Sırf sessiz ve siyah-beyaz olduğu için ödül alan film. Hayatında hiç sessiz film izlememiş olanlara yaratıcı ve "yeni" gelmiş olmalı. Bundan 100 sene sonra da iki boyutlu film çeker birisi yine Oscar kazanır. Herkes filmin ne kadar yaratıcı ve orijinal olduğunu söyler sonra... Şaka gibi. Ayrıca sessiz sinemanın örneklerini "sıkıcı yaa" diyerek görmeyip bunu beğenenlere diyecek lafım yok.
Bana kalırsa kesinlikle mükemmel bi filmde ben çok beğendim gerek sıcaklığı gerek siyah beyaz oluşu gereksiz hakkıyla yaptığı sinema eleştiri herşey bence yerli yerindeydi bence diğer insanların dediği gibi değil tam tersi ölçüsünde kararında bi filmdi bu arada tarihine hiç bakmamıştım ve gerçekten o dönemlerde çekildiği hissini uyandırıyo 2011 i görünce küçük bi şok geçirdim :)
normal de siyah beyaz filmlerde çok sıkılırım,ama bu iyidi.hatta ilk 10 15 dakikası o sessiz kısmıyla dikkatimi fazlasıyla cekti, merak ettirdi.daha sonra sesın gelmesiyle gerçeklesenlerse biraz yeşilçam variydi açıkcası, hatta george valentinin o sefil halini daha önce kartal tibetten izlemiş gibi hissettim :D.ama bunu olumsuz bir yorum olarak yapmıyorum,onlar bizim yıllardır varolan yeşilcam hıkayelerimizi yenı farkediyorlarsa onların eksikligi :). filmin artık var olmayan o siyah beyaz sessiz filmlere saygısını dile getiriyor olması filmin konusundan daha onemlı bence,ayrıca biz görmedik ozamanı ama sesli filmlere geçişte bir çok insanın işşiz kalmış olmasıda akla yatkın bir geçektir.bu acılardan ben filmi oldukça başarılı buldum.keyifli seyirler..özellikle filmin sonunda çook egleneceksiniz :)
Oyunculuk harika ama bana yeşilçam filmlerini anımsatan film. Oscar aldığı gerçeğini düşünmediğim zaman, filmin hakkını teslim etmek istiyorum. Ama Oscar alacak kadar iyi olduğunu düşünmüyorum.
Şunu sormak isterim yeni yöntemler hep kötü müdür? Bu seksenleri beğenip doksanları beğenmemek ya da 90'ları sevenlerin 2000'leri sevmemesi gibi. Ateri çıktığı zaman sokaktaki eğlencenin yerini aldığı söylenirdi, ev aterileri çıktı salonlardaki oyun zevki bitecek dendi, sonra retro oyunlar özlenilmeye başlandı...Müzikte de aynı döngü vardır sürekli geçmişe özlem. 50'li yılların müziğini sevenler 60 müziğini yıkıcı bulur 60'ları sevenler 70lerin sonunda müziğin bittiğini savunur vs. Fotoğraf makinesi bulunduktan sonra ressamlar artık hiç bir şeyin eskisi gibi olamayacağını savunmuşlardı, sonrasında ise siyah beyaz sessiz filmler çıktı zamanla sinemada aynı duygusal yaklaşımlar başladı (hatta Picasso'nun Kübik resimleri sinema sahnesi gibi tuvalde de üç boyutlu görünümün sergilenebileceği inancını taşır, yani bir bakıma sinemaya eleştiri içerir) . Gelişimi kabul ediyorsanız değişimi de kabul etmek zorundasınız. Filmde beğenmediğim nokta artistin yaşamına fazla odaklanılıp, onun gibi düşü... Devamı
Şunu sormak isterim yeni yöntemler hep kötü müdür? Bu seksenleri beğenip doksanları beğenmemek ya da 90'ları sevenlerin 2000'leri sevmemesi gibi. Ateri çıktığı zaman sokaktaki eğlencenin yerini aldığı söylenirdi, ev aterileri çıktı salonlardaki oyun zevki bitecek dendi, sonra retro oyunlar özlenilmeye başlandı...Müzikte de aynı döngü vardır sürekli geçmişe özlem. 50'li yılların müziğini sevenler 60 müziğini yıkıcı bulur 60'ları sevenler 70lerin sonunda müziğin bittiğini savunur vs. Fotoğraf makinesi bulunduktan sonra ressamlar artık hiç bir şeyin eskisi gibi olamayacağını savunmuşlardı, sonrasında ise siyah beyaz sessiz filmler çıktı zamanla sinemada aynı duygusal yaklaşımlar başladı (hatta Picasso'nun Kübik resimleri sinema sahnesi gibi tuvalde de üç boyutlu görünümün sergilenebileceği inancını taşır, yani bir bakıma sinemaya eleştiri içerir) . Gelişimi kabul ediyorsanız değişimi de kabul etmek zorundasınız. Filmde beğenmediğim nokta artistin yaşamına fazla odaklanılıp, onun gibi düşünüp yeninin yıkıcılığından dem vurulmasıydı. (gerçi yer yer inatçılığını da eleştirmişler ya) İlk tekerleği yapıp gelişime olanak sağlıyorsanız bir öncekini yerini bir sonrakinin gelmesini de sindirmeniz gerekmektedir.
Chaplin kendi sesiyle Büyük Diktatörde oynadı misal ona saygı duruşu denilyor ama elinde yetersiz malzeme ve sebeple yel değirmenine saldıran özenti bir Don Kisot'dan farklı bir karakter çizemiyor artist. İlla sinemayı sinemayla eleştiren film izlemek istiyorsanız şu ikisini izleyin derim:
Yenilik, değişiklik sadece konusunu işlediğim filmlerde yok. Bu küçük bölüm de benden bağımsız kendini yenilemeye, deneysel formatlarla kendini geliştirmeye devam edecek sanırım. Bu hafta kendi içimde yaşadığım sessizliğin dışa vurumunu, film seçiminde açık seçik ifşa ediyorum.
Filmimiz : The Artist
Karakterimiz : George Valentin ve Peppy Miller [Bu hafta da karakterleri ödüllendiriyoruz.]
Ödüller : 5 adet Oscar heykelciği + 115 ayrı ödül + 84 adaylık
Ödüllerin Önemi : 0'ın altında
The Artist'i görsel azınlıkla incelemeyi yediremedim kendime ve filmden görüntüler koparıp sayfaya saçarak, an be an yorumladım neler olup bittiğini. Filmle fotoğrafın kardeşliklerinden ötürü filmin akıcılığına saygısızlık yapmadığımı düşünüyorum.
Anlık görüntülerle film incelemesi mi yapılır?! Cevabım, "Bilmiyorum" ve bu cevabın doğru cevap olduğunu iddia ediyorum. Özellikle "The Artist" için, filmin sakinliği, durgunluğu, r... Devamı
Sinemaya "Ses Getiren" Sessizlik
Yenilik, değişiklik sadece konusunu işlediğim filmlerde yok. Bu küçük bölüm de benden bağımsız kendini yenilemeye, deneysel formatlarla kendini geliştirmeye devam edecek sanırım. Bu hafta kendi içimde yaşadığım sessizliğin dışa vurumunu, film seçiminde açık seçik ifşa ediyorum.
Filmimiz : The Artist
Karakterimiz : George Valentin ve Peppy Miller [Bu hafta da karakterleri ödüllendiriyoruz.]
Ödüller : 5 adet Oscar heykelciği + 115 ayrı ödül + 84 adaylık
Ödüllerin Önemi : 0'ın altında
The Artist'i görsel azınlıkla incelemeyi yediremedim kendime ve filmden görüntüler koparıp sayfaya saçarak, an be an yorumladım neler olup bittiğini. Filmle fotoğrafın kardeşliklerinden ötürü filmin akıcılığına saygısızlık yapmadığımı düşünüyorum.
Anlık görüntülerle film incelemesi mi yapılır?! Cevabım, "Bilmiyorum" ve bu cevabın doğru cevap olduğunu iddia ediyorum. Özellikle "The Artist" için, filmin sakinliği, durgunluğu, renksizliğiyle hayatı renklendirir halini, sadece betimleyerek anlatmak yerine, kareleri teker teker sizin de gözünüz önüne sererek filmin bütününü anlatmaya çalışıyorum. Bakalım yapabiliyor muyum?
"Please Be Silent Behind The Screen" tabelası filmin içindeki sessizliği perde önünde seyirciye de uyarlayarak filmle izleyiciyi bütünleştiriyor.
Filmin başı ve sonu olan her şey için George'un beklediği tek şey artık takdir.
Merak edip arzulanan, seyirciye sessizlikle anlatılanın anlaşıldığını sadece alkış sesi beklentisiyle kavrayabilen George, kendi ironisi içinde kulaklarını salona dikiyor.
Salonun sesini duyamasakda -Be Silent Behind The Scene-sahne önünde sessiz kalamayan ve duyabildiğimiz tek şey olan orkestranın şaha kalkışıyla heyecanın geldiğini algılayıp, alkışları 'görüyoruz'.
Peppyadlı karakterin varoluş sebebi olan gösteri dünyası kimliğini, gösteri dünyasına attığı tek adımla değişen, belki içinde kalan Peppy'yi çıkarıp belki tüm doğallığı belki tüm yapmacıklığıyla-gazeteciler tarafından iki haliyle de benimsenecek olan sansasyonel haber yönüyle-bizim de gözümüzün önüne seren dönemin 'ün' anlayışını anlatan kareyi görüyoruz.
Peppy'nin George'a aslında olmak istediği yere, konuma, birlikte olmak isteyip beğendiği 'dış'ıyla George'un kıyafetlerine içten sarılışı. İç denilen maneviyat'a ulaşamayışının, sarılabileceği tek şeyin içinde George olmadan onun maddiyatı olan ceketine sarılışı. George'un içselliği ise sadece Peppy'nin onun içinden nasıl göründüğüyle alakalı. Peppy ne George'a sarılabiliyor ne de George'un ceketine. Peppy hangi 'ceket' kalıbının içine girerse girsin yine kendine kendi düşünceleriyle var ettiğine sarılıyor.
Sesin yaklaşmakta olduğunu sesi görme umudumuzu duyma ihtiyacımızı artık çok geride bırakıp arkadan gelen klasik müziği ise görme yetimize verdiğimiz dikkatle bazen duyup bazen duymayıp arada verilen diyalogları okuyarak da hala tüm duyularımızı kullanabildiğimizi hatırlatıyoruz kendimize. Georgu'un sesli filmlere karşı gösterdiği ilk reaksiyon olan geleceğin sesli filmlerde olmadığına inancını okuyabiliyoruz. Göremediğimiz şeyse; kendimizi 2011 den çıkarıp 1927 içinde bir yerlere koyduğumuz. Sesli filmlerin olmasını filmin içine girmişlikle biz de George ile yeniliği yadırgayıp ve belki de George'a karşı duyulan sempatizanlığımızla biz de inanmıyoruz sesli filmlerin George'un patronunun elinde olduğuna.
George'un sessiz film kariyerinin bittiği anda gelen bir bina görüntüsü. Merdivenlerin verdiği vurgu hayatın iniş çıkışları mı yoksa George'la konuşurken bir üst basamakta duran Peppy'nin tırmandığı başarı basamakları mı?
Artık seyircinin olayı anlamak, üzülmekten kaçmak, gördüklerini yorumlamak istemediğini gören film, kendi içinde başka bir hamleyle çarpıyor George'un sefaletini. Açık arttırmada eşyaları satılan George için hepsi satıldı geriye hiçbir şeyiniz kalmadı cümlesinin ''tebrikler''le başlaması can acıtan. Eşyalarının maddiliğiyle sattıklarını tekrar paraya dönüştürüp üzülen George mu tebrik edilmeli yoksa George'u o anda yere göğe sığdıramayıp kendi içinde takdir eden, George'un maddi olan eşyalarına karşı manevi anlam yüklemesinin gereksizliğiyle sattığı eşyalarına üzülmesinin anlamsızlığını göremeyip üzülen seyirci mi tebrik edilmeli?
Suyun saflığıyla yansımasını, belki kafasındaki bulanıklığı belki düşüncelerindeki kirliliği temizleyen George, insanın kendini anlatmak için söze ne kadar da gerek kalınmadığını belki en iyi bu sahneyle açıklar.
George'un sesini ilk defa 1 saat 32 dakika sonra duyar kulaklarımız. Duyduğumuz kelime de değildir. Belki de emeğin sesle en bütünleşmiş hali nefes nefese kalınmışlık, işteki telaşe, belki hevesi yansıtan George'un nefes sesidir duyduğumuz. Seyircinin George'un sesini duyacak mıyız sorusu yerini başka bir soruya değil, sorunun cevabına bırakır: George duymadan da salondan çıkılsa olur. George'u duyma isteğinin altında yatan karakteri analiz etme ihtiyacını film, ses olmasa da kalbe, akla, göze ve damakta kalan filmin tadıyla gidermiştir. Belki anlaşılması gereken sadece bir sessiz film yıldızının sönüş ve parlayışı ya da biraz daha derinleştirilmiş fakir oğlan zengin kız hikayesi değildir. Sesi ve rengi en yüksek düzeyde idrak edip algıladığımızı düşünüp yaşadığımız bu dönemde, rasyonelliğe ve de gerçekliğe mantığa ya da duyguya yönelip yaşadığımız her an için beklediğimiz doyumsuzluğu ses ve renk olmadan, ses ve rengin olduğunda algıladığımızdan daha iyi anladığımızı görmektir.
yaşıtlarım bucak bucak kaçarken arşivimi tıka basa siyah beyaz sessiz filmlerle doldurmuş bendenizi zaten en başından beri tavlamıştı bu film. ha izlemem uzun zaman aldı o ayrı, hayat meşgalesi diyelim.
ilk andan itibaren insanı içine çeken bir havası var. izledikçe daha iyi anlıyorsunuz eskiden film çekmenin ne kadar zor, oyunculuğun ne kadar önemli olduğunu. sesli filmler oyunculuğu zamanla öldürmüş azizim. o vakitler oyuncular dertlerini mimikleri bakışlarıyla bir çırpıda anlatabiliyorken bize hiç zorlanmadan şimdilerde sadece iki mimik yapabilen çapulcular oyuncuyum diye geçiniyor sırf kelimelerle işleri kolayladı diye (hepsi değil tabi ki ama kabul edelim çoğunluk böyle). ha bi de tutuşturuyorlar elimize 3d gözlüğü rengarenk ışıl ışıl ama içi boş bir filmle alıveriyorlar saatlerimizi (yine bütün günümüz filmleri için geçerli değil bu söylediklerim aman ha). oysa bir sıcaklık kapladı benim içimi bu filmi izlerken, aynı zamanda bir tebessüm belirdi dudağımda. heyecanla... Devamı
BA-YIL-DIM!
yaşıtlarım bucak bucak kaçarken arşivimi tıka basa siyah beyaz sessiz filmlerle doldurmuş bendenizi zaten en başından beri tavlamıştı bu film. ha izlemem uzun zaman aldı o ayrı, hayat meşgalesi diyelim.
ilk andan itibaren insanı içine çeken bir havası var. izledikçe daha iyi anlıyorsunuz eskiden film çekmenin ne kadar zor, oyunculuğun ne kadar önemli olduğunu. sesli filmler oyunculuğu zamanla öldürmüş azizim. o vakitler oyuncular dertlerini mimikleri bakışlarıyla bir çırpıda anlatabiliyorken bize hiç zorlanmadan şimdilerde sadece iki mimik yapabilen çapulcular oyuncuyum diye geçiniyor sırf kelimelerle işleri kolayladı diye (hepsi değil tabi ki ama kabul edelim çoğunluk böyle). ha bi de tutuşturuyorlar elimize 3d gözlüğü rengarenk ışıl ışıl ama içi boş bir filmle alıveriyorlar saatlerimizi (yine bütün günümüz filmleri için geçerli değil bu söylediklerim aman ha). oysa bir sıcaklık kapladı benim içimi bu filmi izlerken, aynı zamanda bir tebessüm belirdi dudağımda. heyecanlandım hem, hem de güldüm bol bol.
son sahnede de nefesimi tuttum pür dikkat kesildim sesleri duyabilmek için özellikle de george'unkini. hani duyurmak istemediği sesi nasılmış diye. .
yok efendim yıl kaç olmuş film eskilere nazaran yenilik yapmamış taklitmiş falan fişman. böyle düşünenler filmi bir kez daha izlesin bu sefer daha dikkatli.
özetin özeti: bütün dünya buna inansa bir inansa hayat siyah-beyaz olsa.
@seko
10 yıl önce
Sinemanın temel taşları olan eski klasiklere de selam olsun.
Puanım: 9
@kultablasi
10 yıl önce
6 / 10
@macklyn
10 yıl önce
9 / 10
@tugcedm
11 yıl önce
@gundula
11 yıl önce
@amip
11 yıl önce
8.2 / 10
@jackrai
11 yıl önce
6.9 / 10
@kaede
11 yıl önce
Chaplin kendi sesiyle Büyük Diktatörde oynadı misal ona saygı duruşu denilyor ama elinde yetersiz malzeme ve sebeple yel değirmenine saldıran özenti bir Don Kisot'dan farklı bir karakter çizemiyor artist. İlla sinemayı sinemayla eleştiren film izlemek istiyorsanız şu ikisini izleyin derim:
http://www.filimadami.com/film/867/barton-fink/
http://www.filimadami.com/film/1240/the-player/
Filmde en çok rüya sahnesini beğendim. Çok çarpıcıydı:
http://www.youtube.com/watch?v=_A1xqfhOJIo
@denisisand
11 yıl önce
Yenilik, değişiklik sadece konusunu işlediğim filmlerde yok. Bu küçük bölüm de benden bağımsız kendini yenilemeye, deneysel formatlarla kendini geliştirmeye devam edecek sanırım. Bu hafta kendi içimde yaşadığım sessizliğin dışa vurumunu, film seçiminde açık seçik ifşa ediyorum.
Filmimiz : The Artist
Karakterimiz : George Valentin ve Peppy Miller [Bu hafta da karakterleri ödüllendiriyoruz.]
Ödüller : 5 adet Oscar heykelciği + 115 ayrı ödül + 84 adaylık
Ödüllerin Önemi : 0'ın altında
The Artist'i görsel azınlıkla incelemeyi yediremedim kendime ve filmden görüntüler koparıp sayfaya saçarak, an be an yorumladım neler olup bittiğini. Filmle fotoğrafın kardeşliklerinden ötürü filmin akıcılığına saygısızlık yapmadığımı düşünüyorum.
Anlık görüntülerle film incelemesi mi yapılır?! Cevabım, "Bilmiyorum" ve bu cevabın doğru cevap olduğunu iddia ediyorum. Özellikle "The Artist" için, filmin sakinliği, durgunluğu, r ... Devamı
Yenilik, değişiklik sadece konusunu işlediğim filmlerde yok. Bu küçük bölüm de benden bağımsız kendini yenilemeye, deneysel formatlarla kendini geliştirmeye devam edecek sanırım. Bu hafta kendi içimde yaşadığım sessizliğin dışa vurumunu, film seçiminde açık seçik ifşa ediyorum.
Filmimiz : The Artist
Karakterimiz : George Valentin ve Peppy Miller [Bu hafta da karakterleri ödüllendiriyoruz.]
Ödüller : 5 adet Oscar heykelciği + 115 ayrı ödül + 84 adaylık
Ödüllerin Önemi : 0'ın altında
The Artist'i görsel azınlıkla incelemeyi yediremedim kendime ve filmden görüntüler koparıp sayfaya saçarak, an be an yorumladım neler olup bittiğini. Filmle fotoğrafın kardeşliklerinden ötürü filmin akıcılığına saygısızlık yapmadığımı düşünüyorum.
Anlık görüntülerle film incelemesi mi yapılır?! Cevabım, "Bilmiyorum" ve bu cevabın doğru cevap olduğunu iddia ediyorum. Özellikle "The Artist" için, filmin sakinliği, durgunluğu, renksizliğiyle hayatı renklendirir halini, sadece betimleyerek anlatmak yerine, kareleri teker teker sizin de gözünüz önüne sererek filmin bütününü anlatmaya çalışıyorum. Bakalım yapabiliyor muyum?
"Please Be Silent Behind The Screen" tabelası filmin içindeki sessizliği perde önünde seyirciye de uyarlayarak filmle izleyiciyi bütünleştiriyor.
Filmin başı ve sonu olan her şey için George'un beklediği tek şey artık takdir.
Merak edip arzulanan, seyirciye sessizlikle anlatılanın anlaşıldığını sadece alkış sesi beklentisiyle kavrayabilen George, kendi ironisi içinde kulaklarını salona dikiyor.
Salonun sesini duyamasakda -Be Silent Behind The Scene-sahne önünde sessiz kalamayan ve duyabildiğimiz tek şey olan orkestranın şaha kalkışıyla heyecanın geldiğini algılayıp, alkışları 'görüyoruz'.
Peppyadlı karakterin varoluş sebebi olan gösteri dünyası kimliğini, gösteri dünyasına attığı tek adımla değişen, belki içinde kalan Peppy'yi çıkarıp belki tüm doğallığı belki tüm yapmacıklığıyla-gazeteciler tarafından iki haliyle de benimsenecek olan sansasyonel haber yönüyle-bizim de gözümüzün önüne seren dönemin 'ün' anlayışını anlatan kareyi görüyoruz.
Peppy'nin George'a aslında olmak istediği yere, konuma, birlikte olmak isteyip beğendiği 'dış'ıyla George'un kıyafetlerine içten sarılışı. İç denilen maneviyat'a ulaşamayışının, sarılabileceği tek şeyin içinde George olmadan onun maddiyatı olan ceketine sarılışı. George'un içselliği ise sadece Peppy'nin onun içinden nasıl göründüğüyle alakalı. Peppy ne George'a sarılabiliyor ne de George'un ceketine. Peppy hangi 'ceket' kalıbının içine girerse girsin yine kendine kendi düşünceleriyle var ettiğine sarılıyor.
Sesin yaklaşmakta olduğunu sesi görme umudumuzu duyma ihtiyacımızı artık çok geride bırakıp arkadan gelen klasik müziği ise görme yetimize verdiğimiz dikkatle bazen duyup bazen duymayıp arada verilen diyalogları okuyarak da hala tüm duyularımızı kullanabildiğimizi hatırlatıyoruz kendimize. Georgu'un sesli filmlere karşı gösterdiği ilk reaksiyon olan geleceğin sesli filmlerde olmadığına inancını okuyabiliyoruz. Göremediğimiz şeyse; kendimizi 2011 den çıkarıp 1927 içinde bir yerlere koyduğumuz. Sesli filmlerin olmasını filmin içine girmişlikle biz de George ile yeniliği yadırgayıp ve belki de George'a karşı duyulan sempatizanlığımızla biz de inanmıyoruz sesli filmlerin George'un patronunun elinde olduğuna.
George'un sessiz film kariyerinin bittiği anda gelen bir bina görüntüsü. Merdivenlerin verdiği vurgu hayatın iniş çıkışları mı yoksa George'la konuşurken bir üst basamakta duran Peppy'nin tırmandığı başarı basamakları mı?
Artık seyircinin olayı anlamak, üzülmekten kaçmak, gördüklerini yorumlamak istemediğini gören film, kendi içinde başka bir hamleyle çarpıyor George'un sefaletini. Açık arttırmada eşyaları satılan George için hepsi satıldı geriye hiçbir şeyiniz kalmadı cümlesinin ''tebrikler''le başlaması can acıtan. Eşyalarının maddiliğiyle sattıklarını tekrar paraya dönüştürüp üzülen George mu tebrik edilmeli yoksa George'u o anda yere göğe sığdıramayıp kendi içinde takdir eden, George'un maddi olan eşyalarına karşı manevi anlam yüklemesinin gereksizliğiyle sattığı eşyalarına üzülmesinin anlamsızlığını göremeyip üzülen seyirci mi tebrik edilmeli?
Suyun saflığıyla yansımasını, belki kafasındaki bulanıklığı belki düşüncelerindeki kirliliği temizleyen George, insanın kendini anlatmak için söze ne kadar da gerek kalınmadığını belki en iyi bu sahneyle açıklar.
George'un sesini ilk defa 1 saat 32 dakika sonra duyar kulaklarımız. Duyduğumuz kelime de değildir. Belki de emeğin sesle en bütünleşmiş hali nefes nefese kalınmışlık, işteki telaşe, belki hevesi yansıtan George'un nefes sesidir duyduğumuz. Seyircinin George'un sesini duyacak mıyız sorusu yerini başka bir soruya değil, sorunun cevabına bırakır: George duymadan da salondan çıkılsa olur. George'u duyma isteğinin altında yatan karakteri analiz etme ihtiyacını film, ses olmasa da kalbe, akla, göze ve damakta kalan filmin tadıyla gidermiştir. Belki anlaşılması gereken sadece bir sessiz film yıldızının sönüş ve parlayışı ya da biraz daha derinleştirilmiş fakir oğlan zengin kız hikayesi değildir. Sesi ve rengi en yüksek düzeyde idrak edip algıladığımızı düşünüp yaşadığımız bu dönemde, rasyonelliğe ve de gerçekliğe mantığa ya da duyguya yönelip yaşadığımız her an için beklediğimiz doyumsuzluğu ses ve renk olmadan, ses ve rengin olduğunda algıladığımızdan daha iyi anladığımızı görmektir.
Deniz Gül
@fkhrm_217
12 yıl önce
8 / 10
yaşıtlarım bucak bucak kaçarken arşivimi tıka basa siyah beyaz sessiz filmlerle doldurmuş bendenizi zaten en başından beri tavlamıştı bu film. ha izlemem uzun zaman aldı o ayrı, hayat meşgalesi diyelim.
ilk andan itibaren insanı içine çeken bir havası var. izledikçe daha iyi anlıyorsunuz eskiden film çekmenin ne kadar zor, oyunculuğun ne kadar önemli olduğunu. sesli filmler oyunculuğu zamanla öldürmüş azizim. o vakitler oyuncular dertlerini mimikleri bakışlarıyla bir çırpıda anlatabiliyorken bize hiç zorlanmadan şimdilerde sadece iki mimik yapabilen çapulcular oyuncuyum diye geçiniyor sırf kelimelerle işleri kolayladı diye (hepsi değil tabi ki ama kabul edelim çoğunluk böyle). ha bi de tutuşturuyorlar elimize 3d gözlüğü rengarenk ışıl ışıl ama içi boş bir filmle alıveriyorlar saatlerimizi (yine bütün günümüz filmleri için geçerli değil bu söylediklerim aman ha). oysa bir sıcaklık kapladı benim içimi bu filmi izlerken, aynı zamanda bir tebessüm belirdi dudağımda. heyecanla ... Devamı
yaşıtlarım bucak bucak kaçarken arşivimi tıka basa siyah beyaz sessiz filmlerle doldurmuş bendenizi zaten en başından beri tavlamıştı bu film. ha izlemem uzun zaman aldı o ayrı, hayat meşgalesi diyelim.
ilk andan itibaren insanı içine çeken bir havası var. izledikçe daha iyi anlıyorsunuz eskiden film çekmenin ne kadar zor, oyunculuğun ne kadar önemli olduğunu. sesli filmler oyunculuğu zamanla öldürmüş azizim. o vakitler oyuncular dertlerini mimikleri bakışlarıyla bir çırpıda anlatabiliyorken bize hiç zorlanmadan şimdilerde sadece iki mimik yapabilen çapulcular oyuncuyum diye geçiniyor sırf kelimelerle işleri kolayladı diye (hepsi değil tabi ki ama kabul edelim çoğunluk böyle). ha bi de tutuşturuyorlar elimize 3d gözlüğü rengarenk ışıl ışıl ama içi boş bir filmle alıveriyorlar saatlerimizi (yine bütün günümüz filmleri için geçerli değil bu söylediklerim aman ha). oysa bir sıcaklık kapladı benim içimi bu filmi izlerken, aynı zamanda bir tebessüm belirdi dudağımda. heyecanlandım hem, hem de güldüm bol bol.
son sahnede de nefesimi tuttum pür dikkat kesildim sesleri duyabilmek için özellikle de george'unkini. hani duyurmak istemediği sesi nasılmış diye. .
yok efendim yıl kaç olmuş film eskilere nazaran yenilik yapmamış taklitmiş falan fişman. böyle düşünenler filmi bir kez daha izlesin bu sefer daha dikkatli.
özetin özeti: bütün dünya buna inansa bir inansa hayat siyah-beyaz olsa.