Selvi Boylum, Al Yazmalım

Louis Aragon’un Aytmatov’un Cemile romancığı için rivayet olunan "dünyanın en iyi aşk romanı" övgüsünün duyduğumdan beri Aytmatov’u hep okumak istedim. Doğrusu, Cemile kötü bir kitap değildi. Keyif almadım diyemem ama öyle "en güzel romantik aşk öyküsü" denilebilecek derecede bir kitap değildi. Bu bakımdan "Selvi Boylum Al Yazmalım" a öyle büyük beklentilerle de başlamadım ama yine de sardı doğrusu. Lakin 48. sayfada filan kahramanımız İlyas’a Aysel (Filmde Asya olmuş Aysel)’in kaçması bir sayfa sonra hemen evliliğin ilerlemesi ve sonraki sayfada da çocuk sahibi olması 110 sayfalık bir romancık için bile tuhaftı doğrusu.Yine de romancık ’ben birisini severim o da gider başkasını sever’ tarzı hikayelerin çok olduğu bir dünyada fena bir öykü değildi. En azından ikinci yarısında İlyas’ın anlam veremediğiniz ahmaklıklarından sonra Kadiça (Filmde Dilek) ile yaşayamayacağını anlayıp sevdiğinin peşine düşmesi benim gibi sıradan aşk öykülerinden hoşlanmayan birini bile kitaba bağlamayı bildi. Filme gelince, Türk Sineması’nın en iyi 10 filminden biri olarak gösterilen bu filmin kitabın özüne aykırı olabilecek şekilde uyarlanması beni şaşırttı. İnsanlar hikayenin çok dramatik, oyunculukların çok iyi ve müziklerin harika olduğunu düşünüyor ama işin aslı öyle değil bana göre. Birincisi, kitap da İlyas Kadiça’nın kendisine olan ilgisinin her zaman farkında olmasına karşın Aysel ile tanışmadan önce onunla hiçbir zaman ’sıcak temas’ kurmuyor. Filmin başında ise beyzadeyi Dilek’in göğüslerini avuçlarken görüyoruz. İkincisi İlyas bir arabayı çektiği için kamyonu elinden alınmıyor. Tian Şan bölgesinden taşıma yapan kamyonlara taşıma yaptıkları Çinli bölgeden sevkiyatın hızlandırılması yönünde talimat gelince o karda kıyamette bir çare düşünmek zorunda kalıyorlar. Samet’in önerisi kamyonlara römork takmak oluyor. Arkadaşları önerisini hayalci bulunca o da bunu ispat etmek için herkesten habersiz (Kadiça’nın da yardımıyla) kamyonuna römork takıyor ama römorkunda havalı fren mekanizması filan olmadığı için kamyonuyla geçidi aşamıyor ama römork boşluğa yuvarlanıyor ve Samet bunu gururuna yediremeyerek kimseye haber verme gereği duymuyor ve anlaşılmaz, son derece anlamsız bir biçimde en yakın arkadaşını da hiçe sayarak giderek daha huysuz biri haline geliyor. Filmin Samet ve Aysel arasında gelişen aşkı (kamyonla konuşma sahnesinde olduğu gibi) daha iyi anlattığına şüphem yok ama filmin o her yerde duyduğumuz meşhur müziğini her dramatik sahnede kullanınca ve Türkan Şoray’ın köylü kızıyken bile makyajından ödün vermeyen halini görünce işler tavsıyor doğrusu. Sonuç da bu bir yeşilçam klasiği olabilir ve Türk Sineması’nın en iyi filmlerinden biri olarak görülüyor olabilir ama neyse ki Türk sineması çok daha iyi filmler çekmeyi bildi.

Yine de filmi az da olsa sevenler tavsiyem kitabı mutlaka okumaları.