The Queen's Gambit

Amerika’lıların satrançtaki kurgusal süper kahramanı. Bayılırlar böyle hayali kahraman yaratmaya. Burada ki ana karakter de satrançtaki superman, batman veya spider-man diyebiliriz. Kimsenin yardımına ihtiyaç duymayan, yalnız takılan, bildiğini okuyan, herkesi yenen, en büyük rakibi yine kendisi olan (hap, alkol vb.), zeki, güzel, karizmatik bir figür. Robert James (Bobby) Fischer’ın (ki en iyi satrançcılardan olduğu kabul edilir) her sene sürekli filmini yapamayacaklarına göre (bkz. Pawn Sacrifice, 2014) Sovyetlere karşı çıkaracakları hayali bir kahraman bulma yoluna gitmişler. Çünkü çıkaracakları başka kimse yok.
Ana karakterin tavırları aşırı itici ve saygısızca. Rakiblere dik dik bakmalar, rakip hamle için düşünürken topuklarını hızlı hızlı yere vurmalar (mexico city’de çocukla oynarken), ne güler ne ağlar, robot gibi duygusuz ve ruhsuz. Bir yandan kızı anlamaya çalışıyorum. Yalnız ve korumasız büyüdüğünden başkalarından zarar görmemek için insanlara mesafe koyarak soğuk davranıyor ve güçlü görünmeye çalışıyor diye düşünüyorum. Ama kibirli tavırları, kimseye ihtiyacım yok havaları rahatsız edici.
Dizide bence feminizm yok direk egoizm var. Çünkü kendi hemcinslerine karşı da güvensiz ve soğuk. Kadınlar adına mücadele ettiğini gösteren bir söz yada davranış görmedim. Regl kanaması geldiğinde lavaboda kendisine yardımcı olmaya çalışan kıza da güvenmedi (2.bölüm sanırsam). Ancak süper kahramanlarda bu kadar ferdiyetçilik olur. Bir çok yönden Bobby Fischer’in karakteri ile benzeştirmişler (bkz. Bobby Fischer Dünya’ya Karşı Belgeseli, 2011). Kendi ülkelerine tavır almaları bile aynı. Ama şunu söyleyeyim, kendimiz ak karşı taraf kara gibisinden bir propaganda görmedim. Burada zaten ana tema Harmon’un Fischer gibi dost-düşman, kadın-erkek herkese karşı olması ve yalnız mücadelesi üzerine kurulu.

Konu içeriği ve hikaye anlatışı olarak başarılı. Çünkü satranç sevmeyen veya bilmeyen kişilerin bile dikkatini çekebilecek bir kurguyla işlenmiş dizi. Oyunculuklar, dönem sanatı yansıtımı ve müzikler konusunda da bir o kadar başarılı. Çok sıkmadan satranç ile ilgili çeşitli detayların verilmiş olması da ayrı bir artısı. 25-26 lı yaşlarıma kadar satrançla oldukça içli dışlıydım fakat sonrasında ülkemizde orta yaşa hitap eden satranç ile ilgili kayda değer kulüpler bulunmadığından yavaş yavaş kopmak durumunda kalmıştım. Bu yüzden satranç oynarken, gelişim aşamasındayken ne tür hisler yaşandığını az çok bilirim. Bu yönden de beni içine alan bir dizi oldu. Dizinin beşinci bölümü boş bir bölümdü. Altıncı bölümdeki 4 kişiye tek hızlı satranç muhabbetide yok artık e.. dedirten bir sahneydi. Fakat final gayet başarılıydı. Ayrıca hastayım diyerek okula gitmeyip gazetelerde bas bas bağırıldığı sahne çok uyumsuzdu.

Anya Taylor’un oyunculuğu başarılıydı. Bu tarz kaliteli diziler nadir çıkıyor kaçırmayın derim.