Avcı

Genel kanının aksine filmin en beğendiğim kısmı ilk bölümdü, özellikle de düğün sahnesi. Çünkü en gerçekçi, en doğal davranışları ve hisleri orada görüyoruz. Hayatın içinden diyebileceğimiz, karakterlerin davranışlarını anlamlandırabileceğimiz görüntüler vardı o düğün sahnesinde. Fakat Vietnam'a gitmeleriyle birlikte film biraz çoka sardı affedersiniz. Hele de finalde söylenen şarkıyla üzerine tüy dikti.

Oradan birlikte kurtulan üç arkadaşın sonradan neden birbirlerinden haberi yok? Mike nasıl oluyor da o rulet oynanan mekana takılabiliyor? Hadi diyelim sonrasında Nick kafayı yedi rulete başladı, Steve de çok üzgündü insan içine çıkmak istemedi, e peki arkadaşını sırtında kilometrelerce taşıyan Mike neden sormadan soruşturmadan döndü memleketine? Kızla aralarındaki ilişki niye bu kadar gelgitli oluyor da sonra bir anda şak diye kendilerini yatakta buluyorlar? Ölümden kıl payı kurtulan üç arkadaşın olduğu bir hikaye nasıl "arkadaşımın aşkısın" basitliğine evrilebildi? Nick ölünce niye herkes bir araya geldi ve Amerikan marşlarıyla veda ettiler? Amaç neydi, ne anlayacağız bundan? Bunları düşününce karakterler tam bir yere oturmuyor, biraz gerçekdışı geliyor bu haliyle. Filmin vermek istediği mesaj bulanıyor.

Film güzel, insanda bir şeyler bırakıyor, ama çok temel bir sıkıntısı var: Ne anlattığı belli değil. Bir sürü şeyden bahsetmek istemiş ama karman çorman bir şey çıkmış ortaya. Başlangıçta işçi sınıfından birkaç arkadaşın ilişkilerine odaklanıyor, sonra av sahnelerinde av-avcı, insan-doğa ilişkilerine girecekmiş gibi yapıyor, vietnam'da bir süre klasik bir savaş filmi gibi takılıyor, sonra bir aşk hikayesine meylediyor. Bir ara "savaş sonrası insan psikolojisi"ne gimeye çalışıyor. Aralarda pek çok kez "göçmenlik" vurgusu var. Finale doğru da vatanseverlik duygusu eklenmiş.

Bu yazdığım temaların hepsi işlenebilir, bunda bir problem yok ama hepsi ayrı ayrı, bölük pörçük incelenmiş gibi. Birbiri içine giremiyor bu temalar. Her seferinde farklı bir film izliyor gibi oluyoruz, tam olarak bir konuya odaklanamıyoruz. Dolayısıyla film bittiğinde hiçbir duygunun hiçbir fikrin tam olarak tadı kalmıyor dilimizde. Yarım yamalak bahsedilmiş çeşitli konular kalıyor geriye.

Filmi üç kısıma ayırmalıyız aslında; savaş öncesi, savaş ve savaş sonrası diye. Bu şekilde düşündüğümüzde ilk kısmın çok sıkıcı son kısmın ise idare eder olduğunu söyleyebilirim. Ancak 2. kısım yani savaş muhteşem işlenmiş. Tabi savaş dediğime bakmayın sahnelerin çoğu rus ruleti ile geçiyor. Bu sahneler gerek kamera, gerek oyunculuk gerekse de ses kullanımı açısından olağanüstü. Özellikle bu sahnelerde müzik kullanmamaları gerçekçiliği daha da arttırmış. Silah sizin kafanıza dayalı gibi hissediyorsunuz.

Genel bir değerlendirme yapmak gerekirse; cani vietnamlıların karşısında vicdan sahibi amerikalıların psikolojisindeki çöküşü izliyoruz. Tarafsız bir film değil yani. Her amerikan savaş filminin Apocalypse Now gibi tarafsız olmasını bekleyerek kendimizi kandırıyoruz aslında. En azından amerikan askerlerinin kahramanlıklarını görmedik bu filmde. Buna da şükür.

Eğer bir sinemaseverseniz o rulet sahnelerini kesinlikle izlemelisiniz. Bunun dışında kayda değer pek bir yanı yok.

Ek olarak genç Christopher Walken'ı izlemek çok ilginçti. Alışmışım o yaşlı haline. Yine de bakışları hep aynı o psikopat bakış. Yaşlıyken de psikopat, gençken de...

Herkesin müşterek eleştrisi olan "3 saat fazlaydı" ve "düğün sahnesi gereksiz uzundu" kısmına ben de katılıyorum. Ancak, film şişirilmiş konusuna katiyetle karşı çıkıyorum. Nedenini şöyle kısaca özetleyim; film aslında mesajını alt metinlere gizlemiş olan güzel bir mesaja dayanmakta. Yani verilmek istenen mesajlar doğrudan değil, filmin geneline yayılmak suretiyle ince ince verilmiş. Kadrosu gerçekten çok büyük oyunclardan oluşuyor, bu ayrıca iştah kabartıcı... Kısaca oyunculara değinmek isterim. Robert De Niro bu filmde bambaşka bir karizmaya sahipti. Sakal bir adama ancak bu kadar yakışabilir. Meryl Streep güzelliği ile büyüledi. Christopher Walken gayet doğaldı, gayet iyiydi. Ve son olarak benim için özel öneme sahip olan oyuncu John Cazale'nin ölmeden önce rol aldığı son filmiydi :(

Bu arada belki birçok kişi için önemsiz bir ayrıntıydı ama "This is this" sekansı çok güldürdü beni... John Cazale, Robert De Niro'nun taklidini yapıyor bu halen aklıma geldikçe gülerim :))

Meraklısı için bağlantı adresi (Dk. 60:15 - 60:55 arasında)

Not: Buradan sonrası John Cazale ile ilgilidir: Kendisi, genç yaşta yaşama veda ederek bizi o muhteşem oyunculuğundan mahrum bırakmıştı. Cazale öylesine usta bir oyuncuyduki hayatı boyunca her daim büyük oyuncu ve yönetmen kadrosu ile çalışmış, oynadığı hiçbir film IMDB'de 8 puanın altında olmayan, IMDB puan ortalaması gelmiş geçmiş en yüksek oyuncuların başında olan bambaşka bir adam. Al Pacino gibi usta bi' oyuncu bile, kendisinden çok şey öğrendiğini ifade etmiştir. Bu konuda daha fazla bilgi edinmek isterseniz lütfen şu belgeseli izleyin. I Knew It Was You: Rediscovering John CazaleNeyse konu çok dağıldı, hemen topluyorum :) Ezcümle, film birçok yönüyle izlemeye değerdir.