Kısmen otobiyografik öğeler barındıran, Almodovar filmlerindeki kadar derin olmayan bir Almodovar filmi. Ama tabii bu adamın yüzeyselliğinde bile boğulacağımızı düşünürsek beni yine de ziyadesiyle etkilemiştir. Renkler, müzikler ve asla vazgeçmediği hastalıklar, kadınlarla büyüyen çocuklar ve Penelope Cruz..
Sanırım beni en çok etkileyen kısım ’bağımlılık’ metninin yazılma sebebi olan Federico bir şekilde hayatına devam ederken Salvador’un hala geçmişte ona takılı kalması, hatta kendi beden ağrılarını dindirmek için eroin kullanmaya başlarken bile onca geçen seneye rağmen bir yandan da aslında Federico’nun neler yaşadığını anlamaya çalışmasıydı. Ve tabii ki Federico’ya sarf ettiği şu cümle: ’Sen hiçbir şeye mani olmadın. Tam aksi. Hayatımı, şimdiye dek hiç kimsenin doldurmadığı kadar doldurdun.’
’İyi oyuncu ağlayan değil, gözyaşını tutmak için çabalayandır.’
Oyunculuk, renkler ve gömlekler şahane - ancak maalesef derinlikten yoksun bir oto-kurgu ( sürekli vurgulandığı gibi ’auto-fiction’)
Almodovar’dan "yaşlandım ve işte bak amaçsızım" demesini hiç beklemiyordum. Oldukça durgun ama melankoli kısmı kotarılamamış bir film çıkmış ortaya - maalesef senaryosu çok zayıf.
Genellikle kadın filmleriyle ünlü Almodovar’ın sayılı erkek başrol filmlerinden. Banderas’ın güzel oyunculuğu sayesinde başından sonuna büyük bir duygu yoğunluğu var filmde. Renklere, müziklere söylenecek söz yok zaten. Çok nahif, çok zarif.
Pedro Almodovarın yeni filmi ’’acı ve zafer’’ dolor y gloria başrollerinde Antonio Banderas ve Penelope cruz’un oynadığı almodovarın hayatından da izler taşıyan bir film.
Filmde bir yönetmenin hayatından kesitler ve çocukluk yıllarından beri yaşadığı olayları paralel bir biçimde izliyoruz. hayattan artık bnalmış ve varoluş sıkıntısı yaşayan bir adamın iç sıkıntısını ve geçmişi ile olan bağı güzel bir şekilde anlatıyor. Salvador mallo adlı bu yönetmenin çevresiyle yaşadığı ve cinsel geçmişine kadar ki konular işleniyor. almodar her filminde olduğu gibi yine renkleri ve sinematografisi harikaydı. bu filmde ise almodavar kırmızısı denilen tarzını artık ustalık derecesine çıkarmış. karakterin ruh haline ve yapısına uygun renkler ile donatılmış bir görsel şölen nitelğinde... film aynı zamanda fellini’nin sekizbuçuk filminden esinlenildğinide belirteyim. karakterin geçmişinde ispanyanın sosyolojik yapısına ve tarihine azda olsa dokundurmayı ihmal etmemiş.
Kadınların yönetmeni olarak bilin... Devamı
Pedro Almodovarın yeni filmi ’’acı ve zafer’’ dolor y gloria başrollerinde Antonio Banderas ve Penelope cruz’un oynadığı almodovarın hayatından da izler taşıyan bir film.
Filmde bir yönetmenin hayatından kesitler ve çocukluk yıllarından beri yaşadığı olayları paralel bir biçimde izliyoruz. hayattan artık bnalmış ve varoluş sıkıntısı yaşayan bir adamın iç sıkıntısını ve geçmişi ile olan bağı güzel bir şekilde anlatıyor. Salvador mallo adlı bu yönetmenin çevresiyle yaşadığı ve cinsel geçmişine kadar ki konular işleniyor. almodar her filminde olduğu gibi yine renkleri ve sinematografisi harikaydı. bu filmde ise almodavar kırmızısı denilen tarzını artık ustalık derecesine çıkarmış. karakterin ruh haline ve yapısına uygun renkler ile donatılmış bir görsel şölen nitelğinde... film aynı zamanda fellini’nin sekizbuçuk filminden esinlenildğinide belirteyim. karakterin geçmişinde ispanyanın sosyolojik yapısına ve tarihine azda olsa dokundurmayı ihmal etmemiş.
Kadınların yönetmeni olarak bilinen almodovar bu sefer filmde kadın karakterleri üzerinde fazla yoğunlaşmadığını söylemek gerek. yarı otobiyagrafik öğeler barındıran bu film sanatın tüm dallarınına bir saygı duruşu aslında almodovar kendi kişisel zevlerini bize göstermekten hiç çekinmiyor. oyunuculuklarda ise cannes film festivalinde en iyi erkek oyuncu ödülünü alan banderas gerçekten harikaydı. role tam oturmuş penelope cruz ise kendisine çok yakışan masum anne rolü ile karşımıza çıkıyor. film ispanyanın oscar adayı yabancı dilde film oscarını kazanması sürpriz olacağını sanmıyorum.
sonuç olarak Almodovar’ın bu son filmi kesinlikle görülmeye değer otobiyografik öğeler taşıyan bir sinema örneği. almodovarın hem sinemaya hem kendi anılarına olan bir aşk mektubu gibi omuş. fazlacısıyla cesur, zarif, renkli ve duygusal... puanım: 7/10
@zett
3 yıl önce
Sanırım beni en çok etkileyen kısım ’bağımlılık’ metninin yazılma sebebi olan Federico bir şekilde hayatına devam ederken Salvador’un hala geçmişte ona takılı kalması, hatta kendi beden ağrılarını dindirmek için eroin kullanmaya başlarken bile onca geçen seneye rağmen bir yandan da aslında Federico’nun neler yaşadığını anlamaya çalışmasıydı. Ve tabii ki Federico’ya sarf ettiği şu cümle:
’Sen hiçbir şeye mani olmadın. Tam aksi. Hayatımı, şimdiye dek hiç kimsenin doldurmadığı kadar doldurdun.’
’İyi oyuncu ağlayan değil, gözyaşını tutmak için çabalayandır.’
@skynyrd
4 yıl önce
8.9 / 10
@naksidil
4 yıl önce
8.6 / 10
Gölgenin içinde ki " tutku ve o acı yangın " iç içe öyle hoş yoğrulmuş ki..
@ustunkoru
4 yıl önce
6.7 / 10
Almodovar’dan "yaşlandım ve işte bak amaçsızım" demesini hiç beklemiyordum. Oldukça durgun ama melankoli kısmı kotarılamamış bir film çıkmış ortaya - maalesef senaryosu çok zayıf.
@bird_one
4 yıl önce
@luis_bunuel23
4 yıl önce
7 / 10
Filmde bir yönetmenin hayatından kesitler ve çocukluk yıllarından beri yaşadığı olayları paralel bir biçimde izliyoruz. hayattan artık bnalmış ve varoluş sıkıntısı yaşayan bir adamın iç sıkıntısını ve geçmişi ile olan bağı güzel bir şekilde anlatıyor. Salvador mallo adlı bu yönetmenin çevresiyle yaşadığı ve cinsel geçmişine kadar ki konular işleniyor. almodar her filminde olduğu gibi yine renkleri ve sinematografisi harikaydı. bu filmde ise almodavar kırmızısı denilen tarzını artık ustalık derecesine çıkarmış. karakterin ruh haline ve yapısına uygun renkler ile donatılmış bir görsel şölen nitelğinde... film aynı zamanda fellini’nin sekizbuçuk filminden esinlenildğinide belirteyim. karakterin geçmişinde ispanyanın sosyolojik yapısına ve tarihine azda olsa dokundurmayı ihmal etmemiş.
Kadınların yönetmeni olarak bilin ... Devamı
Filmde bir yönetmenin hayatından kesitler ve çocukluk yıllarından beri yaşadığı olayları paralel bir biçimde izliyoruz. hayattan artık bnalmış ve varoluş sıkıntısı yaşayan bir adamın iç sıkıntısını ve geçmişi ile olan bağı güzel bir şekilde anlatıyor. Salvador mallo adlı bu yönetmenin çevresiyle yaşadığı ve cinsel geçmişine kadar ki konular işleniyor. almodar her filminde olduğu gibi yine renkleri ve sinematografisi harikaydı. bu filmde ise almodavar kırmızısı denilen tarzını artık ustalık derecesine çıkarmış. karakterin ruh haline ve yapısına uygun renkler ile donatılmış bir görsel şölen nitelğinde... film aynı zamanda fellini’nin sekizbuçuk filminden esinlenildğinide belirteyim. karakterin geçmişinde ispanyanın sosyolojik yapısına ve tarihine azda olsa dokundurmayı ihmal etmemiş.
Kadınların yönetmeni olarak bilinen almodovar bu sefer filmde kadın karakterleri üzerinde fazla yoğunlaşmadığını söylemek gerek. yarı otobiyagrafik öğeler barındıran bu film sanatın tüm dallarınına bir saygı duruşu aslında almodovar kendi kişisel zevlerini bize göstermekten hiç çekinmiyor. oyunuculuklarda ise cannes film festivalinde en iyi erkek oyuncu ödülünü alan banderas gerçekten harikaydı. role tam oturmuş penelope cruz ise kendisine çok yakışan masum anne rolü ile karşımıza çıkıyor. film ispanyanın oscar adayı yabancı dilde film oscarını kazanması sürpriz olacağını sanmıyorum.
sonuç olarak Almodovar’ın bu son filmi kesinlikle görülmeye değer otobiyografik öğeler taşıyan bir sinema örneği. almodovarın hem sinemaya hem kendi anılarına olan bir aşk mektubu gibi omuş. fazlacısıyla cesur, zarif, renkli ve duygusal...
puanım: 7/10