Nicolas Roeg'un 7. filmi Insignifaicance, bir önceki filmi Eureka'ya kıyaslandığında çok daha iyi bir yerde duruyor.
Roeg'un Performance'la başlayıp Önemsizlik'le biten kısma kadar olan bütün filmlerini düşündüğümüzde yönetmenin düz bir çizgi olarak devam eden hikayesi yok gibi. Roeg, muğlaklaştırmayı seviyor, ne anlattığını anlatma üslubu içerisine yayarak anlara odaklanmaya çalışıyor diyebiliriz. İmgeler, flashbackler, imgelerin üst üste art arda bindirilişi, zoomlar, yavaş çekimler kesinlikle yönetmenin temel üslup araçlarından ve bu filmde Roeg bütün bu araçları çok büyük keyifle kullanıyor diyebiliriz. Ancak yönetmen birbirini takip eden olaylardan oluşmuş hikayeler anlatmıyor; o şekilde anlattığını düşünebileceğimiz filmleri de yönetmenin kurgu yaklaşım ve seçimleriyle kesiliyor, bu filmlere ilginç bir görsel ve anlatımsal dinamizm kazandırıyor kesinlikle, ama her defasında anlamamıza yardımcı oluyor diyemeyiz. Roeg neden böyle yapmayı seçiyor peki? Esas olarak üzerine eğildiği ... Devamı
Nicolas Roeg'un 7. filmi Insignifaicance, bir önceki filmi Eureka'ya kıyaslandığında çok daha iyi bir yerde duruyor.
Roeg'un Performance'la başlayıp Önemsizlik'le biten kısma kadar olan bütün filmlerini düşündüğümüzde yönetmenin düz bir çizgi olarak devam eden hikayesi yok gibi. Roeg, muğlaklaştırmayı seviyor, ne anlattığını anlatma üslubu içerisine yayarak anlara odaklanmaya çalışıyor diyebiliriz. İmgeler, flashbackler, imgelerin üst üste art arda bindirilişi, zoomlar, yavaş çekimler kesinlikle yönetmenin temel üslup araçlarından ve bu filmde Roeg bütün bu araçları çok büyük keyifle kullanıyor diyebiliriz. Ancak yönetmen birbirini takip eden olaylardan oluşmuş hikayeler anlatmıyor; o şekilde anlattığını düşünebileceğimiz filmleri de yönetmenin kurgu yaklaşım ve seçimleriyle kesiliyor, bu filmlere ilginç bir görsel ve anlatımsal dinamizm kazandırıyor kesinlikle, ama her defasında anlamamıza yardımcı oluyor diyemeyiz. Roeg neden böyle yapmayı seçiyor peki? Esas olarak üzerine eğildiği şey ne?
Karakterlerin yabancı mekanlarda nasıl davranacağını bilememesi ve bu sebeple çatışmalar yaşaması yönetmen için bir merak konusu, onun anlatmayı sevdiği şeylerden biri. Bir diğeri her ama her filminde aşkın ve sevginin kendini hissettirmesi ve onun işte bu farklı mekanlarda, farklı insanlar arasında var olup olamayacağının sorulması ve buna yanıt aranması, ve ayrıca yönetmen için şimdiki an, geçmiş zaman, zihnin hatırladıkları ve şu an hissedilenlerin zihinde belirip kaybolması da önemli bir mesele.
Önemsizlik'in ilgi çekici yanı bir türlü kenarından köşesinden tutamadığımız konusu değil, daha çok kurgunun ilgi çektiğini söyleyebiliriz. Yönetmen Eureka'da yapamadığını veya iyi şekilde kotaramadığı bu üslubunu bu filmde oldukça aktif ve iyi bir şekilde kullanıyor, özellikle final hakikaten muhteşem.
Bence Önemsizlik, yönetmeni tanımadan izlenemeyecek bir çalışma. Hakikaten sadece Roeg'u tanımak isteyen, filmlerini izleyerek yönetmenin dünyasına daha da aşina olmak isteyenlere önerilebilecek bir eser. İlgi çekici ama asla sıradışı olmayan, bir şekilde basit ve bayağı da olmayı başarabilen, bir yanı melodrama kaçan ve kendisinin bir film olduğunu hatırlatan, imgelerle küçük sihirler ve anlar yaratabilen bir film.
@parfenrogojin
4 yıl önce
7 / 10
Roeg'un Performance'la başlayıp Önemsizlik'le biten kısma kadar olan bütün filmlerini düşündüğümüzde yönetmenin düz bir çizgi olarak devam eden hikayesi yok gibi. Roeg, muğlaklaştırmayı seviyor, ne anlattığını anlatma üslubu içerisine yayarak anlara odaklanmaya çalışıyor diyebiliriz. İmgeler, flashbackler, imgelerin üst üste art arda bindirilişi, zoomlar, yavaş çekimler kesinlikle yönetmenin temel üslup araçlarından ve bu filmde Roeg bütün bu araçları çok büyük keyifle kullanıyor diyebiliriz. Ancak yönetmen birbirini takip eden olaylardan oluşmuş hikayeler anlatmıyor; o şekilde anlattığını düşünebileceğimiz filmleri de yönetmenin kurgu yaklaşım ve seçimleriyle kesiliyor, bu filmlere ilginç bir görsel ve anlatımsal dinamizm kazandırıyor kesinlikle, ama her defasında anlamamıza yardımcı oluyor diyemeyiz. Roeg neden böyle yapmayı seçiyor peki? Esas olarak üzerine eğildiği ... Devamı
Roeg'un Performance'la başlayıp Önemsizlik'le biten kısma kadar olan bütün filmlerini düşündüğümüzde yönetmenin düz bir çizgi olarak devam eden hikayesi yok gibi. Roeg, muğlaklaştırmayı seviyor, ne anlattığını anlatma üslubu içerisine yayarak anlara odaklanmaya çalışıyor diyebiliriz. İmgeler, flashbackler, imgelerin üst üste art arda bindirilişi, zoomlar, yavaş çekimler kesinlikle yönetmenin temel üslup araçlarından ve bu filmde Roeg bütün bu araçları çok büyük keyifle kullanıyor diyebiliriz. Ancak yönetmen birbirini takip eden olaylardan oluşmuş hikayeler anlatmıyor; o şekilde anlattığını düşünebileceğimiz filmleri de yönetmenin kurgu yaklaşım ve seçimleriyle kesiliyor, bu filmlere ilginç bir görsel ve anlatımsal dinamizm kazandırıyor kesinlikle, ama her defasında anlamamıza yardımcı oluyor diyemeyiz. Roeg neden böyle yapmayı seçiyor peki? Esas olarak üzerine eğildiği şey ne?
Karakterlerin yabancı mekanlarda nasıl davranacağını bilememesi ve bu sebeple çatışmalar yaşaması yönetmen için bir merak konusu, onun anlatmayı sevdiği şeylerden biri. Bir diğeri her ama her filminde aşkın ve sevginin kendini hissettirmesi ve onun işte bu farklı mekanlarda, farklı insanlar arasında var olup olamayacağının sorulması ve buna yanıt aranması, ve ayrıca yönetmen için şimdiki an, geçmiş zaman, zihnin hatırladıkları ve şu an hissedilenlerin zihinde belirip kaybolması da önemli bir mesele.
Önemsizlik'in ilgi çekici yanı bir türlü kenarından köşesinden tutamadığımız konusu değil, daha çok kurgunun ilgi çektiğini söyleyebiliriz. Yönetmen Eureka'da yapamadığını veya iyi şekilde kotaramadığı bu üslubunu bu filmde oldukça aktif ve iyi bir şekilde kullanıyor, özellikle final hakikaten muhteşem.
Bence Önemsizlik, yönetmeni tanımadan izlenemeyecek bir çalışma. Hakikaten sadece Roeg'u tanımak isteyen, filmlerini izleyerek yönetmenin dünyasına daha da aşina olmak isteyenlere önerilebilecek bir eser. İlgi çekici ama asla sıradışı olmayan, bir şekilde basit ve bayağı da olmayı başarabilen, bir yanı melodrama kaçan ve kendisinin bir film olduğunu hatırlatan, imgelerle küçük sihirler ve anlar yaratabilen bir film.
Roeg meraklılarına öneririm.