişimdir. İlginç olan çocukken konuştuğun, beraber uyuduğun bu oyuncaklar büyüdükçe insana daha ürpertici geliyor. Bir de korku filmlerinde çocuğun olması-ortaya çıkması olmazsa olmaz klişelerden biridir. "ormanda gece yarısı avlanmak için kamp kurmuştum, kuş uçmaz kervan geçmez bir yerde, şehirden 50 km uzakta ormanda çocuk ağlaması duydum..." bu olay kimin başına gelirse gelsin arkasına bakmadan kaçar sanırım ama bu ağlama sesi yetişkin birine ait olursa, insan ona yardım etme isteği duyabilir. Çocukluğun korku verici öğelere sahip olmasını, çocukken yaşanan ve kimseye anlatılmayan travmalar, unutulan ve beynin bize oynadığı görüntüler-hikayelerle ilintili olduğunu düşünüyorum. Bu sebepten ötürü, cinnet, diğerleri, şeytanın belkemiği,yetimhane, şeytan,rosemary'nin bebeği, Jacobs ladder, paranormal activity(kızın çocukluğuna ait nesnelerinin ortaya çıkması -çocukken yaşadıkları vs.) gibi filmlerin içinde her zaman çocuk figürü ön plandadır.
Filme gelecek olursak, korkmak istiyorsanız kesinlikle izleyin derim. Ama bir başucu, klasik olabilecek bir film beklemeyin, zaten bildiğiniz, başka filmlerde gördüklerinizi daha güzel bir sinemasal dille anlatıyor. Keşke bilmediğimiz daha önce görmediğimiz şeyleri korku filmlerinde görsek ama sanırım bunu yapabilseydik uzaylı tasarımlarında ya da yaşamadaki tasarımlarda doğadan esinlenmek yerine apayrı dünyalara ait keşifleri*-tasarımları görebilirdik. O yüzden korkmak için, korku filmini sevmek için, tedirgin bir şekilde beklemeyi, aniden çıkan şeylerden ürkmeyi bilmek gerekiyor biraz da...
Not: Bu klişelerden sıkılanlar için Mulholland çıkmazı filmini şiddetle öneririm. Ne lanetli ev ne de çocuk bulabilirsiniz.
@medusaa
11 yıl önce
8.5 / 10
@edwardpacino
11 yıl önce
@desosa
11 yıl önce
6.9 / 10
@holyghost90
11 yıl önce
6.5 / 10
@znosurprises
11 yıl önce
Bir, american horror story izlemek daha heycanlı...
@krmn_elif
11 yıl önce
9.1 / 10
@poormf
11 yıl önce
4 / 10
@beniuyurkencek
11 yıl önce
7.1 / 10
@saturnine
11 yıl önce
@kaede
11 yıl önce
8.8 / 10
Filmi izledikten sonra yorumları okudum. Açıkcası gerçek bir hikayeye dayanması korku faktörünü etkileyen bir etken olmamalı. Çok korkunç bir hikaye olması; atmosferin, müziklerin, kamera açılarının iyi kullanılması korkutmak için yeterlidir diye düşünüyorum. Cinnet ya da Rosemary'nin bebeği filmleri gerçek olaylara dayanmasa bile sağlam bir kurguya ve korku filmi için gereken çoğu materyale sahip filmlerdir.
Korku filmleri izleyeni germek için genel olarak belli klişeleri kullanmak durumundadır. Çocukluğumuza inerek, yakalanma korkusunun verdiği telaşı anımsatan saklambaç türü oyunlar, çoğu çocuğun kayıp nesnesi olan oyuncaklar geçmişe dönük gerilimi sağlamaya yetecek malzemeyi sağlar. Ergenlikle birlikte unutulan bu oyuncaklarda nedense her zaman bir ürperti sezmişimdir. İlginç olan çocukken konuştuğun, beraber uyuduğun ... Devamı
Filmi izledikten sonra yorumları okudum. Açıkcası gerçek bir hikayeye dayanması korku faktörünü etkileyen bir etken olmamalı. Çok korkunç bir hikaye olması; atmosferin, müziklerin, kamera açılarının iyi kullanılması korkutmak için yeterlidir diye düşünüyorum. Cinnet ya da Rosemary'nin bebeği filmleri gerçek olaylara dayanmasa bile sağlam bir kurguya ve korku filmi için gereken çoğu materyale sahip filmlerdir.
Korku filmleri izleyeni germek için genel olarak belli klişeleri kullanmak durumundadır. Çocukluğumuza inerek, yakalanma korkusunun verdiği telaşı anımsatan saklambaç türü oyunlar, çoğu çocuğun kayıp nesnesi olan oyuncaklar geçmişe dönük gerilimi sağlamaya yetecek malzemeyi sağlar. Ergenlikle birlikte unutulan bu oyuncaklarda nedense her zaman bir ürperti sezmişimdir. İlginç olan çocukken konuştuğun, beraber uyuduğun bu oyuncaklar büyüdükçe insana daha ürpertici geliyor. Bir de korku filmlerinde çocuğun olması-ortaya çıkması olmazsa olmaz klişelerden biridir. "ormanda gece yarısı avlanmak için kamp kurmuştum, kuş uçmaz kervan geçmez bir yerde, şehirden 50 km uzakta ormanda çocuk ağlaması duydum..." bu olay kimin başına gelirse gelsin arkasına bakmadan kaçar sanırım ama bu ağlama sesi yetişkin birine ait olursa, insan ona yardım etme isteği duyabilir. Çocukluğun korku verici öğelere sahip olmasını, çocukken yaşanan ve kimseye anlatılmayan travmalar, unutulan ve beynin bize oynadığı görüntüler-hikayelerle ilintili olduğunu düşünüyorum. Bu sebepten ötürü, cinnet, diğerleri, şeytanın belkemiği,yetimhane, şeytan,rosemary'nin bebeği, Jacobs ladder, paranormal activity(kızın çocukluğuna ait nesnelerinin ortaya çıkması -çocukken yaşadıkları vs.) gibi filmlerin içinde her zaman çocuk figürü ön plandadır.
Filme gelecek olursak, korkmak istiyorsanız kesinlikle izleyin derim. Ama bir başucu, klasik olabilecek bir film beklemeyin, zaten bildiğiniz, başka filmlerde gördüklerinizi daha güzel bir sinemasal dille anlatıyor. Keşke bilmediğimiz daha önce görmediğimiz şeyleri korku filmlerinde görsek ama sanırım bunu yapabilseydik uzaylı tasarımlarında ya da yaşamadaki tasarımlarda doğadan esinlenmek yerine apayrı dünyalara ait keşifleri*-tasarımları görebilirdik. O yüzden korkmak için, korku filmini sevmek için, tedirgin bir şekilde beklemeyi, aniden çıkan şeylerden ürkmeyi bilmek gerekiyor biraz da...
Not: Bu klişelerden sıkılanlar için Mulholland çıkmazı filmini şiddetle öneririm. Ne lanetli ev ne de çocuk bulabilirsiniz.