Tokyo Sonatı Yorumları

Bu yönetmenin izlediğim ilk filmi. Başka filmini izler miyim sanmam. Daha çok korku türünde filmler yapıyormuş. Bu film ise çok çok yoğun umutsuzluk taşıyan bir dram. Anneler, babalar ve çocuklar öyle mutsuz öyle hayatsız ki evin büyük oğlu mutluluğu bulmak için orduya falan yazılıyor yani mutluluğun ne olduğunu teoride de bilmiyorlar sanırım. Bu yoğun mutsuzluk ve umutsuzluk durumu, filmin sonunda evin küçük oğlunun piyano sonatıyla bizim için ve belli ki aile için dağılıyor. Film öyle ağır aktı ve umutsuzluğa boğdu ki sondaki o sonata çölde su bulmuş gibi sarıldım.

''Düşünüyorum da, yavaş yavaş batan bir gemi gibiyiz. Filikalar çoktan gitti. Su ağzımıza kadar geldi. Durumun umutsuz vaka olduğunu bilsek de hala bir çıkış yolu arıyoruz. Ve suyun altına dalmaya da cesaretimiz yok.''

Her şeyden önce söylemeliyim ki, bu filmin ne kadar üzücü olduğuna inanamıyorum. Derinden üzücü ve umutsuz. Duygusal olarak o kadar yoğun ki, filmin sonunda kendimi farklı biri gibi hissettim. Sadece iki saat sürdü ama deneyim bana sonsuz gibi geldi. Requiem for a Dream gibi sadece depresyon pornosu değil , aynı zamanda gerçekten içten bir hikaye.

Bazen, acaba şuradaki evde yaşayanlar nasıl insanlar, birbirleriyle ne konuşurlar, ne isterler hayattan diye sorduğunuz oldu mu? Bu film sanki bu sorunun cevabı gibi geldi bana. Sakin fakat sıkmayan anlatımı sanki komşu bir mahalledeki eve konuk olmuşsunuz izlemini veriyor. En küçüğünden en büyüğüne aslında dışarıdan tek bir aile gibi görünse de, kendi içlerinde dünyalar olduğunu görüyoruz her üyenin. Ve sonunda tüm farklılıklara rağmen, döneceğin en son yer yine ailen oluyor galiba.

''biri beni kaldırsın, lütfen...''