Derisini Satan Adam

’The Man Who Sold His Skin’ filmi öncelikle yabancı dilde en iyi film Oscarı adayı olması, ardından fragmanında çok sevdiğim Acid Arab’ın ’Stil’ parçasını duymam beni hemen yakaladı. Müzik Fransız bir gruba ait olsa da aslında bize pek Fransız bir iş değil, şöyle ki; sözler Karacaoğlan’ın ’Demedim Mi’ isimli şiirinden, seslendiren ise bizden bir sanatçı Cem Yıldız. Tüm bunların üstüne bir de fragmanda Monica Bellucci’yi görünce izlemek kaçınılmaz oldu.

Sam Ali, savaş ve kısıtlamalar yüzünden ülkesini terk etmek zorunda kalmıştır. Bu süreçte sevdiği kız ile ayrı düşer, ona tekrar ulaşabilmek için çağdaş bir sanatçının sırtına dövme yapma teklifini kabul ederek Mephistopheles/Faust benzeri bir ilişkinin de önünü açmış olur. Canlı bir sanat eserine dönüşen Sam Ali, önceleri durumdan memnun olsa da zamanla bir metaya dönüşür ve özgürlüğünü kaybettiğini anlar. Gerçek bir olaydan (bknz: Wim Delvoye, Tim Steiner) esinlenerek oluşturulan senaryo oldukça etkileyici olsa da, filmin senaryoyu bir finale bağlamak konusunda başarılı olduğunu söylemek güç. Muhtemelen film için düşünülmüş alternatif bütün finalleri filmde kullanmaya karar vermişler. Eserin satıldığı anda kendini canlı bir bomba gibi patlamak isteyişi, yine çağdaş bir sanatçı olan Banksy’nin ’Kırmızı Balonlu Kız’ ının satıldığı anda kendini yok etmesine benzese de makul ve etkileyici bir son olabilirdi zaten. Bunun yerine sürpriz bir sonla seyirciyi şaşırtayım derken konuyu dağıtıp inandırıcılıktan uzaklaşıyor ve mutlu sona bağlama endişesi ile duygusunu da yitiriyor. Tüm bu eksilerine rağmen Oscarı kazanan ’Another Round’ kadar iyi belki ondan bile iyi bir film var ortada. Fragmanda duyduğum şarkı ve Bellucci, belki pazarlama açısından çok başarılı, ama filmin içinde şarkının duyulmaması ve Bellucci’nin sıradan bir rolde olması benim için hayal kırıklığıydı.