The Menu

Toplumumuz içinde biriken bir çok problemi ele almak için oldukça farklı bir yöntem tercihi. Chef Slowik, işini severek yapmaya başlamış birinin zamanla bu sevgisini kaybedip tamamen mükemmelleşmeye odaklanmış biridir. Bir gün canına tak eder ve ne kadar mükemmel eserler yapsa da birilerinin ucundan köşesinden bir yerinden tutup eleştirebildiğine ve insanların bir türlü tatmin olmayışına baş kaldırır. Bir final yemeği hazırlar. Margot burada davet edilmemiş biridir. Tyler'in kız arkadaşından ayrılmasından sonra gelen davet sonucu mekana gelmiş bir davetsiz misafirdir. Tıpkı hayatlarımızda istemediğimiz pürüzler gibi. Zaten bu sebeple ilk fırsatta gitmesine izin veririz.

Şefin dediği gibi "yemeyin, tadın". Emeğe saygı demenin yemek literatüründeki karşılığı gibi. Bir başlangıç tabağında, taşın üzerine yerleştirilmiş ada mahsülleri mevcut. Ürünlerin cımbızlarla konulması detayı ne kadar muazzam. Tıka basa doymak gibi bir hedefi bırakın artık. Tükettiğiniz dünyada güzelliklerin bir tadına varın der gibi. Ekmek sekansındaki, insanların buğday ürünleri tüketerek kendini zehirliyor olmalarını ima edişi ayrı bir konuydu. Eleştirmenlerin acımasızlığından, vergi kaçırarak bir yerlere gelmiş kimselerin utanmaz bir şekilde güç gösterisi yapmalarına kadar güzel konular ele alınmıştı. Yıllar sonra Slowik'in yemek yapmaktan gerçekten keyif aldığı kısım cheseburger yaptığı noktaydı.

Yan karakterlerin üzerinde biraz daha durulması gerekliliği dışında harika bir filmdi.

İntikam, soğuk yenen bir yemektir ama bazen, Michelin yıldızlı bir menü olarak da sunulabilir.

Hayatını, sunduğu yemekleri mükemmelleştirmeye adayan bir şefin, günün sonunda kendisine ve işine yabancılaştığını acı bir şekilde fark ettiğinde, kariyerini mutfak tezgahına yatırıp buna neden olan çarkı simgeleyen herkesin yıkımını içeren bir menü oluşturma fikri, takdire şayan.

Film bittiğinde fark ediyorsunuz ki biz de seyirciler olarak “veren” değil, “alan” olarak konumlanmış durumdayız. Yönetmen, seyircilerini de o sandalyelere oturtuyor ve 1 saat 47 dakika boyunca kalkmalarına izin vermiyor. Sahneler önümüze belirli bir estetikte ve tatta / duyguda sunulurken, hak ettiğimizden daha fazlasını elde etsek de arzuladığımızdan daha azını bulduğumuz için asla tatmin olmuyoruz. Bir eleştirmen egosuyla filmdeki anlamlandıramadığımız şeyleri saçma bulduğumuz, filmin mesajı, karakterlerin motivasyonları da dahil, her şeyin bize servis tepsisinde eksiksiz ve hazır sunulmasını istediğimiz, her şeyin mükemmel olmasını arzuladığımız tatminsiz bir hedonist sürüsü olduğumuz yüzümüze vuruluyor. Bu filmi izleyen çoğu kişinin, şefin aşağıdaki ricasını yerine getiremediğini görmek üzdü.

“Sizden tek bir ricam var. Ufacık bir rica. Yemeyin. Tadın. Haz alın… Anın içinde olun…”