Cazcı Kardeşler

Steven Spielberg?den Cab Calloway, John Lee Hooker, Ray Charles, Aretha Franklin, James Brown?a kadar acayip bir zengin kadrosu olan, beni gülmekten öldüren müthiş film.

Dünyanın en kuğul ikilisi bu adamlar. Dünyanın en güzel müzikal filmi de bu film. Bayıldım, tek kelimeyle harikaydı. En çok arabanın parçalandığı film rekorunu hala koruyor olması da ayrı bir espiri. Film içindeki ayrıntıların güzelliği mi dersin, bir yandan güldürürken diğer taraftan da o ince hüznü tatmanın tadı mı dersin, hepsi harikaydı. Bunlar blues kardeşler be! Hapisten çıkan kardeşini polis arabasıyla alan, kendilerini tutuklamaya gelmiş polislere konserde selam yollayan adamlar! Bilmiyorum belki ben fazla abartıyorum ama absürt komedinin güzelliği karşında dayanamıyorum. Adamların evleri yıkılıyor ve bunlar yıkıntılar arasından kalkıp hiç bir tepki vermeden, işe gecikmeyelim deyip yürümeye devam ediyorlar, of bilmiyorum bu sahneye çok gülmüştüm ama sonradan şöyle birşey fark ettim; bu adamların o kadar hiç bir şeyleri yok ki kaybettikleri hiç bir şey için üzülmüyor gibiler. Hatta bir sahnede kardeşinin kaldığı bir göz odaya girip, trenin geçmesiyle rahatsız olan kahramanımız sorar: tren ne kadar sıklıkla geçer diye.

Cevap şudur: o kadar sık geçer ki, anlamazsın bile?

Bu işte bir hüzün var.

Büyüdükleri yetimhaneyi kurtarmaya çalışan bu ikili beni Mecnun?un dünyayı kurtarmaya çalışırken ki halleri kadar güldürdü. Ordu, itfaiye, polis, vb. alakalı alakasız şehrin bütün teşkilatlarını peşlerine takmış olmalarına rağmen bütün bu ekipler/birimler binaya girmeye çalışırlarken asansörde canları sıkılınca el hareketi çalışan ikilinin filmi bu. Mutlaka izleyin. Ben çok eğlendim, sizlerin de eğleneceğine eminim. İyi seyirler.