Fern, Frances McDormand için yazılmış gibiydi role çok yakışmış. Sanırım kendisini bu tarz rollerde de görmeye alıştım. Filme gelecek olursam beğenmek ile beğenmemek arasında kaldım. Sinematografik açıdan çok doyurucuydu bu dalda Oscar’ı alacağını düşünüyorum. Bir sene sonra bu filmden hatıramda bir şey kalır mı emin değilim. Genelde böyle yol filmleri ruhumda tatlı anılar bıraksada kendileri gibi hafızamda da fazla yerleşik kalmıyorlar.
Birçok dalda oscar adayı olmuş bir film. Bütün adaylıklarını alır mı bilmem ama en iyi kadın oyuncu kesin gibi. Frances McDormand’ın performansı çok iyiydi. Her kesime hitap edecek bir film olmadığı aşikar. Kimine yorucu gelebilir. Çok durgun ve ağır ilerleyen bir gidişatı var. Melankolik atmosferi ve sadeliği içerisinde ben çok severek izledim. Müzikleri içinde ayrı bir parantez. Nefis seçimler. Tavsiye ederim.
Yönetmenin önceki filmi de sıkıcıydı, bu da aynı. Filmin başından sonuna kadar Frances McDormand’ın buruşuk yüzünü izledik. Tekrar tekrar yakın çekim izledik. Üzerinde çalışılsa iyi bir dram olabilirmiş ama baştan savma bir film olmuş.
Chloe Zhao’nun üçüncü uzun metrajlı filmi olan ’Nomadland’ gerçek bir hikayeden uyarlanmış. İşini ve eşini kaybeden Fern, herşeyi geride bırakarak karavanda yaşamayı seçer. Yolculuğu esnasında karşılaştığı zorluklar ve tanıştığı insanlardan öğrendikleriyle yeni hayatına uyum sağlamaya çalışır. Fern’in, kendisi gibi karavanda yaşamını sürdüren Swankie’ye baktığında yakın gelecekte ne gibi durumlarla karşı karşıya kalacağını görebilmesi mümkündür. Önünde göçebelikten kurtulup yerleşik hayata geçme fırsatları varken, evi olarak benimsediği karavanın da yaşamayı seçer. Filmin başrolünde Fern, olarak gördüğümüz Frances McDormand böyle bir hikaye için doğru bir tercih olmuş. Hikayenin tamamının Fern, karakteri üzerinden ilerliyor olması, onu canlandıracak oyuncunun da McDormand gibi bir ustanın altından kalkabileceği bir rol haline getiriyor. Yönetmen, önceki filmi The Rider’da gerçek rodeocuları kullandığı gibi, Nomadland’te karavan yaşamını seçen insanları oyuncu olarak kullanıyor. Bu şek... Devamı
Chloe Zhao’nun üçüncü uzun metrajlı filmi olan ’Nomadland’ gerçek bir hikayeden uyarlanmış. İşini ve eşini kaybeden Fern, herşeyi geride bırakarak karavanda yaşamayı seçer. Yolculuğu esnasında karşılaştığı zorluklar ve tanıştığı insanlardan öğrendikleriyle yeni hayatına uyum sağlamaya çalışır. Fern’in, kendisi gibi karavanda yaşamını sürdüren Swankie’ye baktığında yakın gelecekte ne gibi durumlarla karşı karşıya kalacağını görebilmesi mümkündür. Önünde göçebelikten kurtulup yerleşik hayata geçme fırsatları varken, evi olarak benimsediği karavanın da yaşamayı seçer. Filmin başrolünde Fern, olarak gördüğümüz Frances McDormand böyle bir hikaye için doğru bir tercih olmuş. Hikayenin tamamının Fern, karakteri üzerinden ilerliyor olması, onu canlandıracak oyuncunun da McDormand gibi bir ustanın altından kalkabileceği bir rol haline getiriyor. Yönetmen, önceki filmi The Rider’da gerçek rodeocuları kullandığı gibi, Nomadland’te karavan yaşamını seçen insanları oyuncu olarak kullanıyor. Bu şekilde filmlerini belgesele yakın bir deneyime dönüştürdüğü söylenebilir. Zhao, daha önce çektiği iki filmin de görüntü yönetmeni olan Joshua James Richards ile Nomadland’te yine işbirliğine devam etmiş. Richards’ın, ağırlıklı olarak genel planlardan faydalanması, ıssız doğanın içindeki ana karakteri yalnız olarak görüntülenmesi, filmin anlatı yapısına olumlu olarak yansımış. Karakterin yalnızlığı ve tek başınalığı, bu karelerle uyumlu olduğundan daha güçlü bir etkiye sahip olmuş. Nomadland, görüntü estetiğinin yarattığı atmosfer sayesinde, atlar ve kovboyların yerini, karavanların ve yalnız insanların aldığı modern bir Western filmi haline gelmiş. Görüntülere eşlik eden müziklerin Ludovico Einaudi gibi bir müzisyene ait oluşu, filmin görsel olduğu kadar ve işitsel olarak ta bir ziyafet olmasını sağlıyor.
McDormand’a Fargo ve Three billboards...’dan sonra yine hayran kaldım. Film insanı kendisiyle başbaşa bırakıyor ve usul usul bi güzel hayatı(nı)da sorgulatıyor. Filmde Amerikan hayatının özellikle evlerinin içindeki büyük yalnızlığı da görüyosun. Uçsuz bucaksız alanlar büyük tek başına evler... Ve yine vahşi kapitalizm. Paran yoksa her şey çığ gibi karşında büyüyor. İşin bu son kısmı artık bizim ülkemizde de gayet tanıdık bir manzara. Empati kurmadan izleyebilene ne mutlu...
@korgan
2 hafta önce
@melihkaya
3 hafta önce
Sinematografik açıdan çok doyurucuydu bu dalda Oscar’ı alacağını düşünüyorum. Bir sene sonra bu filmden hatıramda bir şey kalır mı emin değilim. Genelde böyle yol filmleri ruhumda tatlı anılar bıraksada kendileri gibi hafızamda da fazla yerleşik kalmıyorlar.
@mavimilena
3 hafta önce
9.3 / 10
@martiuctu
1 ay önce
8 / 10
@deranged0
1 ay önce
@berat_k
2 ay önce
7.5 / 10
@oykucu
2 ay önce
7.6 / 10
@fthgzl79
2 ay önce
4.7 / 10
@enik_kral
2 ay önce
Yönetmen, önceki filmi The Rider’da gerçek rodeocuları kullandığı gibi, Nomadland’te karavan yaşamını seçen insanları oyuncu olarak kullanıyor. Bu şek ... Devamı
Yönetmen, önceki filmi The Rider’da gerçek rodeocuları kullandığı gibi, Nomadland’te karavan yaşamını seçen insanları oyuncu olarak kullanıyor. Bu şekilde filmlerini belgesele yakın bir deneyime dönüştürdüğü söylenebilir.
Zhao, daha önce çektiği iki filmin de görüntü yönetmeni olan Joshua James Richards ile Nomadland’te yine işbirliğine devam etmiş. Richards’ın, ağırlıklı olarak genel planlardan faydalanması, ıssız doğanın içindeki ana karakteri yalnız olarak görüntülenmesi, filmin anlatı yapısına olumlu olarak yansımış. Karakterin yalnızlığı ve tek başınalığı, bu karelerle uyumlu olduğundan daha güçlü bir etkiye sahip olmuş. Nomadland, görüntü estetiğinin yarattığı atmosfer sayesinde, atlar ve kovboyların yerini, karavanların ve yalnız insanların aldığı modern bir Western filmi haline gelmiş.
Görüntülere eşlik eden müziklerin Ludovico Einaudi gibi bir müzisyene ait oluşu, filmin görsel olduğu kadar ve işitsel olarak ta bir ziyafet olmasını sağlıyor.
@ozan_taylan
2 ay önce
Three billboards...’dan sonra yine hayran kaldım. Film insanı kendisiyle başbaşa bırakıyor ve usul usul bi güzel hayatı(nı)da sorgulatıyor. Filmde Amerikan hayatının özellikle evlerinin içindeki büyük yalnızlığı da görüyosun. Uçsuz bucaksız alanlar büyük tek başına evler... Ve yine vahşi kapitalizm. Paran yoksa her şey çığ gibi karşında büyüyor. İşin bu son kısmı artık bizim ülkemizde de gayet tanıdık bir manzara. Empati kurmadan izleyebilene ne mutlu...