Uzun zamandır bu kadar güzel bir film izlememiştim. İlk defa umutsuzlukla umudu bir arada hissettim. Ve gerçek hayatın koskoca bir kaos, birbirini takip eden zincirlerle bir bütün olduğunu bir kez daha gördüm. Hayata bir birey olarak devam ederken çevremizdekilerin bizleri ne kadar etkileyebileceğini de çok güzel anlatmış. En başta aile, sonra okul sonra iş hayatı vesaire. Biri kötü oldu mu diğerlerini de toparlamak zor. Ama bence asıl alınması gereken mesaj eğer uygun değilseniz çocuk yapmayın. Cidden yapmayın. Bu hem insanın kendisine, hem dünyaya gelecek çocuğa hem de o çocuğun ileride karşılaşacağı insanlara işkence.
"Do not try this at home.!"
Edit: Karantinaya alan arkadaş, ne etti bu film sana? (İçime Sırrı Süreyya Önder kaçtı.)
klasik "kötü bir okulu iyileştiren öğretmen" filmi olduğunu düşünerek, brody için listeme eklemiştim. ancak daha ilk anda sıradan olamayacağını camus'un sözüyle anlattı.
kimsenin hayatı mükemmel değil. içsel sıkıntılarımız. ruhsal çöküşlerimiz.
tutunamayanlar, kopuşlar ve koparılanlar. o ince çizgiye nasıl geliyoruz. çaresizliği, kimsesizliği hissettiğimiz o ilk an.
ve son an.
"usher'ın evi", sadece bakıma muhtaç,döküntü bir kale değildi. aynı zamanda yaşayan bir varlıktı. o yıl güz mevsiminde sıkıcı, kasvetli ve sessiz günde, bulutlar bunaltıcı şekilde yere yakın halde havada süzülürken, at sırtında tek başıma, tuhaf bir şekilde hüzün veren kırsal alanda ilerliyordum. nihayet akşam karanlığı çöktüğü sırada usher'ın evi'nin hüzünlü manzarasıyla karşılaştım. nasıl göründüğünü biliyordum. ama yine de binaya ilk baktığımda ruhumu dayanılmaz bir sıkıntı sardı. malikanenin basit manzarasına, çıplak duvarlarına ve çürümüş ağaçların beyaz gövdeler... Devamı
klasik "kötü bir okulu iyileştiren öğretmen" filmi olduğunu düşünerek, brody için listeme eklemiştim. ancak daha ilk anda sıradan olamayacağını camus'un sözüyle anlattı.
kimsenin hayatı mükemmel değil. içsel sıkıntılarımız. ruhsal çöküşlerimiz.
tutunamayanlar, kopuşlar ve koparılanlar. o ince çizgiye nasıl geliyoruz. çaresizliği, kimsesizliği hissettiğimiz o ilk an.
ve son an.
"usher'ın evi", sadece bakıma muhtaç,döküntü bir kale değildi. aynı zamanda yaşayan bir varlıktı. o yıl güz mevsiminde sıkıcı, kasvetli ve sessiz günde, bulutlar bunaltıcı şekilde yere yakın halde havada süzülürken, at sırtında tek başıma, tuhaf bir şekilde hüzün veren kırsal alanda ilerliyordum. nihayet akşam karanlığı çöktüğü sırada usher'ın evi'nin hüzünlü manzarasıyla karşılaştım. nasıl göründüğünü biliyordum. ama yine de binaya ilk baktığımda ruhumu dayanılmaz bir sıkıntı sardı. malikanenin basit manzarasına, çıplak duvarlarına ve çürümüş ağaçların beyaz gövdelerine baktım. tam bir ruh buhranı içinde kalbimde bir soğukluk, bir çöküş, bir tiksinti hissettim."
Adrien brody'nin gözleriyle,bakışlarıyla..başlamak istiyorum,resmen beynimde dönüyorlar.Her zamanki gibi mükemmel bir oyunculuk ve her zamanki gibi suratının tabiri caizse cuk gibi oturduğu bir film daha izledim.Her neyse film bittiği an o tuhaf duygudan bahsetmek istiyorum..hani bi sigara yakıp ''vay a*k'' diyip boş boş bakınırsınız ya işte öyle bişey oldu..bilmem anlatabildim mi?Bir çaresizliği bir filmde ancak bu kadar güzel anlatabilirlerdi!!
"Siz hiç hissetmekten yoruldunuz mu?" yanlış anlaşılmaktan, sürekli görünüşünüze göre yargılanmaktan , veya önyargılardan. sürekli hayata karşı savaş vermek ne zordur bilir misiniz. geçmişinizden kopamamanın bütün o olan kötü seylerı bazen hiç yaşanmamış gibi düşünmediz mi? Hayatta sizi ayakta tutan şeyin hep bir umut olduğunu ama en ufak bir hayal kırıklığında yıkılacak gibi hissettiğinizi anımsadınız mı? "hayat sadece çocukken mi bu kadar zor yoksa her zaman mı" hayat ergenlikte de zor büyüyünce de zor yaşlanınca da ! ağlayacak biriniz olmadığı zaman hayat sizi koskoca bir adama çevirir öyle değil mi? adrien brody den harika oyunculuk. 7.7/10 iyi seyirler.
Amerikan history filminin yönetmeni tony kaye uzun süren sessizligini bozmuş bu filmle. adrien brody 'nin muhteşem ıslak köpek bakışlarına doyabileceğiniz bi film.sakin bi kafayla izliyorsanız iki damla yaş sürülebilme potansiyeli oluyor sizde de.. ama şu var holywood yapımı filmlerinin hemen hemen hepsinde oldugu gibi duymadıgınızda tedirginlik yaratan ''eveything wıll be okey'' repligi yine bolca agızlarda bu filmde de. film güzel bittikden sora dagınık yalnızlıgınızla başbaşa bırakıyor sizi ...
Adrien Brody'nin yüzüne sabitlenmiş kamerayla bir film çekilse, konuşmasını geçtim, sadece bakışlarıyla ve mimikleriyle inanılmaz şeyler anlatabilir. Sırf bu yüzden bile film, Adrien'ın anlatım gücünden nasıl faydalanacağını bilen ve takdirle karşılanabilecek bir yapım.
Ağır ilerleyen bir yapım fakat okul-öğretmen filmleri deyince aklımıza gelen Dangerous Minds klasmanında da değil. Öğrencilerin iyi yola döndürülmesinden ziyade neden en başta kötü yola saptıklarını, ebeveyn ilişkilerini ve hocaların bireysel problemlerini bir arada kotaran bir film.
Eğer ilk önce otobüste gördüğü ve sonradan sokakta tanıştığı Erica ile aşktan ziyade abi-kardeş temasının yani sorumluluk sahibi ebeveyn ihtiyacının gösterilmesi filmi benzerlerinden sıyırıyor. (Benzer ama farklı konulu bir film mesela Noce Blanche)
Zaten tüm film çocuklarının hayatlarıyla ilgili hiçbir sorumluluk almayan özensiz ebeveynlerin yarattığı sorunlu nesili bize gösteriyor. Bununla da k... Devamı
Adrien Brody'nin yüzüne sabitlenmiş kamerayla bir film çekilse, konuşmasını geçtim, sadece bakışlarıyla ve mimikleriyle inanılmaz şeyler anlatabilir. Sırf bu yüzden bile film, Adrien'ın anlatım gücünden nasıl faydalanacağını bilen ve takdirle karşılanabilecek bir yapım.
Ağır ilerleyen bir yapım fakat okul-öğretmen filmleri deyince aklımıza gelen Dangerous Minds klasmanında da değil. Öğrencilerin iyi yola döndürülmesinden ziyade neden en başta kötü yola saptıklarını, ebeveyn ilişkilerini ve hocaların bireysel problemlerini bir arada kotaran bir film.
Eğer ilk önce otobüste gördüğü ve sonradan sokakta tanıştığı Erica ile aşktan ziyade abi-kardeş temasının yani sorumluluk sahibi ebeveyn ihtiyacının gösterilmesi filmi benzerlerinden sıyırıyor. (Benzer ama farklı konulu bir film mesela Noce Blanche)
Zaten tüm film çocuklarının hayatlarıyla ilgili hiçbir sorumluluk almayan özensiz ebeveynlerin yarattığı sorunlu nesili bize gösteriyor. Bununla da kalmayıp öğretmenlerin de kendi hayatlarının muazzam sıkıntılarla dolu olabileceğini de ifade ediyor:
James Caan, haşarı çocuklar ve laflarıyla idare etmek için ilaç kullanıyor.
Lucy Liu, bezmiş, vermek istediklerini inatla almayan çocuklar karşısında duygusal boşalmalar yaşıyor.
Adrien Brody, annesini kaybetmesine yol açan Alzheimer hastası dedesiyle ilgileniyor.
Christina Hendricks, çok güzel fakat yalnız bir insan olarak hayatına devam ediyor.
Detachment, öğrenciler de dahil filmde görülen herkesin bu takıntılarından arınmasının çabasını aktarıyor. Bazı insanlar bu geçici sorunları sonsuz bir çözüm olan ölümle sonlandırıyor, bazısında ise hayat sadece yolunu buluyor.
İzleyenler olarak biz ise umutlandığımız kadar utanıyoruz da. En doğrusu Henry gibi hissiz olmak mı acaba? Gerçi, öyle bakabilen birinin hissiz olduğunu söylemek yanlış. Hissetmekten yorulmuş şeklinde ifade etsek daha iyi.
@yavuzgl
10 yıl önce
9.1 / 10
Düşmüş olan bi okulu tek başına kaldıran bi öğretmen mi düşündüğünüz?
Unutun!
Öyle bi dünya yok.
Gerçekler hemen önümüzde."
Müthiş bir film demekten fazlasını söylemek isterdim ama bir şeyi değiştirmeyecek söylediklerim.
@janedoejr
10 yıl önce
10 / 10
"Do not try this at home.!"
Edit: Karantinaya alan arkadaş, ne etti bu film sana? (İçime Sırrı Süreyya Önder kaçtı.)
@koprudekikiz
10 yıl önce
8.1 / 10
kimsenin hayatı mükemmel değil. içsel sıkıntılarımız. ruhsal çöküşlerimiz.
tutunamayanlar, kopuşlar ve koparılanlar. o ince çizgiye nasıl geliyoruz. çaresizliği, kimsesizliği hissettiğimiz o ilk an.
ve son an.
"usher'ın evi", sadece bakıma muhtaç,döküntü bir kale değildi. aynı zamanda yaşayan bir varlıktı. o yıl güz mevsiminde sıkıcı, kasvetli ve sessiz günde, bulutlar bunaltıcı şekilde yere yakın halde havada süzülürken, at sırtında tek başıma, tuhaf bir şekilde hüzün veren kırsal alanda ilerliyordum. nihayet akşam karanlığı çöktüğü sırada usher'ın evi'nin hüzünlü manzarasıyla karşılaştım. nasıl göründüğünü biliyordum. ama yine de binaya ilk baktığımda ruhumu dayanılmaz bir sıkıntı sardı. malikanenin basit manzarasına, çıplak duvarlarına ve çürümüş ağaçların beyaz gövdeler ... Devamı
kimsenin hayatı mükemmel değil. içsel sıkıntılarımız. ruhsal çöküşlerimiz.
tutunamayanlar, kopuşlar ve koparılanlar. o ince çizgiye nasıl geliyoruz. çaresizliği, kimsesizliği hissettiğimiz o ilk an.
ve son an.
"usher'ın evi", sadece bakıma muhtaç,döküntü bir kale değildi. aynı zamanda yaşayan bir varlıktı. o yıl güz mevsiminde sıkıcı, kasvetli ve sessiz günde, bulutlar bunaltıcı şekilde yere yakın halde havada süzülürken, at sırtında tek başıma, tuhaf bir şekilde hüzün veren kırsal alanda ilerliyordum. nihayet akşam karanlığı çöktüğü sırada usher'ın evi'nin hüzünlü manzarasıyla karşılaştım. nasıl göründüğünü biliyordum. ama yine de binaya ilk baktığımda ruhumu dayanılmaz bir sıkıntı sardı. malikanenin basit manzarasına, çıplak duvarlarına ve çürümüş ağaçların beyaz gövdelerine baktım. tam bir ruh buhranı içinde kalbimde bir soğukluk, bir çöküş, bir tiksinti hissettim."
-poe
@jean_gr
10 yıl önce
8.5 / 10
@cerencomm
10 yıl önce
@chewing
10 yıl önce
7.7 / 10
@vodka_lemon
11 yıl önce
10 / 10
@holyghost90
11 yıl önce
8.5 / 10
@alihank
11 yıl önce
8.5 / 10
Ağır ilerleyen bir yapım fakat okul-öğretmen filmleri deyince aklımıza gelen Dangerous Minds klasmanında da değil. Öğrencilerin iyi yola döndürülmesinden ziyade neden en başta kötü yola saptıklarını, ebeveyn ilişkilerini ve hocaların bireysel problemlerini bir arada kotaran bir film.
Eğer ilk önce otobüste gördüğü ve sonradan sokakta tanıştığı Erica ile aşktan ziyade abi-kardeş temasının yani sorumluluk sahibi ebeveyn ihtiyacının gösterilmesi filmi benzerlerinden sıyırıyor. (Benzer ama farklı konulu bir film mesela Noce Blanche)
Zaten tüm film çocuklarının hayatlarıyla ilgili hiçbir sorumluluk almayan özensiz ebeveynlerin yarattığı sorunlu nesili bize gösteriyor. Bununla da k ... Devamı
Ağır ilerleyen bir yapım fakat okul-öğretmen filmleri deyince aklımıza gelen Dangerous Minds klasmanında da değil. Öğrencilerin iyi yola döndürülmesinden ziyade neden en başta kötü yola saptıklarını, ebeveyn ilişkilerini ve hocaların bireysel problemlerini bir arada kotaran bir film.
Eğer ilk önce otobüste gördüğü ve sonradan sokakta tanıştığı Erica ile aşktan ziyade abi-kardeş temasının yani sorumluluk sahibi ebeveyn ihtiyacının gösterilmesi filmi benzerlerinden sıyırıyor. (Benzer ama farklı konulu bir film mesela Noce Blanche)
Zaten tüm film çocuklarının hayatlarıyla ilgili hiçbir sorumluluk almayan özensiz ebeveynlerin yarattığı sorunlu nesili bize gösteriyor. Bununla da kalmayıp öğretmenlerin de kendi hayatlarının muazzam sıkıntılarla dolu olabileceğini de ifade ediyor:
James Caan, haşarı çocuklar ve laflarıyla idare etmek için ilaç kullanıyor.
Lucy Liu, bezmiş, vermek istediklerini inatla almayan çocuklar karşısında duygusal boşalmalar yaşıyor.
Adrien Brody, annesini kaybetmesine yol açan Alzheimer hastası dedesiyle ilgileniyor.
Christina Hendricks, çok güzel fakat yalnız bir insan olarak hayatına devam ediyor.
Detachment, öğrenciler de dahil filmde görülen herkesin bu takıntılarından arınmasının çabasını aktarıyor. Bazı insanlar bu geçici sorunları sonsuz bir çözüm olan ölümle sonlandırıyor, bazısında ise hayat sadece yolunu buluyor.
İzleyenler olarak biz ise umutlandığımız kadar utanıyoruz da. En doğrusu Henry gibi hissiz olmak mı acaba? Gerçi, öyle bakabilen birinin hissiz olduğunu söylemek yanlış. Hissetmekten yorulmuş şeklinde ifade etsek daha iyi.
Siz hiç hissetmekten yoruldunuz mu?
@lavn
11 yıl önce