Ahlat Ağacı

Eleştirdiğim noktalar : Sinematoğrafi Nuri bilge'nin diğer filmlerine göre çok geride. Diyaloglar son derece yapmacık ve gerçekçi değil. Ağırlıklı olarak diyaloglar üzerine dönen bir filmde bu kadar yapay duran ve aniden pat diye karşımıza konuşmalar dikkat çekiyor maalesef. Bela Tarr filmi olur anlarım, onda bir edebi derinlik olur fakat Nuri bilge bunu başaramamış. Yabancılaşma konusunu işlemeye çalışmış fakat bu konuda Zeki Demirkubuz kadar başarılı olamıyor. Yapay bir dil kuruyor. Gerçektende hiç inandırıcı diyaloglar değil. Komedi filmine benzeyen fakat günlük dili ortaya çıkarmaya çalışan diyaloglar, Varoluşsal sıkıntıların önüne geçiyor. ana karakter farkederseniz bazı diyaloglarda filozof bazı diyaloglarda Rasim Ozan Kütahyalı kesiliyor. Filmde karakter konuşurkenki hali ile yüz ifadesi arasında uçurum sayılabilecek kadar fark var. Oyunculuklar başarılı değil. Müzik kullanımı ve çeşitliliği rezalet ötesi. Klasik müzik koyalım ama tek parça olsun bölüm bölüm veririz mantığı artık işlemiyor. İyi güzel de uyumlu olması gerek sahne ile. Duyguları yansıtmalı.

Yönetmen bugüne kadar ilk kez denediği bir sinema dili kullanıyor. Bu film bir milattır. Dinamik kamera hareketleri rüzgarda salınan yaprak hareketlerini andırdı bana. Zaten filmde de baya yaprak çekimi var yakından. Belki de bu hissi uyandırmak için kullanmıştır zaten. Film 188 dakika olmasına rağmen sonlar hariç sıkmadan akıyor. Bazı diyaloglar özellikle imamlarla olan biraz kısa tutulabilirmiş ama ziyan yok. Filmin sonu çok vurucu. Filmin gelişmesi çok vurucu. Filmin girişi çok vurucu. Atanamayan öğretmen, romanını bastıramayan yazar, sorunlu aile, borçlardan geçim sıkıntısından yakınan herkes, sorgulamaları susturmaya çalışan imam, naif baba vs. Nuri Bilge Ceylan yaşamı, kırsalı ve taşrayı bu kadar derinlemesine her yönü ve karakteriyle anlatarak sinemanın Çehov'u, Dostoyevski'si olma yolunda ilerliyor git gide. Evet filmde bazı kusurlar olabilir yeni bir film dilinin ilk denemesi olduğu için hoş görmek gerekir bunları. Ayrıca Doğu Demirkol'un performansı şaşırtıcı derecede iyidi. ağaç dalları arasında tepeden çekilen öpüşme sahnesi çok iyiydi. Filmin sonundaki intihar metaforuyla Sinan'ın olmak istediği kişiyi öldürüp babasının yolundan gitmesi bir yandan oedipal çatışmanın çözüme kavuşmasını simgelerken bir yandan da babasıyla sorunlu ilişkileri olup kendine farklı yol çizmeye çalışan izleyicilerin durduk yerde amına koyarak derin düşüncelere sürüklüyor. bakmayın filmin 188 dk olduğuna reklamıyla arasıyla 3.5 saat, üstüne düşünmesiyle 1 hafta, hatta bir ömür uzunluğunda bu film.

Cemcir bizi yine şaşırtır mı acaba? Yeraltı'nda beğenmiştim.