Leviathan

andrey zvyagintsev`in son ve en zayıf halkasıdır. ne kadar ödül aldığı çok da umrumda değil. muhtemelen oscarda da en iyi yabancı film ödülü oscarını alacak ama bence yine de olmamıştır. andrey`e yakıştıramadım bu filmi. hani bir tarkovski öğrencisinden çok daha fazlasını beklerdim ben. bunda muhtemelen daha önceki filmlerini beğenmiş olmamın da etkisi mevcut. her ne kadar elena filminde bir düşüş görmüşsem de onun acısını bu filmle çıkaracağını düşünüyordum. bu kadar hayal kırıklığına uğramam da muhakkak ki filme, büyük bir beklentiyle gitmiş olmamın da payı büyüktü.

film, anti-otoriter/totaliter bir film. otoriteyi siyaset, aile ve belki de biraz din olarak üç farklı koldan işliyor olsa da ağırlığı siyasi otoriteden yana kullanmış. otoritenin yıkılmazlığını ve başta hukuk olmak üzere her şeyin onu ayakta tutmak için kurgulandığını gösteriyor ve bu duruma da elinden geldiğince giydirmeye çalışıyor. bu konunun biraz da zaman zaman çeşitli mecralarda diktatör olarak lanse edilen ve filmde de zaman zaman portresiyle olsa da yer alan putin`e bir dokundurma olup olmadığı da son derece tartışmaya açık.

filmin göstermeye çalıştığı noktalardan bir tanesi de, siyaset ve dinin neden birbirinden bağımsız olması gerektiği. ancak bunu alışıldık üzere, halkın değil, siyasetçilerin penceresinden anlatmaya çalışmış.

yani konu olarak son derece yavan kalmış film. hani tamam, filmlerden beklentim bana hayatın anlamını göstermesi değil(öyle bir şey aradığım da yok zaten) ama bu konu bana çok bayat geldi, geliyor. her ne kadar sanatta konunun değil uslübun önemli olduğunu düşünsem de uslüp açısından da çok etkileyici bulmadım. başta da dediğim gibi, ben tarkovski`nin öğrencisi olan ve özellikle vozvrashcheniye filmiyle çıtasını yükselten andrey`den bundan çok daha iyisini bekliyordum. benim için 2014 yılının hayal kırıklığı yaratan filmi olmuştur. üzüldüm, çok üzüldüm.