8 yıl önce
Yedinci Mühür
(1957)The Seventh Seal a.k.a Det sjunde inseglet
8.1
487 OYPUAN VER
5
Imdb: 8.1 (193.231 OY)
KONUSU
Ölüm, din ve bilinemezlik üzerine bir başyapıt...
Ortaçağ’da Haçlı Seferleri’nden dönen bir şövalye savaşlar sırasında hep ölümle burun buruna gelse de, hayatta kalmayı başarmıştır. Ancak tam huzura kavuşacağını düşünürken, karşısına onun hayatını almaya gelmiş olan ölüm çıkar. Ölümle pazarlığa otu ... Devamı
Ortaçağ’da Haçlı Seferleri’nden dönen bir şövalye savaşlar sırasında hep ölümle burun buruna gelse de, hayatta kalmayı başarmıştır. Ancak tam huzura kavuşacağını düşünürken, karşısına onun hayatını almaya gelmiş olan ölüm çıkar. Ölümle pazarlığa otu ... Devamı
Ölüm, din ve bilinemezlik üzerine bir başyapıt...
Ortaçağ’da Haçlı Seferleri’nden dönen bir şövalye savaşlar sırasında hep ölümle burun buruna gelse de, hayatta kalmayı başarmıştır. Ancak tam huzura kavuşacağını düşünürken, karşısına onun hayatını almaya gelmiş olan ölüm çıkar. Ölümle pazarlığa oturan savaşçı, onu bir satranç oyununa davet eder. Yolculuğu sırasında kendisine eşlik eden ölümle bir taraftan oyun oynayan şövalye, yol boyunca çok farklı insanlara ve durumlara tanık olacaktır.
Ortaçağ’da Haçlı Seferleri’nden dönen bir şövalye savaşlar sırasında hep ölümle burun buruna gelse de, hayatta kalmayı başarmıştır. Ancak tam huzura kavuşacağını düşünürken, karşısına onun hayatını almaya gelmiş olan ölüm çıkar. Ölümle pazarlığa oturan savaşçı, onu bir satranç oyununa davet eder. Yolculuğu sırasında kendisine eşlik eden ölümle bir taraftan oyun oynayan şövalye, yol boyunca çok farklı insanlara ve durumlara tanık olacaktır.
-
Ingmar Bergman
Yönetmen
OYUNCULAR
Tüm Oyuncular ve Teknik Ekip
Antonius B...
Death
Jöns
Jof
Mia
Karin
Plog
Lisa
YORUM YAZ
POPÜLER YORUMLAR
Yedinci Mühür'de Ölümün Temsili
Ingmar Bergman'ın kendi yaşamından derin izler taşıyan; Tanrı'nın varlığını, ölüm ve yaşamın anlamını sorguladığı 1957 yapımı filminin konusu şu şekilde:
14. yüzyılda, yardımcısı Jöns'le birlikte on yılını geçirdiği Haçlı Seferleri'nden ülkesi İsveç'e dönen şövalye Anthony Block, bir sabah sahilde Ölüm'le karşılaşır. Ölüm onu alacağı sırada şövalye ona satranç oynamayı teklif eder. Ölüm, oyun devam ettiği sürece şövalyeye dokunmayacak, eğer Ölüm yenilirse şövalyeye hayatını bağışlayacaktır. Film Anthony Block'un oyun süresince vebanın kol gezdiği ülkesinde yaşadıklarını, tanıştığı insanları ve devam eden anlam arayışını anlatmaktadır.
Filmdeki her karakter, yaşamı farklı şekillerde anlamlandıran nevi şahsına münhasır kimselerdir. Anthony Block, savaş süresince birçok ölüm ve suça şahit olmuş ve adına savaştığı Tanrı'nın varlığından şüphe duymaya başlamış biridir ... Devamı
Ingmar Bergman'ın kendi yaşamından derin izler taşıyan; Tanrı'nın varlığını, ölüm ve yaşamın anlamını sorguladığı 1957 yapımı filminin konusu şu şekilde:
14. yüzyılda, yardımcısı Jöns'le birlikte on yılını geçirdiği Haçlı Seferleri'nden ülkesi İsveç'e dönen şövalye Anthony Block, bir sabah sahilde Ölüm'le karşılaşır. Ölüm onu alacağı sırada şövalye ona satranç oynamayı teklif eder. Ölüm, oyun devam ettiği sürece şövalyeye dokunmayacak, eğer Ölüm yenilirse şövalyeye hayatını bağışlayacaktır. Film Anthony Block'un oyun süresince vebanın kol gezdiği ülkesinde yaşadıklarını, tanıştığı insanları ve devam eden anlam arayışını anlatmaktadır.
Filmdeki her karakter, yaşamı farklı şekillerde anlamlandıran nevi şahsına münhasır kimselerdir. Anthony Block, savaş süresince birçok ölüm ve suça şahit olmuş ve adına savaştığı Tanrı'nın varlığından şüphe duymaya başlamış biridir ... Devamı
Yedinci Mühür'de Ölümün Temsili
Ingmar Bergman'ın kendi yaşamından derin izler taşıyan; Tanrı'nın varlığını, ölüm ve yaşamın anlamını sorguladığı 1957 yapımı filminin konusu şu şekilde:
14. yüzyılda, yardımcısı Jöns'le birlikte on yılını geçirdiği Haçlı Seferleri'nden ülkesi İsveç'e dönen şövalye Anthony Block, bir sabah sahilde Ölüm'le karşılaşır. Ölüm onu alacağı sırada şövalye ona satranç oynamayı teklif eder. Ölüm, oyun devam ettiği sürece şövalyeye dokunmayacak, eğer Ölüm yenilirse şövalyeye hayatını bağışlayacaktır. Film Anthony Block'un oyun süresince vebanın kol gezdiği ülkesinde yaşadıklarını, tanıştığı insanları ve devam eden anlam arayışını anlatmaktadır.
Filmdeki her karakter, yaşamı farklı şekillerde anlamlandıran nevi şahsına münhasır kimselerdir. Anthony Block, savaş süresince birçok ölüm ve suça şahit olmuş ve adına savaştığı Tanrı'nın varlığından şüphe duymaya başlamış biridir. Jöns şövalyeye kıyasla daha huzurlu, Tanrı'nın varlığına inanmayan ve yaşamın tadını çıkarmaya bakan, her fırsatta tecrübesiyle övünen bir karakterdir. Jof ve Mia şövalyenin sorduğu türden sorularla ilgilenmeyip basit ama mutlu bir yaşam süren sanatçılardır. Özellikle Jof, sık sık kimsenin görmediklerini gören ve gördüklerinin hayalden ibaret olmadığını savunan bir karakterdir. Şövalye gibi sancılı arayışlara girmediği halde hakikat kendiliğinden ona açılmaktadır. Buna rağmen gerçek dünyada yaşananların dışında gibidir. Hızla yayılan veba ve ölüm korkusu onu ve çevresindekileri pek ilgilendirmiyor gibi görünür. O ve ailesi Tanrı'nın varlığı ya da sessizliğine dair sorular sormanın anlamsız ve faydasız oluşunun örtülü ifadesidirler.
Yönetmen filmin bütününe bir kıyamet ve ölüm atmosferi yerleştirmiştir. Söylenen şarkılar, insanların konuştukları konular hep ölüm ve kıyamet alametleriyle ilgilidir. Jöns'ün yol sormak üzere yanına gelip de çoktan ölmüş olduğunu fark ettiği ceset hem Jöns'ü hem seyirciyi ürkütmektedir. Jof ve Mia'nın sanatçı arkadaşları, korkutucu bir maske takarak şunları söylemektedir:
"Sakın unutma budala, yaşamın bir pamuk ipliğine bağlı. Günlerin sayılı."
Jöns'ün; kilise duvarlarına ölümün dansını, veba salgınında ölen ve can çekişen insanları, kendilerine "günahın köleleri" diyen ve vebayı Tanrının bir cezası olarak gören bir grubun din adına halka yaptıkları işkenceleri tasvir eden ressamla yaptığı konuşma halkın ve din adamlarının ölüme bakışlarının aydınlatılması bakımından önemli görünmektedir. Bir rahibin oğlu olan Bergman da ölümle ilgili düşüncelerinin şekillenmesinde kilisenin duvarlarında gördüğü tasvirlerin etkili olduğunu ifade etmiştir.
Filmin devamında şövalye kilisede günah çıkartmak ister. Fakat rahip sandığı kişi aslında Ölüm'ün ta kendisidir. Ölüm'e ölmeyi istediğini, fakat ölmeden önce bilgi sahibi olmayı arzu ettiğini söylediğinde Ölüm'ün cevabı vurucudur: "Garanti istiyorsun."
Ölüm şövalyenin aradığı Tanrı'nın belki de hiç olmadığını söyler. Diyaloğun devamında konu oynadıkları oyuna gelir ve şövalye rahip sandığı Ölüm'e taktiğini açıklar. Fakat bu ifşa şövalyeyi üzmez. Çünkü Ölüm'le satranç oynadığını düşününce gururlanmış, canlı olduğunu hissetmiştir.
Şövalye daha sonra şeytanla birlikte olarak veba salgınına yol açtığı söylenen kızı görür. Şövalye ona şeytanın nerede olduğunu sorar. Şeytanı bulup ona Tanrı hakkında sorular sormak istemektedir. Fakat kendinde olmayan kızdan bir cevap alamaz.
Jof ve ekibinin yaptıkları halka açık gösterinin ortasında gelen "günahın köleleri" mutluluğu bıçak gibi keserler. İlahiler söyleyip İsa heykelleri taşıyan din adamları, kırbaçlanan insanlar, tütsüler yakanlar, çığlık atanlar, ağlayanlar ve imanla yere kapananlar... Rahip nefret dolu vaazıyla yaşama sarılan insanlara saldırır ve ölümün ne kadar yakın olduğunu şiddetle haykırır. O ve çevresindeki insanlar, yaşam ve mutluluğunun ortasına, ölüm korkusu ve kıyameti getiren, başlarındaki veba musibetini "Tanrı'nın ilahi zehrini saçması" olarak gören, bu yüzden hem kendilerini hem başkalarını suçlayıp cezalandıran, aklilik ve yaşama sevincinden tamamen uzak olan, ölümün kendisinden daha korkunç dindarlardır.
Şövalyenin sofralarına konuk olduğu keyfi daima yerinde Jof, beyazlar içinde Mia, masum bebekleri, Mia'nın ikram ettiği yaban çilekleri ve süt, yaşamın anlamını sembolize ederler. Öyle ki Anthony Block, yıllarca aradığı anlam ve huzuru bu aileyle geçirdiği ikindi vaktinde bulur. Varoluşsal sorular bir kenarda dursun, o, Jof ve ailesinin yanında başka her şeyin önemsizleştiğini düşünmektedir. Ancak bu mutlu anlar yaşanırken, ölümü simgeleyen korkutucu maske hemen arkalarında asılı durmakta, onların mutluluğunu onlara fark ettirmeden tehdit etmekte, yaşamlarını gizlice zehirlemektedir.
Artık aradığını bulan şövalye mutludur. Fakat mutluluğu, satranç oynamaya devam ettiği Ölüm'ün kendisiyle birlikte arkadaşlarını da almaya niyetlendiğini anladığında yok olur ve tam bu esnada Jof'un huzurla çaldığı lirinin sesi kesilir.
Ormanda yol alırlarken demircinin karısıyla kaçan sanatçıya rastlarlar. Sanatçı demirciyle yaptıkları atışmadan üstün çıkabilmek için intihar ediyor numarası yapar ve öldüğüne herkesi inandırır. Herkes gittikten sonra bir ağaca çıkar ve bundan sonra biz, az önce sergilediği oyunun dramatik bir biçimde gerçek oluşuna şahit oluruz. Ölüm, elinde testereyle onun çıktığı ağacı kesmeye başlamıştır. Bütün yalvarmalarına rağmen Ölüm durmaz ve onun "yaşam ağacı"nı devirir.
Ormanda yoluna devam eden karakterler, şeytanla birlikte olup vebaya sebep olmakla suçlanan kızı yeniden görürler. Din adamları ve askerler onu yakmaya hazırlanırken, şövalye bir kez daha kızın yanına gidip ona şeytanı nerede bulabileceğini sorar. Kız, şeytanı görebilmesi için gözlerine bakması gerektiğini söyler. Fakat şövalye onun gözlerine baktığında yalnızca korku ve hiçlik görür. Şeytanı tanıyor gibi görünen kız, aslında sadece şeytanın kendisiyle olduğuna inandırılmıştır. "Onu istediğinde görebilirsin." demesi ise bu bağlamda, diğer bütün inançların da aslında insanların görmek isteyip de gördükleri şeyler olduğunu ima eder. Kimse kızı kurtarmaya çalışmaz, şövalye onun acısını hafifletir yalnızca. Kız yakılırken, şövalye, Jöns'ün, kendisine öldükten sonra sadece hiçlik olduğunu söylemesi üzerine ağlamaya başlar. Hiçlik onun için hala dayanılmaz bir fikirdir.
Oradan ayrıldıktan bir müddet sonra şövalyeyi Haçlı Seferleri'ne katılmaya ikna eden rahibi görürüz. Daha önce, zamanla inançlarını yitirip hırsızlık yapmaya başladığını öğrendiğimiz rahip, vebaya yakalanmış, yardım istemektedir. Ölmeden önce çırpınmakta, acı çekmekte, korkmakta ve avutulmayı beklemektedir. Onun ölüm karşısındaki çaresizliği ve yardım çığlıkları, şövalye ve Jöns'ün savaşta geçirdikleri yılların bir hiç uğruna harcandığının resmidir.
Şövalye Ölüm'le satranç oynamaya devam ederken Jof, bu kez Ölüm'ü görür. Onu karısına da gösterir, fakat karısı bir şey göremez. Yine de korkar ve kaçmak için hazırlanırlar. Şövalye Jof, Mia ve iki yaşındaki çocuklarının Ölüm'e fark ettirmeden uzaklaşmalarını sağlayabilmek için satranç taşlarını devirerek Ölüm'ün dikkatini dağıtır.
Oyun devam ederken Ölüm, ona hiçbir sırra sahip olmadığını söyler. Şövalyenin "Hiçbir şey bilmiyor musun?" sorusuna da "Farkında değilim." diye cevap verir. Şövalye oyunu kaybeder. Ölüm, bir daha karşılaştıklarında onu ve arkadaşlarını öldüreceğini söyler.
Şövalye nihayet arkadaşlarıyla şatosuna vardığında yıllardır kendisini bekleyen karısını karşısında bulur. Karısı, filmin adını da almış olduğu Kutsal Kitap'ın Vahiy bölümünü okurken; şövalye, Jöns, yardımcı olarak yanına aldığı ve sessizliğiyle şahit olduğu dünyanın dışında kalmaya çalışan kadın, demirci ve karısı Lisa sessizce şövalyenin karısını dinlerler. O sırada içeri giren Ölüm'ü fark ederler. Herkes ölümü beklendiğinden çok daha istekli bir şekilde karşılarlar. Sessiz kadın sevinçle ona yaklaşır. Jöns her zamanki bilge ve tecrübeli duruşunu korumaktadır. Demirci ve karısı korkmuş görünmektedirler. Fakat kaçmaya çalışmazlar. Şövalye ise bir Tanrı'nın varlığına dair umudunu hala korumakta ve Tanrı'ya son duasını etmektedir. Jöns ona boşuna çabalamamasını söyler. Kendilerini hiçliğin beklediğini hatırlatır.
Filmin sonunda Jof, Ölüm'ün elinde tırpan ve kum saatiyle, şövalye ve arkadaşlarını dans etmeye zorladığını ve onları şafaktan karanlığa, yani hiçliğe götürdüğünü görür. Gördüklerini karısına anlatırken yüzünde her zamanki gülümseme vardır. Arkadaşlarının hiçliğe gidişi onu ve karısını endişelendirmemektedir. Çünkü hayat onlar için basitçe ve bütün güzelliğiyle devam etmektedir.
Filmde ölüm, bembeyaz yüzlü ve siyah cüppeli bir adam tarafından temsil edilmektedir. Adamın yüzünde daima alaycı bir gülümseme vardır. Genellikle sessiz ve durgundur. Şövalyenin Tanrı'ya dair sorduğu soruların cevapları, Ölüm'ün de anlamını belirleyecektir. Eğer bir Tanrı varsa Ölüm, iki yaşam arasında bir geçiş kapısı açmış olacak, öldükten sonra hiçlik korkusu yok olacak ve Ölüm de yaşam gibi anlam kazanacaktır. Eğer Tanrı insanların uydurup da inandıkları bir imgeden ibaretse, Ölüm de başka her şey gibi anlamını yitirecek ve varoluşun sonunu getirecektir.
Yönetmen, şövalyenin sorduğu soruları Jöns'ün dilinden cevaplamaktadır aslında: Gerçekte bir Tanrı yoktur. Tanrı'nın var olup olmamasının bir önemi de yoktur. Tanrı adına yapılan savaşlar, kıyımlar, işlenen suçlar, yağmalar, tecavüzler aslında insanların kendi tutku ve açgözlülüklerinin sonucudur. Dinin, dünyayı kirletip insanları birbirine düşürmekten başka bir işlevi yoktur. İnsan dünyaya atılmıştır ve özünü bulmak için hiçbir metafizik temeli olmayan inançlara sarılmak yerine hayatını yaşamalı, mutlu anların tadını çıkarmalı ve bu anları süt dolu bir kaseyi taşır gibi hafızasında saklamalıdır. İnsanın öncesine ve sonrasına dair sorduğu bütün soruların cevabı yine bu hayatın içindedir.
Bu anlamda ölüm hiçlik demektir. Ölüm Tanrı'dan gelmez. O, bazen insanın hayatı üzerine oynadığı bir oyunu kaybetmesidir, bazen tesadüfi bir karşılaşmadır, bazen de hızla yayılan bir hastalıktır. Ölüm her ne kadar kimseyi gözden kaçırmadığını ve kimseye fazladan zaman vermediğini söylese de istisnalar yapar. İstisna varsa kaide yoktur. Öyleyse ölüm kuralsızdır. O bir şey bilmez, olan bitenin farkında değildir. Onun bir bilinci, karakteri yoktur. Onu tanımlayan tek şey arkasından getirdiği hiçliktir. Ölüm bizatihi var değildir, o aslında yaşamın yokluğundan ibarettir. Ölüm, metafizik bir gerçekliğin ya da aşkın bir varlığa götüren anlamlı bir varlığın değil, yönetmenin zihninde, "yaşamın sonu" ve "hiçliğin başlangıcı"ndan ibaret olan bir kavramın temsilidir.
Ingmar Bergman'ın kendi yaşamından derin izler taşıyan; Tanrı'nın varlığını, ölüm ve yaşamın anlamını sorguladığı 1957 yapımı filminin konusu şu şekilde:
14. yüzyılda, yardımcısı Jöns'le birlikte on yılını geçirdiği Haçlı Seferleri'nden ülkesi İsveç'e dönen şövalye Anthony Block, bir sabah sahilde Ölüm'le karşılaşır. Ölüm onu alacağı sırada şövalye ona satranç oynamayı teklif eder. Ölüm, oyun devam ettiği sürece şövalyeye dokunmayacak, eğer Ölüm yenilirse şövalyeye hayatını bağışlayacaktır. Film Anthony Block'un oyun süresince vebanın kol gezdiği ülkesinde yaşadıklarını, tanıştığı insanları ve devam eden anlam arayışını anlatmaktadır.
Filmdeki her karakter, yaşamı farklı şekillerde anlamlandıran nevi şahsına münhasır kimselerdir. Anthony Block, savaş süresince birçok ölüm ve suça şahit olmuş ve adına savaştığı Tanrı'nın varlığından şüphe duymaya başlamış biridir. Jöns şövalyeye kıyasla daha huzurlu, Tanrı'nın varlığına inanmayan ve yaşamın tadını çıkarmaya bakan, her fırsatta tecrübesiyle övünen bir karakterdir. Jof ve Mia şövalyenin sorduğu türden sorularla ilgilenmeyip basit ama mutlu bir yaşam süren sanatçılardır. Özellikle Jof, sık sık kimsenin görmediklerini gören ve gördüklerinin hayalden ibaret olmadığını savunan bir karakterdir. Şövalye gibi sancılı arayışlara girmediği halde hakikat kendiliğinden ona açılmaktadır. Buna rağmen gerçek dünyada yaşananların dışında gibidir. Hızla yayılan veba ve ölüm korkusu onu ve çevresindekileri pek ilgilendirmiyor gibi görünür. O ve ailesi Tanrı'nın varlığı ya da sessizliğine dair sorular sormanın anlamsız ve faydasız oluşunun örtülü ifadesidirler.
Yönetmen filmin bütününe bir kıyamet ve ölüm atmosferi yerleştirmiştir. Söylenen şarkılar, insanların konuştukları konular hep ölüm ve kıyamet alametleriyle ilgilidir. Jöns'ün yol sormak üzere yanına gelip de çoktan ölmüş olduğunu fark ettiği ceset hem Jöns'ü hem seyirciyi ürkütmektedir. Jof ve Mia'nın sanatçı arkadaşları, korkutucu bir maske takarak şunları söylemektedir:
"Sakın unutma budala, yaşamın bir pamuk ipliğine bağlı. Günlerin sayılı."
Jöns'ün; kilise duvarlarına ölümün dansını, veba salgınında ölen ve can çekişen insanları, kendilerine "günahın köleleri" diyen ve vebayı Tanrının bir cezası olarak gören bir grubun din adına halka yaptıkları işkenceleri tasvir eden ressamla yaptığı konuşma halkın ve din adamlarının ölüme bakışlarının aydınlatılması bakımından önemli görünmektedir. Bir rahibin oğlu olan Bergman da ölümle ilgili düşüncelerinin şekillenmesinde kilisenin duvarlarında gördüğü tasvirlerin etkili olduğunu ifade etmiştir.
Filmin devamında şövalye kilisede günah çıkartmak ister. Fakat rahip sandığı kişi aslında Ölüm'ün ta kendisidir. Ölüm'e ölmeyi istediğini, fakat ölmeden önce bilgi sahibi olmayı arzu ettiğini söylediğinde Ölüm'ün cevabı vurucudur: "Garanti istiyorsun."
Ölüm şövalyenin aradığı Tanrı'nın belki de hiç olmadığını söyler. Diyaloğun devamında konu oynadıkları oyuna gelir ve şövalye rahip sandığı Ölüm'e taktiğini açıklar. Fakat bu ifşa şövalyeyi üzmez. Çünkü Ölüm'le satranç oynadığını düşününce gururlanmış, canlı olduğunu hissetmiştir.
Şövalye daha sonra şeytanla birlikte olarak veba salgınına yol açtığı söylenen kızı görür. Şövalye ona şeytanın nerede olduğunu sorar. Şeytanı bulup ona Tanrı hakkında sorular sormak istemektedir. Fakat kendinde olmayan kızdan bir cevap alamaz.
Jof ve ekibinin yaptıkları halka açık gösterinin ortasında gelen "günahın köleleri" mutluluğu bıçak gibi keserler. İlahiler söyleyip İsa heykelleri taşıyan din adamları, kırbaçlanan insanlar, tütsüler yakanlar, çığlık atanlar, ağlayanlar ve imanla yere kapananlar... Rahip nefret dolu vaazıyla yaşama sarılan insanlara saldırır ve ölümün ne kadar yakın olduğunu şiddetle haykırır. O ve çevresindeki insanlar, yaşam ve mutluluğunun ortasına, ölüm korkusu ve kıyameti getiren, başlarındaki veba musibetini "Tanrı'nın ilahi zehrini saçması" olarak gören, bu yüzden hem kendilerini hem başkalarını suçlayıp cezalandıran, aklilik ve yaşama sevincinden tamamen uzak olan, ölümün kendisinden daha korkunç dindarlardır.
Şövalyenin sofralarına konuk olduğu keyfi daima yerinde Jof, beyazlar içinde Mia, masum bebekleri, Mia'nın ikram ettiği yaban çilekleri ve süt, yaşamın anlamını sembolize ederler. Öyle ki Anthony Block, yıllarca aradığı anlam ve huzuru bu aileyle geçirdiği ikindi vaktinde bulur. Varoluşsal sorular bir kenarda dursun, o, Jof ve ailesinin yanında başka her şeyin önemsizleştiğini düşünmektedir. Ancak bu mutlu anlar yaşanırken, ölümü simgeleyen korkutucu maske hemen arkalarında asılı durmakta, onların mutluluğunu onlara fark ettirmeden tehdit etmekte, yaşamlarını gizlice zehirlemektedir.
Artık aradığını bulan şövalye mutludur. Fakat mutluluğu, satranç oynamaya devam ettiği Ölüm'ün kendisiyle birlikte arkadaşlarını da almaya niyetlendiğini anladığında yok olur ve tam bu esnada Jof'un huzurla çaldığı lirinin sesi kesilir.
Ormanda yol alırlarken demircinin karısıyla kaçan sanatçıya rastlarlar. Sanatçı demirciyle yaptıkları atışmadan üstün çıkabilmek için intihar ediyor numarası yapar ve öldüğüne herkesi inandırır. Herkes gittikten sonra bir ağaca çıkar ve bundan sonra biz, az önce sergilediği oyunun dramatik bir biçimde gerçek oluşuna şahit oluruz. Ölüm, elinde testereyle onun çıktığı ağacı kesmeye başlamıştır. Bütün yalvarmalarına rağmen Ölüm durmaz ve onun "yaşam ağacı"nı devirir.
Ormanda yoluna devam eden karakterler, şeytanla birlikte olup vebaya sebep olmakla suçlanan kızı yeniden görürler. Din adamları ve askerler onu yakmaya hazırlanırken, şövalye bir kez daha kızın yanına gidip ona şeytanı nerede bulabileceğini sorar. Kız, şeytanı görebilmesi için gözlerine bakması gerektiğini söyler. Fakat şövalye onun gözlerine baktığında yalnızca korku ve hiçlik görür. Şeytanı tanıyor gibi görünen kız, aslında sadece şeytanın kendisiyle olduğuna inandırılmıştır. "Onu istediğinde görebilirsin." demesi ise bu bağlamda, diğer bütün inançların da aslında insanların görmek isteyip de gördükleri şeyler olduğunu ima eder. Kimse kızı kurtarmaya çalışmaz, şövalye onun acısını hafifletir yalnızca. Kız yakılırken, şövalye, Jöns'ün, kendisine öldükten sonra sadece hiçlik olduğunu söylemesi üzerine ağlamaya başlar. Hiçlik onun için hala dayanılmaz bir fikirdir.
Oradan ayrıldıktan bir müddet sonra şövalyeyi Haçlı Seferleri'ne katılmaya ikna eden rahibi görürüz. Daha önce, zamanla inançlarını yitirip hırsızlık yapmaya başladığını öğrendiğimiz rahip, vebaya yakalanmış, yardım istemektedir. Ölmeden önce çırpınmakta, acı çekmekte, korkmakta ve avutulmayı beklemektedir. Onun ölüm karşısındaki çaresizliği ve yardım çığlıkları, şövalye ve Jöns'ün savaşta geçirdikleri yılların bir hiç uğruna harcandığının resmidir.
Şövalye Ölüm'le satranç oynamaya devam ederken Jof, bu kez Ölüm'ü görür. Onu karısına da gösterir, fakat karısı bir şey göremez. Yine de korkar ve kaçmak için hazırlanırlar. Şövalye Jof, Mia ve iki yaşındaki çocuklarının Ölüm'e fark ettirmeden uzaklaşmalarını sağlayabilmek için satranç taşlarını devirerek Ölüm'ün dikkatini dağıtır.
Oyun devam ederken Ölüm, ona hiçbir sırra sahip olmadığını söyler. Şövalyenin "Hiçbir şey bilmiyor musun?" sorusuna da "Farkında değilim." diye cevap verir. Şövalye oyunu kaybeder. Ölüm, bir daha karşılaştıklarında onu ve arkadaşlarını öldüreceğini söyler.
Şövalye nihayet arkadaşlarıyla şatosuna vardığında yıllardır kendisini bekleyen karısını karşısında bulur. Karısı, filmin adını da almış olduğu Kutsal Kitap'ın Vahiy bölümünü okurken; şövalye, Jöns, yardımcı olarak yanına aldığı ve sessizliğiyle şahit olduğu dünyanın dışında kalmaya çalışan kadın, demirci ve karısı Lisa sessizce şövalyenin karısını dinlerler. O sırada içeri giren Ölüm'ü fark ederler. Herkes ölümü beklendiğinden çok daha istekli bir şekilde karşılarlar. Sessiz kadın sevinçle ona yaklaşır. Jöns her zamanki bilge ve tecrübeli duruşunu korumaktadır. Demirci ve karısı korkmuş görünmektedirler. Fakat kaçmaya çalışmazlar. Şövalye ise bir Tanrı'nın varlığına dair umudunu hala korumakta ve Tanrı'ya son duasını etmektedir. Jöns ona boşuna çabalamamasını söyler. Kendilerini hiçliğin beklediğini hatırlatır.
Filmin sonunda Jof, Ölüm'ün elinde tırpan ve kum saatiyle, şövalye ve arkadaşlarını dans etmeye zorladığını ve onları şafaktan karanlığa, yani hiçliğe götürdüğünü görür. Gördüklerini karısına anlatırken yüzünde her zamanki gülümseme vardır. Arkadaşlarının hiçliğe gidişi onu ve karısını endişelendirmemektedir. Çünkü hayat onlar için basitçe ve bütün güzelliğiyle devam etmektedir.
Filmde ölüm, bembeyaz yüzlü ve siyah cüppeli bir adam tarafından temsil edilmektedir. Adamın yüzünde daima alaycı bir gülümseme vardır. Genellikle sessiz ve durgundur. Şövalyenin Tanrı'ya dair sorduğu soruların cevapları, Ölüm'ün de anlamını belirleyecektir. Eğer bir Tanrı varsa Ölüm, iki yaşam arasında bir geçiş kapısı açmış olacak, öldükten sonra hiçlik korkusu yok olacak ve Ölüm de yaşam gibi anlam kazanacaktır. Eğer Tanrı insanların uydurup da inandıkları bir imgeden ibaretse, Ölüm de başka her şey gibi anlamını yitirecek ve varoluşun sonunu getirecektir.
Yönetmen, şövalyenin sorduğu soruları Jöns'ün dilinden cevaplamaktadır aslında: Gerçekte bir Tanrı yoktur. Tanrı'nın var olup olmamasının bir önemi de yoktur. Tanrı adına yapılan savaşlar, kıyımlar, işlenen suçlar, yağmalar, tecavüzler aslında insanların kendi tutku ve açgözlülüklerinin sonucudur. Dinin, dünyayı kirletip insanları birbirine düşürmekten başka bir işlevi yoktur. İnsan dünyaya atılmıştır ve özünü bulmak için hiçbir metafizik temeli olmayan inançlara sarılmak yerine hayatını yaşamalı, mutlu anların tadını çıkarmalı ve bu anları süt dolu bir kaseyi taşır gibi hafızasında saklamalıdır. İnsanın öncesine ve sonrasına dair sorduğu bütün soruların cevabı yine bu hayatın içindedir.
Bu anlamda ölüm hiçlik demektir. Ölüm Tanrı'dan gelmez. O, bazen insanın hayatı üzerine oynadığı bir oyunu kaybetmesidir, bazen tesadüfi bir karşılaşmadır, bazen de hızla yayılan bir hastalıktır. Ölüm her ne kadar kimseyi gözden kaçırmadığını ve kimseye fazladan zaman vermediğini söylese de istisnalar yapar. İstisna varsa kaide yoktur. Öyleyse ölüm kuralsızdır. O bir şey bilmez, olan bitenin farkında değildir. Onun bir bilinci, karakteri yoktur. Onu tanımlayan tek şey arkasından getirdiği hiçliktir. Ölüm bizatihi var değildir, o aslında yaşamın yokluğundan ibarettir. Ölüm, metafizik bir gerçekliğin ya da aşkın bir varlığa götüren anlamlı bir varlığın değil, yönetmenin zihninde, "yaşamın sonu" ve "hiçliğin başlangıcı"ndan ibaret olan bir kavramın temsilidir.
Ne zamandır niyetli olup da bir türlü kritikleyemediğim filmlerden bu da. Yazara bu harika filmin kritiğini siteye kazandırdığı için teşekkürlerimi sunarım.
’’ inanç taşıması zor bir yüktür.
ne kadar yüksek sesle çağırırsan çağır.
karanlıktan sıyrılıp hiç gelmeyen birini sevmek gibi...’’
ne kadar yüksek sesle çağırırsan çağır.
karanlıktan sıyrılıp hiç gelmeyen birini sevmek gibi...’’
YENİ YORUMLAR
Tüm Yorumlar
"Antonius Block: And will you reveal your secrets?
Death: I have no secrets.
Antonius Block: So do you know nothing?
Death: I am unknowing.”
Aslolan yaşama fiilinin bütün olarak kendisidir. Ve ölüm. Tanrı, dinler, anlam arayışı yaşam ve ölümü içeren suyu bulandırır. Kaldı ki tanrı için birbirlerini kırbaçlayan, onun varlığını en sert inançla savunanların bile hiçliğe karışmadığından emin değiliz. Şanslı olanlar onlar değil, Antonius Block, Mia, Jöns, Jof gibilerdir. Bir kase dağ çileği ve taze sütün anısını korurlar. "...karanlıkta olan ama ne kadar yüksek sesle çağırırsanız çağırın asla ortaya çıkmayan birini sevmek gibi..." değildir onların anlayışı. Kendisini bir türlü belli etmeyen inancı aramak yerine olmakta olanı kucaklarlar. Zaten dinler daha çok yıkım getirmemiş midir?
Hayata bakış açımla uyumlu ve ona dahasını katan bir başyapıt. Üstelik karanlığına rağmen çok da sevecen bir film. Tiyatral espri tonu zaman zaman raha ... Devamı
Death: I have no secrets.
Antonius Block: So do you know nothing?
Death: I am unknowing.”
Aslolan yaşama fiilinin bütün olarak kendisidir. Ve ölüm. Tanrı, dinler, anlam arayışı yaşam ve ölümü içeren suyu bulandırır. Kaldı ki tanrı için birbirlerini kırbaçlayan, onun varlığını en sert inançla savunanların bile hiçliğe karışmadığından emin değiliz. Şanslı olanlar onlar değil, Antonius Block, Mia, Jöns, Jof gibilerdir. Bir kase dağ çileği ve taze sütün anısını korurlar. "...karanlıkta olan ama ne kadar yüksek sesle çağırırsanız çağırın asla ortaya çıkmayan birini sevmek gibi..." değildir onların anlayışı. Kendisini bir türlü belli etmeyen inancı aramak yerine olmakta olanı kucaklarlar. Zaten dinler daha çok yıkım getirmemiş midir?
Hayata bakış açımla uyumlu ve ona dahasını katan bir başyapıt. Üstelik karanlığına rağmen çok da sevecen bir film. Tiyatral espri tonu zaman zaman raha ... Devamı
"Antonius Block: And will you reveal your secrets?
Death: I have no secrets.
Antonius Block: So do you know nothing?
Death: I am unknowing.”
Aslolan yaşama fiilinin bütün olarak kendisidir. Ve ölüm. Tanrı, dinler, anlam arayışı yaşam ve ölümü içeren suyu bulandırır. Kaldı ki tanrı için birbirlerini kırbaçlayan, onun varlığını en sert inançla savunanların bile hiçliğe karışmadığından emin değiliz. Şanslı olanlar onlar değil, Antonius Block, Mia, Jöns, Jof gibilerdir. Bir kase dağ çileği ve taze sütün anısını korurlar. "...karanlıkta olan ama ne kadar yüksek sesle çağırırsanız çağırın asla ortaya çıkmayan birini sevmek gibi..." değildir onların anlayışı. Kendisini bir türlü belli etmeyen inancı aramak yerine olmakta olanı kucaklarlar. Zaten dinler daha çok yıkım getirmemiş midir?
Hayata bakış açımla uyumlu ve ona dahasını katan bir başyapıt. Üstelik karanlığına rağmen çok da sevecen bir film. Tiyatral espri tonu zaman zaman rahatlatıyor. Bu da filmin öğretisi olan hayatı özümsemek ile çok yakışıyor. Vebadan kırılan insanlara bak, kendini kırbaçlayan insanlara bak, şehvetinin peşinden koşanlara bak, din adamlarının yaktığı o küçük kıza bak... Geril, kork, geril... Sonra gücün yeterse bunları elinin tersi ile it ve iki şeyi kucakla; yaşam ve ölüm. Rahatla. Anlam ararken asıl anlamı yitirme.
Death: I have no secrets.
Antonius Block: So do you know nothing?
Death: I am unknowing.”
Aslolan yaşama fiilinin bütün olarak kendisidir. Ve ölüm. Tanrı, dinler, anlam arayışı yaşam ve ölümü içeren suyu bulandırır. Kaldı ki tanrı için birbirlerini kırbaçlayan, onun varlığını en sert inançla savunanların bile hiçliğe karışmadığından emin değiliz. Şanslı olanlar onlar değil, Antonius Block, Mia, Jöns, Jof gibilerdir. Bir kase dağ çileği ve taze sütün anısını korurlar. "...karanlıkta olan ama ne kadar yüksek sesle çağırırsanız çağırın asla ortaya çıkmayan birini sevmek gibi..." değildir onların anlayışı. Kendisini bir türlü belli etmeyen inancı aramak yerine olmakta olanı kucaklarlar. Zaten dinler daha çok yıkım getirmemiş midir?
Hayata bakış açımla uyumlu ve ona dahasını katan bir başyapıt. Üstelik karanlığına rağmen çok da sevecen bir film. Tiyatral espri tonu zaman zaman rahatlatıyor. Bu da filmin öğretisi olan hayatı özümsemek ile çok yakışıyor. Vebadan kırılan insanlara bak, kendini kırbaçlayan insanlara bak, şehvetinin peşinden koşanlara bak, din adamlarının yaktığı o küçük kıza bak... Geril, kork, geril... Sonra gücün yeterse bunları elinin tersi ile it ve iki şeyi kucakla; yaşam ve ölüm. Rahatla. Anlam ararken asıl anlamı yitirme.
içimdeki tanrıyı neden öldüremiyorum? onu kalbimden atmak istememe rağmen, neden alçaltıcı ve acı verici şekilde içimde yaşamaya devam ediyor? neden her şeye rağmen, bu şaşırtıcı gerçeklikten kurtulamıyorum?”
Film baştan sona kadar kendine çekiyor ve üzerine düşündürtüyor. Yer yer kendi hayatımı ve yaptıklarımı gözden geçirdim. Tanrı arayışı. ölümle dans, hayat amacı... Harika bir başyapıt. İzlemeyi düşünüyorsanız hiç tereddüt etmeden izlemelisiniz. Müzikleri ve diyalogları için bile izlenir.
Film de hafızamıza kazınacak ve tekrar tekrar düşündürecek diyaloglar olması ,inanç konusunda bazı şeylere cevap bulamayanlara kısmen anahtar görevi yapacaktır...
’’Korkumuzdan bir imge yaratır ve sonra o imgeye Tanrı adını veririz.’
’’Korkumuzdan bir imge yaratır ve sonra o imgeye Tanrı adını veririz.’
Block ve Ölüm arasında geçen diyalogları birçok insan ezbere biliyor ama farkında değil. Çok sorulan ama Cevabı ikircikli olan sorular.
Film benim için bir inanç eleştirisinden çok öte. İnançsiz biri olarak daha önce yaptığım bu tarz "sorgulamalar"ı görmek beni sıkmadı. Asıl gördüklerim şunlar;
Tüm film karakterleri son sahnede ölüme karşı haşyet duyarken; filmdeki en ezilen, hor görülen karakter, hizmetçi olarak zorla alınan kadın ölümü görünce mutluluktan gülüyor sürekli :) Ve diyor ki: "Artık bitti". Diğerleri kendi kendine bir sürü saçmalık sayıklarken, gerçekten sorunu olan bir insan ölüme koşarak gidiyor. Çünkü o sözde "sorgulayanlar" onu kale bile almadan yaşadı. Kısacası gerçek dert o kadın ve onun gibi ezilenlerdir. Gerçek ölümü tadan da onlar, gerçekten ölümü seven de onlar.
İkinci önemli gördüğüm nokta ise sadece sanatçıların mutlu yaşadığı. Çünkü onların derdi diğerleri gibi aldatma, yaralama, öldürme, menfaatçilik vs. değil... tek yaptıkları kendi aralarında mutlu olmak. Ve bu yüzden ölümle satranç oynamak gibi an ... Devamı
Tüm film karakterleri son sahnede ölüme karşı haşyet duyarken; filmdeki en ezilen, hor görülen karakter, hizmetçi olarak zorla alınan kadın ölümü görünce mutluluktan gülüyor sürekli :) Ve diyor ki: "Artık bitti". Diğerleri kendi kendine bir sürü saçmalık sayıklarken, gerçekten sorunu olan bir insan ölüme koşarak gidiyor. Çünkü o sözde "sorgulayanlar" onu kale bile almadan yaşadı. Kısacası gerçek dert o kadın ve onun gibi ezilenlerdir. Gerçek ölümü tadan da onlar, gerçekten ölümü seven de onlar.
İkinci önemli gördüğüm nokta ise sadece sanatçıların mutlu yaşadığı. Çünkü onların derdi diğerleri gibi aldatma, yaralama, öldürme, menfaatçilik vs. değil... tek yaptıkları kendi aralarında mutlu olmak. Ve bu yüzden ölümle satranç oynamak gibi an ... Devamı
Film benim için bir inanç eleştirisinden çok öte. İnançsiz biri olarak daha önce yaptığım bu tarz "sorgulamalar"ı görmek beni sıkmadı. Asıl gördüklerim şunlar;
Tüm film karakterleri son sahnede ölüme karşı haşyet duyarken; filmdeki en ezilen, hor görülen karakter, hizmetçi olarak zorla alınan kadın ölümü görünce mutluluktan gülüyor sürekli :) Ve diyor ki: "Artık bitti". Diğerleri kendi kendine bir sürü saçmalık sayıklarken, gerçekten sorunu olan bir insan ölüme koşarak gidiyor. Çünkü o sözde "sorgulayanlar" onu kale bile almadan yaşadı. Kısacası gerçek dert o kadın ve onun gibi ezilenlerdir. Gerçek ölümü tadan da onlar, gerçekten ölümü seven de onlar.
İkinci önemli gördüğüm nokta ise sadece sanatçıların mutlu yaşadığı. Çünkü onların derdi diğerleri gibi aldatma, yaralama, öldürme, menfaatçilik vs. değil... tek yaptıkları kendi aralarında mutlu olmak. Ve bu yüzden ölümle satranç oynamak gibi anlamsız bir uğraşta olmak yerine hayatı gülerek yaşıyorlar. :)
Sorunlar da burnumuzun dibinde, mutluluklar da. Onu nerede aradığınız ise sizin seçiminiz ve yaşantınız olacak.
Tüm film karakterleri son sahnede ölüme karşı haşyet duyarken; filmdeki en ezilen, hor görülen karakter, hizmetçi olarak zorla alınan kadın ölümü görünce mutluluktan gülüyor sürekli :) Ve diyor ki: "Artık bitti". Diğerleri kendi kendine bir sürü saçmalık sayıklarken, gerçekten sorunu olan bir insan ölüme koşarak gidiyor. Çünkü o sözde "sorgulayanlar" onu kale bile almadan yaşadı. Kısacası gerçek dert o kadın ve onun gibi ezilenlerdir. Gerçek ölümü tadan da onlar, gerçekten ölümü seven de onlar.
İkinci önemli gördüğüm nokta ise sadece sanatçıların mutlu yaşadığı. Çünkü onların derdi diğerleri gibi aldatma, yaralama, öldürme, menfaatçilik vs. değil... tek yaptıkları kendi aralarında mutlu olmak. Ve bu yüzden ölümle satranç oynamak gibi anlamsız bir uğraşta olmak yerine hayatı gülerek yaşıyorlar. :)
Sorunlar da burnumuzun dibinde, mutluluklar da. Onu nerede aradığınız ise sizin seçiminiz ve yaşantınız olacak.
Tanrı Neden Yok!
Filmin belki de en dikkat çeken yanını dinler üzerinden insanın sormaya korkar hale getiren sistemi eleştirmesi diyebilirim. Tanrı neden yok sorusu üzerine neden yok olduğu düşünülen bir metafizik varmış gibi algılatıyor sorusunu da beraberinde getiriyor. Hani film bir nevi din felsefesi ya da varoluş üzerine bir geçiş içinde. Bergman da tüm dünyada olduğu gibi ailesinin inancını küçükken dayatma sonucu almış ama beyni kavramaya başladıktan sonra sorgulamaya başlayıp kendi inancını oluşturan bir yönetmen. Bunu neredeyse filmin her yerinde görebiliyoruz. İnanç keşmekeşinden kurtulduğunu düşünse de bundan kurtulamayan bir ruhun dramı vardı filme. Denildiği gibi ölümle satranç oynama durumu dikkat çeken bir olay.
Tabi her şeye rağmen sinema gerçeğini de konuşmak gerek. Bana göre bir film ne kadar derinlik barındırsa da izleyicilerin çoğu o derinliğe düşemiyorsa o film başarılı değildir. Tabi bu dediğim de tartışamaya açı ... Devamı
Filmin belki de en dikkat çeken yanını dinler üzerinden insanın sormaya korkar hale getiren sistemi eleştirmesi diyebilirim. Tanrı neden yok sorusu üzerine neden yok olduğu düşünülen bir metafizik varmış gibi algılatıyor sorusunu da beraberinde getiriyor. Hani film bir nevi din felsefesi ya da varoluş üzerine bir geçiş içinde. Bergman da tüm dünyada olduğu gibi ailesinin inancını küçükken dayatma sonucu almış ama beyni kavramaya başladıktan sonra sorgulamaya başlayıp kendi inancını oluşturan bir yönetmen. Bunu neredeyse filmin her yerinde görebiliyoruz. İnanç keşmekeşinden kurtulduğunu düşünse de bundan kurtulamayan bir ruhun dramı vardı filme. Denildiği gibi ölümle satranç oynama durumu dikkat çeken bir olay.
Tabi her şeye rağmen sinema gerçeğini de konuşmak gerek. Bana göre bir film ne kadar derinlik barındırsa da izleyicilerin çoğu o derinliğe düşemiyorsa o film başarılı değildir. Tabi bu dediğim de tartışamaya açı ... Devamı
Tanrı Neden Yok!
Filmin belki de en dikkat çeken yanını dinler üzerinden insanın sormaya korkar hale getiren sistemi eleştirmesi diyebilirim. Tanrı neden yok sorusu üzerine neden yok olduğu düşünülen bir metafizik varmış gibi algılatıyor sorusunu da beraberinde getiriyor. Hani film bir nevi din felsefesi ya da varoluş üzerine bir geçiş içinde. Bergman da tüm dünyada olduğu gibi ailesinin inancını küçükken dayatma sonucu almış ama beyni kavramaya başladıktan sonra sorgulamaya başlayıp kendi inancını oluşturan bir yönetmen. Bunu neredeyse filmin her yerinde görebiliyoruz. İnanç keşmekeşinden kurtulduğunu düşünse de bundan kurtulamayan bir ruhun dramı vardı filme. Denildiği gibi ölümle satranç oynama durumu dikkat çeken bir olay.
Tabi her şeye rağmen sinema gerçeğini de konuşmak gerek. Bana göre bir film ne kadar derinlik barındırsa da izleyicilerin çoğu o derinliğe düşemiyorsa o film başarılı değildir. Tabi bu dediğim de tartışamaya açık bir konu. Çoğunluk zekasal gerilik yaşıyorsa ilerilik kendini sınırlamak zorunda mıdır. Ha işte film bize bunu da anlatıyor. Vebanın getirmiş olduğu acıdan kurtulmak isteyen Avrupa çareyi dinlerde bulmak istese de onları akıl ve bilim kurtarmıştır. Zaten bu gibi sorgulama gerçekleri sayesinde yobazlıktan kurtulan Avrupa bugün insanlık adına en iyi haline kavuştu.
" İnanç bir şüphedir, eğer şüpheden çıkıp inancı kesinleştirirsen insanın kölesi olursun. "
Yani film için beklentiyi çok yüksek tutmayın ama anlatmak istediği almaya çalışın. Keşke daha derin bir işlenişe sahip olsaydı filmimiz. Az abartıldığını düşünüyorum.
İyi seyirler.
Filmin belki de en dikkat çeken yanını dinler üzerinden insanın sormaya korkar hale getiren sistemi eleştirmesi diyebilirim. Tanrı neden yok sorusu üzerine neden yok olduğu düşünülen bir metafizik varmış gibi algılatıyor sorusunu da beraberinde getiriyor. Hani film bir nevi din felsefesi ya da varoluş üzerine bir geçiş içinde. Bergman da tüm dünyada olduğu gibi ailesinin inancını küçükken dayatma sonucu almış ama beyni kavramaya başladıktan sonra sorgulamaya başlayıp kendi inancını oluşturan bir yönetmen. Bunu neredeyse filmin her yerinde görebiliyoruz. İnanç keşmekeşinden kurtulduğunu düşünse de bundan kurtulamayan bir ruhun dramı vardı filme. Denildiği gibi ölümle satranç oynama durumu dikkat çeken bir olay.
Tabi her şeye rağmen sinema gerçeğini de konuşmak gerek. Bana göre bir film ne kadar derinlik barındırsa da izleyicilerin çoğu o derinliğe düşemiyorsa o film başarılı değildir. Tabi bu dediğim de tartışamaya açık bir konu. Çoğunluk zekasal gerilik yaşıyorsa ilerilik kendini sınırlamak zorunda mıdır. Ha işte film bize bunu da anlatıyor. Vebanın getirmiş olduğu acıdan kurtulmak isteyen Avrupa çareyi dinlerde bulmak istese de onları akıl ve bilim kurtarmıştır. Zaten bu gibi sorgulama gerçekleri sayesinde yobazlıktan kurtulan Avrupa bugün insanlık adına en iyi haline kavuştu.
" İnanç bir şüphedir, eğer şüpheden çıkıp inancı kesinleştirirsen insanın kölesi olursun. "
Yani film için beklentiyi çok yüksek tutmayın ama anlatmak istediği almaya çalışın. Keşke daha derin bir işlenişe sahip olsaydı filmimiz. Az abartıldığını düşünüyorum.
İyi seyirler.
"Mutlu görünmüyorsunuz."
"Değilim."
"Yorgun musunuz?"
"Evet."
"Neden?"
"Canımı sıkan biriyleyim."
"Silahtarınız mı?"
"Hayır o değil."
"Kim o zaman?"
"Kendim."
"Değilim."
"Yorgun musunuz?"
"Evet."
"Neden?"
"Canımı sıkan biriyleyim."
"Silahtarınız mı?"
"Hayır o değil."
"Kim o zaman?"
"Kendim."
Shakespeareyen, Faustvari, teatral ve felsefi... Filmi bu dört kelime ile açıklayabilirim yalnızca. İzliyorken sanki bir film değil de filmin içindeki gibi bir sokaktan geçip orta yere kurulmuş tiyatro oyununu izliyormuş hissine kapılıyorsunuz.
Bergman o dönemin insan yapısını, psikolojisini, inançlarını ve batıllıklarını öylesine başarılı çözümlemiş ki yapılabilecek en zor şeyi, kusursuz bir şekilde senaryo’ya döküp kamera önünde ustalıkla canlandırılmasını sağlamış.
Derinliği olan filmlerin birden fazla izlenmesi, kitapların ise birden fazla okunmasını söylerim hep. Fakat Tarkovski’nin Andrei Rublev’i ile Bergman’ın Seventh Seal’ını bir defadan fazla izlemek yetersizdir. Dört veya beş defa bitirilip üzerine düşünülmeli.
Bergman o dönemin insan yapısını, psikolojisini, inançlarını ve batıllıklarını öylesine başarılı çözümlemiş ki yapılabilecek en zor şeyi, kusursuz bir şekilde senaryo’ya döküp kamera önünde ustalıkla canlandırılmasını sağlamış.
Derinliği olan filmlerin birden fazla izlenmesi, kitapların ise birden fazla okunmasını söylerim hep. Fakat Tarkovski’nin Andrei Rublev’i ile Bergman’ın Seventh Seal’ını bir defadan fazla izlemek yetersizdir. Dört veya beş defa bitirilip üzerine düşünülmeli.
İlk kez Bergman izliyorum. Beynimde şimşekler çaktı. Çok acayip. Bir film ancak bu kadar roman olabilirdi herhalde.
Film bittiğinde şeytanın bizim gibi aptallara nasıl güldüğünühayal ettim.. Hokkabazlık ve cambazlıkla bindiği dalın ölümle kesileceğini zerre kadar ummaz ya insanoğlu .. Aklına dahi getirmez ..Ne yalan söyleyeyim ürkütücü . Bu satırları yazarken etrafımda dolaşıyordur belkide :)
Her canlı ölümü tadacaktır ! kimsenin kimseye faydası ve müdahalesi olmadan . Sona saflık ve iç huzuruyla , o huzurun verdiği dinginlikle ve kabullenişle erişebilmek hiçliğin en güzel hezimeti.. Ve inanç korkuyla tapınmaların ötesinde , kıymetli olan teslimiyete herkesin erişmesinin mümkün olamayacağı bir yerde ................... Bergman seviyorum seni ..
Her canlı ölümü tadacaktır ! kimsenin kimseye faydası ve müdahalesi olmadan . Sona saflık ve iç huzuruyla , o huzurun verdiği dinginlikle ve kabullenişle erişebilmek hiçliğin en güzel hezimeti.. Ve inanç korkuyla tapınmaların ötesinde , kıymetli olan teslimiyete herkesin erişmesinin mümkün olamayacağı bir yerde ................... Bergman seviyorum seni ..
ölüm ve tanrı inancını sorgulama konularını güzel işlemiş özellikle bu inancı sorgulamak adına çok güzel sorular sorulmuş ama sonuç olarak insana bir kurtuluş noktası sunuyormu tabiki hayır fakat filmin üzerinde durulduğunda çok önemli yaklaşımlarla tanrıya bakış açınızı ve inancınızı farklı noktalara taşıyabilirsiniz.
2.dünya savasından yeni çıkmış dünya ya ’’neden savaşıyoruz abi biz derdimiz ne hani güzellik iyilik hani din’’ dedirten babası saygın bi papaz olan bergman ın tanrı yı sorgulama filmi.hepimizin sormaya korktuğu ama inanmaya mahkum olduğu bi dünya nın anlatımıyla dibine vurup diyaloglarıyla da öldüren filim.cannes da ödül aldığını umutmamak gerek.bergman ın hayatını irdelediğinizde filmden cok daha farklı anlamları da cıkarmaya gebe bi filim.iyi seyirler
muhteşem replikler, inancın sorgulanması ve ölümle oynanan oyun, muhteşem.
Yedinci Mühür filmine Benzer Film ekliyorsun.
Yedinci Mühür filmini Kategorize ediyorsun.
Bu filmi aşağıdaki seçenekleri işaretleyerek kategorize edebilirsin.
Yedinci Mühür filmine Konu ekliyorsun.
FİLM İLE İLGİLİ İSTATİSTİKLER
Arama sonuçları
Bu filmi izleyen 20 kişi
Kullanıcı Bulunamadı...
ÜYE OL