Fil

hayranlıkla izleyip bitirdiğim filmin burada bu kadar kötü yorum almış olması şaşırttı beni. filmin karakter konumlandırmaları harikaydı. bütün karakterler amacına iğreti durmadan hizmet ediyordu. oturmuş düzene yapılan eleştiriler yerinde ve çarpıcıydı. lise hiyerarşisini farklı bir yönden ele alıp, popüler kızların büyüleyiciliğini kırıp sığlıklarını göz önüne sererken bir yandan da michelle gibi bir karakterle itelenmiş karakterlere duyduğumuz sempatiyi arttırıyordu. elias’ı biz seyircilerle özdeşleştirip izleme eğlemini fotograf çekmekle meteforlaştırması da ayrıca hoşuma gitti. elias’ın ilk kurbanı gördüğü gibi ölmesi ironisi de ayrıca hoştu. john’un ebeveynlerinin sorumluluğunu üstlenmesini arabanın direksiyonunu devralmasıyla harmanlanması da harikaydı. bunlar dışında yönetmenin bize tanıttığı karakterlerden (benny hariç -onu zaten yeterince içselleştirmedik kanımca-) hiçkimsenin ölümünü izletmesi güzel bir ayrıntıydı. film konusunda en bayıldığım noktalardan biri de unlineer time line oldu. John’un fotografının çekilme sahnesini elias, john ve michelle’in bakış açılarından tekrar izleme fikrini oldukça beğendim. yolların kesişimi en umursamaz karakter michelle üzerinden gösterildi. filmin en tatmin edici noktasının bu sahneler olduğunu da söyleyebilirim. eric karakteri bana kalırsa alex’in gerçek bastırmaya çalıştığı kimliği olarak var olmuş onu öldürüp özgürleşmesiyle içindeki gerçek psikopat tam anlamıyla kontrolü ele geçirmişti. sondaki kurban seçme sahnesi de böyle açıklanıyordu. katliamdan önce alex odasında piyano çalarken şiddet dolu bir oyun oynayan eric’in vücudunun altındaki fil desenli battaniye ise aklıma "elephant in the room" deyimini getirdi. çocukların aileleri ve toplum tarafından kenara itilmişliği devasa bir "fil" gibi gözler önündeydi ama görmezden gelindi. sonunda ise alex "filleşerek" yaşadıklarını kendince kendi aleyhine döndürdü. film hakkında sevmediğimi söyleyebileceğim tek nokta katliam sahnesinde kaçışan çocukların inandırıcılıktan uzak olması, adam akıllı çığlık bile atılmaması, dışarıda izleyenlerin polisi aramaya tenezzül bile etmemesiydi. uzun lafın kısası benim için mükemmele yakın bir film deneyimiydi.

Gereğinden fazla abartılmış bir film. Filmin çekim doğallığına diyecek yok fakat ödül alacak bir film değil. O ödülü de yönetmeninden ötürü aldığına inanıyorum. Tüm filmlerde nedensellik aramak anlamsız, fakat bu filmdeki ana karakterlere baktığımız zaman bu çocuklar sanki her sabah okula gidip katliam gerçekleştiriyorlarmış gibi rahat davranıyorlar. Elephant'ı izleyenlerin Columbine Lisesi katliamını bilmeleri, filmin sonunda yaşanacak vahşetin önceden kafada yer etmesini sağlıyor,bu durum da herkeste bir önbilgi oluşturuyor. Eğer böyle bir tarihselikle ilişkilendirilmeseydi film izleyen herkese doğallıktan uzak gelecekti. Size Estonya yapımı Klass'ı şiddetle tavsiye ediyorum.Yönetmenliğini ve senaristliğini Ilmar Raag'ın yaptığı bu film 2007 yapımı. Bu iki filmi kıyaslamayacağıma dair kendime söz verdim ama dayanamıyorum. Elephant, Klass'ın eline su bile dökemez. Bu iki filmde de aynı konu ele alınmış, fakat Klass gerçek bir şaheser ve sizi derinliklerine çekip aldığını fark ettiğinizde film bitmiş olacak.

Not:Guy Van Sant ,önce şişman ve gözlüklüler ölür klişesinden de vazgeçmemiş,korkunç.

Konusunu okuğumdan mıdır, yoksa filmin tek kamera hareketiyle çekilmesi ve de film boyunca müzik olmayışından -ki oldukça yerinde bi karar zira sadece çocuğun piyanoda çaldığı müzik çalıyor şu an kafamda ve filmede bayağı iyi oturuyor- ya da ha oldu olacak herşey bitecek dememden midir? Belki de hepsidir beni etkileyen; film gayet başarılı.

Filmdeki diaologların ve oyunculukların doğallığı; kameranında içtenliğiyle birleşince oldukça iyi bi iş çıkmış ortaya.

Sonunda hani "o piti piti karamela sepeti" gibi bir sahneye hiç gerek yoktu. Kanımca ana karakterin yapacağı bir hareket değildi. Akabinde psikopat insanların ne kadar ince zevklerinin olabileceği çok güzel vurgulamış. Belki dahada ön plana çıkarılabilirdi karakterin altını daha çok doldurabilmek için.bkz. piyano çalmak. Yine hatırlamak gerekirseHannibal'da sanat düşkünü entelektüel bir psikopat. Fakat burada sadece filmin küçük bir parçası karakterin bir yanıyla ne kadar naif olduğuna bir gönderi.

Eleştirilerle yüklü sanatsal açıdan mükemmele yakın bulduğum bu filmi dün izleme fırsatına nail oldum. Filmin senaryosu çok basit olmasına rağmen yönetmen ortaya müthiş bir iş çıkarmış tıpkı david fincher'ın the social network'ünde olduğu gibi. Filmin kurgusu şahsen çok hoşuma kaçtı karakterler arasındaki sahne geçişleri falan çok iyiydi -severim böyle farklı çekim olaylarını zati- karakter betimlemeleri çok başarılıydı müzik kullanımı yerinde ve başarılıydı. Ve gelelim görüntü yönetmenliğine; film bittikten sonra görüntü yönetmenini ayakta alkışladım birazdan da adresine bir sepet dolusu çiçek yolluycam, adam o kadar iyi ki filmin her karesi olağanüstü bir resim niteleğinde grubumuzda fotoğrfcılıka ilginenlere ayrıca öneririm. Nuri Bilge filmlerine acayip benzettim bu filmi, iki yönetmen arasında bir etkileşim var kanımca Bir Zamanlar Anadolu'dan aldığım hazzın aynısını bu filmden de aldım, kıyıda köşede kalmış harika bir film bence. Ne yapıo ne edip bu filmi edinin ve izleyin efenim.Çüs