Koca Dünyada Kurtuluş Pusuda

Koca Dünyada Kurtuluş Pusuda - Umut Vermek Bir Sinema Erdemidir

21. yüzyılda yaşıyoruz. Teknoloji iyiden iyiye gelişmiş, hayatımızın her alanında mevcut. Yüksek binalar etrafımızı çevrelemiş, hemen her şeye rahatlıkla ulaşabiliyoruz. Şık markalar, moda, para... vesaire vesaire... İyi de, tüm dünya bu denli mükemmel gözükürken, yani yaşanılası, bizim en çok umuda ihtiyaç duyduğumuz anlar nasıl oluyor da bu harika düzenin geliştiği anlar oluyor. Nasıl oluyor da yabancılaşma böyle içimize işliyor.

Sinema işte, basit lanse edilebilir. Lakin o denli basit değil. Bir film izlersiniz, ruhunuza işler. Ömür boyu sizinle gelir. Kendinizi sorgularsınız. Bir film izlerseniz, yanınızda harika bir insan vardır, dünya umurunuzda olmaz. Filmin sonunda harika bir tebessümle ayrılırsınız salondan. Babanız elinizden tutup götürür ilk izleyeceğiniz filme. Okul arkadaşlarıyla toplanır, bir atmosfere dahil olursunuz. İzleyeceğiniz her kare hayatınızın parçası olur, zira gerçek hayatı çözdüyseniz durum vahimdir. Gerçek, acıtıcıdır, perdede gördüklerinize ihtiyacınız vardır. Hem bir şeyleri daha iyi kavramak, hem mücadele etmek, hem de kendinizi bulmak için. Çünkü ömrünüz boyunca maruz kaldıklarınızın çoğu, size siz olduğunuzu söyleyen olgular, birer yalandan ibarettir. Seçim size ait değildir, bir filmi izlemek ise sizin tercihinizdir.

Bu denli girizgah yeter; "Koca Dünyada Kurtuluş Pusuda" yı izlediğim anı hiç unutmayacağıma eminim. Seyrettiğim en samimi filmlerden olduğunu, herkese izletme çabamı, olur olmadık her yerde filmi önermemi kendi adıma mazur görebiliyorum.

Konusuna bakıldığında, anne ve babasını bir trafik kazasında kaybeden ana karakterimizi, yıllardır görmediği dedesi sahiplenir. Kendi topraklarına, köklerine, Bulgaristan’a dönüş yolculuğu böylece başlar. Artıları saymakla bitmez filmin. Bir dramı acitasyona gerek duymadan işlemesi, ince mizahı, siyası alt metni, güçlü dramatik yapısı ve gelgelelim 21. yüzyılda en çok ihtiyaç duyduğumuz duyguları, umudu, samimiyeti olağanca aktarması. Aynı zamanda bir yol filmi olması ve tabii ki "Tavla" oyunu... Yani bir başka klasik sanat. Filmi izlerken bir Türk filmi izliyormuş hissine yer yer kapılmak pekala mümkün. Ne de olsa, kültürel benzerliklerimiz var.

Odak noktasına Alex’in içinde büyüyen boşluğu kapatmaya çalışan dede figürü yerleşirken, ortadaki tüm ilişkilerin özü sevgiden meydana geliyor. Öyle böyle bir sevgi de değil, ayakta durması zor. Dile kolay aradan yıllar geçmiş.

Yol filmi özelliğine yeniden dönersek, yolculuğun bisikletle yapılması ayrıca beni benden almıştır. Bisiklet, hakikaten çok değer verdiğim bir yol aracıdır. Belki, yol için verilen emeğin artması, belki daha özgür bir ifade sembolü olması.

Anlatarak bitmez bu film. İzlemeniz şiddetle tavsiyedir. Özellikle karamsarlığa kapıldığınızda, boşluğa düştüğünüzde, yani ömrünüzce birkaç defa izlemeniz sizi kendinize getirir. Sinemaya teşekkürler...