Berlin Sendromu Yorumları

film çok uzundu ve o kadar gereksiz uzundu ki yani günlerce bi kadının kapalı kalmasını izliyoruz sadece. sıfır metafor, sıfır dramaturji. bazı filmler vardır 5 dakika da olsa üzerine de sayfalarca anlamından, anlatmak istediğinden söz edebilirsin. ama ben bu filmin bunca saat ne anlattığını anlamadım. ne vermeye çalıştığını anlamadım. karakterlerin derinine bile inmedik. oysa bu kadar güzel mekan bulmuşsun, bu kadar güzel başlangıç noktası bulmuşsun, bu kadar başbaşa ve biribirine muhtaç iki karakter de yakalamışsın,e neden sadece 2 boyutta kalırsın? adamın annesinin onu terk ettği ve kadınları da bu yüzden alıkoyduğu analizi dışında adama dair hiç bişi öğrenemedik neredeyse. gerse germiyor, korkutsa korkutmuyor, psikoloji desen zaten sıfır. oysa çıkış noktası çok güzeldi. müthiş normal insan taklidi yapan, puppy gözlü bir katilin, bu kadınlardan ne istediği, o evi nasıl bulduğu, en baştaki cesaretine ve her şeyin başlangıcı gibi şeylere inseydik daha anlamlı olurdu film. bir esirin kaçışını izlemek için güzeldi gerisi booş. ay bide sanki film boyunca çooook fazla şey anlatmış gibi bide finalinde kızın sonunda o kapıdan kaçtığı anı göstermedi ya pes doğrusu. ha bide kızın sim’i olmadan telefonu kullanamaması var, 90’lardan beri her telefondan simsiz de olsa acil numarayı arayabiliyorsun. hadi onu geçtim bu kızın indiği uçağı belli, isminin geçtiği hosteller belli. mobese diye bişey var. nereye gittiğini, kiminle hangi arabaya bindiğini bulamanın da Berlin gibi bir şehirde çok zor olduğu düşünüyorum sonuçta şehir içiydi ve o evi öğrencisi bile bisikletiyle gitti buldu yani. valla bunu sundance de prömiyer yaptıran festival yetkililerinin de, bunu öneren film hafızası ekibinin de ben ta amk. şuna harcanan parayı bana verseler sundance sallanırdı beeeeeeee koskoca güzelim berlin’de çektiğiniz filme bak puu