Filmde J1 ve J2 robotlarının kişiliklerine hızlıca uyum sağlıyorsunuz; öyle ki izlerken özellikle J2 ile epey empati kuruyorsunuz ve maruz kaldığı muameleye üzülüyorsunuz. Ancak film bu kısımları bana kalırsa değersizleştiren bir klişeye başvurarak sonlanıyor. Yine de hem dış mekan hem de iç mekan atmosferiyle, müzikleriyle ve Theo James (Franco :P) ile Stacy Martin performanslarıyla keyif alınabilir bir modern Frankenstein denemesi. Variety’nin bir makalesinde "Ex Machina ve Black Mirror (San Junipero) karışımı ama onlar kadar başarılı olamayan bir film" şeklinde bir yorum gördüm; gayet makul bir benzetme kanımca.
@ekopyen
1 ay önce
6.1 / 10