Çiçekler Adası

’’Bu film bir kurgu değildir, çiçekler adası gerçekten vardır. Tanrı yoktur.’’ Gibi radikal bir söylem ile başlar film. Çok gelişmiş beyni ve kavrayıcı baş parmakları olan Suzuki, domates yetiştiricisidir. Bunu tüketmek için değil, üretip para kazanmak için yapar. Domateslerini, kendisinden daha fazla kar elde olacak süpermarketlere satar. Bayan Anete, ham maddesi çiçek olan parfümleri ev ev gezerek satan birisidir ve kazandığı parayla süpermarkete gelip domuz ve domates satın alır. Evine gelip domuzu pişirir ve üzerine domates sosu yapar, sosu yaparken beğenmediği domatesleri ise çöpe atar. Burada çöpler Çiçekler Adası’nda toplanır. Bu adada birkaç çiçek, fakir insanlar ve domuzlar vardır. Bir de domuz sahipleri. Çöplerden önce domuzlar beslenir çünkü sahipleri vardır. Çok gelişmiş beyni ve kavrayıcı parmakları olan insanlar ise ikinci plandadır çünkü sahipleri ve parası yoktur.

Kapitalizm, aslında en önemli kimliği özgürlük olan insanları, sahipleri olan ve çöplükten beslenen bir domuzdan bile değersiz yapar. Üretim tüketimi, tüketim doyumsuzluğu getirir. Hep daha fazlasını isteyen insan, sistemin aslında bir aynasıdır. Üreticilerin amacı doyurmak değil, doymaktır. Bu doyum paradan gelir. Para ise günümüzde Tanrı’dır ve Tanrı, Çiçekler Adası’nda ki insanları görmez.