Kalandar Soğuğu

Doğayla iç içe yaşamanın ve doğaya direnmenin , insanın kendisiyle barışık ve bir o kadar düşman oluşunun , aileyle hayaller kurup aileye bir o kadar kayıtsız kalmanın , baharda sıcaklarla artan umutların kışları kalandar soğuğuna yüklenen anlamla yerini bahta bırakmasının , bahta küfrederken bir yandan tefekküre sığınmanın , tesadüflere hayret ederken tevekkülle vakar bakmanın , kısacası zıtlıkların bir arada olduğu ; manzarasıyla , çekim teknikleriyle ; her karesi tablo gibi duran görselliğiyle , deneyimli olmayan fakat hayatlarını belgesel edasıyla bize anlattıklarını sanacak kadar bizi olayın içine çeken oyuncularıyla gerçekten izlenilesi bir eser . Filmin kusru ,bazı diyalogların biraz olaydan uzaklaştırması ki oyuncuların fazla deneyimli olmamasından dolayı galiba ama filmin çoğunluğu ve yoğunluğu sizi transa geçirip izlettirecek düzeyde kaliteli . 8.5/10

Hayali veya içinde bulunduğu vaziyetten kurtulma adına zorunlu gördüğü maden arayışını takıntı haline getiren Mehmet’in soğuklarla umudunu kenara bıraktığı , boğa güreşleriyle kendisine başka bir umut yolu denediği , rüyalardaki imgeleri hayra mı şerre mi yoramadığı , hep en yükseklerde ararken ,hep en tepelerde ararken ışığı , bel bağladığı kayıp boğasını ararken bilinçsizce boğanın düştüğü çukuru bulan oğlunun yanında ,arta kalan umutların da sönmeye başladığı anlarda ,çaresizce inip çamura bulandığı çukurda buldu ışığı onca tepeyi karış karış dolanırken , down sendromlu oğluna dipte vakur ifadeyle bakarken ... Oysa filmin başında ne olduğunu tam bilmediği taşlarda bile gülmüştü yüzü Mehmet’in ...