No One Will Save You

Konfor alanımda kalıp, klişe bir uzaylı istilası filmi izlemek istemiştim. Fakat bazı açılardan çok yaratıcı bir işle karşılaştım.

Film çocukluğunda yaşadığı bir travma sonucu toplumdan dışlanan ve kır evinde izole bir yaşam süren Brynn'e odaklanıyor. Etrafında hiç insan olmadığı için filmde 2-3 kez insan sesi duyuyoruz. Filmin ilgi çekici kısmı ise genelde görsel tercihleri ile vuku buluyor. Hollywood'un yarattığı uzun bacaklı ve kollu, dar göğüs kafesli, koca kafalı ve gözlü uzaylılara fiziksel işlevler kazandırılmış. Evrimlerinin avantajını bu derece öne çıkartan pek film hatırlamıyorum. Örneğin ince eklemlerin iki sebebi var. Birisi esneklik, diğeri ise bu esnekliği kullanarak fiziksel iletişim kurabiliyor olmaları. Türlü bükülmeler sonucu uzak mesafelerde işaret dili kullanıyorlar. Bunu hava alanlarında uçağın inişine yardımcı olan, ellerinde fosforlu ışıklar tutan görevlilerle bağdaştırabilirsiniz. Ses tasarımının kuvvetli oluşu da uzaylıların iletişim kanalını ilgi çekici hale getirmiş.

Öte yandan Brynn, film evrenlerinde görebileceğimiz en garip uzaylı avcılarından biri. Çok zeki ve çaresizliğinin getirdiği korkuyu iyi yöneterek vahşileşebiliyor. Kaitlyn Dever'ın duyguları bu kadar değişken bir karaktere, hiç konuşmadan böylesine güçlü can verebilmesi ise muazzam.

Filmin problemi ise çok büyük. Bir bağlam kargaşası var. Ne anlatmak istediğini biliyor mu emin değilim. Ama çok kötü anlattığına eminim. Finalindeki twistin anlaşılabilir olmaması da ekmeğe bal sürüyor ve deneyimi oldukça düşürüyor. Benim çıkardığım anlama gelecek olursam;

İnsanlar kendi cennetlerini yaratabilirler. Kolay kısmı kendileriyle yüzleşmeleri. Zor kısmı ise toplumun kabulü.