Parker Finn'in daha önce çektiği kısa korku filminden sonra , ilk uzun metrajlı ve ustalık eseri olan Smile filmini bugün izlemiş bulundum.
Filmin ilk yarısında ki başarı sonuna yansısaydı eğer , dalında ki filmler kadar bizde iz bırakabilirdi ama çıkacak ikinci film de yine de beklentimi yüksek tutmamı sağladı.
bence başarılı bir gerilim filmi olmuş. sürekli izlemekten sıkıldığımız gerilim filmlerinden değil. psikolojik etmenleri de çok fazla. izlerken baş karakterin hislerine büründüm bir an o çaresizliği ve sürekli diken üstünde olmayı vs. bence gayet başarılı bir gerilim filmi. tebrikler
Barbarian ile birlikte yılın en çok konuşulan korku filmi oldu. Barbarian'ın ününü hak etmediğini düşündüğüm için Smile'a da mesafeli yaklaştım. Buna rağmen yine abartılmış bir iş buldum. Fakat Barbarian kadar büyük eksikleri olmadığı için beğendim.
Pozitif duygu emarelerini korku unsuru olarak kullanan filmler daha önce de olmuştu. Ancak Smile kadar doğrudanı olmamıştı. Film mental travmalardan yararlanan bir lanete odaklanıyor. İntihara meyil kişiden kişiye aktarılıyor ve klasik korku filmi "zincir ölümleri" gerçekleşmeye başlıyor. Bu konuda ufak bir şaheser olduğunu düşündüğüm It Follows'a benziyor. Ancak belli başlı hatalar nedeniyle onun kadar iyi olamıyor.
Travma sonrası etkiler yaşamış veya çevrenizde yaşayanları gözlemlemiş olabilirsiniz. Böyle dönemlerde travma yaşayan kişinin sevdikleri onlara köstek olabiliyor ve tedavilerini zorlaştırabiliyorlar. Travmayı yaşayan kişinin tek isteği sevgi ve bazen de yalnızca yanında durulup elinin tutulması oluyor. Ancak bu gücü ve sa... Devamı
Barbarian ile birlikte yılın en çok konuşulan korku filmi oldu. Barbarian'ın ününü hak etmediğini düşündüğüm için Smile'a da mesafeli yaklaştım. Buna rağmen yine abartılmış bir iş buldum. Fakat Barbarian kadar büyük eksikleri olmadığı için beğendim.
Pozitif duygu emarelerini korku unsuru olarak kullanan filmler daha önce de olmuştu. Ancak Smile kadar doğrudanı olmamıştı. Film mental travmalardan yararlanan bir lanete odaklanıyor. İntihara meyil kişiden kişiye aktarılıyor ve klasik korku filmi "zincir ölümleri" gerçekleşmeye başlıyor. Bu konuda ufak bir şaheser olduğunu düşündüğüm It Follows'a benziyor. Ancak belli başlı hatalar nedeniyle onun kadar iyi olamıyor.
Travma sonrası etkiler yaşamış veya çevrenizde yaşayanları gözlemlemiş olabilirsiniz. Böyle dönemlerde travma yaşayan kişinin sevdikleri onlara köstek olabiliyor ve tedavilerini zorlaştırabiliyorlar. Travmayı yaşayan kişinin tek isteği sevgi ve bazen de yalnızca yanında durulup elinin tutulması oluyor. Ancak bu gücü ve sabrı herkes gösteremiyor. Sonuç olarak travma yaşayan kişi ne kendisiyle barışabiliyor, ne de yaşadığı olayı unutabiliyor. Çevresindeki insanlara anlatmaktan da yavaş yavaş vazgeçiyor. Smile filmi de doğrudan bu konuya odaklanıyor ve konu hakkında güzel cümleler seçiyor. Fakat o bariz hatalarla anlatımını güçsüzleştiriyor.
Bu filmin sonunda travma yaşayanlara umut vermesi gerekmez miydi? Tam tersine inanılmaz karamsar biterek sert bir ders vermeye çalışıyor. E ama 1 saat 30 dakika boyunca travma yaşayanlara yumuşak yaklaşmak gerektiğini anlattınız? Sonunda "bunları yapmazsanız gününüzü görürsünüz" demeye ne gerek vardı? Üstelik film tek bir sahne dışında sinemada göreceğiniz vasat korku filmlerinden farklı bir korkutma taktiği kullanmıyor. Aynı kamera hareketleri, aynı sesler, klişe jumpscare sahneleri, aynı makyajlar. Evet, bunlar çok korkunç. Sürekli korku filmi tüketen bende bile işe yarıyor ama gördüğüm "son yılların en iyi korkularından" gibi iddialar için çok güvenli seçimler bunlar.
Smile kesinlikle yılın öne çıkan korku yapımlarından, izlemenizi öneririm ancak büyük bir deneyim gibi hissettirmiyor. Son 10 yıldır benzeri çok iş çıktı.
It Follows'u sevmemiştim. Bunda yine korkulup kaçılan bir şey var ortada, biraz gerilim yaratıyor o yüzden ama yeterli değil. Film sonlara doğru sıkıcı olmaktan kaçamamış. Sonu da Barbarian gibi olmuş biraz. Filmin en korkunç yeri en başıydı sanırım. Afişteki hatun kızın gülümsemesi gerçekten ürkütücü çünkü.
Abartılmış korku filmlerinden biri daha ne yazık ki...
Korku sinemasıyla büyümüş biri olarak hayatımda izlediğim en "kaliteli" korku filmlerinden biriydi,ve gördüğüm en orijinal sahnelerden birine sahipti.Doğaüstü olaylarla örülü olmasına rağmen o doğaüstü yanını minimum şekilde kullanması,gerçeklikten bir an olsun kopmayışı ve olayların insan psikolojisinin en derinlerine bir yolculuk gibi olması "gerçeklik" anlamında en büyük başarısıydı.Ayrıca saçma sapan esprilere komiklik yapmaya çalışan itici tiplere abartılı jumpscarelere yer vermediği için yönetmene ve muhteşem oyunculuğu için Sosie Bacon a teşekkür ediyorum.
@delahoya
3 ay önce
Filmin ilk yarısında ki başarı sonuna yansısaydı eğer , dalında ki filmler kadar bizde iz bırakabilirdi ama çıkacak ikinci film de yine de beklentimi yüksek tutmamı sağladı.
@tendopain
1 yıl önce
@dilarasdy
1 yıl önce
7.9 / 10
@jessamina
1 yıl önce
@furkandgn9
1 yıl önce
6.8 / 10
Pozitif duygu emarelerini korku unsuru olarak kullanan filmler daha önce de olmuştu. Ancak Smile kadar doğrudanı olmamıştı. Film mental travmalardan yararlanan bir lanete odaklanıyor. İntihara meyil kişiden kişiye aktarılıyor ve klasik korku filmi "zincir ölümleri" gerçekleşmeye başlıyor. Bu konuda ufak bir şaheser olduğunu düşündüğüm It Follows'a benziyor. Ancak belli başlı hatalar nedeniyle onun kadar iyi olamıyor.
Travma sonrası etkiler yaşamış veya çevrenizde yaşayanları gözlemlemiş olabilirsiniz. Böyle dönemlerde travma yaşayan kişinin sevdikleri onlara köstek olabiliyor ve tedavilerini zorlaştırabiliyorlar. Travmayı yaşayan kişinin tek isteği sevgi ve bazen de yalnızca yanında durulup elinin tutulması oluyor. Ancak bu gücü ve sa ... Devamı
Pozitif duygu emarelerini korku unsuru olarak kullanan filmler daha önce de olmuştu. Ancak Smile kadar doğrudanı olmamıştı. Film mental travmalardan yararlanan bir lanete odaklanıyor. İntihara meyil kişiden kişiye aktarılıyor ve klasik korku filmi "zincir ölümleri" gerçekleşmeye başlıyor. Bu konuda ufak bir şaheser olduğunu düşündüğüm It Follows'a benziyor. Ancak belli başlı hatalar nedeniyle onun kadar iyi olamıyor.
Travma sonrası etkiler yaşamış veya çevrenizde yaşayanları gözlemlemiş olabilirsiniz. Böyle dönemlerde travma yaşayan kişinin sevdikleri onlara köstek olabiliyor ve tedavilerini zorlaştırabiliyorlar. Travmayı yaşayan kişinin tek isteği sevgi ve bazen de yalnızca yanında durulup elinin tutulması oluyor. Ancak bu gücü ve sabrı herkes gösteremiyor. Sonuç olarak travma yaşayan kişi ne kendisiyle barışabiliyor, ne de yaşadığı olayı unutabiliyor. Çevresindeki insanlara anlatmaktan da yavaş yavaş vazgeçiyor. Smile filmi de doğrudan bu konuya odaklanıyor ve konu hakkında güzel cümleler seçiyor. Fakat o bariz hatalarla anlatımını güçsüzleştiriyor.
Bu filmin sonunda travma yaşayanlara umut vermesi gerekmez miydi? Tam tersine inanılmaz karamsar biterek sert bir ders vermeye çalışıyor. E ama 1 saat 30 dakika boyunca travma yaşayanlara yumuşak yaklaşmak gerektiğini anlattınız? Sonunda "bunları yapmazsanız gününüzü görürsünüz" demeye ne gerek vardı? Üstelik film tek bir sahne dışında sinemada göreceğiniz vasat korku filmlerinden farklı bir korkutma taktiği kullanmıyor. Aynı kamera hareketleri, aynı sesler, klişe jumpscare sahneleri, aynı makyajlar. Evet, bunlar çok korkunç. Sürekli korku filmi tüketen bende bile işe yarıyor ama gördüğüm "son yılların en iyi korkularından" gibi iddialar için çok güvenli seçimler bunlar.
Smile kesinlikle yılın öne çıkan korku yapımlarından, izlemenizi öneririm ancak büyük bir deneyim gibi hissettirmiyor. Son 10 yıldır benzeri çok iş çıktı.
@consuela
1 yıl önce
5 / 10
Abartılmış korku filmlerinden biri daha ne yazık ki...
Biraz da Mirrors esintisi var bu arada.
@volkk
1 yıl önce
5 / 10
@oceanwaves
1 yıl önce