Filmi farklı kılıp tamamlayan nokta tutku dokunuşu olmuş. Tek bir imge ile tüm filmi sarıp anlam kazandırmış, üzerine konuşulacak bir şey bırakmış. Yalnız asıl hikayenin sonu ile filmin sonunu uyumsuz buluyorum.
efenim o kadar karamsar bir edayla, bakın tutku takıntıya dönüşünce hayatına mal olur mesajı verdikten hemen sonra gidip aşk hikayesini, hem de evli çocuklu bir kadın olduğunu unutup, mutlu sona bağlamak sırıtmış kanaatimce.
Tutkunun bir tarifi olsa herhalde insanın uğruna her şeyden vazgeçerek ömrünü tüketmeye hazır olduğu şey olurdu. İnsanın bir kez sahip olduğu ömrünü uğruna seve seve harcayabileceği bir şey. Bu anlamda aşktan daha güçlü tutku var mı? Filmin içerisinde bir çok mesele ele alınmış (yozlaşmış hukuk sistemi, Arjantin toplumunun sosyolojisi, adalet arayışı, intikam vs.) ama bence esas meselesi 2 erkeğin içlerinde kor alev gibi taşıdıkları ve yılların bile soğutamadığı aşkları(tutkuları).filmin sonunda bu iki erkeğin kaderlerinin ne kadar benzediğini görürüz Esposito 25 yıl boyunca savcı karakterine onu sevdiğini söyleyememenin pişmanlığını yaşadı, hayatı asla rayına girmedi. Morales ise 25 yılını çok sevdiği karısının öldürülmesinin acısıyla yaşadı ve onu öldüren adamı karısını kaybettiğinde kendi içinde yaşadığı boşluğa benzer bir boşluğun içine hapsetti, 25 yıl boyunca bir hücrede sessizlik cezası, daha iyi bir intikam olamazdı. Geçen onca zamanın u... Devamı
Tutkunun bir tarifi olsa herhalde insanın uğruna her şeyden vazgeçerek ömrünü tüketmeye hazır olduğu şey olurdu. İnsanın bir kez sahip olduğu ömrünü uğruna seve seve harcayabileceği bir şey. Bu anlamda aşktan daha güçlü tutku var mı? Filmin içerisinde bir çok mesele ele alınmış (yozlaşmış hukuk sistemi, Arjantin toplumunun sosyolojisi, adalet arayışı, intikam vs.) ama bence esas meselesi 2 erkeğin içlerinde kor alev gibi taşıdıkları ve yılların bile soğutamadığı aşkları(tutkuları).filmin sonunda bu iki erkeğin kaderlerinin ne kadar benzediğini görürüz Esposito 25 yıl boyunca savcı karakterine onu sevdiğini söyleyememenin pişmanlığını yaşadı, hayatı asla rayına girmedi. Morales ise 25 yılını çok sevdiği karısının öldürülmesinin acısıyla yaşadı ve onu öldüren adamı karısını kaybettiğinde kendi içinde yaşadığı boşluğa benzer bir boşluğun içine hapsetti, 25 yıl boyunca bir hücrede sessizlik cezası, daha iyi bir intikam olamazdı. Geçen onca zamanın ufacık bile gücünden eksiltemediği iki aşkın hikayesi. Zaten zamana direnemeseydi gerçek tutku olmazdı. Okuduğum çoğu kitaptan daha fazla edebiyat tadı aldım bu filmden.
Harika,harika,harika bir film!Çok beğenerek izledim.Senaryo muhteşem.Film,biraz ağır başlasa da sonrasında açılıp sürükleyici bir hal alıyor ve çok etkileyici bir şekile bürünüyor.Ricardo Darin’in performansı da enfesti.Kesinlikle izlenmeli!
Filmle ilgili olarak ilk değinilmesini gereken şey, filme adını da veren gözler olsa gerek. Gözler, filmde o kadar önemli yer tutuyor ki, birçok sahnede yönetmen gözleri yakın plan çekerek adeta konuşturmuş. Katilin bulunmasında, fotoğraflardaki bakışı onu ele verirken suçunu itiraf etmesine ise boş bulunup İrene?in göğüslerine bakakalan bakışlarının yakalanması sebep olmuştu.
Film, geri dönüşler yaparak hikayenin bütününü yavaş yavaş görmemize olanak veriyor. Bu flashbackler ise genel olarak, ana karakter Esposito?nun yazdığı roman üzerinde çalışırken hatırlamasına sebep olan bir şey üzerinden zincirleme geçişler şeklinde oluyor. Esposito?nun, Morales?e karısının öldüğünü haber vermesinden sonra ifadesini aldığı sahnede kameranın su kaynatılan bir demliğin ardına yerleştiğini görüyoruz. Demlikten buhar çıkmaktadır, bir süre sonra demliğin düdüğünden çıkan ses duyulmaya başlar ve sonraki plana geçiş yapılır. Bu sahnede ise Esposito?nun odasında... Devamı
Filmle ilgili olarak ilk değinilmesini gereken şey, filme adını da veren gözler olsa gerek. Gözler, filmde o kadar önemli yer tutuyor ki, birçok sahnede yönetmen gözleri yakın plan çekerek adeta konuşturmuş. Katilin bulunmasında, fotoğraflardaki bakışı onu ele verirken suçunu itiraf etmesine ise boş bulunup İrene?in göğüslerine bakakalan bakışlarının yakalanması sebep olmuştu.
Film, geri dönüşler yaparak hikayenin bütününü yavaş yavaş görmemize olanak veriyor. Bu flashbackler ise genel olarak, ana karakter Esposito?nun yazdığı roman üzerinde çalışırken hatırlamasına sebep olan bir şey üzerinden zincirleme geçişler şeklinde oluyor. Esposito?nun, Morales?e karısının öldüğünü haber vermesinden sonra ifadesini aldığı sahnede kameranın su kaynatılan bir demliğin ardına yerleştiğini görüyoruz. Demlikten buhar çıkmaktadır, bir süre sonra demliğin düdüğünden çıkan ses duyulmaya başlar ve sonraki plana geçiş yapılır. Bu sahnede ise Esposito?nun odasında ocağının üzerindeki demliğin düdüğünün öttüğünü görüyoruz. Sonrasında ise Esposito?nun yazmaya çalıştığı romanın bir bölümündeki ?A? harflerini kalemle yazarak eklediğini görüyoruz. Bu sahneden de yine geriye dönüş yapılır. Esposito yine yazmaktadır, ama ?A? harfleri yazmadığı için stajyere gözüm görmesin diyerek daktiloyu götürmesini ister.
Daktilodaki ?A? harfinin çalışmaması hadisesi, aslında film içinde önemli bir rol oynuyor. Esposito?nun, İrene olan aşkını açıklayıp bir türlü kavuşamamalarını sadece buradan yola çıkarak açıklanabilecek bir hale getirilebiliriz. Bir sahne de Esposito?nun uykudan uyanıp ?TEMO? yani korkuyorum diye bir not aldığını görüyoruz. Finalde ise ?A? ekleyip ?TEAMO? yani seni seviyorum yaptığını görüyoruz. İrene, esposito?ya daktiloyu verirken ?A? harfi olduktan sonra herkes yazar diyor. Korkmak sıradan ve kolay olan aslında, önemli olan her şeye rağmen cesaret edip sevdiğini söyleyebilmektedir.
Stadyumda geçen plan sekans çalışması filme aksiyon katarken, filmde dram gerilim romantizm daha ön plandaydı. Özellikle sorgulama sahnesi, yaşlı kadının evine girdikleri sahne, asansör sahnesi, İrene?nin şimdi bana açılacak herhalde diye beklediği her sahne, finaldeki parmaklıkların olduğu sahne filmin seyirciyi ayakta tutmasını sağlayan güçlü sahnelerdi.
Son sahnede, Esposito?nun baktığı yerden Gomez ve Morales sanki parmaklıkların ardındaki iki ayrı koğuşta gibi görünmüşler. Bu sahnede oldukça iyi tasarlanmış ve çok fazla şey söylüyordu aslında, belki de Esposito?nun kendi parmaklıklarından kurtulup ?teAmo? diyebilmesi için bu sahneyi görmesi gerekiyordu.
Adam bir gece kalkar not kağıdına "temo" yani korkuyorum yazar. Daha sonra not kağıdına "a" harfini ekler ve kelime "teamo" yani seni seviyorum olur. 1974 döneminde geçen sahnelerde avukat kadın adama bir daktilo verir ve daktiloda "a" harfi basmamaktadır :)
Beklentileri çok yüksek tuttuk heralde. Şok edici son deyince çok şey bekliyorduk. Kötü film mi tabi ki değil. Ama asla unutamayacağım bir film de değil hani.
Yorumlara şöyle bir göz attım da ben başka film mi izledim yada arada uyuklarken kaçırdığım bir şey mi oldu diye.Tekrar izlemeyi düşündüm ancak göze alamadım.Bu film oscar ile bu kadar puanı nasıl almış hayret ettim.Harcayacak boş vakti olanlar için tavsiye ederim.Bir de İspanyolca gerçekten kulak tırmalıyor...
İyi film, dehşet verici bir stadyum sahnesi olsa da eşi benzeri olmayan bir sahne değil. James Wan’ın bu filmden iki yıl önce çektiği ’Death Sentence’ filmindeki otopark sahnesi geldi aklıma stadyum sahnesini izlerken. Bu kadar dağınık bir senaryo ve dağınık olay örgüsüne rağmen olaylarda kopukluk olmayışı bir yönetmenlik başarısı. Genellikle TV ve Klip projelerinde kamera arkasına geçen Juan Jose Campanella’nın pek de parlak olmayan kariyerinin en ve tek iyi işi diyebilirim. Yine de çok abartmaya gerek yok. Amerikan yeniden çevrimini de izlemiştim. ABD olanına 55 puan vermiştim. Buna da puanım 65.
@linquter
2 yıl önce
7.5 / 10
efenim o kadar karamsar bir edayla, bakın tutku takıntıya dönüşünce hayatına mal olur mesajı verdikten hemen sonra gidip aşk hikayesini, hem de evli çocuklu bir kadın olduğunu unutup, mutlu sona bağlamak sırıtmış kanaatimce.
@kuzgunadam
4 yıl önce
7.2 / 10
@mckurkcu
4 yıl önce
8.1 / 10
@ravenna
4 yıl önce
9.5 / 10
@bird_one
6 yıl önce
@enik_kral
7 yıl önce
Film, geri dönüşler yaparak hikayenin bütününü yavaş yavaş görmemize olanak veriyor. Bu flashbackler ise genel olarak, ana karakter Esposito?nun yazdığı roman üzerinde çalışırken hatırlamasına sebep olan bir şey üzerinden zincirleme geçişler şeklinde oluyor. Esposito?nun, Morales?e karısının öldüğünü haber vermesinden sonra ifadesini aldığı sahnede kameranın su kaynatılan bir demliğin ardına yerleştiğini görüyoruz. Demlikten buhar çıkmaktadır, bir süre sonra demliğin düdüğünden çıkan ses duyulmaya başlar ve sonraki plana geçiş yapılır. Bu sahnede ise Esposito?nun odasında ... Devamı
Film, geri dönüşler yaparak hikayenin bütününü yavaş yavaş görmemize olanak veriyor. Bu flashbackler ise genel olarak, ana karakter Esposito?nun yazdığı roman üzerinde çalışırken hatırlamasına sebep olan bir şey üzerinden zincirleme geçişler şeklinde oluyor. Esposito?nun, Morales?e karısının öldüğünü haber vermesinden sonra ifadesini aldığı sahnede kameranın su kaynatılan bir demliğin ardına yerleştiğini görüyoruz. Demlikten buhar çıkmaktadır, bir süre sonra demliğin düdüğünden çıkan ses duyulmaya başlar ve sonraki plana geçiş yapılır. Bu sahnede ise Esposito?nun odasında ocağının üzerindeki demliğin düdüğünün öttüğünü görüyoruz. Sonrasında ise Esposito?nun yazmaya çalıştığı romanın bir bölümündeki ?A? harflerini kalemle yazarak eklediğini görüyoruz. Bu sahneden de yine geriye dönüş yapılır. Esposito yine yazmaktadır, ama ?A? harfleri yazmadığı için stajyere gözüm görmesin diyerek daktiloyu götürmesini ister.
Daktilodaki ?A? harfinin çalışmaması hadisesi, aslında film içinde önemli bir rol oynuyor. Esposito?nun, İrene olan aşkını açıklayıp bir türlü kavuşamamalarını sadece buradan yola çıkarak açıklanabilecek bir hale getirilebiliriz. Bir sahne de Esposito?nun uykudan uyanıp ?TEMO? yani korkuyorum diye bir not aldığını görüyoruz. Finalde ise ?A? ekleyip ?TEAMO? yani seni seviyorum yaptığını görüyoruz. İrene, esposito?ya daktiloyu verirken ?A? harfi olduktan sonra herkes yazar diyor. Korkmak sıradan ve kolay olan aslında, önemli olan her şeye rağmen cesaret edip sevdiğini söyleyebilmektedir.
Stadyumda geçen plan sekans çalışması filme aksiyon katarken, filmde dram gerilim romantizm daha ön plandaydı. Özellikle sorgulama sahnesi, yaşlı kadının evine girdikleri sahne, asansör sahnesi, İrene?nin şimdi bana açılacak herhalde diye beklediği her sahne, finaldeki parmaklıkların olduğu sahne filmin seyirciyi ayakta tutmasını sağlayan güçlü sahnelerdi.
Son sahnede, Esposito?nun baktığı yerden Gomez ve Morales sanki parmaklıkların ardındaki iki ayrı koğuşta gibi görünmüşler. Bu sahnede oldukça iyi tasarlanmış ve çok fazla şey söylüyordu aslında, belki de Esposito?nun kendi parmaklıklarından kurtulup ?teAmo? diyebilmesi için bu sahneyi görmesi gerekiyordu.
@beyzahuner
7 yıl önce
@free_style
7 yıl önce
@apen
7 yıl önce
6.9 / 10
@sinebiyat
7 yıl önce
6.5 / 10