X-Men: Birinci Sınıf

Filmin henüz başlarında Sebastian Shaw'ın Erik karakterini Magnet'likten Magneto'luğa evrilttiği sırada sarfettiği kelime bütün dikkatimi dağıttı maalesef. Kevin Bacon'ın müthiş şiveyle söylediği o kelime "şokolade" idi. "Mmm, çikolata yesene" repliği o kadar içtendiki hemen dolaba koştum ve BİM'den aldığım Buono marka şokoladenin pakedini aynen onun gibi yavaşça açtıktan sonra şokoladenin o müthiş hazzını tv'nin karşısında bende hissettim. Bu hisden sonra filme karşı bir laubalilik oluştu şahsımda. Misal Wolverinli kısımda koskoca Erik ile Xavier'in o ayıpçı laftan sonra gıklarını çıkarmadan gitmeleri yakışmamış. Xavier hadi neyse de filmde Nazi'ye en çok benzeyen karakter Erik'in en azından bi tepki vermesi gerekirdi. Ayrıca filmin finalinde Xavier'in acı dolu haykırışının bir benzerini yaşamışlığım var mazide. Bir Coca Cola otomatına tıpkı Erik'in finalde yaptığı gibi son bozuk paramı atmış ancak hain dolap kolamı vermediği gibi paramıda sömürmüştü.

Bütün bunlar bir yana yüksek konsantrasyonla ikinci kez izledikten sonra vardığım sonuç, filmi yöneten Matthew Vaughn'un gelecekte ismi saygınlıkla anılacak yönetmenlerden birisi olacağı öngörüsüdür. Kendisi en azından Brett Ratner (X Men-3) veya Gavin Hood (Wolverine) gibi kafası karışık hatta ruhsuz bir eser yaratmamış. Bu derece yüksek bütçeli, bol karakterli ve özellikle merkezinde anti kahraman barındıran bir senaryoyu öncüllerinden neredeyse 3o dakika daha uzun olmasına rağmen ritmini bozmadan sonlandırıyor. Üstelik bu karışık senaryonun içindeki alegori duygusunu (insanoğlu da ne pis cinsmiş arkadaş) bir şekilde hissettiriyor. Sanırım verilecek kırık notların en büyük sorumlusuda daha önceki filmlerle çelişen noktalar.

Tekrardan ilk izleyişimdeki kafaya dönecek olursam eğer, filmin ortalarında yani Sovyet'lerle Amerika'lıların arasının iyice kızıştığı 22 Ekim 1962 tarihli bir gazete manşeti görünüyor ekranda. Peki o tarihte misal Milliyet'in manşetinde ne vardır acaba dedim kendime. Muhtemelen saat farkından dolayı memlekette durum olağan gibiydi. Manşette Sayın İsmet İnönü'nün İktisadi, siyasi ve sosyal görüşleri vardı. Temel hedefin süratli bir kalkınma olduğunu söylüyordu. Ayrıca AP kongresi ilkbahara kalmış CHP İl Kongresi nihayete ermişti. Esas gümbürtü ertesi günkü gazetede kopuyordu. Manşetler 4-5 gün boyunca Küba Füze Krizinden, Kennedy'den, Kruşçev'den bahsediyordu. Tabi arada trafik kazaları, cinayet, öğretmen yürüyüşleri gibi haberlerde eksik değildi. Ancak tüm bu zaman diliminde en ilginç haber 26 Ekim 1962 tarihli gazetenin baş sayfasında küçük bir yer kaplayan havadisdi. Adana'da Küba olayları yüzünden Yaşar Karaca ile Süleyman Toytekin tartışmaya başlamışlar. Tartışmanın galibi olmak isteyen Yaşar Karaca ne yazık ki Süleyman Toytekin'i bıçaklayıp öldürerek son noktayı koymuş. Bu küpürden çıkabilecek en iyi sonuç, filler tepişirken ezilmek için fillere ihtiyacımız yoktur gibi geldi bana.

hollywood'un çizgi roman uyarlama furyası sanırım bir müddet daha böyle bol efektli, zayıf senaryolu bir şekilde gidecek. çizgi romanları okuyup ta bu filmi beğenenler sanırım yalnızca özel efektlere hayran olmuş ki bu bi filmi beğenmek için yeterli olamaz. iyi bir film izleyicisinin bu filmi kolay kolay beğeneceğini sanmam.

hollywood'da istense daha iyi uyarlamalar yapılabilir tabi ( mesela nolan'ın batman'i ( bknz. biz daha iyisini yapasıya kadar en iyisi bu ) ) bunun için gerekli oyuncu, teknik ekipman, bütçe var. ama o zaman da çizgi roman okumayan izleyici kitlesi sıkılır diye mi düşünüyorlar acaba? bunu anlayamıyorum.. bu durum böyle devam ettikçe bu tür filmler benim için her zaman çerezlik olacaktır,diğer benzerleri arasında unutulup gideceklerdir.. filmde beğendiğim tek kısım erik'in kısa tutulmuş intikam yolculuğu ve arjantin'deki ufak aksiyon. bu kısımların daha çok olmasını isterdim doğrusu.

neyse, filmin adın'da "first" ibaresi var zaten. belki sonraki filmler daha yaratıcı ve efekti dozajında kullanılmış olur..