Kurak Günler

Bizde abartı kültürü yaygın olduğu için bugün filme giderken beklentimi yüksek tutmamıştım fakat gümbür gümbür atan bir kalple salondan ayrıldım. Türkiye'nin sorunları ve eksikleri Yanıklar köyünde toplanıp karakterlere büründürülerek kusursuzca anlatılmış. Tempo düşse bile heyecanı asla kaybetmeyerek seyirciyi etkisi altına alma konusunda çok başarılı. Olayın yaşandığı gece kadar flu sahnelere sahip zaten isteseniz de dikkatinizi dağıtamıyorsunuz. Kitap gibi film yaa oku oku bitmez her sahnesinden, her cümlesinden bir detay mutlaka bulunur.
Melesa Emre, avukatın evinde tuvaletten çıktıktan sonra duvardaki fotoğraflara bakıyor. avladığı yaban domuzlarıyla fotoğrafları var hep, elinde tüfek falan. Kamera duvarda yavaşca kayarken hooop fotoğraflar arasında Emre'nin aynaya yansıması görünür. Filmin devamında olacaklara dair müthiş bir kare, sinemada böyle şeylere bayılıyorum. Bu filmden destek fonunu geri alma kararını verenler rezil olduklarıyla kalsın o desteğin misli gişeden çıkar zaten. Rakamlara bakmaya gerek yok bugün salonda ve sinema önünde gördüğüm izdiham yeterince açıklayıcıydı

Oyuncular konusunda da Selahattin Paşalı'ya Mukavemet filminde diyeceğimi dedim aynı kalitede çok iyi iş çıkartmış. Bence bırakmalı artık saçma sapan dizileri, kendisini festival filmlerinde daha çok görmek isteriz.

obruğun diğer tarafından selam.
son saniyesine kadar koltuğa çivilenmiş bir şekilde müthiş bir gerginlikle izledim filmi. salondan herkes çıktığında bile durup intronun bitmesini bekledim, müzik de şahaneydi çünkü. yanlışlıkla çok güzel bir filmin tanıtımını yaptılar.
her yönüyle güzel bir filmdi.
filmin politik gerginliği hoşuma gitti. izlerken irkildiğim yerler oldu. özellikle de kasabalının vahşiliği ve oyuncuların yüzündeki gerçekçi ifadeler dehşetti.
murat ve emre arasındaki duygusal iliski dozundaydı. filmin odak noktası da değil konudan uzak da değil. emrenin kendini bulma çabası açısından gerekli.
evdeki sahne başta bana taciz gibi geldi rahatsız etti beni. ama sonra bununla ilgili birkaç yorum okudum: emrenin boğazında bir kızarıklık var ama sol tarafta. murat emrenin sağına dokunmuştu. o sahne emrenin kendi benliğini inkar etme çabası olarak aktarılmış. kapıyı itmesi, güvenli alanının aşılmasına izin vermemesi. inkar. yüksek ihtimalle rüyaydı.
savcının kasabaya gelişi seçimi diğerlerinin tekrar kazanmayacağına yönelik bir nebze umut olarak gözükmüş. özellikle pekmez odağında. çünkü avukat ve işçi hakkında ifade vermişti. seçim kazanıldığında ise ifadesini savcıya çeviriyor. belki de çok güvendiği savcıya karşı bir kızgınlık. çünkü yalnız kaldıklarında hastanede onu koruma sözü vermiş de olabilir. ne konuştuklarını bilmiyoruz, sonrasında çadırları için iki koruma polis görevlendirmişti. adliyede de ona zarar vermeyeceğini söylemişti. kaybedildi. pekmez ve ailesinin çadırı yakıldı. zarar gördü pekmez.
kasabalının savcının evini bastığı sahne. emre ve murata tehditler savurabiliyorlardı kapı açılana kadar. emreyle göz göze gelene kadar. arabaya binip kapı tekrar kapandığında tehditler devam ediyor. her şeyi yapabileceklerini ima eden bir kalabalık. somut olarak hiçbir şey yapamazlar.
su kenarındaki kavga sahnesi muazzamdı. sürekli o gecenin hatırlatılma çabası ve sürekli parça parça verilmesi. bir türlü toparlayamadım, emre de toparlayamadı çünkü. kavgadan sonra yine kasabalıyla çatışma sahnesi güzeldi. arabanın etrafını sardıklarında emrenin yaşadığı boğulmuşluk hissini net aldım.
çekim açıları izlerken beni tatmin etti. emrenin sürekli kamerayla göz göze gelmesi muazzamdı. özellikle domuz öldürme sahnesinde emrenin arabası domuzun kanıyla orantılı ilerlemeyecek diye ödüm koptu izlerken.
yine izlediğim bir film karakterini pamuklara sarıp korumak istedim.