Son Yemek

Kesinlikle beklediği ilgiyi/değeri görememiş bir film. Çoğu filmde şahısın adaleti kendisi verme kararına varışını anlatan hikayeler görmüşüzdür. Bu filmi benzerlerinden ayıran kısım ise aynı evde kalan beş üniversiteli gencin kendi aralarında sosyalleşmek adına geliştirmiş oldukları adettir. Bu adet, her akşam tanımadıkları bir kimseyi yemeğe çağırmak ve onunla görüşler, fikirler vb.. gibi tartışmalar yapmaktır.

Bir gün davet ettikleri kişi eski bir gazi çıkar ve düşünceleriyle hitleri haklı bulan biridir. Aynı zamanda savaşın içinden gelmiş olduğu için ukala tipli okumuşlara karşı da biraz kinlidir. Bu durum çok geçmeden sohbetin hararetlenmesine ve gazinin ölümü ile sonuçlanan bir talihsizliğe yol açar. Bu noktadan sonra zincir kırılır ve ev sahipleri "belki de bu şekilde yeni bir hitlerin doğması ihtimalini yok edebiliriz" derler. Düşüncesel olarak son derece zıt kişileri yemeklerine davet ederek onları öldürmeye başlarlar.

Filmin en beğendiğim kısmı ise Norman’ı evlerine davet ettiklerinde geçen konuşmalar oldu. Oldukça başarılı dialoglarla dolu dolu bir film ortaya çıkarılmış ve her karakterle yapılan konuşmalarda düşüncelere dalarken Norman’da pik noktaya ulaşabiliyorsunuz. Şerif karakterinin daha doğrusu polis unsurunun olayı bu kadar yüzeysel araştırıyor olması filmde eksik bulduğum nokta oldu. Oyunculuklar ortalamadan iyiydi ve film süresi tam dozundaydı.