11 yıl önce
8.2
628 OYPUAN VER
5
Imdb: 8 (151.647 OY)
KONUSU
30’ların Amerika’sında Rock dağlarında bir kasabadayız. Peşindeki gangsterlerden kaçan güzeller güzeli Grace, bir kasabaya sığınmak zorunda kalır. Kadına acıyan kasaba halkı, başlangıçta iyi niyetlerle kadına sahip çıkar ve arasına alır. Fakat kadının konumunun kendileri açısından da bir tehlike arz
... Devamı
30’ların Amerika’sında Rock dağlarında bir kasabadayız. Peşindeki gangsterlerden kaçan güzeller güzeli Grace, bir kasabaya sığınmak zorunda kalır. Kadına acıyan kasaba halkı, başlangıçta iyi niyetlerle kadına sahip çıkar ve arasına alır. Fakat kadının konumunun kendileri açısından da bir tehlike arz etmesiyle, aralarındaki ilişki farklı boyutlar kazanmaya başlayacaktır. Grace, kasabalının öteki yüzünü görmeye başlar ve çaresizliği bir kurban konumu almasına neden olur. Her filmi olağanüstü bir heyecan yaratan, günümüz sinemasının dahi isimlerinden Lars Von Trier, bir kez daha kamerasını Amerika’ya çevirerek yeni bir üçlemeye başladı. Her filmde sınırları zorlayan deneysel bir üslupla karşımıza çıkan yönetmen, bir kez daha her anlamda sarsıcı bir yapıma imza attı.
-
Lars von Trier
Yönetmen
OYUNCULAR
Tüm Oyuncular ve Teknik Ekip
Grace Marg...
Gloria
Ma Ginger
Man with t...
Tom Edison
Mrs. Henson
The Big Man
Vera
YORUM YAZ
POPÜLER YORUMLAR
Bir İç Hesaplaşma Olarak 'Dogville'
İnsan dışında hayata dair hiçbir obje yahut canlıyı kullanmadan salt insanı anlatan, insanı insandan soğutan bir yandan iyi ki izlemişim derken diğer taraftan yaşadığınız iç hesaplaşmalarla size dünyayı dar eden özel film.
İlkin 3 saat olması ve gerçek evler, sokaklar yerine tiyatro sahnesinde geçmesinden dolayı izlemek için bir iki denemede başarısız olduğumu söyleyebilirim. Ama sonrasında o üç saate değdiğini izleyince siz de anlayacaksınız-henüz izlemeyenler için-
Buradan ilerisi spoylır içerir:
Film adının kaynağı olan Dogville adlı küçük bir kasabada küçük insanların hayatlarının ve davranışlarının bir yabancının gelmesiyle nasıl değiştiğini konu alıyor.
İlk başta nedenini bilmediğimiz bir şekilde silahlı adamlardan kaçan Nicole ablanın kasabada gizlenmek için kendisini kabul ettirme çabasını izliyoruz. Bunun üzerinden insan ilişkilerinin altında topl ... Devamı
İnsan dışında hayata dair hiçbir obje yahut canlıyı kullanmadan salt insanı anlatan, insanı insandan soğutan bir yandan iyi ki izlemişim derken diğer taraftan yaşadığınız iç hesaplaşmalarla size dünyayı dar eden özel film.
İlkin 3 saat olması ve gerçek evler, sokaklar yerine tiyatro sahnesinde geçmesinden dolayı izlemek için bir iki denemede başarısız olduğumu söyleyebilirim. Ama sonrasında o üç saate değdiğini izleyince siz de anlayacaksınız-henüz izlemeyenler için-
Buradan ilerisi spoylır içerir:
Film adının kaynağı olan Dogville adlı küçük bir kasabada küçük insanların hayatlarının ve davranışlarının bir yabancının gelmesiyle nasıl değiştiğini konu alıyor.
İlk başta nedenini bilmediğimiz bir şekilde silahlı adamlardan kaçan Nicole ablanın kasabada gizlenmek için kendisini kabul ettirme çabasını izliyoruz. Bunun üzerinden insan ilişkilerinin altında topl ... Devamı
Bir İç Hesaplaşma Olarak 'Dogville'
İnsan dışında hayata dair hiçbir obje yahut canlıyı kullanmadan salt insanı anlatan, insanı insandan soğutan bir yandan iyi ki izlemişim derken diğer taraftan yaşadığınız iç hesaplaşmalarla size dünyayı dar eden özel film.
İlkin 3 saat olması ve gerçek evler, sokaklar yerine tiyatro sahnesinde geçmesinden dolayı izlemek için bir iki denemede başarısız olduğumu söyleyebilirim. Ama sonrasında o üç saate değdiğini izleyince siz de anlayacaksınız-henüz izlemeyenler için-
Buradan ilerisi spoylır içerir:
Film adının kaynağı olan Dogville adlı küçük bir kasabada küçük insanların hayatlarının ve davranışlarının bir yabancının gelmesiyle nasıl değiştiğini konu alıyor.
İlk başta nedenini bilmediğimiz bir şekilde silahlı adamlardan kaçan Nicole ablanın kasabada gizlenmek için kendisini kabul ettirme çabasını izliyoruz. Bunun üzerinden insan ilişkilerinin altında toplandığı en gerçek kelimenin ne olursa olsun ’çıkar’ kelimesi olduğu, gerçek dünyada saf iyiliği bile hak etmek için bedel ödenmesi gerektiğine vurgu yapılıyor. İlkin her şey olağan Grace kasaba sakinlerinin onu ele vermemesi karşılığında herkese evde, bahçede, mutfakta yardım etmeye başlıyor. Kasabalı ilkin ürkek ve saygılı ilk tanıştığımız insanlara bizim davranış biçimimiz nasılsa onlar da ona o kadar özenli davranıyor. Toplum bir şekilde kendinden olmayan ’farklı’ olana merak ve hayranlık besleyerek onu mesafeli bir şekilde irdelemeye başlıyor.
Daha sonrasında ise belirli bir deneme süresinden sonra Grace kasabaya kabul edildikten sonra artık kendisini evinde kendi topraklarında gibi hissetmeye başlıyor. Çevresi onu o da çevresindekileri çok seviyor. Her şey güllük gülistanlık çünkü ortada sorun çıkaracak bir şey yok her şey dümdüz ama aslında en ufak bir şeyde yıkılacak kadar da kırılgan aynı gerçek hayatta olduğu gibi. Ve bu ufak şey de kasabaya Grace’i aramak için gelen polislerin kasaba halkı korkup ele versin diye Grace’in aslında banka soyguncusu olduğunu söylemesiyle başlıyor. İşte bu Grace’in kasabada sahip olduğu sakin hayatın dönüm noktası oluyor. Kasaba halkı polisin Grace’in hırsızlık yaptığını söylediği zamanlarda köyde saklandığını ve masum olduğunu bildiği halde tedirgin davranmaya başlıyor. Burada kelimelerin aslında ne kadar tehlikeli olduğunu görüyoruz. Gerçekliği tartışılır durumda olsa bile kelimeler, söylenen yalanlar insanları bir anda etkisi altına alabiliyor. Şüphe insanları içten içe kemirmeye başlıyor. Grace’in masum olduğuna hiç şüphesi olmadığını söyleyen kasaba halkı yine de hak yerini bulsun diye Grace 2 katı çalışsın diyor. Ve esas sorunlar burada başlıyor her eve günde 2 kez giden Grace doğal olarak hatalar yapmaya başladığında insanların gerçek yüzünü görmeye başlıyorsunuz. İnsanlara istediklerini vermediğiniz de o her zaman suratlarına taktıkları kocaman gülümsemenin ne kadar da soğuk ve zalim bir yüzü gizlediğini. Yavaştan kasaba halkının gösterdiği kabullenmişlik perdesinin altında aslında Grace’i hep ayrı, dış kapının dış mandalı olarak tuttuklarını görüyoruz. Bir de Lars abimizin filme ustalıkla yedirdiği cinsellik unsuru var ki dünyayı hep toz pembe görmekte ayak direyenlere bile insanın saf kötü yanını tokat gibi gösteriyor. Genç ve güzel olan -Nicole Kidman sonuçta- Grace’e babacan yaklaşan adamların bile kız daha çok çaresiz ve yardıma muhtaç kaldıkça onu nasıl da köşeye sıkıştırdıklarını onun acizliğini nasıl kendileri için bir fırsata çevirdiklerini görüyorsunuz. Aynı gerçek hayatta olduğu gibi insanlar başkalarının mutsuzluklarından beslenip onlar dibe çöktükçe hem kendi başarısızlıklarını kapatıp hem de onların acizliklerinden nemalanıyorlar.
Hem cinsel hem de duygusal anlamda istismara uğrayan Grace’in kasabadaki hayatı gitgide çekilmez bir hal almaya başlıyor. İlkin çok sevilen bağra basılan Grace günah keçisi ilan edilip sürekli polise verilme tehdidiyle bir şeyler yapmaya zorlanıyor. Etik, ahlak kumkuması gibi görünen kasabalılar için her şey olağan herkes birbirinin yaptıklarını görmezden gelip vicdanları rahat bir şekilde ortada dolanıyor -ki bu yönüyle bana ziyadesiyle Festen adlı (ki yine Lars Von Trier’in manifestosu dogma 95 ’e göre çekilen ilk film) filmdeki o olması gereken ama olmayan vicdan azabının verdiği can yakan sahteliği hatırlattı -nasıl olsa suçlayacak biri var ve herkes tüm günahlarını onun üzerinde temize çekiyor.
Filmin artık sonuna doğru kasaba halkı Grace’in yaptığı bir konuşmayla kendi yarattıkları pisliğe daha fazla katlanamayacaklarını anlayıp onu arayan silahlı adamları aramaya karar veriyor. Hatta bunu Grace’e aşık olduğunu söyleyen ama Grace cinsel ilişkiye girmeyi reddedince ondan uzaklaşmaya karar veren sırt çeviren adam yapıyor. Burada da insanın ne yaparsa yapsın istediğini alamadığında bir hayvandan farksızlaşmaktan kurtulamadığını; yapılı saçların, makyajlı yüzlerin, mis kokulu giysilerin altındaki kokan ıslak köpeği bir yere kadar gizleyebildiğimizi anlıyoruz.
Son bölümse filmin konusunu anladığınızı düşündüğünüz sırada her şeyi kafanıza yıkıyor. Silahlı adamlar Grace’i almaya geliyor. Babası ve adamları..Grace’in kaçtığı şey aynı çirkinlikte şeyleri kasabadakilerin aksine kendisine değil başkalarına yapan adamlar. Bir mafya ve Grace o pis dünyanın içine girmemek için bu bulaştığı pislikten bile ayrılmak istemiyor. Yapılan onca şeye rağmen o kadar olağan karşılıyor ki her şeyi olabilir yapabilirler onlar insan her şeyi bağışlamalıyız, burada kalacağım diyor. Ve babasının kurduğu şu cümleyle her şeye tepkisiz kalan Grace’in iyilikten saflıktan değil insanın kendisiyle ilgili kabul etmekte en çok zorlandığı duygu olan kibirden böyle davrandığını görüyoruz:
Kimsenin hiç kimsenin senin yüksek ahlaki değerlerine erişemeyeceğinden o kadar eminsin ki, herkesi bağışlıyorsun.
Balyoz gibi ekrana inen bu sözle her şeyi doğal karşılamanın her şeyi tolere etmenin insanları anlamak değil bir yerde aşağılamak olduğu gerçeği ile yüzleştiğimde iş işten geçmiş 3 saatlik filmin sonuna gelmiştim.
Ve Grace de insanlar hata yapıyorsa sonucuna da katlanmalı deyip tüm kasabayı öldürtüyor. Filmin sonunda insanlar arasında sıkışık kalan ruhlarımızın gitgide değişmekten çok aynı kalmakta zorlandığını, temiz olanın asla aynı kalamayacağını dünya döndükçe daha da kirleneceğimizi ve en sonunda dünyayı temiz bir hale getirmekten vazgeçip en temiz şeyin kendimiz olduğuna inanıp yapılanları hoş görerek kendi sözde mükemmelliğimizle baş başa yaşayacağımızı anlıyoruz.
Ne kadar yazarsam yazayım bu filmin bana hissettirdiklerini asla olduğu şekliyle yansıtamayacağım ama kendinizle ve gerçek dünyayla yüzleşmeye hazırsanız izleyin derim, en azından izlemeden ölmeyin.
İnsan dışında hayata dair hiçbir obje yahut canlıyı kullanmadan salt insanı anlatan, insanı insandan soğutan bir yandan iyi ki izlemişim derken diğer taraftan yaşadığınız iç hesaplaşmalarla size dünyayı dar eden özel film.
İlkin 3 saat olması ve gerçek evler, sokaklar yerine tiyatro sahnesinde geçmesinden dolayı izlemek için bir iki denemede başarısız olduğumu söyleyebilirim. Ama sonrasında o üç saate değdiğini izleyince siz de anlayacaksınız-henüz izlemeyenler için-
Buradan ilerisi spoylır içerir:
Film adının kaynağı olan Dogville adlı küçük bir kasabada küçük insanların hayatlarının ve davranışlarının bir yabancının gelmesiyle nasıl değiştiğini konu alıyor.
İlk başta nedenini bilmediğimiz bir şekilde silahlı adamlardan kaçan Nicole ablanın kasabada gizlenmek için kendisini kabul ettirme çabasını izliyoruz. Bunun üzerinden insan ilişkilerinin altında toplandığı en gerçek kelimenin ne olursa olsun ’çıkar’ kelimesi olduğu, gerçek dünyada saf iyiliği bile hak etmek için bedel ödenmesi gerektiğine vurgu yapılıyor. İlkin her şey olağan Grace kasaba sakinlerinin onu ele vermemesi karşılığında herkese evde, bahçede, mutfakta yardım etmeye başlıyor. Kasabalı ilkin ürkek ve saygılı ilk tanıştığımız insanlara bizim davranış biçimimiz nasılsa onlar da ona o kadar özenli davranıyor. Toplum bir şekilde kendinden olmayan ’farklı’ olana merak ve hayranlık besleyerek onu mesafeli bir şekilde irdelemeye başlıyor.
Daha sonrasında ise belirli bir deneme süresinden sonra Grace kasabaya kabul edildikten sonra artık kendisini evinde kendi topraklarında gibi hissetmeye başlıyor. Çevresi onu o da çevresindekileri çok seviyor. Her şey güllük gülistanlık çünkü ortada sorun çıkaracak bir şey yok her şey dümdüz ama aslında en ufak bir şeyde yıkılacak kadar da kırılgan aynı gerçek hayatta olduğu gibi. Ve bu ufak şey de kasabaya Grace’i aramak için gelen polislerin kasaba halkı korkup ele versin diye Grace’in aslında banka soyguncusu olduğunu söylemesiyle başlıyor. İşte bu Grace’in kasabada sahip olduğu sakin hayatın dönüm noktası oluyor. Kasaba halkı polisin Grace’in hırsızlık yaptığını söylediği zamanlarda köyde saklandığını ve masum olduğunu bildiği halde tedirgin davranmaya başlıyor. Burada kelimelerin aslında ne kadar tehlikeli olduğunu görüyoruz. Gerçekliği tartışılır durumda olsa bile kelimeler, söylenen yalanlar insanları bir anda etkisi altına alabiliyor. Şüphe insanları içten içe kemirmeye başlıyor. Grace’in masum olduğuna hiç şüphesi olmadığını söyleyen kasaba halkı yine de hak yerini bulsun diye Grace 2 katı çalışsın diyor. Ve esas sorunlar burada başlıyor her eve günde 2 kez giden Grace doğal olarak hatalar yapmaya başladığında insanların gerçek yüzünü görmeye başlıyorsunuz. İnsanlara istediklerini vermediğiniz de o her zaman suratlarına taktıkları kocaman gülümsemenin ne kadar da soğuk ve zalim bir yüzü gizlediğini. Yavaştan kasaba halkının gösterdiği kabullenmişlik perdesinin altında aslında Grace’i hep ayrı, dış kapının dış mandalı olarak tuttuklarını görüyoruz. Bir de Lars abimizin filme ustalıkla yedirdiği cinsellik unsuru var ki dünyayı hep toz pembe görmekte ayak direyenlere bile insanın saf kötü yanını tokat gibi gösteriyor. Genç ve güzel olan -Nicole Kidman sonuçta- Grace’e babacan yaklaşan adamların bile kız daha çok çaresiz ve yardıma muhtaç kaldıkça onu nasıl da köşeye sıkıştırdıklarını onun acizliğini nasıl kendileri için bir fırsata çevirdiklerini görüyorsunuz. Aynı gerçek hayatta olduğu gibi insanlar başkalarının mutsuzluklarından beslenip onlar dibe çöktükçe hem kendi başarısızlıklarını kapatıp hem de onların acizliklerinden nemalanıyorlar.
Hem cinsel hem de duygusal anlamda istismara uğrayan Grace’in kasabadaki hayatı gitgide çekilmez bir hal almaya başlıyor. İlkin çok sevilen bağra basılan Grace günah keçisi ilan edilip sürekli polise verilme tehdidiyle bir şeyler yapmaya zorlanıyor. Etik, ahlak kumkuması gibi görünen kasabalılar için her şey olağan herkes birbirinin yaptıklarını görmezden gelip vicdanları rahat bir şekilde ortada dolanıyor -ki bu yönüyle bana ziyadesiyle Festen adlı (ki yine Lars Von Trier’in manifestosu dogma 95 ’e göre çekilen ilk film) filmdeki o olması gereken ama olmayan vicdan azabının verdiği can yakan sahteliği hatırlattı -nasıl olsa suçlayacak biri var ve herkes tüm günahlarını onun üzerinde temize çekiyor.
Filmin artık sonuna doğru kasaba halkı Grace’in yaptığı bir konuşmayla kendi yarattıkları pisliğe daha fazla katlanamayacaklarını anlayıp onu arayan silahlı adamları aramaya karar veriyor. Hatta bunu Grace’e aşık olduğunu söyleyen ama Grace cinsel ilişkiye girmeyi reddedince ondan uzaklaşmaya karar veren sırt çeviren adam yapıyor. Burada da insanın ne yaparsa yapsın istediğini alamadığında bir hayvandan farksızlaşmaktan kurtulamadığını; yapılı saçların, makyajlı yüzlerin, mis kokulu giysilerin altındaki kokan ıslak köpeği bir yere kadar gizleyebildiğimizi anlıyoruz.
Son bölümse filmin konusunu anladığınızı düşündüğünüz sırada her şeyi kafanıza yıkıyor. Silahlı adamlar Grace’i almaya geliyor. Babası ve adamları..Grace’in kaçtığı şey aynı çirkinlikte şeyleri kasabadakilerin aksine kendisine değil başkalarına yapan adamlar. Bir mafya ve Grace o pis dünyanın içine girmemek için bu bulaştığı pislikten bile ayrılmak istemiyor. Yapılan onca şeye rağmen o kadar olağan karşılıyor ki her şeyi olabilir yapabilirler onlar insan her şeyi bağışlamalıyız, burada kalacağım diyor. Ve babasının kurduğu şu cümleyle her şeye tepkisiz kalan Grace’in iyilikten saflıktan değil insanın kendisiyle ilgili kabul etmekte en çok zorlandığı duygu olan kibirden böyle davrandığını görüyoruz:
Kimsenin hiç kimsenin senin yüksek ahlaki değerlerine erişemeyeceğinden o kadar eminsin ki, herkesi bağışlıyorsun.
Balyoz gibi ekrana inen bu sözle her şeyi doğal karşılamanın her şeyi tolere etmenin insanları anlamak değil bir yerde aşağılamak olduğu gerçeği ile yüzleştiğimde iş işten geçmiş 3 saatlik filmin sonuna gelmiştim.
Ve Grace de insanlar hata yapıyorsa sonucuna da katlanmalı deyip tüm kasabayı öldürtüyor. Filmin sonunda insanlar arasında sıkışık kalan ruhlarımızın gitgide değişmekten çok aynı kalmakta zorlandığını, temiz olanın asla aynı kalamayacağını dünya döndükçe daha da kirleneceğimizi ve en sonunda dünyayı temiz bir hale getirmekten vazgeçip en temiz şeyin kendimiz olduğuna inanıp yapılanları hoş görerek kendi sözde mükemmelliğimizle baş başa yaşayacağımızı anlıyoruz.
Ne kadar yazarsam yazayım bu filmin bana hissettirdiklerini asla olduğu şekliyle yansıtamayacağım ama kendinizle ve gerçek dünyayla yüzleşmeye hazırsanız izleyin derim, en azından izlemeden ölmeyin.
Filmin verdiği düşünceyi çok güzel bir biçimde dile getirmişsin, ellerine sağlık.
Teşekkür ederim filmi de yazıyı da beğenmene sevindim. İzlemesi zor ama içi gerçeklerle dolu bir film.
öyle bi film ki, hem en sevdiğim filmlerden biri hem de bir daha izlemeye cesaretim yok.
Beğenmeyenlerin anlamadığını düşündüğüm film.
Bilakis, ufuk açan, sorgulatan ve tüm insanlığa olan güveninizi dinamitlerle doldurup patlatmak suretiyle yok eden bir film. Bu kadar etkili olan bir filme çıkıp hebele hübele diyen tipleri, çok üzgünüm ama buradan hunharca kınıyorum :(
Bilakis, ufuk açan, sorgulatan ve tüm insanlığa olan güveninizi dinamitlerle doldurup patlatmak suretiyle yok eden bir film. Bu kadar etkili olan bir filme çıkıp hebele hübele diyen tipleri, çok üzgünüm ama buradan hunharca kınıyorum :(
YENİ YORUMLAR
Tüm Yorumlar
Buradan geçen biri zaaflarını açığa çıkarabilir.
Elinde zayıfı ezecek güç olduğunu fark ettiğin zaman, merhamet duygusu kalmıyor. Kasaba halkı ilk başka Grace'e acımıştı, sonra ellerindeki gücü anlayıp zayıfı eziyorlardı, kullanıyorlardı. Son sahnede Grace de merhamet etmişti ilk önce, kasabayı affetmeyi düşünmüştü. Yapabileceklerini fark etti, bu sefer güç ona geçti, ve o da acımadı.
Her türlü imkana sahipken Godville olabilecekken Dogville olmayı seçen halk.
Her türlü imkana sahipken Godville olabilecekken Dogville olmayı seçen halk.
Humanist olduğumu düşünürdüm. Ta ki bu filmi izleyene kadar. Filmin sonunda -söylemek ne kadar acı verse de- bebeğin ölümüne bile üzülmediğimi fark ettiğimde filmin gerçekten çok etkileyici olduğunu anladım ve bu durum beni baya sarstı. Bu sonu o kadar istemiştim ki hissedeceğim tatmin kaçınılmazdı sanırım. Bu da yönetmenin işini iyi yaptığını gösteriyor. Genel olarak filmin güzel yanı sizi düşündürmesi ama sadece filmde geçen olaylar veya söylenen sözler üzerine değil, aynı zamanda kendi benliğiniz üzerine düşünüyorsunuz. Vicdanınızı sorguluyorsunuz. Filmi diğerlerinden ayıran özellik de bu bence. Onun dışında Nicole Kidman'ı çok beğendim. Mekanın tiyatro sahnesi gibi olmasını ise hiç beklemiyordum. Beni baya şaşırtmakla birlikte farklı ve ilginç bir deneyim oldu. İlk başta garip gelse de alışıyorsunuz ve somut şeylerin geri planda tutulması diyaloglara, karakterlere daha çok odaklanman
... Devamı
Humanist olduğumu düşünürdüm. Ta ki bu filmi izleyene kadar. Filmin sonunda -söylemek ne kadar acı verse de- bebeğin ölümüne bile üzülmediğimi fark ettiğimde filmin gerçekten çok etkileyici olduğunu anladım ve bu durum beni baya sarstı. Bu sonu o kadar istemiştim ki hissedeceğim tatmin kaçınılmazdı sanırım. Bu da yönetmenin işini iyi yaptığını gösteriyor. Genel olarak filmin güzel yanı sizi düşündürmesi ama sadece filmde geçen olaylar veya söylenen sözler üzerine değil, aynı zamanda kendi benliğiniz üzerine düşünüyorsunuz. Vicdanınızı sorguluyorsunuz. Filmi diğerlerinden ayıran özellik de bu bence. Onun dışında Nicole Kidman'ı çok beğendim. Mekanın tiyatro sahnesi gibi olmasını ise hiç beklemiyordum. Beni baya şaşırtmakla birlikte farklı ve ilginç bir deneyim oldu. İlk başta garip gelse de alışıyorsunuz ve somut şeylerin geri planda tutulması diyaloglara, karakterlere daha çok odaklanmanızı sağlıyor. Yine de herkese hitap edecek bir film değil bence. Özellikle filmlerde sadece eğlence aksiyon arayan biriyseniz seveceğinizi hiç düşünmüyorum. Çerezlik izlenecek bir film de asla değil. Temiz kafayla vakit ayırıp izlemeniz lazım. Sonuç olarak filmi beğendim mi? Evet. Bir daha izler miyim? Sanmam.
"Bir film ayakkabının içindeki taş gibi olmalı."
Lars von trier in Amerika'ya nefret kusuşu.İnsan olmaktan utandıracak bir hikaye herkes aynımındır bütün insanlar zevkleri,çıkarları için mi yaşar.Bu hikayedeki olay şu an yaşanıyor olabilir yarın yaşanacakta olabilir peki biz ne yapmalıyız? intikam almak olayları değiştir mi yoksa intikam aldığımız insanlara mı dönüşürüz? Dogville insanlık ve ahlak ve toplumun ötekisini öyle bir ustaca veriyor ki sonunda tatmin olduğunuz için kendinizden nefret edeceksiniz Nicole kidman'nın en iyi performansı ve Lars von trier deneysel ve ustalık yönetmenliği ile bir başyapıta dönüşüyor
Lars von trier in Amerika'ya nefret kusuşu.İnsan olmaktan utandıracak bir hikaye herkes aynımındır bütün insanlar zevkleri,çıkarları için mi yaşar.Bu hikayedeki olay şu an yaşanıyor olabilir yarın yaşanacakta olabilir peki biz ne yapmalıyız? intikam almak olayları değiştir mi yoksa intikam aldığımız insanlara mı dönüşürüz? Dogville insanlık ve ahlak ve toplumun ötekisini öyle bir ustaca veriyor ki sonunda tatmin olduğunuz için kendinizden nefret edeceksiniz Nicole kidman'nın en iyi performansı ve Lars von trier deneysel ve ustalık yönetmenliği ile bir başyapıta dönüşüyor
Ne mükemmel olurdu, Türkiye’de ki bütün üniversitelerin bütün bölümlerine ilk girişte koy bi tane ders etik ve ahlak diye sonra izlet bu filmi ve tartışın. Lise de olabilir tabi. Öyle bi film işte üstünden bir dönemlik ders işlenir. Ama doğruya doğru, gerçekleşme ihtimali var mı tabi ki yok.
Dogville kasabasında ki içten pazarlıklı kendilerini iyi sanan karakterlerin, karaktersiz hikayesini anlatmış. Çok etkileyici film mutlaka şans verin süresine aldanmayın bir 3 saat daha olsa izletirmiş akıp gidiyor anlamıyorsunuz. Bazı mantık hataları var ama yine de çok iyi film.
Filmi ilk 1 saatin de sıkılabileceğiniz fakat geri kalan 2 saatini soluksuz izleyebileceğiniz türden bir yapıt.
Hayatımda izlediğim en vurucu ve kendinizi ,vicdanınızı ve insanlığa güveninizi sorgulatacak film sonlarından biriydi. Başlarda tiyatro benzeri bir film olduğundan ilk 30 dakika biraz rahatsız etti hiç bu tarz bir film izlememiştim ama sonra kendimi kasabaya ve senaryoya verdim olayları hissettim adeta zamanın nasıl geçtiğini farketmedim bile asla unutmayacağım filmlerden birisidir kesinlikle tavsiye ederim.
insanoğlu zayıfa karşı nefret duyar. ama bu nefreti asla bilmez, bilemez. hatta zayıfa merhamet duyduğunu bile düşünür. en başta hakikaten de öyledir. şefkat ve merhamet duyar .grace’in gitme ihtimaline karşı bohçasına herkes bir hediye bırakmadı mı? bunu karşılıksız yapmadı mı? evet yaptı. buraya kadar her biri merhametli ve şefkatliydi. peki ne oldu da birer canavara dönüştüler?
evet, ne zaman o "zayıf " üstünde güçlü olan söz sahibi olur, işte o vakit nefret başlar. ona karşı kötüleştikçe kötüleşir, ezdikçe ezer. onun efendisi olmak ister. ona en çok söz geçirenin kendisi olması gerekir çünkü. grace aşağılandıkça daha da aşağılanır ve en sonunda bir köpek gibi zincire vurulur. en çok güvendiği insan bile onun için hiçbir şey yapmaz. üstelik yapıyor gibi görünür. aslında en büyük kötülüğü tam da o yapmaktadır.
fakat bir anda güç dengeleri değişir. grace gücü eline alır. dikkat edelim ilk etapta o da "zayıf"a karşı merhamet duydu. on ... Devamı
evet, ne zaman o "zayıf " üstünde güçlü olan söz sahibi olur, işte o vakit nefret başlar. ona karşı kötüleştikçe kötüleşir, ezdikçe ezer. onun efendisi olmak ister. ona en çok söz geçirenin kendisi olması gerekir çünkü. grace aşağılandıkça daha da aşağılanır ve en sonunda bir köpek gibi zincire vurulur. en çok güvendiği insan bile onun için hiçbir şey yapmaz. üstelik yapıyor gibi görünür. aslında en büyük kötülüğü tam da o yapmaktadır.
fakat bir anda güç dengeleri değişir. grace gücü eline alır. dikkat edelim ilk etapta o da "zayıf"a karşı merhamet duydu. on ... Devamı
insanoğlu zayıfa karşı nefret duyar. ama bu nefreti asla bilmez, bilemez. hatta zayıfa merhamet duyduğunu bile düşünür. en başta hakikaten de öyledir. şefkat ve merhamet duyar .grace’in gitme ihtimaline karşı bohçasına herkes bir hediye bırakmadı mı? bunu karşılıksız yapmadı mı? evet yaptı. buraya kadar her biri merhametli ve şefkatliydi. peki ne oldu da birer canavara dönüştüler?
evet, ne zaman o "zayıf " üstünde güçlü olan söz sahibi olur, işte o vakit nefret başlar. ona karşı kötüleştikçe kötüleşir, ezdikçe ezer. onun efendisi olmak ister. ona en çok söz geçirenin kendisi olması gerekir çünkü. grace aşağılandıkça daha da aşağılanır ve en sonunda bir köpek gibi zincire vurulur. en çok güvendiği insan bile onun için hiçbir şey yapmaz. üstelik yapıyor gibi görünür. aslında en büyük kötülüğü tam da o yapmaktadır.
fakat bir anda güç dengeleri değişir. grace gücü eline alır. dikkat edelim ilk etapta o da "zayıf"a karşı merhamet duydu. onları bağışlamak ve bağrına basmak istedi. empati kurdu ve "ben de olsam bunları yapmaz mıydım? " dedi kendine. sonra gücünü hatırladı. zayıfı ezip geçti. bir bebeğe bile acımadı. peki kime acıdı? gerçekten kime merhamet etti? bir "köpeğe’ merhamet etti. zincirlere vurulan kendisine...
evet, ne zaman o "zayıf " üstünde güçlü olan söz sahibi olur, işte o vakit nefret başlar. ona karşı kötüleştikçe kötüleşir, ezdikçe ezer. onun efendisi olmak ister. ona en çok söz geçirenin kendisi olması gerekir çünkü. grace aşağılandıkça daha da aşağılanır ve en sonunda bir köpek gibi zincire vurulur. en çok güvendiği insan bile onun için hiçbir şey yapmaz. üstelik yapıyor gibi görünür. aslında en büyük kötülüğü tam da o yapmaktadır.
fakat bir anda güç dengeleri değişir. grace gücü eline alır. dikkat edelim ilk etapta o da "zayıf"a karşı merhamet duydu. onları bağışlamak ve bağrına basmak istedi. empati kurdu ve "ben de olsam bunları yapmaz mıydım? " dedi kendine. sonra gücünü hatırladı. zayıfı ezip geçti. bir bebeğe bile acımadı. peki kime acıdı? gerçekten kime merhamet etti? bir "köpeğe’ merhamet etti. zincirlere vurulan kendisine...
Insan doğasının kötülük potansiyelini yansıtan bir film. Bastan sona kadar insani hayretler icine sokuyor...
5-6 yıl falan oldu yaklaşık, izlediğim hiçbir filmde, bunu izlerken yakaladığım o hissi yakalayamıyorum.
Dogville filmine Benzer Film ekliyorsun.
Dogville filmini Kategorize ediyorsun.
Bu filmi aşağıdaki seçenekleri işaretleyerek kategorize edebilirsin.
Dogville filmine Konu ekliyorsun.
FİLM İLE İLGİLİ İSTATİSTİKLER
Arama sonuçları
Bu filmi izleyen 20 kişi
Kullanıcı Bulunamadı...
ÜYE OL