Anı dediğimiz; tecrübelerimizin hafızamıza yazıldığı ve kodlandığı bellek içerisinde, bizi aslında biz yapan ve kim olduğumuzu her saniye fark etmemize neden olan olaylar bütünü. Anthony’nin ilk bulunduğu ev ve daha sonra kızının evi ve hastane odası, kapılar, pencere manzarası, insanlar ve aslında kim oldukları, yüzleri ve sözleri ve zamanın adeta solucan deliği gibi bükülmesi her olay zinciri birbirinin içinde ve bunlar Anthony’nin yaşadığı bir günde ve her anda kendini gösteriyor, bu işte insana kim olduğunu unutturan bir hastalık. Halihazırda bir çok kişinin yaşadığı ve yaşlandığımızda bizim de içinde bulunabileceğimiz bir durum. Artık yaşlandım ve annemi istiyorum, çocukluğuma dönmek istiyorum. "Mommy,I want my mommy." Şu sorguyu da yaptım izlerken ki çok kez aklımızdan geçmiş bir düşüncedir: yaşadığım anı gerçek yapan ne? Ya da dünü ve çocukluğumu gerçek yapan şey ne? Hatırlamak veya yaşamak zamanın okunda ilerlerken ,hafıza ve yaşanan anın arasında gerçeklik ve algıya yansıyış b... Devamı
Anı dediğimiz; tecrübelerimizin hafızamıza yazıldığı ve kodlandığı bellek içerisinde, bizi aslında biz yapan ve kim olduğumuzu her saniye fark etmemize neden olan olaylar bütünü. Anthony’nin ilk bulunduğu ev ve daha sonra kızının evi ve hastane odası, kapılar, pencere manzarası, insanlar ve aslında kim oldukları, yüzleri ve sözleri ve zamanın adeta solucan deliği gibi bükülmesi her olay zinciri birbirinin içinde ve bunlar Anthony’nin yaşadığı bir günde ve her anda kendini gösteriyor, bu işte insana kim olduğunu unutturan bir hastalık. Halihazırda bir çok kişinin yaşadığı ve yaşlandığımızda bizim de içinde bulunabileceğimiz bir durum. Artık yaşlandım ve annemi istiyorum, çocukluğuma dönmek istiyorum. "Mommy,I want my mommy." Şu sorguyu da yaptım izlerken ki çok kez aklımızdan geçmiş bir düşüncedir: yaşadığım anı gerçek yapan ne? Ya da dünü ve çocukluğumu gerçek yapan şey ne? Hatırlamak veya yaşamak zamanın okunda ilerlerken ,hafıza ve yaşanan anın arasında gerçeklik ve algıya yansıyış biçimi arasındaki fark bekledikçe silinikleşiyor. Her geçmiş anımızı bellek odalarımızda gerçekle biraz da olsa farklı muhafaza ediyoruz. Filmdeki gösterimler de Yalnıza Anthony ve onun belleğinde savrulup rüzgarın topladığı yapraklar gibi bir oraya bir buraya yığılıp kendilerini gösteriyor. "Tüm yapraklarımı kaybediyor gibi hissediyorum" "Ben tam olarak kimim?"
Hopkins iyi ama filmin kurgusu daha da iyi. Sinemada alzheimer’ı konu alan ilk film bu olmasa da bu şekilde işleyen ilk film olabilir. Ludovico Einaudi’nin müziğine değinmemek çok zor. Filmi gerçekten düşünerek mi besteledi yoksa zaten olan bir müzik miydi bilmiyorum.Şahane yakışmış. En son ne zaman bu kadar duygulandığım film izlemiştim hatırlamıyorum.
Anthony Hopkins ödül almış dediler izleyelim dedik ama şahane oyunculuklar bir yana filmin işlenişi çok başarılı. Gerçekten gerildim, alzheimer ancak bu kadar etkili anlatılabilirdi sanırım.
anthony hopkins için ne desek eksik kalır evet, yaşayan bir okul adeta. hem diyaloglu hem de sessiz oyunlarıyla o kadar yerinde ve kararında ki... olivia colman’ın da hakkını teslim etmeden geçemeyeceğim. öyle samimi ve doğal oynamış ki o da; birimizin ablası, teyzesi gibi, öyle bir bağ kurduruyor insana, o denli içten.
Bu bir korku filmi. Hem de tamamen gerçek, şu an alıp verdiğimiz nefes kadar gerçek. Şu an binlerce alzheimer hastası bu korku filmini her saniyesiyle yaşıyor. Rahmetli anneannemin de muzdarip olduğu bir hastalıktı. Ona tam anlamıyla bu filmi izlerken empati kurabildiğimi hissetmek bana çok farklı duygular yaşattı. Anthony Hopkins’in bu performansını izleyebildiğim içinse minnettarım. Yaşayan efsane. Ailesinde veya yakınlarında alzheimer hastası bulunanların kesinlikle izlemesi gerek. 8.5/10
Ağlama kotamı da bugün Anthony Hopkins ile doldurmuş oldum :( İlerde herkesin yaşayabileceği gerçekler ne kadar net ve acı bir şekilde gözümüzün önüne serilmiş. Alzheimer hastalığını anlatan böyle bir kurgu, böyle etkileyici oyuncuklar ve böyle enfes bir film daha önce izlediğimi hiç hatırlamıyorum. İzleyin ve etrafınızda kim varsa ona da mutlaka izlettirin.
Ağlama krizlerine sokturan oyunculuğuyla Antony Hopkins beni bitirdi... Bittim bittim... Kurgu, müzikler, oyunculuklar her şeyiyle baştan sona hiç sıkmayan, duygu dolu anlar yaşatan, çok çok sevdiğim bir film oldu.
@ezgibakr
3 yıl önce
7.9 / 10
"Tüm yapraklarımı kaybediyor gibi hissediyorum"
"Ben tam olarak kimim?"
@asdf_13
3 yıl önce
8.7 / 10
Ludovico Einaudi’nin müziğine değinmemek çok zor. Filmi gerçekten düşünerek mi besteledi yoksa zaten olan bir müzik miydi bilmiyorum.Şahane yakışmış. En son ne zaman bu kadar duygulandığım film izlemiştim hatırlamıyorum.
@gadnokopele
3 yıl önce
@poormf
3 yıl önce
8 / 10
@linquter
3 yıl önce
8 / 10
@furkankavak
3 yıl önce
8 / 10
@maverick16
3 yıl önce
8.5 / 10
Şu an binlerce alzheimer hastası bu korku filmini her saniyesiyle yaşıyor.
Rahmetli anneannemin de muzdarip olduğu bir hastalıktı. Ona tam anlamıyla bu filmi izlerken empati kurabildiğimi hissetmek bana çok farklı duygular yaşattı.
Anthony Hopkins’in bu performansını izleyebildiğim içinse minnettarım. Yaşayan efsane.
Ailesinde veya yakınlarında alzheimer hastası bulunanların kesinlikle izlemesi gerek. 8.5/10
@mavimilena
3 yıl önce
10 / 10
@messiyg
3 yıl önce
bebekleşir
un ufak olur
unutulursun ey yüzüm..."
@melkhaus
3 yıl önce