The Bridge

Köprü'nün ilk sezonundan anladığım; çok çok iyi bir senaryo, çok iyi oyunculuklar, çok iyi görüntü yönetimi ve renk kullanımı dolu, hollywood tadından uzak, soğuk, güzel bir polisiye eser izlediğim. Saga karakteri izleyen herkese ilginç gelmiştir, ilk bölümlerde kötü oyunculuk şüphesiyle baktığımız Saga'nın aslında çok iyi bir oyunculuğun hollywood tarzı göz boyamalardan uzak doğallığı içerisinde verildiği için anlaşılamadığı, ama anlamak için bize zaman tanındığını görüyoruz. Dizinin başarısındaki en büyük etken doğallık: gece ve gündüz şehir, her bölümde karşımıza heybetiyle çıkan soğuk, sisli köprü görüntüleri, bir hollywood filmi ya da dizisi olsaydı abartılıp yüceltilecek bir katil, ve bütün karmaşık, kopuk, eksik, güzel yönleriyle akarken hayatın ta kendisi. Sanki birisi bu insanların hayatını belli zamanlarda kameraya almış gibi Bröen; en dramatik olaylarda bile bir olağanlık, bir uysal akış var. Diziye adını da veren köprü ise bütün politik ve sıradan anlamlarıyla toplumsal ve insani ilişkilerde kurulamayan bağları, yolları, köprüleri işaret ediyor: demir yığınları ya da bir abinin kardeşine olan sevgisi olsun her yerde insandan insana uzanan bağları, köprüleri temsil ediyor gibi; ve bu yüzden ilk cinayetten başlayarak hem katilin diğer eylemlerine hem de diğer suçlara ve suçlulara uzanırken yoklukların, eksikliklerin, istismarların yarattığı kötülüklere, suçlara tanık oluyoruz. Katilin toplumu masumları kurtarmak için suç işlemeye çağırması ve hatta zorlaması ise olayı daha da ilginç kılıyor; John Katzenbach'ın Sıradaki Sensin adlı romanı gibi.

Polisiye seven ve sevmeyen herkesin izlemesi gereken, oldukça nitelikli bir eser Bröen.