Kapitalizm: Bir Aşk Hikayesi Yorumları

Müthiş bir hayal kırıklığı ve kızgınlık yaşıyorum şuanda.Hayatımda izlediğim en kötü belgesel olabilir. Kardeşim koca filmde hiç mi bilimsel bilgi, hiç mi biz sıradan insana katacak yeni bir görüş vs olmaz. En azından benim belgesel anlayışımla taban tabana zıt. Adı üstünde belgeselin belli bir altyapısı olması lazım bence. Moore'unsa bütün film boyunca tek yaptığı antikapitalist propoganda. Özellikle filmin başlarında aileleri ağlatıp taraftar çekmek için yaptığı duygu sömürüsü resmen midemi bulandırdı. Zaten aileler trajedi yaşamışlar sen adam gibi anlat ne olduğunu biz anlar üzülürüz zaten, onlara eski videoları seyrettirip ağlatmanın ne lüzumu var. Sonra sözümona belgeselimizde Moore iddasını kanıtlamak için rahiplere başvuruyor. Evet gerçekten de bu konuda tam bir otorite olan rahiplere ihtiyaç var, ekonomistlere falan sormaya gerek yok bu konuyu. Rahiplerin "what would Jesus do?" yaklaşımıyla vardıkları kapitalizmin şeytani olduğu sonucu artık ortada soru işareti bırakmıyor. Ama Moore bunlarla da yetinmiyor, bu kez ortaya "türev" tarzı bişiler atıyor. (ne olduğunu hatırlamıyorum bile). bunu açıklamaya çalışıp başaramayan 2 ekonomist seyrediyoruz. Bunun üzerine Moore da hiç bişi anlamadığını söyleyerek, bunu yapanların tam birer o.ç. oldukları sonucuna varıyor. (tamam tam olarak böyle demiyor olabilir ama ana fikir bu). Olabilir bu türev olayı dediği gibi şeytani olabilir, bunu yapanlar o.ç. olabilirler ama bunu söylemek için en azından söz konusu olayı anlamamız gerekmez mi? Yalnız ne dolmuşum film hakkında, fazla uzattım. Neyse özete gelirsek demek istediğim filmin belgesel olmadığı ve bence sadece bir propaganda olduğu. Beni yanlış anlamayın, ölümüne bir kapitalizm savunucusu değilim, hatta bir kapitalizm savunucusu bile değilim. Benim karşı olduğum ve sinirlendiğim olay bu konsept. Ne belgesel türüyle ne de bu tarz konularla pek alakam yoktur ama belgesel deyince Zeitgeist gibi insanın kafasını kurcalayacak, yeni bir şeyler söyleyecek bir film bekliyordum, bana "kapitalizm kötüdür" aşılamayan çalışan üstelik bunu yaparken iğrenç yollara başvuran: ağlayan aileler, din vs. bir film değil.

Moore,yapım süresince, Kapitalizm'in bir şeytan icadı olduğu konusundaki iddiasını umutsuzca kanıtlama peşinde. Bu yolda, Tanrı'dan Demokratlar'a kadar herkesten yardım alıyor.

Ancak, Kapitalizm'den ziyade Amerikan Kapitalizmi eleştirilerinin odak noktası olmuş. Avrupa tipi Kapitalizm bir tür çözüm önerisi gibi sunuluyor ki, Kapitalizm'in doğasını düşününce bu büyük bir ikiyüzlülük. Moore, ülkesini gerçekten seven bir adam. Ömür billah "Sosyalizm" korkusu ile yetiştirilmiş insanlarla dolu bir ülkede içine düştüğü umutsuzluğu anlıyorum. Ama Kapitalizm, küresel çapta bir "problem". Evrensel bir yük ve ne yazık ki, Tanrı da Demokratlar da bu problemin birer parçası.

Moore'un, sanırım anlamadığı şey; Japonya,Almanya,İngiltere vb... ülkelerde çalışan işçilerin yaşam standartlarını yakalamanın maliyetsiz bir iş olmadığı. Bunun da bir maliyeti var ve biz o maliyete "3. Dünya" diyoruz. Bütün bu cilalanan ülkeler, küresel sistemin aktörleri. G-8 ülkeleri ne kadar masumsa Golden Sachs da o kadar masum. Bunlar birbirlerinin ilacı da değiller ne yazık ki.

Dünya Amerika'nın merkezinde dönmüyor ve onun merkezine de yıkılmayacak. Kapitalist düstur, dünyanın tabutu. Bu Japonya'da da böyle Çin'de de, Türkiye'de de. İşçileri semirmiş bir Amerika, evrene bir yarar getirmeyecek. Bizi mutlu etmeyecek. Dünya barışını da sağlamayacak.

Moore'u uzun süredir izliyorum. Ve söylemek istediklerinin gerçekte bu olmadığını biliyorum. Obama'yı bir çözüm olarak görmesini de içine düştüğü çaresizliğin bir tezahürü sayıyorum.