Goodbye, Mr. Chips

Uzun süredir okuma listemde yer alan Goodbye Mr. Chipsi nihayet okuduğumda maalesef düşbozumuna uğradım. Kitap hakkında duyduklarım onu İngiliz yazınında ayrı bir yere koyuyor hani nerdeyse birçok klasik eserle eş değer tutuyordu, belki beklentilerimin yüksek olmasından belki de bir çırpıda okuyabileceğiniz kopuk kopuk anılardan oluşan bir romancık olmasından dolayı kitabı sevemedim. Kitabı sevmesem de filme bir şans vermek istedim ve iyi ki izlemişim diyorum. Filmde Bay Chipsin yaşamından kesitleri belli sıra içinde izliyoruz. Film kitapta olmayan hoş ve küçük detaylarla zenginleştirilmiş. Çok da iyi bir akademik kariyere sahip olmasa da tutkuyla bağlandığı öğretmenliği eski yöntemlerinden vaz geçmeden 60 yılı aşkın bir süreyle uyugulayan bir eğitimcinin öyküsü Elvede Mr. Chips. Bugünün izleyicisi, eğitimcisi ve okuru için teorik anlamda çok da şey ifade etmeyebilir Chippingin yöntemleri Zira daha geçenlerde hayli okura sahip boyalı gazetelerimizden biri 10 liseliden 9u şiddet görüyor diyerek yine eğitimdeki sertliği eleştiriyordu. Eğitimcilerimiz akademik anlamda ne kadar iyi derecelere sahipse muhtemelen o kadar anlayışlı oluyor. Bu anlayışın eğitime nasıl yansıdığını herhalde okulların bir ticari yuvaya dönüştürülmesine karşı çıkan, başkalarının ölü ve gayri pratik gördüğü dilleri öğretmekten vazgeçmeyen, yeniliklere bir çırpıda kucak açmayan Chipping anlatırdı herhalde. Eğitimimizin daha fazla teknolojiye sahip olmasına karşın öğrencilerimizin daha az öğrendiği,[zorunlu, niteliksiz, kağıda ve kitaba sevgiyi azaltan] ücretsiz kitaptan sonra devrim diye yansıtılan tabletlere rağmen daha çok sıfır çeken öğrencilerin olduğu, sorgulamayan, okumayan, düşünmeyen birer dünya vatandaşı olduğumuz şu zamanda oyunculuğuna şapka çıkardığım Robert Donatın kendisini ustalıkla oynadığı Chipping gibi öğretmenlerimiz olsun istiyorum