Patch Adams

Sonnet 17 by Pablo Neruda

seni bir tuz gülünü, sarı yakutu ve alev saçan

oklu karanfili severcesine değil:

karanlıkla ruh arasında gizli severim

nasıl seversek gizemli şeyleri

çiçeğinin ışığını içinde saklayan

yeşeren fidan gibi severim seni,

senin aşkınla yaşar gövdemde, loş,

ve topraktan yükselen birikmiş koku.

nasıl* ne zaman? nerde? bilmeden severim seni,

dönüşü yok, gururu yok, sorunu yok sevdamın,

böyle severim seni, aşkı böyle bilirim.

böyle severim seni, ben sen iken, sen ben iken

göğsümde elin benim olacak kadar yakınken

gözlerin ben uyumadan önce kapanırken...

orjinali:

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz

or the arrow of carnations the fire shoots off.

I love you as certain dark things are to be loved,

in secret, between shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms

but carries in itself the light of hidden flowers;

thanks to your love a certain solid fragrance,

risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where,

I love you simply, without problems or pride:

I love you in this way

because I don't know any other way of loving

but this, in which there is no I nor you,

so intimate that your hand upon my chest is my hand,

so intimate that when I fall asleep

it is your eyes that close.