Climax Yorumları

Filmi iki ay önce izlemeye çalışmış ve filmin yarısında çıkmıştım. Ancak nete düşmesi üzerine bir kez daha izlemeye çalıştım. Sonuç: izlediğim bir korku filmiydi kesinlikle. Yönetmenin derdinin bir şey anlatmak değil bir şey hissettirmek olduğunu düşünüyorum, ve hissettirdiği şey, filmin ikinci yarısıyla beraber öylesine etkileyici bir şekilde kendini hissettiriyor ki eğer gerçekten klostrofobik bir film çekilebildiyse o bu film olmalı. Yönetmen anlamsız, içi boş ve hatta ilk yarıda gördüğümüz iğrenç diyaloglarının ötesinde, sangriaya katılan artık her ne ise bu insanları dönüştürdüğü şey korkunç, hakikaten biz de o sangiradan içmiş kadar oluyoruz. Dönüş Yok'tan sonraki filmlerini izlememiştim ama, en azından hatırladığım şey Dönüş Yok'ta korkunç ve karmaşık bir başlangıcın ardından sakin bir sona doğru gittiğimizdi, burada ise hakikaten giderek korku filmi havasına bürünen ve son on dakikada ne izlediğimizi anlamanın mümkün olmadığı ama dehşet diye bir his varsa onu iliklerimize dek yaşadığımız bir şeyi tecrübe ediyoruz. Kendi adıma bir çok izleyici gibi gerçekten film bitsin artık istedim çünkü artık izlemek istemiyordum, film izlediğimi düşünemiyordum, çünkü bir şekilde o insanların yaşadığı delirme sürecini birebir yaşıyormuşum gibi geliyordu ve artık kamera dursun istiyordum. Psikolojimi bozduğu gibi, kendimi kötü hissettirdi, izlememiş olmayı isterdim...ama..eğer bunu yapabilmek ve izleyiciye bunu hissettirebilmek, bu atmosferi kurabilmek ve bunu sadece kamera hareketleri, ya da müzik, ya da renk ve ışık kullanımı ile değil, bir anlam ifade etmeyen ve koskoca bir hiçlik anlamsızlık balonu şişirip onun içine karakterlerini koyarak onların yıkımına sebep olarak anlatabilmek ve bunu hissettirebilmek bir başarı ise, o zaman bu film oldukça iyi bir film. Ben bir daha izlemeyeceğim elbette, ama izlemeyi düşünenlere bol şans.

Film Haplanmış etkisi yaratacak. Dikkat, filmde ufak bir sahneden sonra kapanış jeneriği akar. Sinema kültürü az olan biri filmin bitiş jeneriğini gördükten sonra eminim şaşkına dönmüştür. Ve filmin geri kalanını da bu şaşkınlıkla izlemiştir ki yönetmenin de tüm film boyunca yapmak istediği budur. Yönetmen kamera açısı, diyalog, renkler, mizansen, sado-mazişm hareketler, ensest ilişki, cinsellik, sonun başlangıç olması, ara yazılar gibi anlatı ve sinematografi teknikleri ile izleyici rahatsız edecek şekilde filmi gerçekletirmiş. Filmin ilk dans sekansı içinizde akarken birisine merhaba dans edelim mi sorusu aklınızda parlar? Filmin sonlanmasıyla aklınızda parlayan sorunun cevabını almışsınızdır kafanızda yanan o ampul patlamıştır. 1996 yılında yaşanmış olan bu gerçek hikayenin anısına bu film çekilmiştir. Film 20 gencin bir dans partisini anlatır. Parti evinde dans bittikten sonra afterparty gibi bir kutlama yapılır. Bu kutlamada içilen kokteylin içine bir şey karıştırıldığından ya da bireyin kendisinin öyle düşünmesinden dolayı herkes kafasının çok güzel olduğunu hisseder ve kendisini kaybeder. Kahramanlarımız müzikle birlikte nevrotik hareketlerle içsel ruhu ilginç hareketlerle dışavururlar. Afterparty devam ederken ikinci dans sekansı başlar ve kamera en üst açıdan yani Gods Eye view(Tanrısal bakış) ile görüntüyü aktarır. Filmin sonunda parti kaos alanına döndüğünden kamera yaklaşık 15 dakika boyunca ters açıyla görüntüyü verir. Parti evine polisler geldiğinde bile ters açı devam eder(manidar). Tam film biterken partililerin ne halde oldukları Tanrısal Bakış açısı verir. Sebebi bilinmeyen krizin, nevrozun etkileri yüzünden parti bir kaosa dönüşür aslında yönetmen burada yozlaşan sistemin yeni nesli olan geçlerin çürümüşlüğünü, aşırılığını, gösterir. İşte yönetmen bu çürümüşlüğü filme aktarma tercihini var olan formülcü, klasik, geleneksel sinema anlatı yapısının dışında kullanmış.

Film Haplanmış etkisi yaratacak. Dikkat, filmde ufak bir sahneden sonra kapanış jeneriği akar. Sinema kültürü az olan biri filmin bitiş jeneriğini gördükten sonra eminim şaşkına dönmüştür. Ve filmin geri kalanını da bu şaşkınlıkla izlemiştir ki yönetmenin de tüm film boyunca yapmak istediği budur. Yönetmen kamera açısı, diyalog, renkler, mizansen, sado-mazişm hareketler, ensest ilişki, cinsellik, sonun başlangıç olması, ara yazılar gibi anlatı ve sinematografi teknikleri ile izleyici rahatsız edecek şekilde filmi gerçekletirmiş. Filmin ilk dans sekansı içinizde akarken birisine merhaba dans edelim mi sorusu aklınızda parlar? Filmin sonlanmasıyla aklınızda parlayan sorunun cevabını almışsınızdır kafanızda yanan o ampul patlamıştır. 1996 yılında yaşanmış olan bu gerçek hikayenin anısına bu film çekilmiştir. Film 20 gencin bir dans partisini anlatır. Parti evinde dans bittikten sonra afterparty gibi bir kutlama yapılır. Bu kutlamada içilen kokteylin içine bir şey karıştırıldığından ya da bireyin kendisinin öyle düşünmesinden dolayı herkes kafasının çok güzel olduğunu hisseder ve kendisini kaybeder. Kahramanlarımız müzikle birlikte nevrotik hareketlerle içsel ruhu ilginç hareketlerle dışavururlar. Afterparty devam ederken ikinci dans sekansı başlar ve kamera en üst açıdan yani Gods Eye view(Tanrısal bakış) ile görüntüyü aktarır. Filmin sonunda parti kaos alanına döndüğünden kamera yaklaşık 15 dakika boyunca ters açıyla görüntüyü verir. Parti evine polisler geldiğinde bile ters açı devam eder(manidar). Tam film biterken partililerin ne halde oldukları Tanrısal Bakış açısı verir. Sebebi bilinmeyen krizin, nevrozun etkileri yüzünden parti bir kaosa dönüşür aslında yönetmen burada yozlaşan sistemin yeni nesli olan geçlerin çürümüşlüğünü, aşırılığını, gösterir. İşte yönetmen bu çürümüşlüğü filme aktarma tercihini var olan formülcü, klasik, geleneksel sinema anlatı yapısının dışında kullanmış.