Vampir Cehennemi

Eğer amaç bağnazlığın ve çaresizliğin, belki de biraz umudun parça parça anlatıldığı öykücüklerle bir film oluşturmak idiyse, Stake Land bunu başarıyla beyazperdeye taşımış.

Herhangi bir büyük prodüksyon şirketiyle çekilmemiş bu düşük bütçeli ve çoğunlukla tanınmayan oyuncularla bezenmiş filmimiz diğer arkadaşların da dediği gibi birkaç post-apokaliptik filmden izler taşıyor. Tiineyc anlatım stili değişik bir yaklaşım, ancak ses tonu belli bir noktadan sonra tatminkar olmaktan çıkıyor.

Birkaç karakter fazlalığı ve de biraz daha umut sosu ile, The Road filminin anlatımını özümsemiş olduğu çok aşikar. Lakin, The Road, çaresizlik ve insan vahşetini, çılgınlığını en iyi vurgulayan filmlerden birisi. Stake Land, Vampir kavramını zombileştirerek, insanlığın vahşetini bir sos kıvamında kullanmış.

Filmin odak noktasını kavramak kolay değil, Lakin yapımcıların böyle bir kaygısı olduğunu da zannetmiyorum. En başta kullanmış olduğum tanıma geri dönecek olursak, filmin giriş, gelişme, sonuç odaklı bir senaryo barındırmadığı ortada. Her film bu tarz senaryo altyapısına sahip olmak zorunda değildir tabi, ancak özgün birşeyler yapmaya çalışırken, holivudun klişelerinden de olabildiğince uzak durmak gerekir. Filmin bunu başardığını söylemek çok güç, çünkü kilit olayların ne sonuç vereceğini filmin ilk saniyelerinden itibaren dahi tahmin edebiliyorsunuz.

Filmin müzikleri sade ve atmosferine çok güzel hizmet ediyor. Bu bağımsız film için çok güzel bir +. Atmosferin de, bir takım mantıksız ve kopuk diyaloglar haricinde, çok başarılı yansıtıldığı tartışma götürmez.

Uzun lafın kısası, teknik olarak tecrübesiz sayılabilecek bir ekip ile hayata geçirilen bu film, değindiği hassas noktalarla, günümüze kapkara bir ışık tuttuğunu söylemek mümkün. Sade müzikler, sade anlatım, ürkütücü atmosfer ve sade kamera yönetimi tecrübesizliği oldukça arka plana atarken, senaryo yapısının hamlığı filme önemli bir darbe koyuyor. Genç aktörü her ne kadar başarılı bulmuş olsam da, seyirci ile empati kurmakta ve mimiklerine bunu yansıtmakta büyük zorluk çekiyor.

Bu yüksek bütçeli bir Dawn of the Dead değil, ya da harika bir başrole sahip, mesajını açık bir şekilde aktarabilen ve hikayesini başarıyla sonuçlandırabilen bir 'The Road' değil. Ancak Tecrübesizliğin, iyi bir yönlendirmeyle nasıl da yenilebileceğinin çok güzel bir kanıtı.

Saygılar.

Filmin merkezinde bi ergen kardeşimiz mevcut. Ama bu kardeşimiz örneğin Twilight filmindeki bayan ergen kadar şanslı değil ne yazıkki. O filmdeki Bella karakteri vampirle, kurtadamla eğleşirken, bu filmdeki Martin karakterinin anasını babasını Edward'dan biraz daha tipsiz vampirler telef ediyor maalesef. Esasında film kolaja benziyor. The Road filminden biraz kasvet, Zombieland'den bir grup insanın yolculuğu, I am Legend'den vampir aksiyonu... Bütün bunları karıştırıp üstünede biraz duygusallık, büyüme sancıları gibi çeşitli soslar eklediğimizde karşımıza bu eser çıkıyor. Ama küçük bütçeli ve bağımsız bir yapım olmasından dolayı bazı ilginç noktalar mevcut. En önemliside fanatik dincileri yer yer vampirlerden daha tehlikeli olarak göstermesi.

Benim açımdan en hüzünlü boyutu ise bir rahibeyi oynayan Kelly McGillis. Zamanının en havalı aksiyon filmlerinden Top Gun'da bütün izleyenleri bi hoş eden o aktrisin şimdi eski komşumuz Nurten Teyze 'ye benzemiş olması gerçekten içimi parçaladı. Üstelik o filmdeki rol arkadaşı olan Tom Cruise'un günümüzde halen Görevimiz Tehlike gibi aksiyon filmlerinde oradan oraya zıplıyor olmasını düşündükçe hüznüm dahada arttı. Bir kez daha anladımki Halivud yaşlanan bayan aktrislere acımıyor...veya zaman acımıyor...gerçi o hangimize acıyor...