Wendy Ve Lucy

..Rekabet, meydan okuma söylemi kentlerde daha sert kuşkusuz. Çevrecilik modası büyük bir kentte genellikle bizi sarıveren bu yorgunluğa, bu sınırsız bıkkınlığa yabancı değildir belki. Herkese açık yerlerden geçmek, halk yığınları içinde yürümek, yüzlerce suratla karşılaşmak demek, her an güçsüzlüğünü doğrulamak ve bunu tam zıddına nereye giderlerse gitsinler her yerde hemen tanınıveren ünlü kimseleri kıskanmak demektir..

KALDIRIMA ATILAN BİREY, KİMLİĞİNİN KENDİNDEN ÇIKIP KAMULAŞTIRILDIĞINI DUYUMSAR.

Gözden kaçmak, kimse tarafından fark edilmemek korkusuna kapıldığından, durumuyla çelişik olarak her şey olmak ister..

Masumiyetin Ayartıcılığı, Pascal BRÜCKNER

**

Yalnızlık, kadınlar açısından daha zor; bedenleri zaten onlara ağır bir yükken, zarif ve narin yaratılışlarını hesaba katıyoruz ve YALNIZ kaldıklarında ne yapacaklarını, ne halde olacaklarını tahmin ediyoruz.. .

..

Her yer surlarla çevrildi ve kamulaştı..

"Wendy gibi yabanıl, narsist ruhlar" npabilir ki bu hayatta; nasıl hayatta kalabilir?

ROSETTA GİBİ, en yakın arkadaşını muhbirleyip bir iş sahibi olmaları gerek..

Hayatta kalmak için başkasının canını yakmalısın...

Kapitalizmin altın kuralı neydi;

"Başkasının sırtına basmadan YÜKSELEMEZSİN"

..

evet yabancılaşmanın keyfini/acısını çıkarıyoruz; kalabalıklar arasında rolümüzü oynamaya devam ediyoruz; boşlukta sallanmaya devam ediyoruz..

Hepimiz hastayız..Hastalığa yakalanmayan birey kalmadı..

Varlığımızı, varoluşumuzu sorgulamanın anlamı kalmadı..

"Kabullenmek ya da yok olmak"

...

Malum; "modernite; bizi her saniye eritiyor içerisinde."