Veda Vakti Yorumları

François Ozon'un bu filmi iyi bir çalışma: güzel müzikler; sakin, acelesi olmayan ; konudan çok akışa , olayların kronolojik akışı yerine hislere, duygulara, anlara odaklanan bir anlatım tarzı. Kanser olduğunu ve ölmek üzere olduğunu öğrenen bir insanın konu edildiği filmden genelde beklentimiz olayın etrafa aksettirilmesi, kişinin duygusal iniş çıkışları, iyileşme yönünde attığı adımlar vb olurken, ve bize sunulan şey bir anlamda duygusal istismar ve nihai olarak sorunun ve problemin çözülmesi olurken Ozon mümkün olduğunca az olay anlatarak hayata veda etmeyi kabul etmiş bir karakterin bu vedayı olağan, yalın ve sıradan bir şekilde, sanki hayatı yaşıyormuş gibi bir doğallıkla tecrübe etmesini anlatıyor. Bütün Ozon filmlerinin odağında yer alan karakterler ve onların anların içinde varolması çabası, tutunma, anlama gayreti burada da var: Romain kesinlikle bir Ozon karakteri. Ve bütün Ozon filmlerinde (en azından benim izlediklerimde) gördüğüm üzere Ozon karakterleri olaylardan mümkün olduğunca dışında durarak var olmayı sürdüren, olaylardan çok o duruşları ve kendi kendilikleriyle bize biz gerçeğiz, biz gerçekten varız hissi veren güzel insanlar, bir film içerisinde yaşayabilen bir anlamda edebiyat karakterleri gibiler.

Kendi adıma en sevdiğim Ozon filmi diyemesem de Veda Vakti, ilk kez Ozon izlyeceklere önereceğim bir film değil, ama yönetmeni sevenler için güzel, etkileyici bir eser. Samimiyetsizlikten, pozlardan, melodramatik yaklaşımlardan uzak, neredeyse bütün Ozon filmlerinin ana meselesi olan gerçeklik, sinemada duyguların gerçekliğini yansıtabilmeyi dert edinebilmiş, güzel bir çalışma. Kesinlikle öneririm.