Havuz

Gerçeğin ve düşün birbiri içinde eridiği, bu eşsiz etkileşim içinde neyin gerçek neyin düş olduğunun önemini kaybettiği film.
Film, başarılı ve bilinir olmasına rağmen evvelki yazdıklarından kıvanç duymayan ve bu sebepten yeni bir metin yazmak için motivasyon bulmayan bir polisiye yazarı Sarah ile başlıyor. Sonrasında editörünün önerisiyle onun Fransadaki yazlık evine kafa dinlemeye, ve bu yeni ortamdan ilham almaya gidiyor. Burada aniden editörünün habersiz gelen kızı ve onun başına buyruk hayatı ile başa çıkmak zorunda kalıyor.
Filmin sonunda esas Julie'yi görmemiz üzerine, film boyunca izlediğimiz Julie'nin Sarah'ın hayal ürünü olduğunu, ve basımcısı John'un hayatını belki de kendi gençlik yıllarıyla karıştırarak kitabınım ana karakteri Julie'yi yarattığını anlıyoruz.
Film boyunca süren iki kadının çatışmasını,
Julie'nin güzelliğini ve Charlotte Rampling'in oyunculuğunu izlemek ayrı bir keyifli. Çok iyi film. 8/10

Ozon’un bu filmi ana temalarının sürdürüldüğü bir çalışma. Ben sitcom, dans la maison, by the grace of god, under the sand, frantz filmlerini izlemiş olduğum için bu filmlerde gördüğümü düşündüğüm şeyi söylemek istersem: yönetmenin ana meselelerinden biri anlatılar, hikayeler ve onların gerçekliği bozması. Bu hikayeler, anlatılar, inançlar vb bireysel veya toplumsal anlamda işleyişi bozuyor, sorunlara sebep oluyor ve gerçekliğin doğru bir şekilde algılanamamasına sebep oluyorlar. Sözünü saydığım her filmde bunu görebiliriz. Frantz’da Adrien Frantz’la ilgili bir hikaye anlatır ama bu yalandır. Dans La Maison tamamen başka bir hayatın hikaye edilmesi, kağıda dökülmesi üzerinedir. By the grace of god , din adına anlatılan hikayelere, anlatılara bakar ve gerçeğin ortaya çıkmamasına sebep olmasını tecrübe eder bu hikayelerin. Kumların Altında’da karakterimiz gerçeği algılayamaz, onu çünkü kendini inandırdığı hikâye ile tamamen bozmuştur. Sitcom zaten tv dizilerinin gerçeği anlatıyormuş gibi gözüküp aslında onu manipüle ederek orta sınıf değerlerini ve bunun tek hakikat olduğunu pazarlamasını anlatır. Havuz filminde ise yazar karakterimiz hikâyeyi herhangi bir psikolojik sorunundan dolayı değil, Dans La Maison filmini andıran ama asla onunla aynı olmayan sebeplerle tamamen bozarak kendi kurgusunu yaratır ve böylece neyin gerçek olduğunu anlayamayız: Sarah hasta mıdır? Hayır. Sadece yazardır ve yazarlar hikaye anlatırlar ve hikayeleriyle gerçeği yeniden kurgularlar.

Dört dörtlük bir filmdi Havuz. Ozon’un iyi filmlerini art arda izleyerek kendime korona günlerinde büyük bir iyilik yapmış oldum ama, gördüğüm kadarıyla bundan sonra izleyeceklerimde çıta biraz aşağı düşecek gibi. Ama Sitcom kadar rahatsız edici bir filmine denk gelmem zor olsa gerek.

Havuz’u Ozon’u tanımak isteyen herkese öneririm.