Aile Yuvası

antoine doinel’in hayatını anlatan 4. film, aynen bir önceki film gibi mizahi bir tonla anlatıyor hikayesini. antoine’ın evlilik hayatı, çocuk, aldatma, çaresizlik, çözüm arayışları vb. ile 400 darbe’de tanımaya başladığımız antoine’ın hikayesini izlemeyi de sürdürmüş oluyoruz.

truffaut filmleri arasında antoine doinel beşlemesi, ilk film 400 darbe haricinde, son filmi izlemedim, ama genelde mizahi unsurların öne çıktığı, bir ana hikaye olarak antoine’ın hayatının akışını gösterebileceğimiz,;küçük anektodlar, sekanslarla sürüp giden olaylar dizisi olarak görülebilir. truffaut’nun hayat hikayesini okuduğumuzda antoine’a benzer bir hayat sürdüğünü öğreniyoruz, en azından çocukluk hayatında. yönetmenin bu karaktere duyduğu şefkatin ilk filmden beri sürdüğünü rahatça söyleyebiliriz. sanki truffaut, antoine’a gülümseyerek, tebessümle, sevecenlikle bakıyor, onu seviyor. çünkü küçük sürçmeleri, debelenmeleri, bütün komikliğiyle antoine 400 darbe’nin sonunda güzel bir hayatı olmayacağını düşündüğümüz o çocuğun hiç de kötü bir hayatı olmadığını anlatıyor bizlere. truffaut ona hiç de kötü bir hayat sürdürmüyor.

film, elbette bir truffaut özelliği olarak diyaloglarla dolu. karakterlerin konuşmayı sevdiği, anlatmayı sevdiği, didişmeyi, tartışmayı sevdiği filmler genel olarak bakarsak truffaut filmleri. müzik yine belirgin, kendini yine belli ediyor hemen. senaryo aynen çalınmış buseler’de olduğu gibi asla dramatik yönü ağır basmayan bir yol seçiyor. antoine varsa gülümsemek var, gülmek var. filmin final öncesindeki yemek sekansı tek başına her şeyi özetleyecek kadar güzel.

truffaut’nun karakterleri; ta 50-60 sene öncesinde yaşamış, ilk gençliği siyah beyaz filmlerde bize anlatılmış antoine gibi karakterleri, şu binlerce filmin çekildiği, binlerce pozun verildiği, kamera oyunları ve efektlerle baş döndürülse bile insani özelliği güdük kalmış nice filmin arasında, sahici ve gerçekçi hissiyle nasıl da hayat dolular. evlenmekten korkmuyorum’daki louis ve marion, 400 darbe’de ve serinin diğer filmlerindeki antoine, piyanisti vurun’daki charlie, yumuşak ten’deki pierre, yabani çocuk’taki dr. ıtard ne güzel ve ne kadar gerçek insanlar. truffaut’nun insana sevgi, yumuşaklık, ve şefkatle, gülümseyerek bakarak anlattığı bu hikayeler, arasına karıştıkları yüzbinlerce filme rağmen eskiyemeyerek ışıldıyor bence... işte bu yüzden antoine’ın hayatındaki dördüncü durak olan bu neşeli, sevimli filmi de mutlaka öneriyorum...

400 Darbe’den sonra Antoine’ın hayatında neler olup bittiğini öğrenmek için devam filmlerini izleyin. 400 Darbe’den daha farklı bir hikaye anlatış biçimi var bu filmlerin, ama yine çok iyi yine çok iyi. Hele Antoine’ı canlandıran Jean Pierre Leaud için söylenecek şey yok. O şaşkın, komik halleri, çaylak bir çocuktan erkekliğe adım atarken hiç kaybetmediği o saflığı, doğallığı... Antoine öyle saf ve doğal ki, bu izlediğimiz kişi Antoine’den başka birisi olamaz zaten, yani ta kendisidir, film bitecek ama Antoine aynı hayatına devam edecek duygusu uyandırıyor. Kim kimi yaratmış kafası karışıyor insanın. Bence Truffaut kuşkusuz çok doğru seçim yapmış. Onun sinema diliyle, anlatım tarzıyla bu kadar uyum sağlayabilecek bu zayıf, kara gözlü adamdan daha doğru bir seçim olamazdı sanırım. Ama sanırım Truffaut’nun asıl başardığı bu aktörün içinde var olabilecek en gerçek Antoine karakterini seçip çıkarması. Jean Pierre Leaud da tüm içtenliğiyle orada var olmuş ve durumu tamamlamış gibi. Budur benim hissettiğim bu ikili hakkında...