Barry Lyndon

"Tarihin sinema aracılığıyla yeniden şırıngalanmaya çalışılmasının bilinçlenmeyle değil, yitirilen gönderenler sistemine duyulan özlemle ilişkisi vardır. Bu tarihin sinemada hiçbir zaman ön plana çıkmadığı, güncel bir süreç, bir diriliş değil bir direniş biçimi olarak sunulmadığı anlamına gelemez. Gerçek dünyada da bir zamanlar sinemadakine benzeyen bir tarih olmakla birlikte bugün böyle bir tarihin varlığından söz edilemez. Sinemanın bize "sunduğu" (elimizden alınmış) tarihin "tarihsel gerçekle" olan ilişkisi, resim alanında klasik gerçekçi tablolarla neo-figuratif tablolar arasindaki ilişkiden fazla değildir. Neo-figurasyon bir yandan nesnel benzerlik ilişkisi kurmaya çalışırken, diğer yandan da yeniden canlandırılan nesnelerin kesinlikle ortadan kaybolduklarını, yani hipergerçekleştiklerini gostermektedir. Bu resimlerdeki nesneler hiperbenzerlikten kaynaklanan bir parlaklığa (tıpkı güncel filmlerde pırıl pırıl parıldayan tarihi görüntüler gibi) sahiptirler ki, bu da aslında onların hicbir şeyi yeniden canlandıramadıkları, nesnelerin gerçek biçimine sahip anlamsız imgelerden ibaret oldukları anlamına gelmektedir. Bu bir ölüm kalım sorunudur,başka bir deyişle nesneler ne canlıdır be de ölü. Zaten bu yüzden ani bir gerçeğin tıpkısı, kusursuz ikizlerine gerçeğin aniden ortadan kaybolacağı sirada çekilen görüntülerine benzemektedir. Chinatown, Akbabanın Üç Günü, Barry Lyndon, 1900, Başkanın Adamları dahil olmak üzere bütün bu tarihi filmlerdeki kusursuz görüntüler insanı endişelendirmektedir. Bu yapıtları izlerken insanın gerçek filmlerden çok kusursuz benzerler, kombinatuvar (ya da McLuhancı anlamda mozaik) bir kültürün sunduğu olağanüstü kurulama olanakları, muazzam foto, kino ya da sentetik tarihi görüntülerle karşı karşıya olduğuna inanası gelmektedir."