Godard ve Ben

Açıkçası ilk başlarda, filmin vizyon tarihinden itibaren izlemek konusunda kararsızdım. Velhasıl bugün bir cesaretle kendimi sinema salonunda buluverdim.

Kamera: Görsellik olarak ve sekansların yarattığı, izleyicinin estetik algısına hitap eden geçişler tam anlamıyla harikuladeydi. Özellikle birkaç sahnede yaratılan kurgu, renk ve negatifliğin müzik ile senkronize bir şekilde değişim göstermesi... Onun dışında filmin görsel niteliği üzerine ekstra olarak, ''bu çok farklıydı'' denilebilecek sahneler yok. Şayet geniş açılar seven izleyici türündenseniz bu beklentiniz karşılanamayabilir.

Senaryo: Bana kalırsa senaryo zekice yazılmış. Akıl dolu, sarkastik sayılabilecek espriler, kurguyla bütünleşmiş kelime eşzamanlılıkları enfesti. Dönemin siyasi diline de hakim bir yazım mevcuttu. Senaryo yönünden hiçbir olumsuzluk beklemiyor izleyiciyi.

Bunların dışında, olumsuz yorumlara katılmayarak, filmin, Godard'ın beşeri aşkı (Anne) ve radikal aşkı (Devrim) arasındaki çaresizliğine yoğunlaştığını hatırlatmak isterim. Kimi izleyici, daha geniş çaplı bir beklentiyle gidiyor filme. Bu bir hata. Godard'ın yalnızca bir dönemine, bence en ateşli dönemine dahil olacaksınız. Bu dönemi, ''Godard'ın kendisini değişmek zorunda hissettiği dönem'' başlığıyla tanımlayabiliriz sanırım.