İnsan her yer de insandır. Bir birine benzemediği kadar , bir birine benzer yöresel farklılıklar olmasına rağmen insanın her yer de insandır. İnsanın, insana benzerliği acısı ,hüznü, mutluluğu , coşkusu ile insan her yer de insan olduğu film bana bunu anlattı. Belki kimisine insanların farklılıklarını anlatır , kimisine ise benzerliğini bana anlattığı insanların benzerliği oldu .
Filmi ilk duyduğumda şive mizahlı, saçmasapan yerli romantik-komedilerden diye düşünmüştüm ancak beklediğimden çok farklı çıktı. Mesaj kaygılı filmleri de pek sevmem ama bunda farklı bi sıcaklık var. Gerçekten bir şey anlatmak istemişler ve bunu duygu sömürüsü ve hepimiz kardeşiz laylaylomu yapmadan başarmışlar. Tabi çok derin bir film beklememek lazım, birçok eksiği var. Ama böyle hassas bir konuyla ilgili de pek fazla yapım yok ne yazık ki.
Filme bir nebzede olsa yol filmi diyebiliriz. Bunun yanında benim gördüğüm kadarıyla ilk defa Kürt ve Laz olan insanların farklılıklarını anlatan bir film, meseleyi belki basite indirgenmiş olabilir ama belkide bu kadar basit bakılırsa çözüme daha kolay kavuşabilir.
nice türk filmleri hak ettikleri değeri bulamadan kaybolup gidiyor,sağolsun özgürce arkadaşım sayesinde kendi adıma birini yakalamış oldum. yer yer mesaj kaygısı içerse de izlencesi gayet keyifli bir film olmuş. önyargılara kapılmadan ve yüksek beklentiye girilmeden izlendiği zaman gayet doyurucu bir 90 dakika geçirtiyor insana,atlamamak da fayda var... özgürceye teşekkür etmiş miydim:)
Öncelikle Nesrin Cevadzade ile ilgili birşeyler yazmak istiyorum.Sitede filmografisinde görünmese de,yine 2012 yapımı olan Güzel Günler Göreceğiz filminde,Anna karakteriyle beni oldukça etkilemişti.Bu filmde de Asya ile gönlümü bir kez daha kazandı.Bazen 1-2 kelimeyle,bazen susarak büyütmüş oyunculuğunu.
Filme gelince eksikleri olsa da beğendim.İnsanların önyargılarına çok iyi göndermeler var.Üstüne çok basmadan,çok fazla dramatize etmeden de mesaj verilebiliyormuş demek ki.
Erkan Can'ı imam olarak görmekten hiç sıkılmayacağım sanırım,başka bir oyuncu olsa eminim fenalık getirirdi:)
Son dönemlerde Türk Sineması Kürt gerçekliğini beyazperdeye aktarmayı kafaya koymuş gibi duruyor ama ne kadar film çekilirse çekilsin, ister tonu yumuşak olsun, ister ağır etnik mesajlara boğulmuş olsun satır aralarını doğru okuduğunuzda bu filmlerin kalıbı değişmiyor. Bir vakit eleştirmen Murat Tolga Şen Kürt sinemacıların kendi acılarını anlatma halini, beyaz Türk yönetmenlerin günah çıkarmalarından daha samimi buluyorum demişti ama işin ilginç yanı bu tarz filmler bir Kürt yöentmenin elinden de çıksa Türk yönetmenin elinden de çıksa verilen yüzeysel mesaj hep aynı: Doğusu ile Batısı ile bu ülke bir bütün. Satır aralarında baktığınızda ise alttan atltan verilen, seyiricinin bilinçaltına işlenen zımni mesajlar da aynı
Yangın Var, Doğu ve Batı arasındaki farklılıkların sevgi sayesinde bir kenara bırakılabilceği mesajını harcıalem bir Selvi Boylum Al Yazmalımsenaryosuna didaktik şekilde boğarken, konu üzerinde yapılm... Devamı
Yangın Var Ama Ben Görmedim
Son dönemlerde Türk Sineması Kürt gerçekliğini beyazperdeye aktarmayı kafaya koymuş gibi duruyor ama ne kadar film çekilirse çekilsin, ister tonu yumuşak olsun, ister ağır etnik mesajlara boğulmuş olsun satır aralarını doğru okuduğunuzda bu filmlerin kalıbı değişmiyor. Bir vakit eleştirmen Murat Tolga Şen Kürt sinemacıların kendi acılarını anlatma halini, beyaz Türk yönetmenlerin günah çıkarmalarından daha samimi buluyorum demişti ama işin ilginç yanı bu tarz filmler bir Kürt yöentmenin elinden de çıksa Türk yönetmenin elinden de çıksa verilen yüzeysel mesaj hep aynı: Doğusu ile Batısı ile bu ülke bir bütün. Satır aralarında baktığınızda ise alttan atltan verilen, seyiricinin bilinçaltına işlenen zımni mesajlar da aynı
Yangın Var, Doğu ve Batı arasındaki farklılıkların sevgi sayesinde bir kenara bırakılabilceği mesajını harcıalem bir Selvi Boylum Al Yazmalımsenaryosuna didaktik şekilde boğarken, konu üzerinde yapılmış benzer filmlerin yanılgılarına düşmekten kendini alamıyor.
Son dönemde yapılmış İz (Reç), Min Dit ve Gelecek Uzun sürer gibi filmlerin hepsinde milliyetçi Türkler karikatirüze edilmiş, kötü, kafatasçı Türk stereotipinden vazgeçilmemiştir. Reç filminde Diyarbakır Garında gıcıklığına kimlik soran asker, Min Ditde senin gibi diye sokakta çakmak satan çoçuğa küfreden Jitemci polis, Yangın Var filmindeise asker her şeyden şüphe eden, tırsan bir paranoyak, ateş etmeyi bilmeyen bir çaylak, aksandan memleket kontrolü yapan bir karikatür oluvermiştir.
Gerçek hayatta çoçuklarının niteliğiyle değil sayısıyla övünme yanılgısına düşebilen bölge halkından Min Ditde eser yoktur. Bu ülkenin doğusunu bırakın batısında bile az rastlanır, bebeğine düzenli olarak öykü okuyan ebeveyn türü Min Ditde karşınıza çıkar. Ve bilin bakalım, Kaç çocuğu vardır? Yalnızca üç. Yangın Varda otostop çeken çocukları arabaya aldıran ve sonra ellerinden tutup köylerine kadar götüren Asya da benzer bir yetişkindir. Aslında ülkemiz insanı çocuklarına bu kadar duyarlı (!) olduğu için çocuk istimasırında bu kadar güzel istatistikler sunuyoruz. İnsanımız bu kadar duyarlı olduğu için kamu görevlisi sayısız öğretmen, doctor ve polis görev yaptıkları bölgelerden bir an once kurtulmak peşinde
Yangın Varda arabaya binen otostopçu çocuk birinci sınıfta öğretmene öylesine bakmak dersinden bahseder. Öteki olduğunu vurgular. Alttan alta anadilde eğitim diye seslenir Kendisi Min Ditde 360ı 3e Türkçe bölemeyen ama Kürtçe şakır şakır bölen çocuktur. Babası Türkçe aldığı eğitimle gazeteci olmuştur, tıpkı avukat, doctor ve mühendis olabilen birçok Kürt gibi. Onu arabaya alan Koşman bir Gürcüdür. O da bir ötekidir. Onun da anadili farklıdır ama Koşman öğretmene öylesine bakma dersi almamıştır hiç. Koşman da bir azınlık köyündedir ama onun köyünden kimse bir taraflara ateş açma isteği duymamıştır eve onun köyünde doğal afet dışında yangın gerçekleşmemiştir. Birileri onun köyünde hep kendi halinde, emekçi ve şükrederek yaşamıştır. Onun köyünün üstünden geçen helikopterler güven ve gurur kaynağı olmuştur. O helikopterlere işgalci bir kuvvetmişçesine gözler ve kameralar odaklanmamıştır.
Koşman bir milliyetçidir ama Senin kardeşinde nolmuştu Koşman? sorusuna Benim kardeşim sizin oralarda vefat etmiş diyebilmiştir. Koşmanın vatanseverliği şehit oldu demesine yetmemiştir.
Koşmanın ve Asyanın hikayesi bir yol öyküsü. Bu hikayeyi satır aralarını okumadan kendini yeniden keşfetme, farkılıkları bir kenara bırakma, her daim sevgiyi yaşatma gibi okuyabiliriz. Satır aralarında baktığımızda ise bir sinemacının "120" filminde bir etnik kökenden esirdediğini başka bir filmde bir başka etnik kökene seyircinin güzüne sokarcasına neden verdiğini
@buuura
9 yıl önce
8.2 / 10
@jacque
9 yıl önce
@seko
10 yıl önce
Puanım: 7
@slavesusar
12 yıl önce
@lowen
12 yıl önce
6.2 / 10
Filme gelince eksikleri olsa da beğendim.İnsanların önyargılarına çok iyi göndermeler var.Üstüne çok basmadan,çok fazla dramatize etmeden de mesaj verilebiliyormuş demek ki.
Erkan Can'ı imam olarak görmekten hiç sıkılmayacağım sanırım,başka bir oyuncu olsa eminim fenalık getirirdi:)
@rodionof
12 yıl önce
@shamur_musti
12 yıl önce
1.3 / 10
@shutterbugiconi
12 yıl önce
3.5 / 10
Son dönemlerde Türk Sineması Kürt gerçekliğini beyazperdeye aktarmayı kafaya koymuş gibi duruyor ama ne kadar film çekilirse çekilsin, ister tonu yumuşak olsun, ister ağır etnik mesajlara boğulmuş olsun satır aralarını doğru okuduğunuzda bu filmlerin kalıbı değişmiyor. Bir vakit eleştirmen Murat Tolga Şen Kürt sinemacıların kendi acılarını anlatma halini, beyaz Türk yönetmenlerin günah çıkarmalarından daha samimi buluyorum demişti ama işin ilginç yanı bu tarz filmler bir Kürt yöentmenin elinden de çıksa Türk yönetmenin elinden de çıksa verilen yüzeysel mesaj hep aynı: Doğusu ile Batısı ile bu ülke bir bütün. Satır aralarında baktığınızda ise alttan atltan verilen, seyiricinin bilinçaltına işlenen zımni mesajlar da aynı
Yangın Var, Doğu ve Batı arasındaki farklılıkların sevgi sayesinde bir kenara bırakılabilceği mesajını harcıalem bir Selvi Boylum Al Yazmalımsenaryosuna didaktik şekilde boğarken, konu üzerinde yapılm ... Devamı
Son dönemlerde Türk Sineması Kürt gerçekliğini beyazperdeye aktarmayı kafaya koymuş gibi duruyor ama ne kadar film çekilirse çekilsin, ister tonu yumuşak olsun, ister ağır etnik mesajlara boğulmuş olsun satır aralarını doğru okuduğunuzda bu filmlerin kalıbı değişmiyor. Bir vakit eleştirmen Murat Tolga Şen Kürt sinemacıların kendi acılarını anlatma halini, beyaz Türk yönetmenlerin günah çıkarmalarından daha samimi buluyorum demişti ama işin ilginç yanı bu tarz filmler bir Kürt yöentmenin elinden de çıksa Türk yönetmenin elinden de çıksa verilen yüzeysel mesaj hep aynı: Doğusu ile Batısı ile bu ülke bir bütün. Satır aralarında baktığınızda ise alttan atltan verilen, seyiricinin bilinçaltına işlenen zımni mesajlar da aynı
Yangın Var, Doğu ve Batı arasındaki farklılıkların sevgi sayesinde bir kenara bırakılabilceği mesajını harcıalem bir Selvi Boylum Al Yazmalımsenaryosuna didaktik şekilde boğarken, konu üzerinde yapılmış benzer filmlerin yanılgılarına düşmekten kendini alamıyor.
Son dönemde yapılmış İz (Reç), Min Dit ve Gelecek Uzun sürer gibi filmlerin hepsinde milliyetçi Türkler karikatirüze edilmiş, kötü, kafatasçı Türk stereotipinden vazgeçilmemiştir. Reç filminde Diyarbakır Garında gıcıklığına kimlik soran asker, Min Ditde senin gibi diye sokakta çakmak satan çoçuğa küfreden Jitemci polis, Yangın Var filmindeise asker her şeyden şüphe eden, tırsan bir paranoyak, ateş etmeyi bilmeyen bir çaylak, aksandan memleket kontrolü yapan bir karikatür oluvermiştir.
Gerçek hayatta çoçuklarının niteliğiyle değil sayısıyla övünme yanılgısına düşebilen bölge halkından Min Ditde eser yoktur. Bu ülkenin doğusunu bırakın batısında bile az rastlanır, bebeğine düzenli olarak öykü okuyan ebeveyn türü Min Ditde karşınıza çıkar. Ve bilin bakalım, Kaç çocuğu vardır? Yalnızca üç. Yangın Varda otostop çeken çocukları arabaya aldıran ve sonra ellerinden tutup köylerine kadar götüren Asya da benzer bir yetişkindir. Aslında ülkemiz insanı çocuklarına bu kadar duyarlı (!) olduğu için çocuk istimasırında bu kadar güzel istatistikler sunuyoruz. İnsanımız bu kadar duyarlı olduğu için kamu görevlisi sayısız öğretmen, doctor ve polis görev yaptıkları bölgelerden bir an once kurtulmak peşinde
Yangın Varda arabaya binen otostopçu çocuk birinci sınıfta öğretmene öylesine bakmak dersinden bahseder. Öteki olduğunu vurgular. Alttan alta anadilde eğitim diye seslenir Kendisi Min Ditde 360ı 3e Türkçe bölemeyen ama Kürtçe şakır şakır bölen çocuktur. Babası Türkçe aldığı eğitimle gazeteci olmuştur, tıpkı avukat, doctor ve mühendis olabilen birçok Kürt gibi. Onu arabaya alan Koşman bir Gürcüdür. O da bir ötekidir. Onun da anadili farklıdır ama Koşman öğretmene öylesine bakma dersi almamıştır hiç. Koşman da bir azınlık köyündedir ama onun köyünden kimse bir taraflara ateş açma isteği duymamıştır eve onun köyünde doğal afet dışında yangın gerçekleşmemiştir. Birileri onun köyünde hep kendi halinde, emekçi ve şükrederek yaşamıştır. Onun köyünün üstünden geçen helikopterler güven ve gurur kaynağı olmuştur. O helikopterlere işgalci bir kuvvetmişçesine gözler ve kameralar odaklanmamıştır.
Koşman bir milliyetçidir ama Senin kardeşinde nolmuştu Koşman? sorusuna Benim kardeşim sizin oralarda vefat etmiş diyebilmiştir. Koşmanın vatanseverliği şehit oldu demesine yetmemiştir.
Koşmanın ve Asyanın hikayesi bir yol öyküsü. Bu hikayeyi satır aralarını okumadan kendini yeniden keşfetme, farkılıkları bir kenara bırakma, her daim sevgiyi yaşatma gibi okuyabiliriz. Satır aralarında baktığımızda ise bir sinemacının "120" filminde bir etnik kökenden esirdediğini başka bir filmde bir başka etnik kökene seyircinin güzüne sokarcasına neden verdiğini