Şizofren

"ŞEYLEŞMİŞ" bir dünyada birey özne değil nesnedir ve bu yüzden kendiliğinden de olabilediğince bir o kadar uzaktadır. Kahrmanımız bir meteor çarpmasıyla(?) 91 cm kendinden uzaklaştığını fark ediyor bu farkındalık onu acıtıyor "yabancılaştığını" "yabancılaştırıldığını " anlıyor (aslında bize en uzak şey kendi benliklerimiz; aynadaki yansımamıza gerçek dostlarımızla aramızdaki yakınlıktan bile uzaktayız) ve günlük hayatına devam edemiyor..Bu farkındalıkla belki kendine sonunda yakınlaşıyor; çünkü şeyleşmiş bir ortamda ilişkiler de şeyleşmiştir ve herkes birbirine kendi olmayan kendilerini tanıtmış olduklarından kahramınız onlardan uzaklaşıyor ("reification" http://en.wikipedia.org/wiki/Reification_(Marxism) Farkındalığı artıkça -71cm (di galiba) toplum onu hastalıklı kılıyor o da toplumu..Zaten kapitalist toplumlara ayak uydurmazsanız "PSİKOLOJİ" bilimi sizi hastalıklı kılacaktır..

Özellikle psikologla diyologlar çok sıkı ve 91 cm iken odanın içinde eksi 71 cm de işin içine girdiğinde psikologla konuşması odanın dışında olması beni benden almıştır ironisi ile..

Hayatımda izlediğim en iyi kısa filmlerden biri. Bıraktığı etki/süre oranı oldukça yüksek. Beğenmeyen olur diye tavsiye etmeye kıyamadıklarımdan.

Henry, kendine yabancılaşan birinden ziyade bir şizofren. Bunu filmin adı Şizofren olduğu için söylemiyorum. Gerekli ipuçları filmin içinde bolca var. 91 cm uzaklaşma olarak gösterilen aslında Henry’nin bilincinin bedeninden/gerçeklikten uzaklaşması. Henry’nin bilincini karşı çatının anteniyle ilişkilendirebiliriz. Psikiyatristine anlatırken de dediği gibi "Sadece karşımdaki binanın tepesindeki anten kırıldı. Ve ben, ve ben...". Filmin sonlarına kadar bilinç kopması artarak devam ediyor (her ne kadar Henry bunu önlemeye çalışsa da). Henry’nin bilincinin tamamen kopması da anten, çatıdan düşünce oluyor. Devamında Henry şunu söylüyor: "100 kişi içinde sadece bir kişiye çarpar diye okumuştum. Bir kişi, öylesine, rastgele". Burada bahsettiği %1 de toplumdaki şizofreni oranıdır zaten. Bir de şu sözü var: "Aklınız ve mantığınızın çatışması içinde kaybolmuş, kendinizi deli gibi hissediyorsunuz.".

Sonunu getirirsem, diğer yorumlarda bahsedildiği gibi bunu sadece kendine veya topluma yabancılaşan biri olarak değil bir şizofreni hastası olarak görüyorum.

Başlarda "Tüm istediğim, olmam gereken yerde olmak." derken sonunda "Nerede olduğum beni o kadar da rahatsız etmiyor artık." demesi, psikiyatristine cevap vermekten bile vazgeçip sadece gözlerini kapaması, en sondaki "Buradayım! Burada!" seslenişi ve filmin müzikleri çok etkileyiciydi.