Arka Pencere

Bu izlediğim ilk Hitchcock filmiydi ve yönetmenin film bitene kadar izleyiciyi kamera açılarıyla hikayeye dahil etme tekniğiyle ünlü olduğunu düşündüm.

Arka pencere sahiden bir yönetmen filmi zira Grace Kelly ve güzelliği de olmasa filmi robotlar da oynasa çok fark etmezdi diyormuşum hayır seslerini bile duymadığımız penceredeki karakterler bile jest ve davranışlarla çok şey anlatıyordu :D ve en çok etkilendiğim sanki biz izleyicinin de James Stewartın yanında oturuyor ve olaya tanık olma fikir yürütme Hissiyatıydı.

*Buradan sonrası spoiler içerir*

Hitchcock daha filmin başlarında katili vermiş gibiydi bu açıdan günümüz polisiye filmlerinden farklıdır acaba katil kim uşak mı ahçı mı diye meraka düşürmüyor(ki şahsen ben ille de ters köşe yapılma klişesine çok da önem vermiyorum)

Her ne kadar Hitchcock usta katili ahan da bu diye göstermiş de olsa , başrol fotoğrafçının dedektif arkadaşı, adamın karısını öldürmediğine dair bulgularıyla işi daha baştan kestirip atmış ve arkadaşının uğraşını boş bir uğraş olduğunu ima etmiştir bu açıdan dedektif bu filmde "bakan"ı temsil ederken gazeteci ve sevgilisi detaylara ve ayrıntılara önseziye dayanarak "gören’i temsil eder. Yani görmek her zaman gerçeği vermez , gerçek bakmayı da gerektirir. Bakmak ise her zaman göz ile değil önsezi ile de olur. Günlük hayat tecrübeleri insanı doğruya götürür.

Filmin sonlarına doğru bayan vücutun asıl aşığını görüyoruz, her ne kadar yakışıklı ve yüksek sınıf erkeklerle de görülse onları bir kariyer merdiveni olarak görmekte, grace kelly nin de dediği gibi en sükselisini seçmektedir.

Oysa bayan vücutun asıl aşığı kendisine göre daha kısa, gözlüklü bir tiptir ancak aralarındaki beden dili dahi özel bağı göstermektedir. Yani gazetecinin sevgilisini mükemmel oluşundan dolayı kendisine layık görmeyişinin de alt metine bakarak hurafe olduğunu yanlış bir kanı olduğunu söyleyebiliriz.

Velhasıl sıradışı çekimleri, tipoloji gösterimleri, ders çıkarma potansiyeli ile zamanın üzerinde kült bir film.

-----SPOİLER-----

Filmin başında ana karakter jeff’i, patronu ile konuşurken görürüz. Geçirdiği kaza yüzünden evde sıkıldığını ve evliliği kastederek, tehlikeli bir şeyler yapabileceğini söyler. Patron, ona artık evlenmelisin belki de dediğin de jeff, mızmızlanan bir kadını dinlemek için mi der. Patron ise kadınların artık tartıştıklarını söyler. Bunun üzerine jeff, belki zengin muhitlerde tartışıyorlardır, ama benim komşularım hala mızmızlanıyor der. Bay Thorwald’ın mızmızlanan karısını final ile birlikte öldürdüğünü anlıyoruz. Yine finalde jeff’in komşularından yeni evli çiftte de aynı şekilde kadının söylenmeye başladığını görüyoruz.

Sonra jeff ve kendisine bakan hemşire Stella’yı, sevgilisi hakkında konuşurlarken görürüz. jeff, sevgilisi Freemont ile ilgili olarak ’fazla mükemmel, fazla sofistik, fazla yetenekli, evlilik için fazla güzel, fazla her şey ama benim istediğim değil, o seçkin bir atmosfere ait, keşke sıradan biri olsaydı’der. Tüm bu söylemlerinden jeff’in güçlü kadınları kendisi için bir tehlike olarak gördüğünü, özgürlük ve otoritesini sarsabileceğini düşündüğünü anlıyoruz.

Jeff, arka penceresinden takip ettiği komşularına isim takmaktadır, bunlardan ’bayan yalnız kalpler’le ilgili olarak; tek başına uyuyabilmek için yine sarhoş oldu zavallı der. Başka bir sahnede ise bayan yalnız kalplerin evine gelen adamın kendisi için biraz genç olduğunu söyler. Oysa kendi sevgilisi de kendine göre daha gençtir.

Diğer komşusu ’bayan vücut’la ilgili olarak ise; kadının evde verdiği bir daveti gören jeff ve hemşire arasında şöyle bir diyalog geçer. Jeff, bayan vücut için tam bir ’ye, iç, eğlen kızı’der. Hemşire ise bunun üzerine, sonunda ’şişman, alkolik, ve sefil olacak’der.

Filmde hemşireden genel olarak evli olmayan kadınlara karşı olan söylemler duyuyoruz. Hemşirenin bu tutumunun sebebini, jeff’in sevgilisinin nikah yüzüğünü hiç evde unuttun mu diye sorduğunda ’benden onu almaları için parmağımı kesmeleri gerekir’cevabından evliliği yücelttiğini ve ona yüklediği değerden daha iyi anlayabiliyoruz.

finalde bayan yalnız kalpleri komşulardan müzisyenle, bayan vücudu ise üniformalı asker sevgilisi ile birlikte mutlu bir şekilde görüyoruz. Oysa bu kadınların film boyunca, yalnız olduklarından mutsuz ve zor durumda yani negatif olarak temsil edildiklerini görüyoruz.

Hitchcock bu filmiyle insanoğlunun kendisinden başka kişilerin neler yaptığını bilme ve çevresindekiler hakkında daha çok şey öğrenme merakını başarılı bir şekilde işliyor. Film boyunca kamerayı başkarakterinin dürbününe çevirerek ve birçok karakterin özel hayatını izleyerek seyircide bir nevi röntgenci hissiyatı oluşturuyor. Filmin öne çıkan teması röntgencilik olmasına rağmen, film bir yandan da evlilik ve ilişkileri irdeliyor.

Ana karakter Jeff, dairesinden bakarak aslında tüm formlarıyla hayatı ve insan ilişkilerini gözlemliyor. Yeni evlenmiş bir çift, uzun süredir evli karı koca, yalnızlıktan intihar etmeyi düşünen bir kadın, etrafı sayısız erkekle çevrili bir balerin, köpek besleyen çocuksuz bir çift, evlenmeyi hiç düşünmeyen bir adam ve evlenmek isteyen bir kadın.

Filmin çekimi sırasında yönetmen Alfred Hitchcock sadece Jeff'in dairesinde çalışmış ve diğer dairelerdeki aktörler direktifleri duyabilmeleri için ten renginden kulaklıklar giymişler. Film tek bir mekanda geçmesine rağmen izleyeni asla sıkmıyor ve sonlara doğru gerilim had safhalara ulaşıyor.