13 yıl önce
8.1
509 OYPUAN VER
5
Imdb: 8.1 (130.640 OY)
KONUSU
Ünlü aktrist Elisabeth Vogler sahnede Electrayı canlandırırken aniden konuşmamaya başlar. Sağlığında hiçbir sorun olmamasına rağmen Elisabeth ısrarla konuşmamayı sürdürür. Tedavisi için doktorunun tavsiyesiyle yazlık evine yollanan akristin yanına bir de genç bir hemşire verilir. Hemşire Alma hiçbir
... Devamı
Ünlü aktrist Elisabeth Vogler sahnede Electrayı canlandırırken aniden konuşmamaya başlar. Sağlığında hiçbir sorun olmamasına rağmen Elisabeth ısrarla konuşmamayı sürdürür. Tedavisi için doktorunun tavsiyesiyle yazlık evine yollanan akristin yanına bir de genç bir hemşire verilir. Hemşire Alma hiçbir yanıt almamasına rağmen hergün saatlerce Elisabethle konuşur ve ona tüm sırlarını açıklar. Ancak bu durum onun kendi kişiliğinin Elisabethin personası altında kaybolmasına sebep olur. Birçok eleştirmene göre Ingmar Bergmanın en iyi filmi olan Persona yeni nesil birçok filme de ilham kaynağı olmuştur.
-
Ingmar Bergman
Yönetmen
OYUNCULAR
Tüm Oyuncular ve Teknik Ekip
Alma
Elisabet V...
Doktor
Herr Vogler
Elisabet's...
YORUM YAZ
POPÜLER YORUMLAR
Filmden bi bk anlamadım diyenler olabilir. Bence filmi seyrettikten sonra yapılacak ilk iş birşey düşünmemektir. Zira filmi dikkatli seyredenlerin zihninde yemek yerken, yürürken, diş fırçalarken, okula/işe giderken ve özellikle uyumak için yataklarına uzandıklarında bazı kıvılcımlar çakacaktır.
Şöyle ki "acaba hemşire var mıydı yok muydu?" "Ortada bi hastalık varsa bu gerçekten aktriste miydi?Yoksa hemşirede miydi?" "Kadın neden sessizdi?" "Yanan rahip haberi ve savaş fotosu neden etkiledi?" "Adam karısını nasıl tanımaz?"..........
Şimdi bu sorulara tek tek cevap verip kafanızda oluşacak kıvılcımlara engel olmak istemiyorum ama kıvılcımların hızlanması için tek birşey söyleyeceğim. Persona’yı keşfeden Carl Gustav Jung amca şöyle demiş : "Bir adamı çalıştığı iş yerinde gözlemleyen biri, onun güleryüzlü, ileri görüşlü, samimi biri olduğu sonucuna varabilir. Ama aynı adam, başka bir ortamda, örn ... Devamı
Şöyle ki "acaba hemşire var mıydı yok muydu?" "Ortada bi hastalık varsa bu gerçekten aktriste miydi?Yoksa hemşirede miydi?" "Kadın neden sessizdi?" "Yanan rahip haberi ve savaş fotosu neden etkiledi?" "Adam karısını nasıl tanımaz?"..........
Şimdi bu sorulara tek tek cevap verip kafanızda oluşacak kıvılcımlara engel olmak istemiyorum ama kıvılcımların hızlanması için tek birşey söyleyeceğim. Persona’yı keşfeden Carl Gustav Jung amca şöyle demiş : "Bir adamı çalıştığı iş yerinde gözlemleyen biri, onun güleryüzlü, ileri görüşlü, samimi biri olduğu sonucuna varabilir. Ama aynı adam, başka bir ortamda, örn ... Devamı
Filmden bi bk anlamadım diyenler olabilir. Bence filmi seyrettikten sonra yapılacak ilk iş birşey düşünmemektir. Zira filmi dikkatli seyredenlerin zihninde yemek yerken, yürürken, diş fırçalarken, okula/işe giderken ve özellikle uyumak için yataklarına uzandıklarında bazı kıvılcımlar çakacaktır.
Şöyle ki "acaba hemşire var mıydı yok muydu?" "Ortada bi hastalık varsa bu gerçekten aktriste miydi?Yoksa hemşirede miydi?" "Kadın neden sessizdi?" "Yanan rahip haberi ve savaş fotosu neden etkiledi?" "Adam karısını nasıl tanımaz?"..........
Şimdi bu sorulara tek tek cevap verip kafanızda oluşacak kıvılcımlara engel olmak istemiyorum ama kıvılcımların hızlanması için tek birşey söyleyeceğim. Persona’yı keşfeden Carl Gustav Jung amca şöyle demiş : "Bir adamı çalıştığı iş yerinde gözlemleyen biri, onun güleryüzlü, ileri görüşlü, samimi biri olduğu sonucuna varabilir. Ama aynı adam, başka bir ortamda, örneğin evinde, işyerindekinin tam tersi bir halde olabilir. "Öyleyse hangisi asıl karakterdir, gerçek kişiliktir?" diye sorar Jung. "... Normal bir kişilikte bile, karakter bölünmesi imkansız değildir."
Sahne sahne kritik yapmadan geçersek, hemşire insanlardan nefret etmiş. Savaşlar, yalanlar, kariyer hedefleri, aldatmalar, verilen kararlar... Bu yüzden TV’de gördüğü rahip haberinden o kadar çok etkileniyor, elindeki fotoğraftan, baloda kendisine iltifat olarak söylenen "çocuk size çok yakışır" cümlesinden.. Zaten zayıf kişiliğini ve ruhunu sürekli gülen, herşey yolunda mesajı veren "persona"sı ile gizliyor. Aynı şekilde kendini zeki bulmayan, sahildeki ufak bi seks deneyimi yüzünden psikolojisi bozulan, sıradan deneyimsiz (ki kendide farkında) bir hemşire olan diğer kahramanımız karşısında bir anda tiyatro sanatçısı bulunca bir yandan geçmişini anlatıp kendinden parçaları karşıya verirken, hayranlığı neticesinde karşıdan da parçalar alıyor. (gerçi sonlara doğru şiddetle red etmeye çalışıyor ama..)
Ayrıca bu kişilik değişimlerini hızlandıran diğer bir unsurda karakterlerin fiziksel olarakta birbirine benzemesidir.(bu benzerlikte ikisinin bir insan olduğuna işarettir) Bu düşüncemin oluşmasına yol açan iki sahne var biri hemşirenin yatarken aktrisin gelmesi, diğeri ise ikisinin yüzünün birleşmesidir. Aslında birde "masada uyuma" lafı var ama onu gerçekten hemşire mi dedi tam anlayamadım. Orası ucu açık zaten..
Kısa yazayım derken uzun tutmuşum.. Bilmiyorsam benim cahilliğim ama bence bu film psikoloji üzerine yapılmış en en en iyi filmdir..
Şöyle ki "acaba hemşire var mıydı yok muydu?" "Ortada bi hastalık varsa bu gerçekten aktriste miydi?Yoksa hemşirede miydi?" "Kadın neden sessizdi?" "Yanan rahip haberi ve savaş fotosu neden etkiledi?" "Adam karısını nasıl tanımaz?"..........
Şimdi bu sorulara tek tek cevap verip kafanızda oluşacak kıvılcımlara engel olmak istemiyorum ama kıvılcımların hızlanması için tek birşey söyleyeceğim. Persona’yı keşfeden Carl Gustav Jung amca şöyle demiş : "Bir adamı çalıştığı iş yerinde gözlemleyen biri, onun güleryüzlü, ileri görüşlü, samimi biri olduğu sonucuna varabilir. Ama aynı adam, başka bir ortamda, örneğin evinde, işyerindekinin tam tersi bir halde olabilir. "Öyleyse hangisi asıl karakterdir, gerçek kişiliktir?" diye sorar Jung. "... Normal bir kişilikte bile, karakter bölünmesi imkansız değildir."
Sahne sahne kritik yapmadan geçersek, hemşire insanlardan nefret etmiş. Savaşlar, yalanlar, kariyer hedefleri, aldatmalar, verilen kararlar... Bu yüzden TV’de gördüğü rahip haberinden o kadar çok etkileniyor, elindeki fotoğraftan, baloda kendisine iltifat olarak söylenen "çocuk size çok yakışır" cümlesinden.. Zaten zayıf kişiliğini ve ruhunu sürekli gülen, herşey yolunda mesajı veren "persona"sı ile gizliyor. Aynı şekilde kendini zeki bulmayan, sahildeki ufak bi seks deneyimi yüzünden psikolojisi bozulan, sıradan deneyimsiz (ki kendide farkında) bir hemşire olan diğer kahramanımız karşısında bir anda tiyatro sanatçısı bulunca bir yandan geçmişini anlatıp kendinden parçaları karşıya verirken, hayranlığı neticesinde karşıdan da parçalar alıyor. (gerçi sonlara doğru şiddetle red etmeye çalışıyor ama..)
Ayrıca bu kişilik değişimlerini hızlandıran diğer bir unsurda karakterlerin fiziksel olarakta birbirine benzemesidir.(bu benzerlikte ikisinin bir insan olduğuna işarettir) Bu düşüncemin oluşmasına yol açan iki sahne var biri hemşirenin yatarken aktrisin gelmesi, diğeri ise ikisinin yüzünün birleşmesidir. Aslında birde "masada uyuma" lafı var ama onu gerçekten hemşire mi dedi tam anlayamadım. Orası ucu açık zaten..
Kısa yazayım derken uzun tutmuşum.. Bilmiyorsam benim cahilliğim ama bence bu film psikoloji üzerine yapılmış en en en iyi filmdir..
Sana soruyorum Persona
İlk yazımı Ingmar Bergman dedemizin başyapıtı üzerine yazıyorum. Çünkü filmi inanılmaz bi şekilde çözümledim ve bu yazımla hepinizi kendime hayran bırakacağım. Beni tanımak ve benimle karşılıklı susmak için bile can atacaksınız sanmayın sakın.
Öncelikle filme dair çıkarımlarımın hiç birinden bahsetmeyeceğim. Çünkü bu film bana sorgulama gereksinimi vermiştir. Anlattıklarının -kendimce- doğruluğunu yalnışlığını değil bizzat filmin kendisini, özellikle de karakterlerini her yönüyle anlamak adına, üzerine düşünme isteği vermiştir. Şu anki fikrime, düşünceme göre; filmi izlediğimiz zaman ağır basan ideolojimiz ve duygularımız bizim bu filmden ne anladığımızı inanılmaz derecede etkileyecektir. Üstad mutlaka yazarken ve çekerken karakterleri ve filmi bir bütüne, yani kendi anlatmak istediklerine oturtarak çekmiştir. Ancak onun anlattıkları, psikolojik unsurları ustaca kullanma ... Devamı
İlk yazımı Ingmar Bergman dedemizin başyapıtı üzerine yazıyorum. Çünkü filmi inanılmaz bi şekilde çözümledim ve bu yazımla hepinizi kendime hayran bırakacağım. Beni tanımak ve benimle karşılıklı susmak için bile can atacaksınız sanmayın sakın.
Öncelikle filme dair çıkarımlarımın hiç birinden bahsetmeyeceğim. Çünkü bu film bana sorgulama gereksinimi vermiştir. Anlattıklarının -kendimce- doğruluğunu yalnışlığını değil bizzat filmin kendisini, özellikle de karakterlerini her yönüyle anlamak adına, üzerine düşünme isteği vermiştir. Şu anki fikrime, düşünceme göre; filmi izlediğimiz zaman ağır basan ideolojimiz ve duygularımız bizim bu filmden ne anladığımızı inanılmaz derecede etkileyecektir. Üstad mutlaka yazarken ve çekerken karakterleri ve filmi bir bütüne, yani kendi anlatmak istediklerine oturtarak çekmiştir. Ancak onun anlattıkları, psikolojik unsurları ustaca kullanma ... Devamı
Sana soruyorum Persona
İlk yazımı Ingmar Bergman dedemizin başyapıtı üzerine yazıyorum. Çünkü filmi inanılmaz bi şekilde çözümledim ve bu yazımla hepinizi kendime hayran bırakacağım. Beni tanımak ve benimle karşılıklı susmak için bile can atacaksınız sanmayın sakın.
Öncelikle filme dair çıkarımlarımın hiç birinden bahsetmeyeceğim. Çünkü bu film bana sorgulama gereksinimi vermiştir. Anlattıklarının -kendimce- doğruluğunu yalnışlığını değil bizzat filmin kendisini, özellikle de karakterlerini her yönüyle anlamak adına, üzerine düşünme isteği vermiştir. Şu anki fikrime, düşünceme göre; filmi izlediğimiz zaman ağır basan ideolojimiz ve duygularımız bizim bu filmden ne anladığımızı inanılmaz derecede etkileyecektir. Üstad mutlaka yazarken ve çekerken karakterleri ve filmi bir bütüne, yani kendi anlatmak istediklerine oturtarak çekmiştir. Ancak onun anlattıkları, psikolojik unsurları ustaca kullanmasındandır ki -özellikle bu film için- bizim anlayabildiğimiz, alabildiğimiz kadardır. Bu yüzden de bu filmin zaman zaman tekrar izlenmesi ve anlam katılmaya çalışılması gerektiğini düşünüyorum. Bu bir yandan kendi düşüncelerimizi anlamlandırmak ve önümüze sermektir. Filme puan vermeme sebebim de budur. Beni en çok merak ettiren, düşündüren kısımsa Alma. Filmin başlarında Alma'nın uykuya dalmadan önce uyanıp kameraya karşı kendisi ve planları adına söylediği cümleler vardır. Film ilerledikçe Alma'nın değişimi ve ondan çocukları olmasını istediğini söylediği kocasına ihanetini 'yaşarmışçasına' anlatışı insanın sürekli değiştiğinin mi yoksa karakter bölünmesinin mi göstergesi? İnsan yaşadığı her anı tek bir karakter olarak mı yaşıyor yoksa bir "aktör/aktris" gibi her durum/olay karşısına farklı bir maskeyle mi çıkıyor? Acaba hepimiz birer oyuncu, birer multi-karakter miyiz? Elisabeth'in konuşmaması sadece susarak tek bir karakter olabileceğimizin mi göstergesi?
Filmde Alma der ki: "Sessizliği ve hareketsizliği büyük bir ruhsal gücün göstergesi". Elisabeth, Alma'ya git yerine yat dediğinde ve daha sonra yanına gittiğindegerçekten bu ruhsal güce sahip olmadığını mı görüyoruz? Yoksa Alma'nın seks maceralarını anlattıktan sonraki duygusal çöküşne bir yardım eli miydi? Ve sonra birbirlerine karışmaları, yoksa Alma aslında Elisabeth mi? Yoksa ikisi beraber mi bir karakter yaratabiliyorlar?
Daha fazla konuşup kafaları karıştırmadan toparlıyorum. Üzerine yazılıp çizilecek, oturulup saatlerce konuşulacak çok nokta var ama ben sadece Alma ile ilgili hatta Alma'nın bir kısmıyla ilgili olanından bahsetmiş oldum. Hem çok uzatmamak hem de sıçıp sıvamamak adına...
Sorgulama ve farkındalık kavramlarını sinemaya sokan, yediren ve sinemaya çağ atlatan Ingmar Bergman'ın önünde saygıdan ne yapacağımı şaşırarak diyorum ki: izleyin, defalarca izleyin, izletin, sorgulayın, farkına varın ve bizimle de paylaşın, bizi de aydınlatın! Ayrıca üzerine onlarca yazı olması gereken bu filme yazmaktan da kormayın lütfen. Çünkü bu film hakkında söylenmiş her söz bir bakıma doğrudur, Sizin bakış açınızdır.
İlk yazımı Ingmar Bergman dedemizin başyapıtı üzerine yazıyorum. Çünkü filmi inanılmaz bi şekilde çözümledim ve bu yazımla hepinizi kendime hayran bırakacağım. Beni tanımak ve benimle karşılıklı susmak için bile can atacaksınız sanmayın sakın.
Öncelikle filme dair çıkarımlarımın hiç birinden bahsetmeyeceğim. Çünkü bu film bana sorgulama gereksinimi vermiştir. Anlattıklarının -kendimce- doğruluğunu yalnışlığını değil bizzat filmin kendisini, özellikle de karakterlerini her yönüyle anlamak adına, üzerine düşünme isteği vermiştir. Şu anki fikrime, düşünceme göre; filmi izlediğimiz zaman ağır basan ideolojimiz ve duygularımız bizim bu filmden ne anladığımızı inanılmaz derecede etkileyecektir. Üstad mutlaka yazarken ve çekerken karakterleri ve filmi bir bütüne, yani kendi anlatmak istediklerine oturtarak çekmiştir. Ancak onun anlattıkları, psikolojik unsurları ustaca kullanmasındandır ki -özellikle bu film için- bizim anlayabildiğimiz, alabildiğimiz kadardır. Bu yüzden de bu filmin zaman zaman tekrar izlenmesi ve anlam katılmaya çalışılması gerektiğini düşünüyorum. Bu bir yandan kendi düşüncelerimizi anlamlandırmak ve önümüze sermektir. Filme puan vermeme sebebim de budur. Beni en çok merak ettiren, düşündüren kısımsa Alma. Filmin başlarında Alma'nın uykuya dalmadan önce uyanıp kameraya karşı kendisi ve planları adına söylediği cümleler vardır. Film ilerledikçe Alma'nın değişimi ve ondan çocukları olmasını istediğini söylediği kocasına ihanetini 'yaşarmışçasına' anlatışı insanın sürekli değiştiğinin mi yoksa karakter bölünmesinin mi göstergesi? İnsan yaşadığı her anı tek bir karakter olarak mı yaşıyor yoksa bir "aktör/aktris" gibi her durum/olay karşısına farklı bir maskeyle mi çıkıyor? Acaba hepimiz birer oyuncu, birer multi-karakter miyiz? Elisabeth'in konuşmaması sadece susarak tek bir karakter olabileceğimizin mi göstergesi?
Filmde Alma der ki: "Sessizliği ve hareketsizliği büyük bir ruhsal gücün göstergesi". Elisabeth, Alma'ya git yerine yat dediğinde ve daha sonra yanına gittiğindegerçekten bu ruhsal güce sahip olmadığını mı görüyoruz? Yoksa Alma'nın seks maceralarını anlattıktan sonraki duygusal çöküşne bir yardım eli miydi? Ve sonra birbirlerine karışmaları, yoksa Alma aslında Elisabeth mi? Yoksa ikisi beraber mi bir karakter yaratabiliyorlar?
Daha fazla konuşup kafaları karıştırmadan toparlıyorum. Üzerine yazılıp çizilecek, oturulup saatlerce konuşulacak çok nokta var ama ben sadece Alma ile ilgili hatta Alma'nın bir kısmıyla ilgili olanından bahsetmiş oldum. Hem çok uzatmamak hem de sıçıp sıvamamak adına...
Sorgulama ve farkındalık kavramlarını sinemaya sokan, yediren ve sinemaya çağ atlatan Ingmar Bergman'ın önünde saygıdan ne yapacağımı şaşırarak diyorum ki: izleyin, defalarca izleyin, izletin, sorgulayın, farkına varın ve bizimle de paylaşın, bizi de aydınlatın! Ayrıca üzerine onlarca yazı olması gereken bu filme yazmaktan da kormayın lütfen. Çünkü bu film hakkında söylenmiş her söz bir bakıma doğrudur, Sizin bakış açınızdır.
" filmi izlediğimiz zaman ağır basan ideolojimiz ve duygularımız bizim bu filmden ne anladığımızı inanılmaz derecede etkileyecektir."
Altına imzamı atıyorum ve ekliyorum: Farklı zaman dilimlerinde, yeni deneyimlerin ve "insan" figürünün zihnimizdeki izdüşüm çapı değiştikçe ve başkalaştıkça, aynadaki suretimize yeni enstantaneler eklendikçe ve elbette büyüdükçe biz... Persona arada sırada izlenmeli ve yeniden hayata dair kılınmalıdır.
Elisabeth'in hikayesini hayat gailesinden bunalmış, ruhsal sorunlara "lüks" gözüyle bakan bir halk insanına izlettirin. Belki aynı afili cümlelerle değil ama size hissettirdiği anlamıyla dosdoğru şöyle diyecektir: "Hayatta her şeye sahip bir kadının bohem şımarıklığı"
Küçümsemeyin, zira bu da bir bakış açısıdır ve "gerçek" bir duyguyu yansıtır.
Bu Elisabeth'in kendi dahil "akış"a susarak başkaldırmasını yapay kılar mı? Hayır.
Alma'nın sıradanlığın gölgesine sinmiş kabuğunu parçalama hırsını yok saymamızı ... Devamı
Altına imzamı atıyorum ve ekliyorum: Farklı zaman dilimlerinde, yeni deneyimlerin ve "insan" figürünün zihnimizdeki izdüşüm çapı değiştikçe ve başkalaştıkça, aynadaki suretimize yeni enstantaneler eklendikçe ve elbette büyüdükçe biz... Persona arada sırada izlenmeli ve yeniden hayata dair kılınmalıdır.
Elisabeth'in hikayesini hayat gailesinden bunalmış, ruhsal sorunlara "lüks" gözüyle bakan bir halk insanına izlettirin. Belki aynı afili cümlelerle değil ama size hissettirdiği anlamıyla dosdoğru şöyle diyecektir: "Hayatta her şeye sahip bir kadının bohem şımarıklığı"
Küçümsemeyin, zira bu da bir bakış açısıdır ve "gerçek" bir duyguyu yansıtır.
Bu Elisabeth'in kendi dahil "akış"a susarak başkaldırmasını yapay kılar mı? Hayır.
Alma'nın sıradanlığın gölgesine sinmiş kabuğunu parçalama hırsını yok saymamızı ... Devamı
" filmi izlediğimiz zaman ağır basan ideolojimiz ve duygularımız bizim bu filmden ne anladığımızı inanılmaz derecede etkileyecektir."
Altına imzamı atıyorum ve ekliyorum: Farklı zaman dilimlerinde, yeni deneyimlerin ve "insan" figürünün zihnimizdeki izdüşüm çapı değiştikçe ve başkalaştıkça, aynadaki suretimize yeni enstantaneler eklendikçe ve elbette büyüdükçe biz... Persona arada sırada izlenmeli ve yeniden hayata dair kılınmalıdır.
Elisabeth'in hikayesini hayat gailesinden bunalmış, ruhsal sorunlara "lüks" gözüyle bakan bir halk insanına izlettirin. Belki aynı afili cümlelerle değil ama size hissettirdiği anlamıyla dosdoğru şöyle diyecektir: "Hayatta her şeye sahip bir kadının bohem şımarıklığı"
Küçümsemeyin, zira bu da bir bakış açısıdır ve "gerçek" bir duyguyu yansıtır.
Bu Elisabeth'in kendi dahil "akış"a susarak başkaldırmasını yapay kılar mı? Hayır.
Alma'nın sıradanlığın gölgesine sinmiş kabuğunu parçalama hırsını yok saymamızı gerektirir mi? Elbette hayır.
Evet toplumsal kodlarımız özellikle Persona için ucu açık bir algılama potansiyeli taşıyor. Elizabeth gibi "hayatta her şeye sahip" olamasanız da zamanın bir yerinde susmak ve bu eylemle tökezlediğiniz her an için elinizin tersine müracaat etmek istiyorsunuz. Alma ile özdeşlik kurmanız da kuvvetle ihtimal. Kim hem çok güzel, hem çok ünlü, hem akıllı, hem de delicesine sevilen olmak istemez ki?!... Hadi ama Persona içinizi dışınıza çıkartmak için altın fırsat.
Bergman seyirciye "aynı anda hem Elisabeth hem de Alma" olma şansını sunuyor. Belki de ikisini de aşıp "ne o, ne öteki" olmama özgürlüğünüz olduğunu da hatırlatmayı amaçlıyor.
Belki de hiç biri...
Fakat ilginçtir, Alma'nın kurduğu her cümlenin Elisabeth tarafından cevaplandırıldığı hissini veriyor size. Bazen susmaya durmak, en doğru cevabı bulmak için doğru bir yoldur. Eylemsizlikler içinde en şık duranı da sanırım budur. Bilmiyorum belki Liv Ullmann'ın büyüleyici etkisiyle kurulmuş bir cümledir bu, kim bilir...
Altına imzamı atıyorum ve ekliyorum: Farklı zaman dilimlerinde, yeni deneyimlerin ve "insan" figürünün zihnimizdeki izdüşüm çapı değiştikçe ve başkalaştıkça, aynadaki suretimize yeni enstantaneler eklendikçe ve elbette büyüdükçe biz... Persona arada sırada izlenmeli ve yeniden hayata dair kılınmalıdır.
Elisabeth'in hikayesini hayat gailesinden bunalmış, ruhsal sorunlara "lüks" gözüyle bakan bir halk insanına izlettirin. Belki aynı afili cümlelerle değil ama size hissettirdiği anlamıyla dosdoğru şöyle diyecektir: "Hayatta her şeye sahip bir kadının bohem şımarıklığı"
Küçümsemeyin, zira bu da bir bakış açısıdır ve "gerçek" bir duyguyu yansıtır.
Bu Elisabeth'in kendi dahil "akış"a susarak başkaldırmasını yapay kılar mı? Hayır.
Alma'nın sıradanlığın gölgesine sinmiş kabuğunu parçalama hırsını yok saymamızı gerektirir mi? Elbette hayır.
Evet toplumsal kodlarımız özellikle Persona için ucu açık bir algılama potansiyeli taşıyor. Elizabeth gibi "hayatta her şeye sahip" olamasanız da zamanın bir yerinde susmak ve bu eylemle tökezlediğiniz her an için elinizin tersine müracaat etmek istiyorsunuz. Alma ile özdeşlik kurmanız da kuvvetle ihtimal. Kim hem çok güzel, hem çok ünlü, hem akıllı, hem de delicesine sevilen olmak istemez ki?!... Hadi ama Persona içinizi dışınıza çıkartmak için altın fırsat.
Bergman seyirciye "aynı anda hem Elisabeth hem de Alma" olma şansını sunuyor. Belki de ikisini de aşıp "ne o, ne öteki" olmama özgürlüğünüz olduğunu da hatırlatmayı amaçlıyor.
Belki de hiç biri...
Fakat ilginçtir, Alma'nın kurduğu her cümlenin Elisabeth tarafından cevaplandırıldığı hissini veriyor size. Bazen susmaya durmak, en doğru cevabı bulmak için doğru bir yoldur. Eylemsizlikler içinde en şık duranı da sanırım budur. Bilmiyorum belki Liv Ullmann'ın büyüleyici etkisiyle kurulmuş bir cümledir bu, kim bilir...
okudum ama kafamda deli sorular hala yanıt bulamadı .
Persona
Film diye tanımlamanın yavan kalacağı sıradışı İngmar Bergman başyapıtı. Filmle ilgili ekşide, orada burada okuduğunuz yorumların her birinden ayrı bir senaryo ve film çıkarılabilir. Çünkü film sizi anlatır.. İmgeler,olaylar belki farklıdır ama ekrandaki sizsinizdir. Sizin yaşamınızdır. Bu film dipsiz bir kuyudur. Defalarca ve defalarca izlenip insanın hayatını bile değiştirebilir. Ve bir erkek bir kadının içini nasıl böyle anlayıp anlatabilir? Hakikaten hayranlık uyandırıcı bir zeka. 1966 yılı yapımı olan filmin çekimleri de o döneme göre muhteşem hatta bu dönemle bile boy ölçüşebilecek derinliğe sahiptir. Şaheserdir. Birçok günümüz filmine kaynak olduğu da söylenmektedir. Kısaca,biri gelip senin hayatını film yapmak istiyorum deyip
yaşadıklarını beyazperdeye bile taşıyabilir.Ama senin kendine bile söylemeye çekindiğin şeyler çat diye ekranda karşına çıkarsa işte o filmin adı Persona’d ... Devamı
Film diye tanımlamanın yavan kalacağı sıradışı İngmar Bergman başyapıtı. Filmle ilgili ekşide, orada burada okuduğunuz yorumların her birinden ayrı bir senaryo ve film çıkarılabilir. Çünkü film sizi anlatır.. İmgeler,olaylar belki farklıdır ama ekrandaki sizsinizdir. Sizin yaşamınızdır. Bu film dipsiz bir kuyudur. Defalarca ve defalarca izlenip insanın hayatını bile değiştirebilir. Ve bir erkek bir kadının içini nasıl böyle anlayıp anlatabilir? Hakikaten hayranlık uyandırıcı bir zeka. 1966 yılı yapımı olan filmin çekimleri de o döneme göre muhteşem hatta bu dönemle bile boy ölçüşebilecek derinliğe sahiptir. Şaheserdir. Birçok günümüz filmine kaynak olduğu da söylenmektedir. Kısaca,biri gelip senin hayatını film yapmak istiyorum deyip
yaşadıklarını beyazperdeye bile taşıyabilir.Ama senin kendine bile söylemeye çekindiğin şeyler çat diye ekranda karşına çıkarsa işte o filmin adı Persona’d ... Devamı
Persona
Film diye tanımlamanın yavan kalacağı sıradışı İngmar Bergman başyapıtı. Filmle ilgili ekşide, orada burada okuduğunuz yorumların her birinden ayrı bir senaryo ve film çıkarılabilir. Çünkü film sizi anlatır.. İmgeler,olaylar belki farklıdır ama ekrandaki sizsinizdir. Sizin yaşamınızdır. Bu film dipsiz bir kuyudur. Defalarca ve defalarca izlenip insanın hayatını bile değiştirebilir. Ve bir erkek bir kadının içini nasıl böyle anlayıp anlatabilir? Hakikaten hayranlık uyandırıcı bir zeka. 1966 yılı yapımı olan filmin çekimleri de o döneme göre muhteşem hatta bu dönemle bile boy ölçüşebilecek derinliğe sahiptir. Şaheserdir. Birçok günümüz filmine kaynak olduğu da söylenmektedir. Kısaca,biri gelip senin hayatını film yapmak istiyorum deyip
yaşadıklarını beyazperdeye bile taşıyabilir.Ama senin kendine bile söylemeye çekindiğin şeyler çat diye ekranda karşına çıkarsa işte o filmin adı Persona’dır.
Filmin en can alıcı tiradı:
(spoiler değildir konusuna değil olağanüstülüğüne işaret eder)
Varolmanın umutsuz düşü...var gibi olmak değil, var olmak. her an bilinçli...aynı zamanda kendin için olduğun insanla,diğerleri için olmanın farklılığı...Baş dönmesi hissi ve sonunda yorgunluktan ölme isteği...İçinin görülmesi, kesilip biçilmek, hatta hatta yok edilmek...her ses bir yalan,her jest sahne, her gülümseme bir tuzak...intihar mı? hayır!(...)
Ama hareket etmeyi reddedebilirsin. Konuşmayı reddedebilirsin.O zaman en azından yalan söylemezsin. böylece düşünceye dalıp, kendi içine kapanabilirsin. Artık rol yapmaz, herhangi bir maske takmaz ve yalancı davranışlarda bulunmamış olursun.
Ama gerçek kan kırmızıdır, saklandığın yerde kalamazsın. Hayat her şeyin içine sızar. Ve tepki vermek zorunda kalırsın. Hiç kimse de bunun gerçek olup olmadığını, sen içten misin yoksa yapmacık mısın diye sormaz.Bu soruların önemsendiği tek yer tiyatrodur,hatta orada bile fark etmez.
Film diye tanımlamanın yavan kalacağı sıradışı İngmar Bergman başyapıtı. Filmle ilgili ekşide, orada burada okuduğunuz yorumların her birinden ayrı bir senaryo ve film çıkarılabilir. Çünkü film sizi anlatır.. İmgeler,olaylar belki farklıdır ama ekrandaki sizsinizdir. Sizin yaşamınızdır. Bu film dipsiz bir kuyudur. Defalarca ve defalarca izlenip insanın hayatını bile değiştirebilir. Ve bir erkek bir kadının içini nasıl böyle anlayıp anlatabilir? Hakikaten hayranlık uyandırıcı bir zeka. 1966 yılı yapımı olan filmin çekimleri de o döneme göre muhteşem hatta bu dönemle bile boy ölçüşebilecek derinliğe sahiptir. Şaheserdir. Birçok günümüz filmine kaynak olduğu da söylenmektedir. Kısaca,biri gelip senin hayatını film yapmak istiyorum deyip
yaşadıklarını beyazperdeye bile taşıyabilir.Ama senin kendine bile söylemeye çekindiğin şeyler çat diye ekranda karşına çıkarsa işte o filmin adı Persona’dır.
Filmin en can alıcı tiradı:
(spoiler değildir konusuna değil olağanüstülüğüne işaret eder)
Varolmanın umutsuz düşü...var gibi olmak değil, var olmak. her an bilinçli...aynı zamanda kendin için olduğun insanla,diğerleri için olmanın farklılığı...Baş dönmesi hissi ve sonunda yorgunluktan ölme isteği...İçinin görülmesi, kesilip biçilmek, hatta hatta yok edilmek...her ses bir yalan,her jest sahne, her gülümseme bir tuzak...intihar mı? hayır!(...)
Ama hareket etmeyi reddedebilirsin. Konuşmayı reddedebilirsin.O zaman en azından yalan söylemezsin. böylece düşünceye dalıp, kendi içine kapanabilirsin. Artık rol yapmaz, herhangi bir maske takmaz ve yalancı davranışlarda bulunmamış olursun.
Ama gerçek kan kırmızıdır, saklandığın yerde kalamazsın. Hayat her şeyin içine sızar. Ve tepki vermek zorunda kalırsın. Hiç kimse de bunun gerçek olup olmadığını, sen içten misin yoksa yapmacık mısın diye sormaz.Bu soruların önemsendiği tek yer tiyatrodur,hatta orada bile fark etmez.
Yorumlar ve anlayışınız için teşekkür ederim çok önceden yazdığım bir yazıydı bi gazla yollamışım. Ingmar Bergman'ın yanında ne kadar sığ kaldığını ben de buradan okurken farkettim. İyi bir Bergman yazısı ile dönmem dileğiyle. Beceriksizliğim bir yana kelimeler nedense böyle adamların yüceliği karşısında küçücük kalıyor.
İyi niyetli ama kötü bir yazı olmuş sanırım. Zaten Bergman hakkında yazmak zordur, e bir de Persona hakkında yazmak 2 kat daha zordur. Bende filmin sayfasına bir yorum yapmıştım ama kendi yazımı bile beğenmemiştim pek..
YENİ YORUMLAR
Tüm Yorumlar
Çok film izleyince her filmin bir benzerini buluyor, belli parçalarını özdeşleştiriyorsunuz. Persona'nın bir benzerini izlemedim. İzlerken hissettiğim şeyler de -hayatım için tanıdık- ama filmler için yabancıydı. 1 saat 25 dakika film tüketimi için epey kısa bir süre. Ama film zamanı büküyor ve 4-5 saatlik bir zorluğa sokuyor sanki.
İyi bir yönetmen iyi bir fotoğrafçı olmalıdır. Fotoğrafçılığını filme bu kadar kuvvetli aktaran bir yönetmeni de daha önce görmemiştim. Bergman sinemasına yabancı oluşumun verdiği tecrübesizlikle de etrafa sürekli şaşıran gözlerle bakındım. Yakın açılar aşırı ama aşırı iyi.
Filmin psikolojik çözümlemesi benim bilgi dağarcığımı aşar. Zaten filmin izlenmesi ile okumalarına göz atma süreci peş peşe olmalı diye düşünüyorum. Kafanızı kurcalayan ama tam olarak anlam veremediğiniz çok fazla sahne olacak. Ben sadece şunu söyleyebilirim; gizlendiğim personanın, alter egomun, sakladığım gölgelerin, toplumdan k ... Devamı
İyi bir yönetmen iyi bir fotoğrafçı olmalıdır. Fotoğrafçılığını filme bu kadar kuvvetli aktaran bir yönetmeni de daha önce görmemiştim. Bergman sinemasına yabancı oluşumun verdiği tecrübesizlikle de etrafa sürekli şaşıran gözlerle bakındım. Yakın açılar aşırı ama aşırı iyi.
Filmin psikolojik çözümlemesi benim bilgi dağarcığımı aşar. Zaten filmin izlenmesi ile okumalarına göz atma süreci peş peşe olmalı diye düşünüyorum. Kafanızı kurcalayan ama tam olarak anlam veremediğiniz çok fazla sahne olacak. Ben sadece şunu söyleyebilirim; gizlendiğim personanın, alter egomun, sakladığım gölgelerin, toplumdan k ... Devamı
Çok film izleyince her filmin bir benzerini buluyor, belli parçalarını özdeşleştiriyorsunuz. Persona'nın bir benzerini izlemedim. İzlerken hissettiğim şeyler de -hayatım için tanıdık- ama filmler için yabancıydı. 1 saat 25 dakika film tüketimi için epey kısa bir süre. Ama film zamanı büküyor ve 4-5 saatlik bir zorluğa sokuyor sanki.
İyi bir yönetmen iyi bir fotoğrafçı olmalıdır. Fotoğrafçılığını filme bu kadar kuvvetli aktaran bir yönetmeni de daha önce görmemiştim. Bergman sinemasına yabancı oluşumun verdiği tecrübesizlikle de etrafa sürekli şaşıran gözlerle bakındım. Yakın açılar aşırı ama aşırı iyi.
Filmin psikolojik çözümlemesi benim bilgi dağarcığımı aşar. Zaten filmin izlenmesi ile okumalarına göz atma süreci peş peşe olmalı diye düşünüyorum. Kafanızı kurcalayan ama tam olarak anlam veremediğiniz çok fazla sahne olacak. Ben sadece şunu söyleyebilirim; gizlendiğim personanın, alter egomun, sakladığım gölgelerin, toplumdan kaçtığım zamanların farkındayım. Ama hayatım boyunca, en çok bu filmi izlerken farkında oldum. İnanılmaz bir deneyimdi.
İyi bir yönetmen iyi bir fotoğrafçı olmalıdır. Fotoğrafçılığını filme bu kadar kuvvetli aktaran bir yönetmeni de daha önce görmemiştim. Bergman sinemasına yabancı oluşumun verdiği tecrübesizlikle de etrafa sürekli şaşıran gözlerle bakındım. Yakın açılar aşırı ama aşırı iyi.
Filmin psikolojik çözümlemesi benim bilgi dağarcığımı aşar. Zaten filmin izlenmesi ile okumalarına göz atma süreci peş peşe olmalı diye düşünüyorum. Kafanızı kurcalayan ama tam olarak anlam veremediğiniz çok fazla sahne olacak. Ben sadece şunu söyleyebilirim; gizlendiğim personanın, alter egomun, sakladığım gölgelerin, toplumdan kaçtığım zamanların farkındayım. Ama hayatım boyunca, en çok bu filmi izlerken farkında oldum. İnanılmaz bir deneyimdi.
Tam bir başyapıt. Sembolizm ögelerini daha iyi kullanan bir yönetmen yoktur. 1966'da çekildiği düşünülünce etkisi daha da artıyor. Bergman'ın diğer filmlerinde olduğu gibi bu film de beni sorgulamaya itmişti ilk izlediğimde. Geçenlerde tekrardan açıp izledim ve bu sefer farklı şeyler sorgulamaya başladım. Her izlediğinizde farklı bir noktadan konuyu ele almanıza neden oluyor. The Seventh Seal filminde olduğu gibi bu filminde de karakterleri yaratırken sembolist bir bakış açısı olduğu aşikar. Bergman'ın her filmi aslında kendinizi bulmanıza yardımcı oluyor. Ingmar Bergman bana göre bir psikolog hatta filozoftur. Bu filme Tarkovskyvari diyenler olmuş fakat aslında tam tersi bu durum. Tarkovsky'nin Bergman'dan ne kadar etkilendiği çok belli. Zaten dönemlerine bakınca kimin kimden etkilendiği apaçık ortada.
Filmi izlemeden önce kesinlikle Jung’un Arketipler Kuramı'nı araştırmalısnız çünkü Bergman bu filmi bu kuramla yazmıştır. Dünyaya g ... Devamı
Filmi izlemeden önce kesinlikle Jung’un Arketipler Kuramı'nı araştırmalısnız çünkü Bergman bu filmi bu kuramla yazmıştır. Dünyaya g ... Devamı
Tam bir başyapıt. Sembolizm ögelerini daha iyi kullanan bir yönetmen yoktur. 1966'da çekildiği düşünülünce etkisi daha da artıyor. Bergman'ın diğer filmlerinde olduğu gibi bu film de beni sorgulamaya itmişti ilk izlediğimde. Geçenlerde tekrardan açıp izledim ve bu sefer farklı şeyler sorgulamaya başladım. Her izlediğinizde farklı bir noktadan konuyu ele almanıza neden oluyor. The Seventh Seal filminde olduğu gibi bu filminde de karakterleri yaratırken sembolist bir bakış açısı olduğu aşikar. Bergman'ın her filmi aslında kendinizi bulmanıza yardımcı oluyor. Ingmar Bergman bana göre bir psikolog hatta filozoftur. Bu filme Tarkovskyvari diyenler olmuş fakat aslında tam tersi bu durum. Tarkovsky'nin Bergman'dan ne kadar etkilendiği çok belli. Zaten dönemlerine bakınca kimin kimden etkilendiği apaçık ortada.
Filmi izlemeden önce kesinlikle Jung’un Arketipler Kuramı'nı araştırmalısnız çünkü Bergman bu filmi bu kuramla yazmıştır. Dünyaya gösterdiğimiz dış yüzler, başkalarının görmesine izin verdiğimiz kendimizin parçası personamızdır. Yunan oyuncuların taktığı maskelere gönderme yapan persona, başkalarına gösterdiğimiz kişiliklerimizin maskesidir. Toplum tarafından tepki görmemek için gizlediğimiz yanımızı örten kostümdür. Böylece kendimizi tehlikelere karşı korur, çıkarlarımızı güvence altına alırız.Bazı durumlarda birey, taktığı personanın aslında kendisi olduğuna inanır, personasıyla özdeşleşen birey böylece kendisine yabancılaşır. Bu durumu Jung şişme (inflation) olarak tanımlar. Bu bireyler, rollerine kendilerini fazlasıyla kaptırmış, personalarının egemenliği altında kaybolmuşlar, kendi gerçekliklerinden kopmuşlardır. Diğer bir kavram gölgedir. Gölge, personanın karşıtı olan güçtür. Başka bir deyişle kişinin yüzleşmekten kaçındığı, toplumdan gizlediği, hoş karşılanmayan istek ve fikirleridir. Bu her zaman bizimle olan ama çoğu kez fark edilmeyen karanlık yan, öteki bendir(alterego).
Filmi izlemeden önce kesinlikle Jung’un Arketipler Kuramı'nı araştırmalısnız çünkü Bergman bu filmi bu kuramla yazmıştır. Dünyaya gösterdiğimiz dış yüzler, başkalarının görmesine izin verdiğimiz kendimizin parçası personamızdır. Yunan oyuncuların taktığı maskelere gönderme yapan persona, başkalarına gösterdiğimiz kişiliklerimizin maskesidir. Toplum tarafından tepki görmemek için gizlediğimiz yanımızı örten kostümdür. Böylece kendimizi tehlikelere karşı korur, çıkarlarımızı güvence altına alırız.Bazı durumlarda birey, taktığı personanın aslında kendisi olduğuna inanır, personasıyla özdeşleşen birey böylece kendisine yabancılaşır. Bu durumu Jung şişme (inflation) olarak tanımlar. Bu bireyler, rollerine kendilerini fazlasıyla kaptırmış, personalarının egemenliği altında kaybolmuşlar, kendi gerçekliklerinden kopmuşlardır. Diğer bir kavram gölgedir. Gölge, personanın karşıtı olan güçtür. Başka bir deyişle kişinin yüzleşmekten kaçındığı, toplumdan gizlediği, hoş karşılanmayan istek ve fikirleridir. Bu her zaman bizimle olan ama çoğu kez fark edilmeyen karanlık yan, öteki bendir(alterego).
derin bir çizgiye sahip olmanız gerekir, başlardaki felsefevari doktorun girişi güzel olsa da sonunu getiremedim.
Kişinin kendi kendisiyle hesaplaşması ve yüzleşmesi içten içe tükenmesi ..
Böyle bir eziyet olamaz ! Ayrı dönemlerde tek vücutta iki insanın birleşimi .. Geçmişe dönük azap , insanın kendi kendisiyle kaçak göçek aynada yüzleşmesi .. Hele ki insanın kendi kendisini tokatlaması ( o karakteri yok etmek isteyip gönderememek ) Olgun yaşında mantıklı düşüncelerle kendini tedavi edebilme çabası ne kadar gerçek .. Ve bir o kadar affedilmez ..
Sevgili Bergman seni seviyorum ve kızıyorum.. İzleyiciyisini üzerek kendisiyle yüzleştiriyor.. İnanılmazsın ..
" İçimizde taşıdığımız bu kaygılar , umutsuz düşlerimiz .. açıklanamaz zulüm , yok olma korkumuz .. dünyevi koşullarımızın farkına varmış olmamızselamet umudumuzu daha belirginleştiriyor .. İnancımızın ve kuşkumuzun geceki haykırışları perişanlığımızın ve ürkütücü farkındalığımızın en korkunç kanıtları oluyor .. "
Böyle bir eziyet olamaz ! Ayrı dönemlerde tek vücutta iki insanın birleşimi .. Geçmişe dönük azap , insanın kendi kendisiyle kaçak göçek aynada yüzleşmesi .. Hele ki insanın kendi kendisini tokatlaması ( o karakteri yok etmek isteyip gönderememek ) Olgun yaşında mantıklı düşüncelerle kendini tedavi edebilme çabası ne kadar gerçek .. Ve bir o kadar affedilmez ..
Sevgili Bergman seni seviyorum ve kızıyorum.. İzleyiciyisini üzerek kendisiyle yüzleştiriyor.. İnanılmazsın ..
" İçimizde taşıdığımız bu kaygılar , umutsuz düşlerimiz .. açıklanamaz zulüm , yok olma korkumuz .. dünyevi koşullarımızın farkına varmış olmamızselamet umudumuzu daha belirginleştiriyor .. İnancımızın ve kuşkumuzun geceki haykırışları perişanlığımızın ve ürkütücü farkındalığımızın en korkunç kanıtları oluyor .. "
Bu film ve hissetirdiği duygular için bir yargıda bulunmak herşeyden önce saçma geliyor eğer gerçekten yazacağımız kelimelerin bu filmdeki duyguları tam olarak karşılayacağını düşünseydi Bergman Elisabeti konuşturmamayı tercih eder miydi? Bu film kelimelere dökülemeyen herşeyin filmi ve sinemanın en ırsi yanını kullanarak muhteşem görüntülerle seyirciyi duygudaşı yapıyor. VE İZLEMEYİN YORUMLARINI KALE ALMAYIN BU FİLM SİZDEN HİÇBİR ENTELLEKTÜEL BİRİKİM İSTEMİYOR (elektra dışında). BENCE FİLMİ İZLEMENİN TEK ÖNŞARTI HİSSEDİBİLEN BİR İNSAN OLMANIZDIR.
Öncelikle şunu belirtmem gerekir ki yönetmeni bergmanla alakalı ve bazı psikolojik kuram bilgilerine sahip olmadan izlenmesi durumunda yarıda bırakabileceğiniz yada ne olduğunu tam manasıyla anlamadan bitirebileceğiniz bir film.Aynı zamanda izledikten sonra merak edip araştırırsanız defalarca izleme isteğiyle başucuna alabilirsiniz.her sahnenin her detayın bir anlamı var ve başlangıçtaki sahnelerine rağmen yinede içine çekiyor film sizi.Üzerine düşündürtmeye zorluyor.
filmin özeti aslında filmde geçen şu cümlelerde
Başkalarının yanındaki sen ile yalnızken ki sen arasındaki uçurum.? Var olmayı boş yere hayal etmek, öyleymiş gibi görünmemek gerçekten olmak..? ama en azından hareket etmeyi, konuşmayı reddedebilirsin o zaman artık yalan konuşmak ve maske takmak zorunda kalmazsın. Ama sen öyle sanırsın, gerçek inatçıdır, saklandığın yer su geçirmez değildir, yaşam dışardan sızar içeri ve tepki vermek zorunda kalırsın??
filmin özeti aslında filmde geçen şu cümlelerde
Başkalarının yanındaki sen ile yalnızken ki sen arasındaki uçurum.? Var olmayı boş yere hayal etmek, öyleymiş gibi görünmemek gerçekten olmak..? ama en azından hareket etmeyi, konuşmayı reddedebilirsin o zaman artık yalan konuşmak ve maske takmak zorunda kalmazsın. Ama sen öyle sanırsın, gerçek inatçıdır, saklandığın yer su geçirmez değildir, yaşam dışardan sızar içeri ve tepki vermek zorunda kalırsın??
Filmi anlamak için önce Persona kelimesini irdelemek gerekiyor. Persona, "maske" anlamına geliyor. Dış dünya ile bağımızı koparan ve iç dünyamızdaki en zıt yönümüz ile yüzleşmemizi sağlayan bir maske...
Film en başından itibaren çeşitli imgeler ve zıtlıklar içeriyor. İzleyicinin izleyici olarak kalmasını sağlayan ve filmle özdeşleşmesinin önüne geçen imgelerle Bergman bize ne anlatmak istiyor olabilir? Kafası kesilmiş bir hayvan, morgda yatan ölüler, erekte bir penis...
Peki ya zıtlıklar? Komedi filmi sahnesi/trajik bir eylem sahnesi, suskunluk/konuşkanlık, merhamet/şiddet, hastalık/sağlık, sevgi/nefret ve görsel zıtlıklar...
Bergman, tüm bu zıtlıklar neticesinde sanki bizi bir karakter çatışmasıyla başbaşa bırakıyorve bu çatışmalara bir izleyici olarak şahit olmamızı istiyor. Farklı yorumlara açıkbir film olduğu aşikar. Kuşkusuz, filmin sonunda bize açık bir kapı bırakarakBergman da fa ... Devamı
Film en başından itibaren çeşitli imgeler ve zıtlıklar içeriyor. İzleyicinin izleyici olarak kalmasını sağlayan ve filmle özdeşleşmesinin önüne geçen imgelerle Bergman bize ne anlatmak istiyor olabilir? Kafası kesilmiş bir hayvan, morgda yatan ölüler, erekte bir penis...
Peki ya zıtlıklar? Komedi filmi sahnesi/trajik bir eylem sahnesi, suskunluk/konuşkanlık, merhamet/şiddet, hastalık/sağlık, sevgi/nefret ve görsel zıtlıklar...
Bergman, tüm bu zıtlıklar neticesinde sanki bizi bir karakter çatışmasıyla başbaşa bırakıyorve bu çatışmalara bir izleyici olarak şahit olmamızı istiyor. Farklı yorumlara açıkbir film olduğu aşikar. Kuşkusuz, filmin sonunda bize açık bir kapı bırakarakBergman da fa ... Devamı
Filmi anlamak için önce Persona kelimesini irdelemek gerekiyor. Persona, "maske" anlamına geliyor. Dış dünya ile bağımızı koparan ve iç dünyamızdaki en zıt yönümüz ile yüzleşmemizi sağlayan bir maske...
Film en başından itibaren çeşitli imgeler ve zıtlıklar içeriyor. İzleyicinin izleyici olarak kalmasını sağlayan ve filmle özdeşleşmesinin önüne geçen imgelerle Bergman bize ne anlatmak istiyor olabilir? Kafası kesilmiş bir hayvan, morgda yatan ölüler, erekte bir penis...
Peki ya zıtlıklar? Komedi filmi sahnesi/trajik bir eylem sahnesi, suskunluk/konuşkanlık, merhamet/şiddet, hastalık/sağlık, sevgi/nefret ve görsel zıtlıklar...
Bergman, tüm bu zıtlıklar neticesinde sanki bizi bir karakter çatışmasıyla başbaşa bırakıyorve bu çatışmalara bir izleyici olarak şahit olmamızı istiyor. Farklı yorumlara açıkbir film olduğu aşikar. Kuşkusuz, filmin sonunda bize açık bir kapı bırakarakBergman da farklı yorumlara açık olmasını istiyor.
"Karakter çatışması" içeren filmlerin de(bkz. Fight Club, Shutter Island) atası niteliğinde olan bu filmin okumasının iyi yapılması gerekiyor. Sonuç olarak isepişman olunmadan izlenebilecek bir başyapıt niteliği taşıyor.
10/8.
İyi seyirler.
Film en başından itibaren çeşitli imgeler ve zıtlıklar içeriyor. İzleyicinin izleyici olarak kalmasını sağlayan ve filmle özdeşleşmesinin önüne geçen imgelerle Bergman bize ne anlatmak istiyor olabilir? Kafası kesilmiş bir hayvan, morgda yatan ölüler, erekte bir penis...
Peki ya zıtlıklar? Komedi filmi sahnesi/trajik bir eylem sahnesi, suskunluk/konuşkanlık, merhamet/şiddet, hastalık/sağlık, sevgi/nefret ve görsel zıtlıklar...
Bergman, tüm bu zıtlıklar neticesinde sanki bizi bir karakter çatışmasıyla başbaşa bırakıyorve bu çatışmalara bir izleyici olarak şahit olmamızı istiyor. Farklı yorumlara açıkbir film olduğu aşikar. Kuşkusuz, filmin sonunda bize açık bir kapı bırakarakBergman da farklı yorumlara açık olmasını istiyor.
"Karakter çatışması" içeren filmlerin de(bkz. Fight Club, Shutter Island) atası niteliğinde olan bu filmin okumasının iyi yapılması gerekiyor. Sonuç olarak isepişman olunmadan izlenebilecek bir başyapıt niteliği taşıyor.
10/8.
İyi seyirler.
izlediğim ilk bergman filmi.tam anlamıyla şaheser.ilk izleyişimde kafamın güzel olmasından dolayı tekrar izledim ve neler kaçırdığımı ikinci izleyişte farkettim.
insanın kendine,çevresine olan yabancılaşmasını ve aslında bu yabancılaşmayı gizlemek için taktığı maskeyi anlatır en azından ben böyle bi anlam çıkardım zira herkes farklı bi anlam çıkarabilir bu filmden.
en etkilendiğim sahneler doktorun voglere söledikleri ve almanın voglere anlattığı çocuk doğurma hikayesi.hepimiz hayatta bi maske takıyoruz.ailemizin,arkadaşlarımızın istediği kişiyi oynuyoruz.peki çözüm ne vogler bunun çaresini hiç konuşmamak olarak görmüş ama doktorun şu muhteşem sözü bunun da çözüm olmadığını gösterir'seni anlıyorum vogler.susmanı anlıyor ve saygıyla karşılıyorum ama gerçek inatçıdır.saklandığın yer su geçirmez değildir.yaşam bir şekilde sızar içeri ve tepki vermek zorunda kalırsın.'
son söz olarak akıl ... Devamı
insanın kendine,çevresine olan yabancılaşmasını ve aslında bu yabancılaşmayı gizlemek için taktığı maskeyi anlatır en azından ben böyle bi anlam çıkardım zira herkes farklı bi anlam çıkarabilir bu filmden.
en etkilendiğim sahneler doktorun voglere söledikleri ve almanın voglere anlattığı çocuk doğurma hikayesi.hepimiz hayatta bi maske takıyoruz.ailemizin,arkadaşlarımızın istediği kişiyi oynuyoruz.peki çözüm ne vogler bunun çaresini hiç konuşmamak olarak görmüş ama doktorun şu muhteşem sözü bunun da çözüm olmadığını gösterir'seni anlıyorum vogler.susmanı anlıyor ve saygıyla karşılıyorum ama gerçek inatçıdır.saklandığın yer su geçirmez değildir.yaşam bir şekilde sızar içeri ve tepki vermek zorunda kalırsın.'
son söz olarak akıl ... Devamı
izlediğim ilk bergman filmi.tam anlamıyla şaheser.ilk izleyişimde kafamın güzel olmasından dolayı tekrar izledim ve neler kaçırdığımı ikinci izleyişte farkettim.
insanın kendine,çevresine olan yabancılaşmasını ve aslında bu yabancılaşmayı gizlemek için taktığı maskeyi anlatır en azından ben böyle bi anlam çıkardım zira herkes farklı bi anlam çıkarabilir bu filmden.
en etkilendiğim sahneler doktorun voglere söledikleri ve almanın voglere anlattığı çocuk doğurma hikayesi.hepimiz hayatta bi maske takıyoruz.ailemizin,arkadaşlarımızın istediği kişiyi oynuyoruz.peki çözüm ne vogler bunun çaresini hiç konuşmamak olarak görmüş ama doktorun şu muhteşem sözü bunun da çözüm olmadığını gösterir'seni anlıyorum vogler.susmanı anlıyor ve saygıyla karşılıyorum ama gerçek inatçıdır.saklandığın yer su geçirmez değildir.yaşam bir şekilde sızar içeri ve tepki vermek zorunda kalırsın.'
son söz olarak akıl sağlığınızı etkileyebilir.naçizane fikrim izlemeyin izletmeyin
insanın kendine,çevresine olan yabancılaşmasını ve aslında bu yabancılaşmayı gizlemek için taktığı maskeyi anlatır en azından ben böyle bi anlam çıkardım zira herkes farklı bi anlam çıkarabilir bu filmden.
en etkilendiğim sahneler doktorun voglere söledikleri ve almanın voglere anlattığı çocuk doğurma hikayesi.hepimiz hayatta bi maske takıyoruz.ailemizin,arkadaşlarımızın istediği kişiyi oynuyoruz.peki çözüm ne vogler bunun çaresini hiç konuşmamak olarak görmüş ama doktorun şu muhteşem sözü bunun da çözüm olmadığını gösterir'seni anlıyorum vogler.susmanı anlıyor ve saygıyla karşılıyorum ama gerçek inatçıdır.saklandığın yer su geçirmez değildir.yaşam bir şekilde sızar içeri ve tepki vermek zorunda kalırsın.'
son söz olarak akıl sağlığınızı etkileyebilir.naçizane fikrim izlemeyin izletmeyin
Psikiyatri dünyasının içindeyim ama bu film o kadar uzak ki bir şeyler anlatmaya.
Bir filmden ziyade bir deney gibiydi. İzlerken sıkılmadım mı,sıkıldım açıkçası. Anlattığı şeylere vakıf olduğumdan değil de sanki biz bu sorguları pek uzun süre evvel izlemiştik,belki ondan. Çok ilginç şeyler sunmuyor size film. Yani belirli bir yaşa gelip az buçuk sinema kültürü edindiyseniz,elinize fazla bir şeyler geçmeyecektir,film sonunda. İşin sonunda bilinçaltı denen şey aleni bir müstehcenliktir zaten.
yorum yazanların birşey anladıgını zannetmem.akıl hastalarının bayrak tasıyanı bergmanın hastanedeyken senaryosunu yazdıgı berbat monologlu ve hiçbir şey anlatma çabasında olmayan saçma sapan sahne geçişleri ile kameraya bakan,iskandinavyanın en çirkin iki kadının başrolunde oldugu bir filmdir bu.
anlayanlara ne anladıgını sormak isterim. bence bunu bergman bile bilmiyor.
anlayanlara ne anladıgını sormak isterim. bence bunu bergman bile bilmiyor.
Persona filmine Benzer Film ekliyorsun.
Persona filmini Kategorize ediyorsun.
Bu filmi aşağıdaki seçenekleri işaretleyerek kategorize edebilirsin.
Persona filmine Konu ekliyorsun.
FİLM İLE İLGİLİ İSTATİSTİKLER
Arama sonuçları
Bu filmi izleyen 20 kişi
Kullanıcı Bulunamadı...
ÜYE OL