Fahrenheit 451

Truffaut’nun 5. filmi bence yönetmen açısından kötü bir senaryo seçimi, çünkü en azından benim düşünceme göre burası yönetmenin mekanı ve alanı değil. Ray Bradbury’nin kitabında anlatılanların Truffaut açısından ilgi çekici ve filme çekilebilir olması normal olsa da yönetmenin hikayeleştirme tarzı önceki dört filmine kıyasla kesinlikle geride bırakıyor filmi. İlginç bir şekilde filmde boşluklar var, uymayan, oturmayan şeyler var, bunun ne olduğunu sinema bilgim olmadığı için doğru kelimelerle ifade edemeyebilirim ama örneğin Montag’ın evde eşinin ve arkadaşlarının arasında kitaptan pasajlar okuduğu bölüm bir örnek. O sahne öyle çekilmemeliydi, ilginç bir şekilde amatör bir his veriyor, bir kopukluk hissi veriyor bu tür sahneler. Aynı şeyi filmin final sekansı için de belki söyleyebiliriz, bir şekilde hikaye anlatmayı bırakıp görevini tamamlamaya çalışanv e bu yüzden sanki bir müsamere izliyormuşuz hissi veren sahnelerle dolu Fahrenheit451. Ancak bununla beraber yönetmenin ilk renkli filmi olarak siyah beyazda da renklide de mizansenin çok güzel oturduğu, estetik anlamda keyif veren bir çok sahne ile dolu bir film olması yönetmenin lehine noktalar. Ayrıca çok baskın bir film müziği duyuyoruz, oldukça belirgin. Ancak genel anlamda filmi zar zor bitirebildiğimi, ve başarılı bulamadığımı söylemem gerek. Evin yakıldığı sekans, aradaki itfaiye sahneleri vb bir çok sahnede görsellik ve atmosfer yaratma anlamında yönetmene yakışan bir çok güzellikle karşılaşıyoruz, ama bence o kadar.

Fahrenheit 451, her ne kadar olumsuz bir düşüncem olsa da bir Truffaut filmi ve sonuçta bir distopyayı anlatıyor, anlatmayı deniyor, bu anlamda ilgiyi hak ediyor diyebilirim.

Film bir sistem eleştirisi olduğunu idda ediyor bir yere kadar öyle. Ancak insanları derin derin düşündürmekten ziyade duygulandırmayı seçmiş. Karakterler fazla idealleştirilmiş, İyiler cefakar ve kahraman kötüler de tam zalim olarak yansıtılmıştır.

Filmde insanlar düşünmeyen tüketim toplumundan ziyade kitaplardan korkan kitapların canavar olduğunu düşünen insanlardı. Bundan dolayı da itfayeciler kendilerini kahraman olarak görüp kitap yakarken adeta orgazm oluyoryorlardı. Kitaplarıyla beraber yakılmak isteyen kadın sadece komikti. Sonunda da kahraman kitap severlerin onurlu mücadelesini izledik. Klasik bir iyi ve kötü mücadelesi. Ben de diyorum ki iyi veya kötü diye bir şey yoktur.

Yönetmen birilerine hitap etmek için kitap okumayı övmeyi seçmiş sonuçta kitap okuyan okuymayan herkes kitap okumayı takdir ediyor. Film en çok da kitap okumayı sevdiğini düşünen ama tek yaptığı dünya klasiklerini okumak olan insanların bir tarafını kaldırıyor.

Filmden Oskar Werner ve Cyril Cusack bana oldukça tanıdık gelen yüzler. Hadi Oskar Werner’i Jude Law’a benzettim de, Cyril Cusack’ı sanki daha önce görmüş gibiyim veya kime benzettiğimi çıkaramadım.

Filme gelince, günümüzde baskısını açık şekilde hissettiğimiz bir konuyu kurgulaştırmış ve daha çok sembolik dokundurmalar ile önümüze sermiş güzel bir eleştiri olarak görüyorum. ’66 yılında yapılmış olmasına rağmen zamanının ötesine gidebilmiş ve hala kendisini seyrettirebiliyor. Bunu herhalde sinematografisine, yönetmenine ve konusuna borçlu. Filmsever ve dünya vatandaşı her zatın izlemesi gereken bir film bence.

Arkadaşlar kitaplar kutsaldır. Kitapların değerini bu filmi izledikten sonra daha da iyi kavramanız ve hatırlamanız dileğiyle...

He, bir de filmle ilgili değinmek istediğim bir nokta var. Sevgisizlikten olsa gerek, bazı sahnelerde insanların kendilerini okşadıklarını, kendilerine sarıldıklarını görüyorduk. İç acıtıcı bir durum gerçekten, baskıcı olan ve insanların duygularına iyi-kötü ket vuran her sisteme karşı olmalıyız. Zira, burada insanların susturulmuş halini görüyoruz kurgu icabı, ancak gerçek dünyada tüm bu baskılar insanları sapkınlığa itmektedir!