5 yıl önce
7.5
252 OYPUAN VER
5
Imdb: 6.9 (79.212 OY)
KONUSU
Doğum ve ölüm birer sıra dışı deneyimdir. Yaşam ise geçici bir eğlencedir. Gaspar Noe’nun yeni filmi Climax, 1996 yılında yaşanan gerçek bir hikayeden uyarlanıyor. 3 günlük bir prova için özel bir sette toplanan 20 kişilik bir dans grubu, çok çalıştıktan sonra kendi aralarında son bir defa parti düz
... Devamı
Doğum ve ölüm birer sıra dışı deneyimdir. Yaşam ise geçici bir eğlencedir. Gaspar Noe’nun yeni filmi Climax, 1996 yılında yaşanan gerçek bir hikayeden uyarlanıyor. 3 günlük bir prova için özel bir sette toplanan 20 kişilik bir dans grubu, çok çalıştıktan sonra kendi aralarında son bir defa parti düzenler. Bunun için de ortaya bir punç kasesi çıkarırlar. Fakat kısa bir süre sonra ortam değişir ve geceyi anlaşılamaz bir delilik sarar. Herkes uyuşturulduğunu hisseder fakat bunun nasıl yaşandığı hakkında bir fikirleri yoktur. Uyuşturucunun yarattığı güçlü etkiye ve hipnotize edici müziğe karşı dayanması imkansızdır. Ekibin bir kısmı kendilerini cennette gibi hissederken, diğerleri adeta cehennemin merkezindedir.
-
Gaspar Noé
Yönetmen
OYUNCULAR
Tüm Oyuncular ve Teknik Ekip
Selva
David
Lou
Daddy
Emmanuelle
Gazelle
Taylor
Psyche
YORUM YAZ
POPÜLER YORUMLAR
Gaspar Noe’nun bu filmi de diğer filmleri gibi izleyicilerine ayık kafayla bad trip yaşatıyor. Bitmesi için yalvarıyorsunuz ama koltuğunuzdan kalkamıyorsunuz. Film ve izleyici arasında çarpıcı bir etkileşim yaratmayı başarıyor bu adam. saygılar..
’’ Yaşam bir kolektif imkansızlık’’ ve ’’ Varoluş artık bir yanılsama’’... Cehennem gibi bir atmosfer ve yine benzer rahatsız edici sahne çekimleri.. Bende uyandırdığı tuhaf his: filmle derinlemesine bütünleşirken diğer yandan kendisinden bir an önce aynı ölçüde kurtulma isteği oldu sanırım. Filme göz değdirecek olanlar için, partiye hoşgeldiniz diyorum ve unutmadan ’’ölüm eşsiz bir fırsat’’...
Bu adamın kesintisiz çekimleri beni benden alıyor.
Çok basit bir mesajı var aslında filmin bana göre, herkesin kafesinde tuttuğu bir karakteri vardır, bu karakterin de rahatsız edici olabilecek istekleri, arzuları, fantezileri, davranışları vardır. Ya bir anda kafesin kapısı açılırsa?
Önce dini kimliği sebebiyle içmedi ve bizi zehirledi diye Omar’ı (din/ahlak) sonra da hamile kızı (vicdan) ortamdan uzaklaştırdılar ve olaylar nereye geldi.
Çok basit bir mesajı var aslında filmin bana göre, herkesin kafesinde tuttuğu bir karakteri vardır, bu karakterin de rahatsız edici olabilecek istekleri, arzuları, fantezileri, davranışları vardır. Ya bir anda kafesin kapısı açılırsa?
Önce dini kimliği sebebiyle içmedi ve bizi zehirledi diye Omar’ı (din/ahlak) sonra da hamile kızı (vicdan) ortamdan uzaklaştırdılar ve olaylar nereye geldi.
YENİ YORUMLAR
Tüm Yorumlar
bu bi film değildi, bi deneyimdi sanki. filmi yaşadım.
o kameranın her dönüşünden, her bir karakterden, her neon ışıktan ayrı ayrı keyif aldım. süperdi.
o kameranın her dönüşünden, her bir karakterden, her neon ışıktan ayrı ayrı keyif aldım. süperdi.
Gaspar Noe sanatına saygı duyuyorum,akıllıca ve yaratıcı buluyorum. Malum hayat bu aralar zor zaten bir de şimdi Gaspar Noe ağzıma tükürmesin, minnoş psikolojimi durduk yere bozmayayım diyordum ama dayanamadım uygun bir gece bekleyip izledim.Cahilce bir abooow dedim,izlemeye de doyamadım,sarsıldım.Eminim çok saçma zamanlarda aklıma bazı sahneler gelecek, hafızamdan asla silinmeyecek.Bir de imgeleri hakkında bilgi edinince daha bir tatmin oldum.
yazıldığı kadar etkilemeyen film
inanılmaz metaforlar internetten araştırabilirsiniz
inanılmaz metaforlar internetten araştırabilirsiniz
Tam bir yönetmen filmi olmuş. Gaspar Noe, bir çok kişinin de dediği gibi imzasını filme atmış.
Gaspar Noe hiç izlememiş, psikolojik gerilim filmleri konusunda da çok bir deneyime sahip olmayıp bu filmi izleme/izlememe ikilisi arasında kalanlara tavsiyem şu; zor bir film. Sağlam bir psikolojiniz ve sabrınız olmalı çünkü Gaspar Noe’nin rahatsız ediciliği genelde x sahnesini istediği kadar uzatmak. Her sahnesi kıymetli, sinir bozucu ve bazen alıştığınızdan daha uzun.
O yüzden, eğer kendi sabrınıza güveniyorsanız mutlaka izleyiniz.
Geri kalan her şey söylenmiş olduğu için ben de izlemek isteyenlere böyle bir öneri vermek istedim :)
Gaspar Noe hiç izlememiş, psikolojik gerilim filmleri konusunda da çok bir deneyime sahip olmayıp bu filmi izleme/izlememe ikilisi arasında kalanlara tavsiyem şu; zor bir film. Sağlam bir psikolojiniz ve sabrınız olmalı çünkü Gaspar Noe’nin rahatsız ediciliği genelde x sahnesini istediği kadar uzatmak. Her sahnesi kıymetli, sinir bozucu ve bazen alıştığınızdan daha uzun.
O yüzden, eğer kendi sabrınıza güveniyorsanız mutlaka izleyiniz.
Geri kalan her şey söylenmiş olduğu için ben de izlemek isteyenlere böyle bir öneri vermek istedim :)
"Doğum eşsiz bir deneyimdir."
"Hayat kolektif bir imkansızlıktır."
"Ölüm olağandışı bir deneyimdir."
Filmdeki dans sahneleri en baştaki koreografi hariç doğaçlama imiş. Seçilen cast’e bakarsak yalnzca Sofia B.(selva)’nın oyunculuk deneyimi olduğunu ve diğerlerinin yalnızca dansçılardan seçilen bir kadrodan oluştuğunu görebiliriz. Her zamanki gibi rahatsız edici sahneleri oldukça fazla izlerken oturduğunuz yeri yadsımanıza neden oluyor.
2001: A Space Odyssey’e tersten bir gönderme yapmış. Asit etkisini göstermeye başlayınca paranoyaklaşan insanlar(!) kaosun şöleni... Buz dağının altındaki id etkisini tüm tanımlamalarıyla gösteriyor. Vahşet dürtüleri, korkular, cinsel istekler ve sapkın davranışlar...
Gaspar Noe’nun filmin başındaki karlarda yürüyen kızı vicdan ve id perdesi olarak tasvir etmiş olabileceğini düşünüyorum. Bembeyaz zihnin içinde acıdan kıvranıyor ancak kapıdan bir kere atıldı ve zihnin kontrolü onda değil artık...
"Hayat kolektif bir imkansızlıktır."
"Ölüm olağandışı bir deneyimdir."
Filmdeki dans sahneleri en baştaki koreografi hariç doğaçlama imiş. Seçilen cast’e bakarsak yalnzca Sofia B.(selva)’nın oyunculuk deneyimi olduğunu ve diğerlerinin yalnızca dansçılardan seçilen bir kadrodan oluştuğunu görebiliriz. Her zamanki gibi rahatsız edici sahneleri oldukça fazla izlerken oturduğunuz yeri yadsımanıza neden oluyor.
2001: A Space Odyssey’e tersten bir gönderme yapmış. Asit etkisini göstermeye başlayınca paranoyaklaşan insanlar(!) kaosun şöleni... Buz dağının altındaki id etkisini tüm tanımlamalarıyla gösteriyor. Vahşet dürtüleri, korkular, cinsel istekler ve sapkın davranışlar...
Gaspar Noe’nun filmin başındaki karlarda yürüyen kızı vicdan ve id perdesi olarak tasvir etmiş olabileceğini düşünüyorum. Bembeyaz zihnin içinde acıdan kıvranıyor ancak kapıdan bir kere atıldı ve zihnin kontrolü onda değil artık...
Filmi bir yandan seviyorsun bir yandan nefret ediyorsun. Değişik bir deneyim. Bitsin isterken aynı zamanda biraz daha devam etsin diye düşünüyorsun. Sonu bağlansın ama tam olarak bağlanıp tat kaçırmasın, biraz merakta bıraksın. Süresi çok iyi, derinliği kararında, zorlama mesajlar yok.
Overdose etkisi altındaki bir grup dansçıdan bir film çıkarmak isteyip hakkını vermiş. Şu ana kadar kendisinin izlediğim üçüncü filmi ve diğerleri gibi bunun için de şunu söyleyebilirim; fazlasıyla gerçekçi. Normalde bir yerden gelip bir sonuca bağlanmayan filmlere pek ısınamıyorum ancak Gaspar Noe öyle bir şey yapıyor ki rahatsız olduğunuz halde hayranlıkla izliyorsunuz çünkü adamın filmle yapmak istediği şey tam olarak size o rahatsız edici ortamı film yoluyla resmetmek, sizi o anın içerisine sokabilmek. Müzikleriyle, renkleriyle, kamera hareketleriyle kullanabileceği her şeyi bunun için kullanıp amacına ulaşıyor. Film nedir sorusunun cevabını veriyor sanki her filmi. Evet yaptığı işlerin aykırı olması tartışma yaratıyor ve işinin önüne geçebiliyor ancak bu karakterde birisi olmasa belki de bu filmler asla ortaya çıkmayacaktı. O yüzden izlerken sizi rahatsız etmesine izin vererek izlemeniz gerekiyor. Diğer türlü filmin amacına direndi
... Devamı
Overdose etkisi altındaki bir grup dansçıdan bir film çıkarmak isteyip hakkını vermiş. Şu ana kadar kendisinin izlediğim üçüncü filmi ve diğerleri gibi bunun için de şunu söyleyebilirim; fazlasıyla gerçekçi. Normalde bir yerden gelip bir sonuca bağlanmayan filmlere pek ısınamıyorum ancak Gaspar Noe öyle bir şey yapıyor ki rahatsız olduğunuz halde hayranlıkla izliyorsunuz çünkü adamın filmle yapmak istediği şey tam olarak size o rahatsız edici ortamı film yoluyla resmetmek, sizi o anın içerisine sokabilmek. Müzikleriyle, renkleriyle, kamera hareketleriyle kullanabileceği her şeyi bunun için kullanıp amacına ulaşıyor. Film nedir sorusunun cevabını veriyor sanki her filmi. Evet yaptığı işlerin aykırı olması tartışma yaratıyor ve işinin önüne geçebiliyor ancak bu karakterde birisi olmasa belki de bu filmler asla ortaya çıkmayacaktı. O yüzden izlerken sizi rahatsız etmesine izin vererek izlemeniz gerekiyor. Diğer türlü filmin amacına direndiğiniz için zaten filmden keyif alamazsınız.
Overdosedan bir öncesi badtrip kafası yaşamak istiyorsanız güvendiğiniz kişiyi yanınıza alıp ışıkları söndürün (yalnız daha etkili kafası)
Doğum ve ölüm olağanüstü tecrübelerdir yaşam ise gelip geçici bir zevktir
Sonu hicbir yere baglanmadi. IMBb den yuksek puan almasina cok sasirdim. Sacma sapan bir film.
"Climax" Rüya Görünümlü Kabus
Gaspar Noe’den Climax, filmi izlerken size rüya görünümlü bir kabus deneyimi sunuyor. Filmin dar koridorlarından, bilinçsiz danslarına; kırmızı ışıklarının çarpıcı etkisiyle, her anı ve tüm atmosferi sizi sonsuz bir dans partisine çekiyor.
Climax, bir grup dansçının provalarından sonra eğlenmek amaçlı düzenlediği bir partinin hikayesi. Filme, ilerleyen dakikalarda daha ayrıntılı olarak tanıyacağımız dansçılarımızın "audition tape"lerini izleyerek başlıyoruz. Film ve kitap referanslarıyla dolu raflar arasında izlediğimiz bu videolarla karakterleri tanıyoruz. Dansçılarımızın dini inançları, en büyük korkuları, şiddet eğilimleri, dansın hayatlarındaki yeri, yaşama şekilleri ve daha önce uyuşturucu kullanıp kullanmadıkları yavaş yavaş ince bir işçilikle önümüze serilmeye başlıyor. Yönetmen karakterleri burada ve ilerideki diyaloglarla şekillendiriyor. Bence Climax, gö ... Devamı
Gaspar Noe’den Climax, filmi izlerken size rüya görünümlü bir kabus deneyimi sunuyor. Filmin dar koridorlarından, bilinçsiz danslarına; kırmızı ışıklarının çarpıcı etkisiyle, her anı ve tüm atmosferi sizi sonsuz bir dans partisine çekiyor.
Climax, bir grup dansçının provalarından sonra eğlenmek amaçlı düzenlediği bir partinin hikayesi. Filme, ilerleyen dakikalarda daha ayrıntılı olarak tanıyacağımız dansçılarımızın "audition tape"lerini izleyerek başlıyoruz. Film ve kitap referanslarıyla dolu raflar arasında izlediğimiz bu videolarla karakterleri tanıyoruz. Dansçılarımızın dini inançları, en büyük korkuları, şiddet eğilimleri, dansın hayatlarındaki yeri, yaşama şekilleri ve daha önce uyuşturucu kullanıp kullanmadıkları yavaş yavaş ince bir işçilikle önümüze serilmeye başlıyor. Yönetmen karakterleri burada ve ilerideki diyaloglarla şekillendiriyor. Bence Climax, gö ... Devamı
"Climax" Rüya Görünümlü Kabus
Gaspar Noe’den Climax, filmi izlerken size rüya görünümlü bir kabus deneyimi sunuyor. Filmin dar koridorlarından, bilinçsiz danslarına; kırmızı ışıklarının çarpıcı etkisiyle, her anı ve tüm atmosferi sizi sonsuz bir dans partisine çekiyor.
Climax, bir grup dansçının provalarından sonra eğlenmek amaçlı düzenlediği bir partinin hikayesi. Filme, ilerleyen dakikalarda daha ayrıntılı olarak tanıyacağımız dansçılarımızın "audition tape"lerini izleyerek başlıyoruz. Film ve kitap referanslarıyla dolu raflar arasında izlediğimiz bu videolarla karakterleri tanıyoruz. Dansçılarımızın dini inançları, en büyük korkuları, şiddet eğilimleri, dansın hayatlarındaki yeri, yaşama şekilleri ve daha önce uyuşturucu kullanıp kullanmadıkları yavaş yavaş ince bir işçilikle önümüze serilmeye başlıyor. Yönetmen karakterleri burada ve ilerideki diyaloglarla şekillendiriyor. Bence Climax, göz dolduran danslarının yanı sıra bir diyalog filmi. Mesela Emmanuel’in annelik kimliğini, hamilelik ve çocuk yetiştirme süreci hakkında söylediklerine dayanarak benimsiyoruz. Filmin devamında bu duruma paralel olarak Emmanuel’i her zaman ebeveyn konumunda izliyoruz.
Film çok hareketli bir tanıtım yapıyor. Dansçılar tarafından hazırlanan bayram tadı olan bir dans koreografisi izleyerek başladığımız partiye, dansçıların ilişkilerini ve kişiliklerini ikili ve üçlü diyaloglarıyla tanımaya ve özümsemeye başlıyoruz. Sonra uzun bir solo dans sekansı izliyoruz. Bu bölüm ayrıca karakterleri tek tek gösterirken bize yeniden tanıtıldıklarını hissettiriyor. Karakterlerle birlikte kendimizi climaxe ulaşmış buluyoruz, solo danslardan sonra herkes kontrolsüz bir şekilde dans etmeye başladığı anda birden bire kendimizi jenerikle karşılaşırken buluyoruz.
Bu noktadan sonra, film yeniden ve farklı bir noktadan başlıyor adeta. Sangria kasesine bir Point Of View (Karakterin bakış açışı) çekimi ile bu yeni başlangıcımız tamamlanıyor. Arkadan, şimdiye kadar duyduğumuzdan farklı, non diegetik bir müzik duyuluyor. Diğerlerinden farklı olarak canlı ve heyecan verici bir dans müziği değil. Bu, gerginliğimizi artıran ve olayların devamında iyi şeyler olmayacağına dair mesajlar gönderen yavaş bir müzik. Plastik bardağı kasemize daldırarak ve içecekle doldurarak karakterimizle yürümeye başlıyoruz. Bir sonraki sahnede, çevreye Ivana’nın açısından baktığımızı anlıyoruz, kostümün etkisiyle. Bu sahne çok kısa sürede bitiyor. Gaspar’ın amacının, tıpkı müzikte olduğu gibi, bir şeyin geldiğini anımsatmasını sağlamak olduğunu anlıyoruz. Sangria yakın çekimi de içki hakkında bizi endişelendiriyor. Pek geçmeden içeceğe LSD eklendiğini öğreniyoruz.
Sorun tespit edilir edilmez, bir suçlu aranmaya başlanıyor. Bu anlarda gerilim bizim de damarlarımızda yukarı doğru tırmanıyor. İlk, içeceği hazırlayan Emmanuel suçlanıyor ancak onun da içiyorum olması arayışın devam etmesine neden oluyor. İnançları nedeniyle alkol kullanmayan Omar yargısız infaz ediliyor ve suçlanıyor. Herkesin Omar’ın üzerinde yürüdüğü sahnede kadrajın yamultulduğunu görüyoruz. Yönetmen, karakterlerin etkilenen karar verme yetkileriyle yanlış sonuçlar çıkardıklarını bize böyle anlatmış oluyor. Selva Lou’nun odasına gittiğinde hamile olduğunu öğrendiğimiz Lou, sangriadan içmediği için Dom tarafından suçlanıyor bu kez. Yalvarış ve yakarışlarına rağmen kafası yerinde olmayan Dom tarafından tekmeleniyor ve bebeği düşüyor. Lou yerde yatan bebeğini kaybetmek için acı çekerken yönetmenin "Rule of Thirds"e uygun şekilde kadrajı üçe bölüp Lou’yu kenara konumlandırdığını görüyoruz. Bu şekilde yönetmen kompozisyona gerilim katıyor ve ilgimizi arttırıyor zaten o sahneye bakar bakmaz gözünüz Lou’ya kayıyor. LSD’nin etkisi altında olanlar korkuları ve paranoyaları tarafından yakalanırken, dini (Omar) ve vicdanı (Lou) çevreden uzaklaştırıyorlar.
Bu kırılma noktasından sonra, dansçılarımızın her biri korkularının esiri haline geliyor. Emmanuel, Tito’yu onu korumak için bir odaya kilitliyor, ancak anahtarını kaybederek ölümüne neden oluyor. Kargaşada, bir sahnede odanın kapısında Selva’yı görüyoruz. Burada Lou’nun yerde yattığı sahnede yine aynı amaç için kullanılan "Rule of Thirds"ü görüyoruz. Üçe bölünmüş bir ekran hayal edersek, Selva soldaki ilk hayali çizginin üzerine yerleştirilmiş. Tito’yu çıkartamamanın ve halüsülasyonlarının çaresizliğiyle yerde kıvrılmış halde. Önceki dakikalardan, Taylor’ın kız kardeşi Gazelle için aşırı kıskanç ve aşırı koruyucu olduğunu görmüştük. Bu tutumunun arkasında, Taylor’ın bilinçaltında yatan rahatsız edici dürtülerin olduğunu fark ediyoruz. Gazelle’nin Taylor’dan kaçtığı sahnede kadraj baş aşağı dönüyor. Bu şekilde, yönetmen kızın hayatının alt üst olduğunu vurguluyor. Bu sahnenin devamında dansçıları farklı açılardan izliyoruz. Titrek ve akıcı kamera hareketleri aralarında yürüyormuşuz, onlarla dans ediyor ve korkularımızın beden bulmuş halleri arasına hapsolmuşuz hissini yaratıyor. Karakterlere bazen "high angle", bazen "low angle", bazen de onların seviyelerine bakıyoruz. Bu, onların arasında olduğumuz fikri için güçlendirici bir faktör haline geliyor. Herkesin kendi cehennemini yaşadığı anlarda Selva içerideki odada dans ediyormuş gibi kendi canavarlarıyla mücadele ediyor. Kanepede kıvrıldığı sahnelerde, yine çerçevenin üçte birine yerleştirilmiş halde, ancak bu sefer sağa. Gaspar, karakterlerinin kabuslarının somutlaştırılmış halini başarıyla evlerimizin içine sokuyor.
Filmin sonunda tekrar tepetaklak bir kadraj gördük ve polisler içeri girdi. Tüm karakterlerimize, "omniscient (tanrısal) POV" ile arka arkaya planlarla baktık. Çünkü her şeye tanıklık etmiştik. Ve sonlarını gördük. Bu çekimlerde Psyche’ı odasında gördük. Ve gözlerine asit damlatmasını izlerken suçluyu bulduk. Burada kullanılan "high angle", Alman kızı suç üstü yakaladığımız izlenimini yarattı. Bu şekilde, yönetmen büyük bir "plot twist" yarattı.
Bir çığlık sesi, Tito’nun yerde yatarken gördüğümüz sahneden peşisıra gelen diğer sahnelere sarkarak görüntüyle örtüştüğünde ve bir "soundbridge" (ses köprüsü) yarattı. Çünkü Lou’nun ilerleyen görüntülerde dışarı çıktığını gördük. Çığlıklar onundu.
Gaspar, Başka insanların korkularıyla; gördükleri halüsülasyonları seyirciye göstermeden bizi kanımızın çekilmesine sebep olacak kadar germeyi başardı. Gördüklerini görmüyor oluşumuz benim en beğendiğim noktalardan biri oldu. Ne de olsa en korkunç canavar hayal gücümüzün izin verdiği kadar korkunç.
Sözlerimi burada Gaspar Noe gibi Existence is a temporary illusion. diyerek noktalandıracağım.
Gaspar Noe’den Climax, filmi izlerken size rüya görünümlü bir kabus deneyimi sunuyor. Filmin dar koridorlarından, bilinçsiz danslarına; kırmızı ışıklarının çarpıcı etkisiyle, her anı ve tüm atmosferi sizi sonsuz bir dans partisine çekiyor.
Climax, bir grup dansçının provalarından sonra eğlenmek amaçlı düzenlediği bir partinin hikayesi. Filme, ilerleyen dakikalarda daha ayrıntılı olarak tanıyacağımız dansçılarımızın "audition tape"lerini izleyerek başlıyoruz. Film ve kitap referanslarıyla dolu raflar arasında izlediğimiz bu videolarla karakterleri tanıyoruz. Dansçılarımızın dini inançları, en büyük korkuları, şiddet eğilimleri, dansın hayatlarındaki yeri, yaşama şekilleri ve daha önce uyuşturucu kullanıp kullanmadıkları yavaş yavaş ince bir işçilikle önümüze serilmeye başlıyor. Yönetmen karakterleri burada ve ilerideki diyaloglarla şekillendiriyor. Bence Climax, göz dolduran danslarının yanı sıra bir diyalog filmi. Mesela Emmanuel’in annelik kimliğini, hamilelik ve çocuk yetiştirme süreci hakkında söylediklerine dayanarak benimsiyoruz. Filmin devamında bu duruma paralel olarak Emmanuel’i her zaman ebeveyn konumunda izliyoruz.
Film çok hareketli bir tanıtım yapıyor. Dansçılar tarafından hazırlanan bayram tadı olan bir dans koreografisi izleyerek başladığımız partiye, dansçıların ilişkilerini ve kişiliklerini ikili ve üçlü diyaloglarıyla tanımaya ve özümsemeye başlıyoruz. Sonra uzun bir solo dans sekansı izliyoruz. Bu bölüm ayrıca karakterleri tek tek gösterirken bize yeniden tanıtıldıklarını hissettiriyor. Karakterlerle birlikte kendimizi climaxe ulaşmış buluyoruz, solo danslardan sonra herkes kontrolsüz bir şekilde dans etmeye başladığı anda birden bire kendimizi jenerikle karşılaşırken buluyoruz.
Bu noktadan sonra, film yeniden ve farklı bir noktadan başlıyor adeta. Sangria kasesine bir Point Of View (Karakterin bakış açışı) çekimi ile bu yeni başlangıcımız tamamlanıyor. Arkadan, şimdiye kadar duyduğumuzdan farklı, non diegetik bir müzik duyuluyor. Diğerlerinden farklı olarak canlı ve heyecan verici bir dans müziği değil. Bu, gerginliğimizi artıran ve olayların devamında iyi şeyler olmayacağına dair mesajlar gönderen yavaş bir müzik. Plastik bardağı kasemize daldırarak ve içecekle doldurarak karakterimizle yürümeye başlıyoruz. Bir sonraki sahnede, çevreye Ivana’nın açısından baktığımızı anlıyoruz, kostümün etkisiyle. Bu sahne çok kısa sürede bitiyor. Gaspar’ın amacının, tıpkı müzikte olduğu gibi, bir şeyin geldiğini anımsatmasını sağlamak olduğunu anlıyoruz. Sangria yakın çekimi de içki hakkında bizi endişelendiriyor. Pek geçmeden içeceğe LSD eklendiğini öğreniyoruz.
Sorun tespit edilir edilmez, bir suçlu aranmaya başlanıyor. Bu anlarda gerilim bizim de damarlarımızda yukarı doğru tırmanıyor. İlk, içeceği hazırlayan Emmanuel suçlanıyor ancak onun da içiyorum olması arayışın devam etmesine neden oluyor. İnançları nedeniyle alkol kullanmayan Omar yargısız infaz ediliyor ve suçlanıyor. Herkesin Omar’ın üzerinde yürüdüğü sahnede kadrajın yamultulduğunu görüyoruz. Yönetmen, karakterlerin etkilenen karar verme yetkileriyle yanlış sonuçlar çıkardıklarını bize böyle anlatmış oluyor. Selva Lou’nun odasına gittiğinde hamile olduğunu öğrendiğimiz Lou, sangriadan içmediği için Dom tarafından suçlanıyor bu kez. Yalvarış ve yakarışlarına rağmen kafası yerinde olmayan Dom tarafından tekmeleniyor ve bebeği düşüyor. Lou yerde yatan bebeğini kaybetmek için acı çekerken yönetmenin "Rule of Thirds"e uygun şekilde kadrajı üçe bölüp Lou’yu kenara konumlandırdığını görüyoruz. Bu şekilde yönetmen kompozisyona gerilim katıyor ve ilgimizi arttırıyor zaten o sahneye bakar bakmaz gözünüz Lou’ya kayıyor. LSD’nin etkisi altında olanlar korkuları ve paranoyaları tarafından yakalanırken, dini (Omar) ve vicdanı (Lou) çevreden uzaklaştırıyorlar.
Bu kırılma noktasından sonra, dansçılarımızın her biri korkularının esiri haline geliyor. Emmanuel, Tito’yu onu korumak için bir odaya kilitliyor, ancak anahtarını kaybederek ölümüne neden oluyor. Kargaşada, bir sahnede odanın kapısında Selva’yı görüyoruz. Burada Lou’nun yerde yattığı sahnede yine aynı amaç için kullanılan "Rule of Thirds"ü görüyoruz. Üçe bölünmüş bir ekran hayal edersek, Selva soldaki ilk hayali çizginin üzerine yerleştirilmiş. Tito’yu çıkartamamanın ve halüsülasyonlarının çaresizliğiyle yerde kıvrılmış halde. Önceki dakikalardan, Taylor’ın kız kardeşi Gazelle için aşırı kıskanç ve aşırı koruyucu olduğunu görmüştük. Bu tutumunun arkasında, Taylor’ın bilinçaltında yatan rahatsız edici dürtülerin olduğunu fark ediyoruz. Gazelle’nin Taylor’dan kaçtığı sahnede kadraj baş aşağı dönüyor. Bu şekilde, yönetmen kızın hayatının alt üst olduğunu vurguluyor. Bu sahnenin devamında dansçıları farklı açılardan izliyoruz. Titrek ve akıcı kamera hareketleri aralarında yürüyormuşuz, onlarla dans ediyor ve korkularımızın beden bulmuş halleri arasına hapsolmuşuz hissini yaratıyor. Karakterlere bazen "high angle", bazen "low angle", bazen de onların seviyelerine bakıyoruz. Bu, onların arasında olduğumuz fikri için güçlendirici bir faktör haline geliyor. Herkesin kendi cehennemini yaşadığı anlarda Selva içerideki odada dans ediyormuş gibi kendi canavarlarıyla mücadele ediyor. Kanepede kıvrıldığı sahnelerde, yine çerçevenin üçte birine yerleştirilmiş halde, ancak bu sefer sağa. Gaspar, karakterlerinin kabuslarının somutlaştırılmış halini başarıyla evlerimizin içine sokuyor.
Filmin sonunda tekrar tepetaklak bir kadraj gördük ve polisler içeri girdi. Tüm karakterlerimize, "omniscient (tanrısal) POV" ile arka arkaya planlarla baktık. Çünkü her şeye tanıklık etmiştik. Ve sonlarını gördük. Bu çekimlerde Psyche’ı odasında gördük. Ve gözlerine asit damlatmasını izlerken suçluyu bulduk. Burada kullanılan "high angle", Alman kızı suç üstü yakaladığımız izlenimini yarattı. Bu şekilde, yönetmen büyük bir "plot twist" yarattı.
Bir çığlık sesi, Tito’nun yerde yatarken gördüğümüz sahneden peşisıra gelen diğer sahnelere sarkarak görüntüyle örtüştüğünde ve bir "soundbridge" (ses köprüsü) yarattı. Çünkü Lou’nun ilerleyen görüntülerde dışarı çıktığını gördük. Çığlıklar onundu.
Gaspar, Başka insanların korkularıyla; gördükleri halüsülasyonları seyirciye göstermeden bizi kanımızın çekilmesine sebep olacak kadar germeyi başardı. Gördüklerini görmüyor oluşumuz benim en beğendiğim noktalardan biri oldu. Ne de olsa en korkunç canavar hayal gücümüzün izin verdiği kadar korkunç.
Sözlerimi burada Gaspar Noe gibi Existence is a temporary illusion. diyerek noktalandıracağım.
benim mi kafam güzel acaba dedirtecek kadar içine alan bir atmosfer. Noe yine şaşırtmadı.
Climax filmine Benzer Film ekliyorsun.
Climax filmini Kategorize ediyorsun.
Bu filmi aşağıdaki seçenekleri işaretleyerek kategorize edebilirsin.
Climax filmine Konu ekliyorsun.
FİLM İLE İLGİLİ İSTATİSTİKLER
Arama sonuçları
Bu filmi izleyen 20 kişi
Kullanıcı Bulunamadı...
ÜYE OL