15 yıl önce
7.6
317 OYPUAN VER
5
Imdb: 7.5 (22.849 OY)
KONUSU
Nuri Bilge Ceylanın Mayıs Sıkıntısından sonra çektiği ikinci uzun metrajlı filmi.
Orta metrajlı Kasaba ve ardından Mayıs Sıkıntısı filmlerinde Çanakkalenin Yenice kasabasını kendisine mekan olarak seçen yönetmen, Uzak filmi için karlar altında bir İstanbulu tercih etmiş.
Film, ideallerinden uzakla ... Devamı
Orta metrajlı Kasaba ve ardından Mayıs Sıkıntısı filmlerinde Çanakkalenin Yenice kasabasını kendisine mekan olarak seçen yönetmen, Uzak filmi için karlar altında bir İstanbulu tercih etmiş.
Film, ideallerinden uzakla ... Devamı
Nuri Bilge Ceylanın Mayıs Sıkıntısından sonra çektiği ikinci uzun metrajlı filmi.
Orta metrajlı Kasaba ve ardından Mayıs Sıkıntısı filmlerinde Çanakkalenin Yenice kasabasını kendisine mekan olarak seçen yönetmen, Uzak filmi için karlar altında bir İstanbulu tercih etmiş.
Film, ideallerinden uzaklaşmaya başladıkça yaşamının anlamını yitiren ve uzaklara gitmeyi düşleyen bir adamla, hayallerini gerçekleştirmek için İstanbula gelen bir gencin hikayesini anlatıyor.
Minimalist bir sinema anlayışına sahip olan Nuri Bilge Ceylan, filmin senaryosunu ve yönetimini üstlendiği gibi, görüntü yönetmenliğini de kendisi yapmış.
Sinemasında doğuya özgü yavaşlığı ve sadeliği temel almasıyla tanınan yönetmenin son filmi, en olgun çalışması olarak kabul edildi.
Uzak, 39. Altın Portakal Film Festivali’nde En İyi Film ödülü alırken, Mehmet Emin Toprak’a En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu ve Ceylan’a da En İyi Yönetmen ve En İyi Senaryo ödüllerini getirdi.
Orta metrajlı Kasaba ve ardından Mayıs Sıkıntısı filmlerinde Çanakkalenin Yenice kasabasını kendisine mekan olarak seçen yönetmen, Uzak filmi için karlar altında bir İstanbulu tercih etmiş.
Film, ideallerinden uzaklaşmaya başladıkça yaşamının anlamını yitiren ve uzaklara gitmeyi düşleyen bir adamla, hayallerini gerçekleştirmek için İstanbula gelen bir gencin hikayesini anlatıyor.
Minimalist bir sinema anlayışına sahip olan Nuri Bilge Ceylan, filmin senaryosunu ve yönetimini üstlendiği gibi, görüntü yönetmenliğini de kendisi yapmış.
Sinemasında doğuya özgü yavaşlığı ve sadeliği temel almasıyla tanınan yönetmenin son filmi, en olgun çalışması olarak kabul edildi.
Uzak, 39. Altın Portakal Film Festivali’nde En İyi Film ödülü alırken, Mehmet Emin Toprak’a En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu ve Ceylan’a da En İyi Yönetmen ve En İyi Senaryo ödüllerini getirdi.
-
Nuri Bilge Ceylan
Yönetmen
-
Cemil Kavukçu
Senarist
OYUNCULAR
Tüm Oyuncular ve Teknik Ekip
Mahmut
Yusuf
Nazan
Lover
Kapıcı
Anne
YORUM YAZ
POPÜLER YORUMLAR
UZAK
Yaşadığı hayatla idealleri arasındaki mesafeden kaygı duyan bir fotoğrafçının, memleketinden kalkıp İstanbul’a gemilerde iş aramaya gelen genç akrabasını evinde misafir etmek zorunda kalmasını konu alan Uzak filmi, Muzaffer Özdemir(fotoğrafçı) ve Mehmet Emin Toprak’ın(fotoğrafçının akrabası) karakterlerini kusursuz canlandırmaları, birbirleriyle uyumlu oyunculukları ve Nuri Bilge Ceylan’ın muazzam yönetmenliğiyle ortaya çıkmış güzel bir eser...
Yönetmenin aynı zamanda fotoğrafçı olmasından kaynaklı iyi ışık ve mekan kullanımı, adeta ders verir niteliktedir. İleride senarist-yönetmen olmak isteyen biri olarak dikkatimi çeken bir diğer önemli nokta; sinemasal anlatıma son derece uygun ağır kamera hareketleri ve yönetmenin boş kadraja oyuncu sokması oldu. Bunlar, " İşte film böyle çekilir. " cümlesinin altını çizmek gibidir kanımca.
Filmin senaryosu da ayrıca bir övgüye değer... Fotoğrafçı ... Devamı
Yaşadığı hayatla idealleri arasındaki mesafeden kaygı duyan bir fotoğrafçının, memleketinden kalkıp İstanbul’a gemilerde iş aramaya gelen genç akrabasını evinde misafir etmek zorunda kalmasını konu alan Uzak filmi, Muzaffer Özdemir(fotoğrafçı) ve Mehmet Emin Toprak’ın(fotoğrafçının akrabası) karakterlerini kusursuz canlandırmaları, birbirleriyle uyumlu oyunculukları ve Nuri Bilge Ceylan’ın muazzam yönetmenliğiyle ortaya çıkmış güzel bir eser...
Yönetmenin aynı zamanda fotoğrafçı olmasından kaynaklı iyi ışık ve mekan kullanımı, adeta ders verir niteliktedir. İleride senarist-yönetmen olmak isteyen biri olarak dikkatimi çeken bir diğer önemli nokta; sinemasal anlatıma son derece uygun ağır kamera hareketleri ve yönetmenin boş kadraja oyuncu sokması oldu. Bunlar, " İşte film böyle çekilir. " cümlesinin altını çizmek gibidir kanımca.
Filmin senaryosu da ayrıca bir övgüye değer... Fotoğrafçı ... Devamı
UZAK
Yaşadığı hayatla idealleri arasındaki mesafeden kaygı duyan bir fotoğrafçının, memleketinden kalkıp İstanbul’a gemilerde iş aramaya gelen genç akrabasını evinde misafir etmek zorunda kalmasını konu alan Uzak filmi, Muzaffer Özdemir(fotoğrafçı) ve Mehmet Emin Toprak’ın(fotoğrafçının akrabası) karakterlerini kusursuz canlandırmaları, birbirleriyle uyumlu oyunculukları ve Nuri Bilge Ceylan’ın muazzam yönetmenliğiyle ortaya çıkmış güzel bir eser...
Yönetmenin aynı zamanda fotoğrafçı olmasından kaynaklı iyi ışık ve mekan kullanımı, adeta ders verir niteliktedir. İleride senarist-yönetmen olmak isteyen biri olarak dikkatimi çeken bir diğer önemli nokta; sinemasal anlatıma son derece uygun ağır kamera hareketleri ve yönetmenin boş kadraja oyuncu sokması oldu. Bunlar, " İşte film böyle çekilir. " cümlesinin altını çizmek gibidir kanımca.
Filmin senaryosu da ayrıca bir övgüye değer... Fotoğrafçının, karısıyla boşanırken kürtaj yaptırmaları ve karısının bir daha çocuk doğuramayacağı gerçeğinden dolayı kendini suçlu hissetmesi, evinde kalan akrabasını fotoğraf çekimlerine götürürken bu suçluluk duygusuyla onu, evi dağıttığı için azarlaması dramatik anlaşmazlığa güzel bir örnektir. Dramatik anlaşmazlığın yanı sıra, sinema dramaturjisinin yansıması olan filmin senaryosu, zekice yazılmış dramatik ayrıntılarla doludur. Fotoğrafçının eski karısının, evlendiği adamla Kanada’ya gitmeden fotoğrafçıyı araması ve daha sonra fotoğrafçının onu son bir kez görmek için havaalanına gitmesi, buna örnek verilebilir.
Kamera arkası belgeselinde de Nuri Bilge Ceylan’ın yanı sıra beğendiğim Kader ve Masumiyet gibi sağlam filmlerin yönetmeni Zeki Demirkubuz’un da sette bulunup Nuri Bilge Ceylan’a destek verdiğinin görülmesi ve bu iki iyi sinemacının aynı karede bulunması, sinema aşığı biri olarak sevindiğim bir durumdur.
Bütün bunların ışığında; 2003 Cannes Film Festivali Büyük JüriÖdülü ve En İyi Erkek Oyuncu Ödülü alan " UZAK " ın popüler eğilimlerden uzak, sanat filmi sayılacak niteliğiyle kesinlikle sinema tarihine geçecek ve sinemayla ilgilenen herkesin mutlaka izlemesi gereken bir Nuri Bilge Ceylan başyapıtı olduğunu söylemeliyim.
Yaşadığı hayatla idealleri arasındaki mesafeden kaygı duyan bir fotoğrafçının, memleketinden kalkıp İstanbul’a gemilerde iş aramaya gelen genç akrabasını evinde misafir etmek zorunda kalmasını konu alan Uzak filmi, Muzaffer Özdemir(fotoğrafçı) ve Mehmet Emin Toprak’ın(fotoğrafçının akrabası) karakterlerini kusursuz canlandırmaları, birbirleriyle uyumlu oyunculukları ve Nuri Bilge Ceylan’ın muazzam yönetmenliğiyle ortaya çıkmış güzel bir eser...
Yönetmenin aynı zamanda fotoğrafçı olmasından kaynaklı iyi ışık ve mekan kullanımı, adeta ders verir niteliktedir. İleride senarist-yönetmen olmak isteyen biri olarak dikkatimi çeken bir diğer önemli nokta; sinemasal anlatıma son derece uygun ağır kamera hareketleri ve yönetmenin boş kadraja oyuncu sokması oldu. Bunlar, " İşte film böyle çekilir. " cümlesinin altını çizmek gibidir kanımca.
Filmin senaryosu da ayrıca bir övgüye değer... Fotoğrafçının, karısıyla boşanırken kürtaj yaptırmaları ve karısının bir daha çocuk doğuramayacağı gerçeğinden dolayı kendini suçlu hissetmesi, evinde kalan akrabasını fotoğraf çekimlerine götürürken bu suçluluk duygusuyla onu, evi dağıttığı için azarlaması dramatik anlaşmazlığa güzel bir örnektir. Dramatik anlaşmazlığın yanı sıra, sinema dramaturjisinin yansıması olan filmin senaryosu, zekice yazılmış dramatik ayrıntılarla doludur. Fotoğrafçının eski karısının, evlendiği adamla Kanada’ya gitmeden fotoğrafçıyı araması ve daha sonra fotoğrafçının onu son bir kez görmek için havaalanına gitmesi, buna örnek verilebilir.
Kamera arkası belgeselinde de Nuri Bilge Ceylan’ın yanı sıra beğendiğim Kader ve Masumiyet gibi sağlam filmlerin yönetmeni Zeki Demirkubuz’un da sette bulunup Nuri Bilge Ceylan’a destek verdiğinin görülmesi ve bu iki iyi sinemacının aynı karede bulunması, sinema aşığı biri olarak sevindiğim bir durumdur.
Bütün bunların ışığında; 2003 Cannes Film Festivali Büyük JüriÖdülü ve En İyi Erkek Oyuncu Ödülü alan " UZAK " ın popüler eğilimlerden uzak, sanat filmi sayılacak niteliğiyle kesinlikle sinema tarihine geçecek ve sinemayla ilgilenen herkesin mutlaka izlemesi gereken bir Nuri Bilge Ceylan başyapıtı olduğunu söylemeliyim.
Uzak Filmi Ana Karakterlerinin "Farenin Yakalanma ve Atılma Sahnesi" Üzerinden Açıklanma Denemesi
Uzak
Yönetmen: Nuri Bilge Ceylan
Senaryo: Nuri Bilge Ceylan
Görüntü Yönetmeni: Nuri Bilge Ceylan
Sanat Yönetmeni: Ebru Yapıcı
Oyuncular: Muzaffer Özdemir, Mehmet Emin Toprak, Zuhal Gencer Erkaya, Nazan Kırılmış, Feridun Koç
2002, Türkiye, 110 dk.
Kültürel modernizmin en büyük atılımı olarak nitelendirilen sinema, resmi olarak 1895de doğdu. Aslında daha önce, 1870lerde doğmuştu; dünyanın farklı köşelerinde birçok bilim adamı sinema araçlarını geliştirmeye başlamıştı bile. Ancak çektikleriyle ilk halk gösterisini yapmayı akıl edenler Fransız Lumiere kardeşlerdi.
1895ten bu yana temelde aynı kalmakla birlikte, teknolojinin getirdiği olanaklar ve insan beyninin sınır tanımayan yaratıcılığı sinemayı geliştirirken, özellikle Avrupa Sineması, ileride sanat filmi kavramına kaynaklık edecek filmler ü ... Devamı
Uzak
Yönetmen: Nuri Bilge Ceylan
Senaryo: Nuri Bilge Ceylan
Görüntü Yönetmeni: Nuri Bilge Ceylan
Sanat Yönetmeni: Ebru Yapıcı
Oyuncular: Muzaffer Özdemir, Mehmet Emin Toprak, Zuhal Gencer Erkaya, Nazan Kırılmış, Feridun Koç
2002, Türkiye, 110 dk.
Kültürel modernizmin en büyük atılımı olarak nitelendirilen sinema, resmi olarak 1895de doğdu. Aslında daha önce, 1870lerde doğmuştu; dünyanın farklı köşelerinde birçok bilim adamı sinema araçlarını geliştirmeye başlamıştı bile. Ancak çektikleriyle ilk halk gösterisini yapmayı akıl edenler Fransız Lumiere kardeşlerdi.
1895ten bu yana temelde aynı kalmakla birlikte, teknolojinin getirdiği olanaklar ve insan beyninin sınır tanımayan yaratıcılığı sinemayı geliştirirken, özellikle Avrupa Sineması, ileride sanat filmi kavramına kaynaklık edecek filmler ü ... Devamı
Uzak Filmi Ana Karakterlerinin "Farenin Yakalanma ve Atılma Sahnesi" Üzerinden Açıklanma Denemesi
Uzak
Yönetmen: Nuri Bilge Ceylan
Senaryo: Nuri Bilge Ceylan
Görüntü Yönetmeni: Nuri Bilge Ceylan
Sanat Yönetmeni: Ebru Yapıcı
Oyuncular: Muzaffer Özdemir, Mehmet Emin Toprak, Zuhal Gencer Erkaya, Nazan Kırılmış, Feridun Koç
2002, Türkiye, 110 dk.
Kültürel modernizmin en büyük atılımı olarak nitelendirilen sinema, resmi olarak 1895de doğdu. Aslında daha önce, 1870lerde doğmuştu; dünyanın farklı köşelerinde birçok bilim adamı sinema araçlarını geliştirmeye başlamıştı bile. Ancak çektikleriyle ilk halk gösterisini yapmayı akıl edenler Fransız Lumiere kardeşlerdi.
1895ten bu yana temelde aynı kalmakla birlikte, teknolojinin getirdiği olanaklar ve insan beyninin sınır tanımayan yaratıcılığı sinemayı geliştirirken, özellikle Avrupa Sineması, ileride sanat filmi kavramına kaynaklık edecek filmler üretmeye başladı. Peter Leve göre sanat filmleri, II. Dünya Savaşı sonrasında yapılan, yüksek kültürlü izleyiciyi hedefleyen, içeriği ve biçimiyle yeni yaklaşımlar gösteren [filmlerdir] (1993:3-4den aktaran Öztürk 2000:33)*. Sanat filmleri tecimsel filmlere göre daha metinsel öğeler içerir, bunu yaparken doğasından kaynaklanan nedenlerle eylem arka plana itilir, karakterler üzerine yoğunlaşılır. İnsanın yalnızlığı, bireylerin yabancılaşması ve bu uzaklaşma sürecinde insan ilişkileri öne çıkar.
Kuşkusuz ki sanat filmleri bu tanımlamalar içerisine sıkıştırılamaz, dahası bu tanımlamaya uymayan kimi filmler de pekala sanat filmi sayılabilir. Ancak tüketim toplumunun su gibi içtiği ve şişesini bir kenara (çöpe bile değil) attığı filmlerin neredeyse tamamının bu tanımlamaların dışında olması sanat filmi tanımlamalarını haklı çıkarmaktadır.
Uzak filmi de, bu kalıplar içerisinde yerini alır. Filmdeki karakterlerin kendi içlerindeki yalnızlıkları, olaylardan çok durumlar üzerinden düşündüren yapısı, uzun planlardan oluşan durgun kurgusu, neredeyse fotoğraf karesi gibi çerçeveler ve özenli yönetim bu tanımlamalara uygunluğunu adeta tescillemektedir.
Konusu itibariyle Uzak, kasabadan kente gelen, kendine yeni bir hayat kurmak isteyen Yusufun (Mehmet Emin Toprak), uzaktan bir akrabası olan Mahmutun (Muzaffer Özdemir) yanına geçici olarak yerleşmesi üzerine kuruludur. Böylece biri kent yaşamına uyum sağlamış, diğeri taşra hayatından henüz kopamamış iki karakter üzerinden büyük bir karşıtlık var edilmiştir.
Filmin ilerleyen sahneleri boyunca şehrin kalabalığına rağmen kendi içinde yalnızlığını yaşayan Mahmutun başarısızlıklarını, yitirdiği umutlarının yeşermesine izin vermediği bohem ama düzenli hayatını ve bu düzeni, gelişiyle bir anda bozuveren, yaşam şekliyle gamsız Yusufun karşıtlıklarını izler dururuz. Ta ki, filmin son çeyreğinde karşımıza çıkan ve yaklaşık dört dakika süren farenin yakalanma ve atılma sahnesine dek.
Uzun zamandır Mahmutun evinde kalan ve yüzeysel tartışmalarının gittikçe derinleştiğini fark eden Yusuf, filmin genel yapısına aykırı bir planla (nereden geldiği belli olmayan kuvvetli bir ışık huzmesi ve garip seslerle) uyanır. Uyanmasıyla içeriden gelen farenin acı dolu çığlıklarını duyması bir olur. Filmin ilk sahnelerinden bu yana mutfağa gizlenmiş fareyi yakalamaya çalışan Mahmut, sonunda amacına ulaşmış, mutfak kapısının eşiğine koyduğu yapışkan bantlar, küçük fareyi yakalamıştır.
Yusuf, mutfağa gider. Kapının önünde durup canını yakan banttan kurtulmaya çalışan farenin hazin halini izlerken Mahmut gelir. Farenin yakalandığını gören Mahmut, fareyi kapıcının halletmesi için sabahı beklemelerini söyler. Yusuf, farenin daha fazla acı çekmesini istemediğini farenin çığlıklarını söz konusu ederek belli eder ve Mahmutun belirttiği yöntemle (bu haliyle sarmalayıp poşete koyup canlı canlı) çöpe atar. Halen ölmediğini bildiği farenin etrafını kedilerin sarması üzerine kararsız kalan Yusuf, poşeti eline alır ve etrafını kolaçan eder etmez duvara çarparak öldürdüğünü varsaydığı fareyi tekrar çöpe atar. Mahmut ise yaşananların tamamını camdan izlemektedir.
Oldukça sade planlarla, doğal diyaloglarla akıp giden sahne, anlattıklarıyla çok bilindik, herhangi bir zamanda herhangi birimizin yaşayabileceği bir durum gibi gözükmesine rağmen, aslında filmin karakterleri hakkında önemli fikirler vermektedir.
Kent/kasaba yaşantısının uzantısı olan Mahmut ve Yusuf, temelde çok farklı insanlar olmakla birlikte, gittikçe birbirine benzeyen karakterler olmaya başlamışlardır. Mahmut, iyi bir işe ve eşe sahip olmasına rağmen bunları değerlendirememiş ve zaman içinde eşini, sanat fotoğrafçılığı hayallerini yitirmiş bir adamken; Yusuf, denizci olma hayalleri ile İstanbula gelmiş, ancak o da istediklerini elde edemediğini görmeye başlayınca, Mahmutun, ürünlerinin fotoğraflarını çektiği firmaya bekçi olarak girmeyi isteyecek bir adam haline dönüşmüştür. Yalnızlıkları, işsizlikleri (ne de olsa Mahmut istediği işi yapamamaktadır, dahası bunun için en küçük bir çabası dahi yoktur), kadınsızlıkları (Mahmut cinselliğini, üzdüğünü anladığımız bir kadınla bastırıp halen eski karısına aşıkken; Yusuf apartmanda gördüğü kızdan hoşlanır, karşılık göremeyeceğini anlayınca, metroda yanına oturduğu kızın bacaklarını süzer) fareli sahne öncesinde birbirine benzeyen özelliklerinden sadece üçüdür.
Farenin acıyla attığı çığlıklar, aslında Mahmut ile Yusufun ruh çınlamalarıdır. Hayata tutunamamışlıkları, çırpınışları, kurtulmaya çalışan farenin şu anki halinden hiç de farklı değildir. Fare kurtulmaya çabalarken, onlar (henüz) ayakta, kendi yakın geleceklerini izlemektedirler.
Toplumun bir bakıma dışladığı Yusuf ile toplumu dışlayıp sonra da onda kendine ait bir şeyler aramadığını fark ettiğini düşündürten Mahmut, fareyi kıstırmış halde ve fazla göz göze gelmeden (ne de olsa oradaki kendileridir) fikir alışverişinde bulunurlar. Bireyselliği hat safhada olan Mahmut, fareyi acılar içinde sabaha kadar bekletebilecekken, diğeri henüz toplumdan kopamamış bir kasabalıyı simgelercesine farenin daha fazla acı çekmemesi için çözüm bulmak ister. Çözüm daha üstün konumda olan ev sahibi tarafından bulunur: Öldürmeksizin bir poşete konularak çöpe atılacaktır fare. Yusuf, bu çözümü pek beğenmemekle birlikte (sonuçta farenin acıları dinmeyecektir) kabul eder. Poşete koyduğu fareyi kedilerin etrafını sardığı çöplüğe atıverir. Ancak içindeki kasabalı taraf yine su yüzüne çıkar ve fareyi bu haliyle kedilere bırakamayacağını hatırlatır. Bir anlığına fareyi koruma altına alacağını düşündüğümüz Yusuf aslında dönüşümünü tamamlamak üzeredir ve iyiyi değil kötünün iyisini yapmaya karar vererek fareyi öldürür. Bu sayede fare, kediler tarafından canlı canlı yenmekten kurtulur ancak ölümden kaçamaz. Farenin ölümden kaçamaması, Yusufun bireyselleşmekten kaçamaması gibidir. Bu gidişatı başından beri pencereden izleyen Mahmut, olayın/durumun gizli suç ortağı olarak sessiz kalır ve Yusuf eve dönerken ona gözükmemeye çalışarak yavaşça geri çekilir. Bu hareketiyle suça ortaklığını kabul etmiştir. Artık aynı toplumun birbirinden uzak yabancılaşmış bireyleridirler.
Sinematografik anlamda yeni bir şey söylememekle birlikte, metinsel öğelerin katkısıyla, film boyunca birbiriyle ters düşen Mahmut ile Yusufun aynı kefeye koyulduğunu, dahası aynılaştığını gösteren fareli sahne, filmin can alıcı noktasıdır. Filmin bireyleri ortak bir sorunun serim aşamasında ne kadar farklılıklar gösterseler de düğüm ve çözüm aşamasında aslında birbirlerinden hiçbir farklarının olmadığını kabullenmişlerdir: Her ikisi de, fare gibi sıkışmış, adeta hayata yakalanmışlardır.
*Öztürk, S. R. (2000) Sinemada Kadın Olmak: Sanat Filmlerinde Kadın İmgeleri. İstanbul: Alan Yayıncı
Ekim 2008
Uzak
Yönetmen: Nuri Bilge Ceylan
Senaryo: Nuri Bilge Ceylan
Görüntü Yönetmeni: Nuri Bilge Ceylan
Sanat Yönetmeni: Ebru Yapıcı
Oyuncular: Muzaffer Özdemir, Mehmet Emin Toprak, Zuhal Gencer Erkaya, Nazan Kırılmış, Feridun Koç
2002, Türkiye, 110 dk.
Kültürel modernizmin en büyük atılımı olarak nitelendirilen sinema, resmi olarak 1895de doğdu. Aslında daha önce, 1870lerde doğmuştu; dünyanın farklı köşelerinde birçok bilim adamı sinema araçlarını geliştirmeye başlamıştı bile. Ancak çektikleriyle ilk halk gösterisini yapmayı akıl edenler Fransız Lumiere kardeşlerdi.
1895ten bu yana temelde aynı kalmakla birlikte, teknolojinin getirdiği olanaklar ve insan beyninin sınır tanımayan yaratıcılığı sinemayı geliştirirken, özellikle Avrupa Sineması, ileride sanat filmi kavramına kaynaklık edecek filmler üretmeye başladı. Peter Leve göre sanat filmleri, II. Dünya Savaşı sonrasında yapılan, yüksek kültürlü izleyiciyi hedefleyen, içeriği ve biçimiyle yeni yaklaşımlar gösteren [filmlerdir] (1993:3-4den aktaran Öztürk 2000:33)*. Sanat filmleri tecimsel filmlere göre daha metinsel öğeler içerir, bunu yaparken doğasından kaynaklanan nedenlerle eylem arka plana itilir, karakterler üzerine yoğunlaşılır. İnsanın yalnızlığı, bireylerin yabancılaşması ve bu uzaklaşma sürecinde insan ilişkileri öne çıkar.
Kuşkusuz ki sanat filmleri bu tanımlamalar içerisine sıkıştırılamaz, dahası bu tanımlamaya uymayan kimi filmler de pekala sanat filmi sayılabilir. Ancak tüketim toplumunun su gibi içtiği ve şişesini bir kenara (çöpe bile değil) attığı filmlerin neredeyse tamamının bu tanımlamaların dışında olması sanat filmi tanımlamalarını haklı çıkarmaktadır.
Uzak filmi de, bu kalıplar içerisinde yerini alır. Filmdeki karakterlerin kendi içlerindeki yalnızlıkları, olaylardan çok durumlar üzerinden düşündüren yapısı, uzun planlardan oluşan durgun kurgusu, neredeyse fotoğraf karesi gibi çerçeveler ve özenli yönetim bu tanımlamalara uygunluğunu adeta tescillemektedir.
Konusu itibariyle Uzak, kasabadan kente gelen, kendine yeni bir hayat kurmak isteyen Yusufun (Mehmet Emin Toprak), uzaktan bir akrabası olan Mahmutun (Muzaffer Özdemir) yanına geçici olarak yerleşmesi üzerine kuruludur. Böylece biri kent yaşamına uyum sağlamış, diğeri taşra hayatından henüz kopamamış iki karakter üzerinden büyük bir karşıtlık var edilmiştir.
Filmin ilerleyen sahneleri boyunca şehrin kalabalığına rağmen kendi içinde yalnızlığını yaşayan Mahmutun başarısızlıklarını, yitirdiği umutlarının yeşermesine izin vermediği bohem ama düzenli hayatını ve bu düzeni, gelişiyle bir anda bozuveren, yaşam şekliyle gamsız Yusufun karşıtlıklarını izler dururuz. Ta ki, filmin son çeyreğinde karşımıza çıkan ve yaklaşık dört dakika süren farenin yakalanma ve atılma sahnesine dek.
Uzun zamandır Mahmutun evinde kalan ve yüzeysel tartışmalarının gittikçe derinleştiğini fark eden Yusuf, filmin genel yapısına aykırı bir planla (nereden geldiği belli olmayan kuvvetli bir ışık huzmesi ve garip seslerle) uyanır. Uyanmasıyla içeriden gelen farenin acı dolu çığlıklarını duyması bir olur. Filmin ilk sahnelerinden bu yana mutfağa gizlenmiş fareyi yakalamaya çalışan Mahmut, sonunda amacına ulaşmış, mutfak kapısının eşiğine koyduğu yapışkan bantlar, küçük fareyi yakalamıştır.
Yusuf, mutfağa gider. Kapının önünde durup canını yakan banttan kurtulmaya çalışan farenin hazin halini izlerken Mahmut gelir. Farenin yakalandığını gören Mahmut, fareyi kapıcının halletmesi için sabahı beklemelerini söyler. Yusuf, farenin daha fazla acı çekmesini istemediğini farenin çığlıklarını söz konusu ederek belli eder ve Mahmutun belirttiği yöntemle (bu haliyle sarmalayıp poşete koyup canlı canlı) çöpe atar. Halen ölmediğini bildiği farenin etrafını kedilerin sarması üzerine kararsız kalan Yusuf, poşeti eline alır ve etrafını kolaçan eder etmez duvara çarparak öldürdüğünü varsaydığı fareyi tekrar çöpe atar. Mahmut ise yaşananların tamamını camdan izlemektedir.
Oldukça sade planlarla, doğal diyaloglarla akıp giden sahne, anlattıklarıyla çok bilindik, herhangi bir zamanda herhangi birimizin yaşayabileceği bir durum gibi gözükmesine rağmen, aslında filmin karakterleri hakkında önemli fikirler vermektedir.
Kent/kasaba yaşantısının uzantısı olan Mahmut ve Yusuf, temelde çok farklı insanlar olmakla birlikte, gittikçe birbirine benzeyen karakterler olmaya başlamışlardır. Mahmut, iyi bir işe ve eşe sahip olmasına rağmen bunları değerlendirememiş ve zaman içinde eşini, sanat fotoğrafçılığı hayallerini yitirmiş bir adamken; Yusuf, denizci olma hayalleri ile İstanbula gelmiş, ancak o da istediklerini elde edemediğini görmeye başlayınca, Mahmutun, ürünlerinin fotoğraflarını çektiği firmaya bekçi olarak girmeyi isteyecek bir adam haline dönüşmüştür. Yalnızlıkları, işsizlikleri (ne de olsa Mahmut istediği işi yapamamaktadır, dahası bunun için en küçük bir çabası dahi yoktur), kadınsızlıkları (Mahmut cinselliğini, üzdüğünü anladığımız bir kadınla bastırıp halen eski karısına aşıkken; Yusuf apartmanda gördüğü kızdan hoşlanır, karşılık göremeyeceğini anlayınca, metroda yanına oturduğu kızın bacaklarını süzer) fareli sahne öncesinde birbirine benzeyen özelliklerinden sadece üçüdür.
Farenin acıyla attığı çığlıklar, aslında Mahmut ile Yusufun ruh çınlamalarıdır. Hayata tutunamamışlıkları, çırpınışları, kurtulmaya çalışan farenin şu anki halinden hiç de farklı değildir. Fare kurtulmaya çabalarken, onlar (henüz) ayakta, kendi yakın geleceklerini izlemektedirler.
Toplumun bir bakıma dışladığı Yusuf ile toplumu dışlayıp sonra da onda kendine ait bir şeyler aramadığını fark ettiğini düşündürten Mahmut, fareyi kıstırmış halde ve fazla göz göze gelmeden (ne de olsa oradaki kendileridir) fikir alışverişinde bulunurlar. Bireyselliği hat safhada olan Mahmut, fareyi acılar içinde sabaha kadar bekletebilecekken, diğeri henüz toplumdan kopamamış bir kasabalıyı simgelercesine farenin daha fazla acı çekmemesi için çözüm bulmak ister. Çözüm daha üstün konumda olan ev sahibi tarafından bulunur: Öldürmeksizin bir poşete konularak çöpe atılacaktır fare. Yusuf, bu çözümü pek beğenmemekle birlikte (sonuçta farenin acıları dinmeyecektir) kabul eder. Poşete koyduğu fareyi kedilerin etrafını sardığı çöplüğe atıverir. Ancak içindeki kasabalı taraf yine su yüzüne çıkar ve fareyi bu haliyle kedilere bırakamayacağını hatırlatır. Bir anlığına fareyi koruma altına alacağını düşündüğümüz Yusuf aslında dönüşümünü tamamlamak üzeredir ve iyiyi değil kötünün iyisini yapmaya karar vererek fareyi öldürür. Bu sayede fare, kediler tarafından canlı canlı yenmekten kurtulur ancak ölümden kaçamaz. Farenin ölümden kaçamaması, Yusufun bireyselleşmekten kaçamaması gibidir. Bu gidişatı başından beri pencereden izleyen Mahmut, olayın/durumun gizli suç ortağı olarak sessiz kalır ve Yusuf eve dönerken ona gözükmemeye çalışarak yavaşça geri çekilir. Bu hareketiyle suça ortaklığını kabul etmiştir. Artık aynı toplumun birbirinden uzak yabancılaşmış bireyleridirler.
Sinematografik anlamda yeni bir şey söylememekle birlikte, metinsel öğelerin katkısıyla, film boyunca birbiriyle ters düşen Mahmut ile Yusufun aynı kefeye koyulduğunu, dahası aynılaştığını gösteren fareli sahne, filmin can alıcı noktasıdır. Filmin bireyleri ortak bir sorunun serim aşamasında ne kadar farklılıklar gösterseler de düğüm ve çözüm aşamasında aslında birbirlerinden hiçbir farklarının olmadığını kabullenmişlerdir: Her ikisi de, fare gibi sıkışmış, adeta hayata yakalanmışlardır.
*Öztürk, S. R. (2000) Sinemada Kadın Olmak: Sanat Filmlerinde Kadın İmgeleri. İstanbul: Alan Yayıncı
Ekim 2008
şu sıralar kendi hayatımla bir hayli paralellik kurduğum bir film. bende taşradan istanbul'a iş bulmak için bir aile yakınımın yanında kalmaktayım.. filmi ilk izlediğimde hiç begenmemiştim. hatta anlamamıştım. ikinci hatta açık olmak gerekirse üçüncü kez izlediğim de filmi anlayabilmiş ve nuri bilge'ye hayran kalmış.. daha önceki filmlerini ve yeni filmlerini yakaladığım her fırsatta izleme olanağını yakaladım bu sayede. bu bakımdan uzak nuri bilge filmleri içerisinde sanırım yeri bir basamak yukarıda olacaktır.
yazıyı çok beğendim. itiraf etmek gerekirse fareli sahnenin film içerisindeki yerini pek kavrayamamıştım. sanırım en yakın zamanda tekrar bu yazının ışığında şu günlerde izlemiş olmak bana çok fazla şey kazandıracaktır.. yazanın ellerine sağlık..
yazıyı çok beğendim. itiraf etmek gerekirse fareli sahnenin film içerisindeki yerini pek kavrayamamıştım. sanırım en yakın zamanda tekrar bu yazının ışığında şu günlerde izlemiş olmak bana çok fazla şey kazandıracaktır.. yazanın ellerine sağlık..
İzlerken insanın içini burkan ve rahatsız eden bu filmde Nuri Bilge Ceylan az diyalogla çok şey anlatmayı başarabilmiştir. Hiç bir kare tesadüfi değildir herşey özenle seçilmiştir. Hatta iç huzuru arayan, derin felsefe barındıran Stalker filmi bize göz kırpmıştır. Filmde bi kaç sahne var ki beni benden alır.
-Yusuf köprüde kovanın dışında çırpınan balığı görür ve kendi hayatıyla bağdaştırır. Yusuf da sudan çıkmış balık gibi çaresizce çırpınır ve umutsuzdur.Ama yönetmen ona " umudunu kaybedip pes etmek olmaz şarkısını hediye etmiştir.
-Filmde kapana kısılmış fare bile filmin kilit noktalarından biridir. Farenin çığlıkları aslında Yusuf ve Mahmut’un çığlıklarıdır.
-Kahvedeki umudunu kaybetmiş işsiz insanların kasveti bile insanı etkiler.
Filmin finalinde yalnızlığa zor alışmış ve Yusuf’un gitmesiyle tekrar yalnızlığa alışmanın ne kadar zor olacağını kara kara düşünen Mahmut’un Yusuftan kalan son sigaranın dertlerine ilaç olmasını umma ... Devamı
-Yusuf köprüde kovanın dışında çırpınan balığı görür ve kendi hayatıyla bağdaştırır. Yusuf da sudan çıkmış balık gibi çaresizce çırpınır ve umutsuzdur.Ama yönetmen ona " umudunu kaybedip pes etmek olmaz şarkısını hediye etmiştir.
-Filmde kapana kısılmış fare bile filmin kilit noktalarından biridir. Farenin çığlıkları aslında Yusuf ve Mahmut’un çığlıklarıdır.
-Kahvedeki umudunu kaybetmiş işsiz insanların kasveti bile insanı etkiler.
Filmin finalinde yalnızlığa zor alışmış ve Yusuf’un gitmesiyle tekrar yalnızlığa alışmanın ne kadar zor olacağını kara kara düşünen Mahmut’un Yusuftan kalan son sigaranın dertlerine ilaç olmasını umma ... Devamı
İzlerken insanın içini burkan ve rahatsız eden bu filmde Nuri Bilge Ceylan az diyalogla çok şey anlatmayı başarabilmiştir. Hiç bir kare tesadüfi değildir herşey özenle seçilmiştir. Hatta iç huzuru arayan, derin felsefe barındıran Stalker filmi bize göz kırpmıştır. Filmde bi kaç sahne var ki beni benden alır.
-Yusuf köprüde kovanın dışında çırpınan balığı görür ve kendi hayatıyla bağdaştırır. Yusuf da sudan çıkmış balık gibi çaresizce çırpınır ve umutsuzdur.Ama yönetmen ona " umudunu kaybedip pes etmek olmaz şarkısını hediye etmiştir.
-Filmde kapana kısılmış fare bile filmin kilit noktalarından biridir. Farenin çığlıkları aslında Yusuf ve Mahmut’un çığlıklarıdır.
-Kahvedeki umudunu kaybetmiş işsiz insanların kasveti bile insanı etkiler.
Filmin finalinde yalnızlığa zor alışmış ve Yusuf’un gitmesiyle tekrar yalnızlığa alışmanın ne kadar zor olacağını kara kara düşünen Mahmut’un Yusuftan kalan son sigaranın dertlerine ilaç olmasını umması bile mükemmeldir.
Sizde izleyin bizim göremediğimiz bir çok şeyi bize anlatın.
-Yusuf köprüde kovanın dışında çırpınan balığı görür ve kendi hayatıyla bağdaştırır. Yusuf da sudan çıkmış balık gibi çaresizce çırpınır ve umutsuzdur.Ama yönetmen ona " umudunu kaybedip pes etmek olmaz şarkısını hediye etmiştir.
-Filmde kapana kısılmış fare bile filmin kilit noktalarından biridir. Farenin çığlıkları aslında Yusuf ve Mahmut’un çığlıklarıdır.
-Kahvedeki umudunu kaybetmiş işsiz insanların kasveti bile insanı etkiler.
Filmin finalinde yalnızlığa zor alışmış ve Yusuf’un gitmesiyle tekrar yalnızlığa alışmanın ne kadar zor olacağını kara kara düşünen Mahmut’un Yusuftan kalan son sigaranın dertlerine ilaç olmasını umması bile mükemmeldir.
Sizde izleyin bizim göremediğimiz bir çok şeyi bize anlatın.
YENİ YORUMLAR
Tüm Yorumlar
Vakit kaybı, senaryo da ahım şahım değil ve ''ince ayrıntılar'' barındırıyor denilen sahnelerden bile ucuzluk akıyor.Konuşmalardaki yapaylık mı dersin gereksiz tv sahneleri mi dersin tamamen işkence.Nbc bu filmden sonra burjuva sıfatını hak ediyor.Türk sinemasının neden göklere çıkardığını anlamadığım vasat bir filmi.Boş vaktim çok derseniz izleyin.
Köyden İstanbul’a iş aramak için gelen, yeni bir hayata adım atmaya çalışan Yusuf, uzaktan akrabası olan Mahmut’un evinde misafir olarak kalır. İki farklı insan, iki farklı hayat tipi görüyoruz. Yusuf taşra hayatı yaşamış, kadın-erkek ilişkilerinden uzak, şehir yaşamının zorluklarını bilmeyen genç bir adamdır. Mahmut ise kitaplar okuyan, sinemayla ilgilenen, entelektüel bir tiptir. Yönetmenin filme koyduğu sahnelerin hiçbiri boş değil. Ceylan’ın düşündürmeye sevk ettiği, insanı iç dünyasına yönelttiği tipik filmlerden biri. Sonunda yakaladıkları farenin acı dolu çığlıklarını dinleyip onun çırpınışını izlemeleri aslında kendilerini izlemesidir. Kovanın dışında kalan ve çırpınan balık Yusuf’un özellikle dikkatini çeker ve onu izler burada kendini bağdaştırması muhtemel, en azından böyle düşündürülmeye çalışılmış. Yavaş ilerleyen, sakin ve az diyalog içeren bir film.
İlk 60dk civarı sıkılsamda sonlara doğru o sıkıcı olduğunu düşündüğüm sahnelerin anlam kazandığını görmek her şeyi sildi attı ve yerini güzel bir film izlediğini hissetme duygusuna bıraktı.
Dönemin arkaplanını muhteşem anlatan, diyalogların doğallığı ve karakterlerin işleyişleriyle beni son derece etkileyen bir NBC filmi
Mahmut özünden kopmuş, kentli olmayı gözünde yüceltmiş hem yalnızlıktan muzdarip hem yalnızlığa mahkum bir karakter. Yusuf, hamlığıyla kente gelmiş taşralı. Mahmut özünden o kadar uzaktır ki Yusuf, mutfağında yaşayan fare gibidir. İstemediği halde evinde yaşayan... Bu filmde her şey birbirine uzak. Başta karakterler... Yaşanılan yerler, çalan müzikler, kadınlara bakış açısı, yaşam şekli... Her şey uzak.
Burda birçokları filmi seyredip yorumda bulunmuş, ben neden hiç bir film açıp seyredemiyorum, bileniniz varmı
Herkes her şeye uzak , bunu gayet güzel anlatmış. İç içe görünüyor belki ama yakından baktığında uzak.
filmde, yönetmenin anlatmak istediğini çok iyi bir dil ve görsellikle ifade etmesini bir kenara koyarsak -ki detaylarda gerçekten de harika göndermerler var ve sahnelerin yalınlığı içindeki doluluk tartışılamaz- ’yalnızlık’ ’yabancılaşma’ hatta ’yozlaşma’ temalarının şehir ve taşra üzerinden bu kadar yüzelsel tartışılması ödüle giden en kısa yol gibi geliyor bana. Şu şehirde hepimiz çok yalnız ve yozlaşmış durumdayız ama taşralı hala insancıl duygularını koruyor yaklaşımı ile çekilen filmlerin ödül almasıyla oscarda özürlülerin hayatının anlatıldığı filmlerin ödül alması arasında fark yok benim için. Tabi film 2002 yapımı. ve yönetmenin her çektiği filmin bir öncekinden daha iyi olması detayını düşünürsek benim bu filmi bugün izleyerek eleştirmem benim ayıbım oluyor.
ustanın en özel filmidir kanımca... yozlaşan kent insanı, küfürle reddettiği "gemici cigarası" elinde, denize karşı kalakalacaktır öylece...
"Varoluş" a yaklaşıp ona yakışarak yaşayamayan mahmut ve "varoluş"dan bihaber yusuf’un hikayesi.
Öyle ki yapışıp kalan mahmut fareye dokunamaz bile. tüm olanların ardından denize nazır sigara yakar şapşalca.
Yeni yetme yusuf o fareyi alır, kedilere yem etmeden öldürür bırakır.
Aynen ne gemilere ne damlara kendini yar etmeden memleketine dönmesi gibi.
Öyle ki yapışıp kalan mahmut fareye dokunamaz bile. tüm olanların ardından denize nazır sigara yakar şapşalca.
Yeni yetme yusuf o fareyi alır, kedilere yem etmeden öldürür bırakır.
Aynen ne gemilere ne damlara kendini yar etmeden memleketine dönmesi gibi.
’’insanlar kendileriyle yaşar kendileriyle ölür sen ölümünü çok erken ilan ettin.’’
Gayet akıp gidiyor film. Nasıl bir beklentiyle izliyorsunuz anlamıyorum. Sonuna doğru iyice keyif verici bi hale giriyor zaten. Emin Toprak'ın oyunculuğu çok iyi.
Bence yorgunken ve uyumak üzereyken izlenmesi gereken bir film.Az müzik az hareket münasebetiyle diyorum bunu.Filmin başlarında uyuyakalmanıza sebebiyet verebilir.Onun dışında şikayet edilecek bir mevzu göremiyorum adamın tarzı bu.
köylü bir genç ve köyden seneler evvel kopmuş köylülük köyde yaşama psikolojisini üzerinden atmış hayatının karmaşaları artık iş bulmak olmayan bir fotoğrafçıyı hikaye eden film..
iki karakter de aynı çatı altında aynı sosyal-kültürel şapka altında kısa bir süre de olsa yaşamaya kalkıştığında karşımıza çıkan ilginç diyaloglar( diyalog da yok değil hani!!) gülmeyi unutmuş bir fotoğrafçının karşısına geçip çocuk gibi gülen yusuf ..tezatlar, hayat beklentileri tamamen farklı . içinden bir bit yeniği aramak için kıçımı yırttığım film.. ama yok abartma fazla ve otur olduğu gibi izle dedim kendi kendime olağan sadeliği ile izle.. marlboro ile samsun un içildiği sahneleri izle.. kahve de işsizlerle muhabbet etmeye çalışan iş arayan yusuf ile eski eşi ile konuşmaya çalışan mahmut u izle dedim..
iki karakter de aynı çatı altında aynı sosyal-kültürel şapka altında kısa bir süre de olsa yaşamaya kalkıştığında karşımıza çıkan ilginç diyaloglar( diyalog da yok değil hani!!) gülmeyi unutmuş bir fotoğrafçının karşısına geçip çocuk gibi gülen yusuf ..tezatlar, hayat beklentileri tamamen farklı . içinden bir bit yeniği aramak için kıçımı yırttığım film.. ama yok abartma fazla ve otur olduğu gibi izle dedim kendi kendime olağan sadeliği ile izle.. marlboro ile samsun un içildiği sahneleri izle.. kahve de işsizlerle muhabbet etmeye çalışan iş arayan yusuf ile eski eşi ile konuşmaya çalışan mahmut u izle dedim..
Uzak filmine Benzer Film ekliyorsun.
Uzak filmini Kategorize ediyorsun.
Bu filmi aşağıdaki seçenekleri işaretleyerek kategorize edebilirsin.
Uzak filmine Konu ekliyorsun.
FİLM İLE İLGİLİ İSTATİSTİKLER
Arama sonuçları
Bu filmi izleyen 20 kişi
Kullanıcı Bulunamadı...
ÜYE OL